Πρέπει να προγραμματίσεις επέμβαση κήλης ή χολής ,στο δημόσιο νοσοκομείο; Χρειάζεσαι χειρουργείο στα μάτια; Αντιμετωπίζεις πρόβλημα που σχετίζεται με την ειδικότητα των ωτορινολαρυγγολόγων ή των ουρολόγων;
Κατά περίπτωση, αφού δεν θεωρείσαι επείγον περιστατικό, θα πρέπει να περιμένεις από 5 έως 6 μήνες ή και πάνω από χρόνο για να μπεις στο χειρουργείο και η αναμονή σου φαίνεται ιδιαίτερα μεγάλη.
Ευτυχώς που δεν ζούμε στην Αγγλία ή την Σουηδία αλλά και σε άλλες χώρες, γιατί η αναμονή θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Ιδιαίτερα διαφωτιστικός για τη δημόσια περίθαλψη σε άλλα κράτη, τους χρόνους αναμονής, αλλά και τις παροχές τους, είναι ο ομότιμος καθηγητής Κοινωνικής Ιατρικής και Προγραμματισμού υγείας του Πανεπιστημίου Κρήτης Τάσος Φιλαλήθης.
Ο καθηγητής συγκρίνει την περίθαλψη στη χώρα μας με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και την Αμερική, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι, ενώ για παράδειγμα στο Ηράκλειο ο ασθενής περιμένει έως και 1 χρόνο για επέμβαση καταρράκτη, στην Αγγλία ή τη Σουηδία η αναμονή για την εγχείρηση φθάνει τα 6 χρόνια.
Προϋπόθεση να έχεις χειρουργηθεί στο ένα μάτι (με αναμονή 6 εβδομάδων) και να βλέπεις απ’ αυτό. Τα 2-3 χρόνια φτάνει και η αναμονή για επεμβάσεις, όπως είναι η αρθροπλαστική ισχίου ή η επέμβαση κήλης και άλλα μη επείγοντα περιστατικά.
«Πέρυσι στο Βενιζέλειο και το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο πραγματοποιήθηκαν περίπου 17.000 επεμβάσεις» μας είπε ο διοικητής των δύο νοσοκομείων, Γιάννης Τασσόπουλος, ο οποίος επανέλαβε για μια ακόμη φορά ότι η λίστα του χειρουργείου ενισχύει την διαφάνεια κι αυτό, όπως λέει, είναι ιδιαίτερα σημαντικό.
Από την άλλη οι χρόνοι αναμονής δεν μειώνονται, γιατί αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των ασθενών που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν ιδιωτικά.
“Χρειάζεται εξορθολογισμός του χειρουργικού χρόνου” απαντά ο πρόεδρος της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών, Γιώργος Κωστάκης, σημειώνοντας ότι οι πιο επιβαρυμένες κλινικές είναι η Γενική Χειρουργική, η Οφθαλμολογική, η ΩΡΛ, η Ουρολογική.
Αμερική: Προνόμιο των πλουσίων
Τι συμβαίνει όμως με το σύστημα περίθαλψης σε άλλες χώρες;
Ας αρχίσουμε από την Αμερική. Ο κ. Φιλαλήθης λέει ότι ενώ στην Ελλάδα η ασφάλεια είναι δικαίωμα στην Αμερική, είναι προνόμιο των πλουσίων.
Σήμερα στη χώρα οι ανασφάλιστοι φθάνουν τα 30 εκατομμύρια.
Η ασφάλεια υγείας εξαρτάται άμεσα από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και είναι ευθύνη του πολίτη να πληρώσει ή της επιχείρησης στην οποία εργάζεται.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν δεσμευθεί με συμβόλαια που καλύπτουν ασφαλιστικά τους υπαλλήλους τους. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι σε μικρές επιχειρήσεις ή οι αυτοαπασχολούμενοι μένουν εκτός συστήματος υγείας, αφού δεν μπορούν να πληρώσουν για ιδιωτική ασφάλεια.
Οι άποροι και οι ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών καλύπτονται από το κράτος, ωστόσο πολλοί δεν εγγράφονται στο σύστημα υγείας, και έτσι μένουν εκτός κάλυψης. Ωστόσο και για τους ασφαλισμένους υπάρχει όριο στις παροχές περίθαλψης και αυτό σχετίζεται με τα χρήματα που πληρώνουν και τις παροχές που τους διασφαλίζει η κάθε ασφάλεια.
Στην Ευρώπη
Αγγλία: Οι κάτοικοι της Μ. Βρετανίας καλύπτονται από την ημέρα που θα γεννηθούν μέχρι τον θάνατό τους από το Εθνικό Σύστημα Υγείας, αρκεί να είναι μόνιμοι κάτοικοι. Η Αγγλία έριξε όλο το βάρος στα επείγοντα με αποτέλεσμα να υπάρχουν πάρα πολύ μεγάλες αναμονές στα χρόνια περιστατικά.
Όπως εξήγησε ο καθηγητής, σήμερα το σύστημα επειγόντων είναι υπό πίεση, αφού τα κονδύλια για την υγεία έχουν μειωθεί λόγω της λιτότητας και για τον λόγο αυτό βλέπουμε ότι έχουν αυξηθεί κατακόρυφα οι αναμονές των ασθενών ακόμη και για σχετικά επείγοντα χειρουργεία. Στη Μ. Βρετανία οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας δεν ξεπερνούν το 5%.
Σκανδιναβικές χώρες: Στις Σκανδιναβικές χώρες, όπως είναι η Σουηδία και η Δανία, το σύστημα καλύπτει επίσης όλους τους κατοίκους, ωστόσο και εκεί καταγράφονται μεγάλες καθυστερήσεις στα μη επείγοντα περιστατικά για την εξυπηρέτηση του κόσμου.
Γερμανία: Υπάρχουν κλαδικά ταμεία κοινωνικής ασφάλισης όπως είχαμε στην Ελλάδα και όλο το κόστος της περίθαλψης καλύπτεται από αυτά. Όλοι είναι ασφαλισμένοι και όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, έχουν δικαίωμα στη δωρεάν περίθαλψη.
Γαλλία: Η Γαλλία έχει το σύστημα της Γερμανίας, καλύπτονται όλοι, ωστόσο το μεγάλο βάρος δίνεται στα επείγοντα και έτσι όλα τα άλλα περιστατικά έχουν σχετικά μεγάλους χρόνους αναμονής.
Ισπανία: Έχει το ελληνικό σύστημα υγείας και από το 1980 όλοι έχουν το δικαίωμα ασφαλιστικής κάλυψης. “Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα που αφήνει ανασφάλιστους τους πολίτες της και πρέπει να το γνωρίζουμε αυτό” τόνισε ο καθηγητής.
Στη Ρωσία
Ρωσία: “Το σύστημα, πριν την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος, ήταν απόλυτα κρατικό” λέει ο κ. Φιλαλήθης και εκ των υστέρων μάθαμε ότι και εκεί υπήρχαν “συναλλαγές κάτω από το τραπέζι”. Σήμερα το σύστημα παραμένει κρατικό αλλά και με τη συνεργασία του ιδιωτικού τομέα.
Το Ελληνικό δημόσιο σύστημα υγείας
Όσον αφορά στο ελληνικό δημόσιο σύστημα υγείας, όλοι γνωρίζουμε τις παθογένειές του, που σχετίζονται κυρίως με τα θέματα οργάνωσης και της έλλειψης σωστής πρωτοβάθμιας υγείας.
Ωστόσο, είναι ανοικτό στους πάντες, αλλά με μεγάλο κόστος και έχει ένα καλό επίπεδο περίθαλψης, παρά τις παθογένειες του συστήματος, όπως λέει ο κ. Φιλαλήθης.
Την επόμενη φορά που θα διαμαρτυρηθούμε έντονα γιατί πρέπει να περιμένουμε 1 χρόνο για επέμβαση χολής ή κήλης, ας θυμηθούμε ότι στη Σουηδία και την Αγγλία περιμένουν 2-3 χρόνια για μια αρθροπλαστική ισχίου ή για επέμβαση κήλης.
Για επέμβαση καταρράκτη, αν βλέπαμε από το ένα μάτι, θα περιμέναμε 6 χρόνια. Γιατί αυτό είναι το σύστημα ,για παράδειγμα, στην Αγγλία.
Αυτό που δεν γνωρίζουν οι άλλοι Ευρωπαίοι πολίτες είναι το ελληνικό φακελάκι που διευκολύνει την είσοδό σου στο χειρουργείο. Με τη λίστα μπορεί να έχει μετριαστεί, σίγουρα όμως δεν έχει καταργηθεί. Έτσι με την συνενοχή όλων διαιωνίζεται ένα στρεβλό σύστημα υγείας, το οποίο δεν εμπιστευόμαστε, αν κι εμείς οι ίδιοι το συντηρούμε.