ΜΕΘ ΒΕΝΙΖΕΛΕΙΟΥ
Σε 6 χρόνια νοσηλεύθηκαν 2.626 ασθενείς
“Όταν έρχεται στη Μονάδα από τροχαίο ένα νέο παιδί διαλυμένο και το βλέπεις μετά από καιρό όρθιο και γερό, λες: χαλάλι η αγωνία, ο κόπος, τα ξενύχτια. Το βοηθήσαμε να ζήσει”.
Ο διευθυντής της ΜΕΘ του Βενιζελείου Ανέστης Κιούλπαλης, ο οποίος διανύει φέτος τον 6ο χρόνο σ’ αυτό το πόστο μιλά στην “Π” για το πόσο σημαντικό είναι το γεγονός ότι στο Τμήμα προστέθηκαν επιπλέον 2 κλίνες εντατικής θεραπείας, αυξάνοντάς τις στις 11, αλλά και πόσο δύσκολο είναι να εργάζεσαι σε μια μονάδα όπου πρωταγωνιστούν η ζωή και ο θάνατος. “Πολύ σπουδαία η προσθήκη αυτών των δύο κλινών, είναι σωτήριες” σημειώνει.
Στη ΜΕΘ του Βενιζελείου από το διάστημα 2012-2017 νοσηλεύθηκαν συνολικά 2.626 ασθενείς, ενώ ο χρόνος νοσηλείας μειώθηκε το 2017 στις 7,7 ημέρες από τις 9,7 το 2012.
“Στη Μονάδα μπορείς να δεις τα πάντα και να ζήσεις τα πάντα. Την απερίγραπτη χαρά και τη μεγάλη απόγνωση. Το χαμόγελο και το δάκρυ που εναλλάσσονται. Τον πόνο εκείνων που χάνουν τον άνθρωπό τους και την ευτυχία αυτών που μαθαίνουν ότι ο δικός τους, η μάνα τους, το παιδί τους, θα ζήσει”.
Σύμφωνα με τον κ. Κιούλπαλη, στη ΜΕΘ νοσηλεύονται από 18χρονα παιδιά μέχρι 90χρονοι.
Για τους νεότερους μια συνηθισμένη αιτία είναι τα τροχαία, για τους μεγαλύτερους τα σοβαρά και πολλαπλά προβλήματα υγείας.
“Είναι ανθρώπινο να νιώθεις μεγαλύτερο πόνο όταν φεύγει από τη ζωή ένα νέο παιδί. Ένα παιδί στην ηλικία του δικού σου, που στη Μονάδα σε κοίταζε στα μάτια με την αγωνία στο βλέμμα και σου έλεγε: “Κάνε κάτι, βοήθησέ με”.
Πορσπαθείς, κάνεις τα πάντα, ό,τι μπορείς αλλά κάποια φορές δεν τα καταφέρνεις γιατί η κατάστασή του είναι σοβαρή και μη αναστρέψιμη. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα και δεν υπάρχει ωραιότερο όταν βγαίνεις στον διάδρομο και λες στους γονείς του “Τα καταφέραμε, θα τα καταφέρει, θα σωθεί”.
Ο γιατρός λέει ότι πριν δημιουργηθεί η Μονάδα Παίδων στο ΠΑΓΝΗ και στο Τμήμα του νοσηλεύονταν και μικρά παιδιά η συναισθηματική κατάσταση των γιατρών ήταν πολύ χειρότερη. “”Παλιά πολλές φορές έφευγα κλαίγοντας από το νοσοκομείο. Πώς να αντικρύσεις τον πατέρα και τη μάνα και να τους πεις “το παιδί σου δεν ζει πια”.
Με τον χρόνο γίνεσαι πιο ψύχραιμος, αλλά και πάλι αρρωσταίνεις όταν ένα περιστατικό, παρά τις προσπάθειες που γίνονται, δεν πάει καλά”. Ο ίδιος αναφέρει: “Πολλές φορές φωνάζω τόσο δυνατά μέσα στη Μονάδα, μέσα στην ένταση που υπάρχει για την διαχείριση ενός περιστατικού που μ’ ακούνε οι συγγενείς από τον διάδρομο και μου το λένε μετά.
Αλλά όσοι ξέρουν τι συμβαίνει δεν υπάρχει Εντακτική Μονάδα χωρίς φωνές. Ζούμε τις καταστάσεις στα άκρα και προσπαθούμε μέχρι τέλους να βοηθήσουμε για να σωθεί ένας άνθρωπος και δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από εκείνο που νιώθουμε όταν τα καταφέρουμε”.