ΣΚΟΥΦΑΚΙΑ, ΡΟΚ ΚΑΙ… ΑΝΕΚΔΟΤΑ
“Σ’ έναν θάλαμο χειρουργείου συνυπάρχουν πολλοί και πολλά”
Πολύχρωμα σκουφάκια με χιονανθρώπους αυτή την εποχή ενόψει Χριστουγέννων, έντεχνα τραγούδια αλλά καμιά φορά και ροκ ή ηλεκτρονική μουσική, χαλαρές συζητήσεις και ανέκδοτα και μέσα σε όλα αυτά και κάποιες λιποθυμίες από τους καινούργιους.
Οι χώροι των χειρουργείων φαντάζουν για τους περισσότερους από εμάς ψυχροί και τρομακτικοί και όμως υπάρχουν ασθενείς που όταν ολοκληρωθεί η επέμβαση λένε: “Γιατρέ δεν το περίμενα, αλλά πέρασα τέλεια!”.
Την άλλη εικόνα των χειρουργικών αιθουσών μάς περιγράφουν ένας χειρουργός, μία αναισθησιολόγος και μία ειδικευόμενη, οι οποίοι περνούν πολλές ώρες της ημέρας μέσα σ’ αυτές κάνοντας μια δύσκολη, απαιτητική και υπεύθυνη δουλειά.
Ο χειρουργός του Βενιζελείου Γιώργος Κωστάκης, πρόεδρος της Ενωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Ηρακλείου, μάς είπε: “Ο κόσμος πιστεύει ότι τα χειρουργεία είναι πλημμυρισμένα στο αίμα και δεν ξέρεις από πού να φύγεις… Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Καταρχάς να πούμε ότι υπάρχουν περιστατικά με διαφορετική βαρύτητα.
Περιστατικά που χρειάζονται μισή ώρα ή πολλές ώρες χειρουργείου. Στην αίθουσα υπάρχουν οι χειρουργοί, το νοσηλευτικό προσωπικό, οι αναισθησιολόγοι, οι ειδικευόμενοι, η εργαλειοδότρια, η νοσηλεύτρια κίνησης. Με λίγα λόγια είναι μια ομαδική δουλειά που απαιτεί ηρεμία και χαλαρότητα”. Οπως εξηγεί ο κ. Κωστάκης, η καλή ατμόσφαιρα που χρειάζεται δημιουργείται καταρχάς από τη μουσική.
“Συνήθως ακούμε ραδιόφωνο με έντεχνο τραγούδι, που μας βοηθάει να χαλαρώσουμε, άρα να αποφύγουμε και τα λάθη. Συνήθως κάνουμε καλαμπούρια, αλλά είναι και στιγμές που χρειαζόμαστε απόλυτη ησυχία για να μπορέσουμε να επικεντρωθούμε σε ένα δύσκολο σημείο της εγχείρησης, οπότε ζητάμε απ’ όλους μέσα στην αίθουσα να μην μιλάνε. Εχουμε και στιγμές έντασης, αλλά ακόμη και οι πιο νευρικοί γιατροί ξέρουν ότι αυτό δεν βοηθάει τη δουλειά μας”.
Οσον αφορά στους φοιτητές ιατρούς που μπαίνουν για πρώτη φορά στο χειρουργείο, είναι αλήθεια ότι αρκετοί λιποθυμούν αλλά γρήγορα συνηθίζουν.
“Σ’ έναν θάλαμο χειρουργείου συνυπάρχουν πολλοί και πολλά” σημειώνει η Ελσα Αστυρακάκη, επιμελήτρια Α’ στην Αναισθησιολογική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου.
Η αναισθησιολόγος μάς είπε: “Υπάρχουν γιατροί που όταν χειρουργούν θέλουν ν’ ακούν κλασική μουσική, άλλοι ροκ, άλλοι ηλεκτρονική κ.ά. Και χιούμορ κάνουμε και πολλές φορές χρειάζεται ιδιαίτερη συγκέντρωση για να μην γίνει κάποιο λάθος και εκπαιδευτικό έργο γίνεται. Τ
ις πρώτες φορές οι νέοι φοιτητές τριγυρνούν σαν χαμένοι και εμείς πρέπει να τους δείξουμε τι πρέπει να κάνουν, να τους λύσουμε απορίες και να τους ηρεμήσουμε, διότι κάποιοι απ’ αυτούς δεν αντέχουν στην αρχή τη θέα του αίματος, των σπασμένων οστών, μια επέμβαση στο κεφάλι. Γρήγορα, όμως, συνηθίζουν” λέει η αναισθησιολόγος και μας περιέγραψε ένα περιστατικό που συνέβη πρόσφατα: “Μια φοιτήτρια νοσηλευτικής ήταν παρούσα σε μια καισαρική. Μόλις γεννήθηκε το μωρό συγκινήθηκε και άρχισε να κλαίει”.
Για τη δική της εμπειρία μάς μιλά η ειδικευόμενη αναισθησιολόγος Ανθή Ντάκουλα, η οποία σημείωσε: “Προσωπικά δεν με ενοχλεί η θέα του αίματος, αλλά με αγχώνει η αγωνία που έχουν οι ασθενείς”.
Από την άλλη βλέπεις τους γιατρούς που είναι ήρεμοι, ξέρουν να χαλαρώνουν τους ασθενείς, αστειεύονται μαζί τους και κάνουν τη δουλειά τους με απόλυτο επαγγελματισμό. Πολλές φορές τους βλέπεις ότι δεν χρειάζεται καν να μιλήσουν. Συνεννοούνται με τα μάτια. Οσο και αν ακούγεται απίστευτο, υπάρχουν ασθενείς που μπαίνουν πολύ φοβισμένοι στην αίθουσα και όταν τελειώσει η επέμβαση (όταν δεν έχουν υποβληθεί σε ολική νάρκωση και έχουν πλήρη επικοινωνία) λένε στους γιατρούς: “Ποτέ δεν θα μπορούσα να το πιστέψω, αλλά πέρασα… τέλεια στο χειρουργείο”.