Όχι, δεν κατηγορούν κανέναν, απλά εκφράζουν το παράπονο ότι πολλές φορές οι συνεργάτες δεν καταλαβαίνουν την πίεση που υφίστανται, δεν μπορούν να πιστέψουν ότι αυτοί που μέχρι τώρα ήταν διαθέσιμοι, είναι και αυτοί άνθρωποι με αντοχές και όχι μηχανές- ακόμη και οι τελευταίες έχουν από τον κατασκευαστή τους προδιαγραφές.
Μήπως τα χρήματα δεν είναι αρκετά, μήπως οι «σειρήνες» από τον ιδιωτικό τομέα έφθασαν στα αυτιά τους; Σίγουρα το αίσθημα της αδικίας είναι ότι πιο διαβρωτικό σε μία κοινωνία. Όταν η αμοιβή άλλων στον ίδιο μάλιστα χώρο, με την ίδια ευθύνη και την ίδια παραγωγή, είναι μεγαλύτερη της δικής σου, νιώθεις ακυρωμένος.
Όχι, δεν ήταν η βασική αιτία για την παραίτηση. Έτσι και αλλιώς διαλέγοντας το Δημόσιο Τομέα ήξεραν ότι οι αμοιβές πιθανότατα θα ήταν μικρότερες, αλλά υπήρχε η αίσθηση της επιστημονικής εξέλιξης, της εργασίας σε ένα συνεργατικό περιβάλλον ομάδας. Δεν ήξεραν βέβαια ότι αυτό θα ήταν τελικά μία φενάκη. Τα τελευταία 10 έτη δεν υπήρξε χρόνος για μετεκπαίδευση ή για εκπαιδευτικό πρόγραμμα, ο χρόνος αφορούσε μόνο τις εφημερίες και το τακτικό πρόγραμμα.
Μήπως δεν το εννοούν και θέλουν να πιέσουν τους αρμόδιους, ώστε να δοθεί μια κάποια ανακουφιστική λύση στο πρόβλημα; Έχει συμβεί και στο παρελθόν και είναι θεμιτό όταν δεν εισακούγεται κάποιος, να αναγκάζει στους προϊσταμένους να εξετάσουν το ζήτημα θέτοντας το «επί τάπητος».
Όχι, γιατί αυτό είχε συμβεί ήδη, όταν ανέφεραν σε κάθε τόνο ότι δεν θα αντέξουν και κανείς δεν το πίστευε. Το πρόγραμμα αν και γινόταν ολοένα και πιο κουραστικό, πάντα εκπληρωνόταν, με αποτέλεσμα όλοι να πιστεύουν ότι πάντα θα βρίσκεται η λύση. Το φιλότιμο, η αγάπη για τη δουλειά, η αγωνία να μην κλείσει το Τμήμα, η αγωνία να μη φανούν ριψάσπιδες, ήταν οι απαντήσεις σε κάθε δυσκολία.
Γιατί λοιπόν;
Μα γιατί όταν η ψυχική και σωματική κόπωση αθροίζεται, όταν φθάνεις στο σημείο να μην μπορείς να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου όχι μόνο στην εργασία, αλλά στα παιδιά σου και στην οικογένεια σου, όταν σε αυτή την επαγγελματική εξουθένωση δεν βλέπεις προοπτική βελτίωσης, έρχεται η ώρα των αποφάσεων.
Οι αποφάσεις αυτές γίνονται ευκολότερες, ακόμη και αν «προδίδεις» κάτι που αγαπάς, όταν υπάρχουν οι εναλλακτικές λύσεις με καλύτερα οργανωμένες συνθήκες εργασίας και απολαβές.
Σίγουρα τα προβλήματα και τα κίνητρα δεν είναι ίδια για όλους, όμως το συγκεκριμένο μοτίβο στις παραιτήσεις συναδέλφων, αρχίζει και επαναλαμβάνεται ολοένα και περισσότερο.
Μανώλης Φουκαράκης
Καρδιολόγος Διευθυντής ΕΣΥ