«Είμαι στην Κωνσταντινούπολη από τον Νοέμβριο του 2022», λέει και μας ταξιδεύει στη νέα της ζωή, μας ξεναγεί στα στέκια της, μιλάει για τα εκπληκτικά φαγητά και γλυκά που έχει δοκιμάσει,αλλά και για τις αντιδράσεις των φίλων της όταν την επισκέπτονται στην “Πόλη των πόλεων.”
«Η ζωή στην Πόλη κινείται σε δύο ενδιαφέρουσες συντενταγμένες, τη σχολική ζωή και τη δική μας καθημερινότητα.
Το ιστορικό Ελληνικό σχολείο μας
Η διδασκαλία στα σχολεία της Πόλης είναι για μας πρωτίστως η επαφή με την ομογένεια, η οποία μας αποκάλυψε έναν κόσμο αλλιώτικο, αρχοντικό, που καλλιεργεί με σθένος τα ήθη και τα έθιμα του ελληνισμού και μας αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή.
Είναι πραγματικά συγκινητικό να διδάσκονται τα μαθήματα στην ελληνική γλώσσα στους μαθητές μας, τους μικρούς Ρωμιούς, και αισθάνεσαι την περηφάνια τους όταν μιλούν, τραγουδούν, θυμώνουν, μαλώνουν, αγαπούν στα ελληνικά.
Το σχολείο ξεκινά στις 08.15. Μετά τις 15.00 -15.30 που τελειώνει το σχολείο και όταν υπάρχει ελεύθερος χρόνος ξεκινά η δική μας προσωπική περιπλάνηση στην Πόλη… Βόλτες στις γειτονιές και στον Βόσπορο, κουβέντες, μουχαμπέτια που λένε και δω, γευστικά ταξίδια, ψάξιμο στα παζάρια, στις αγορές και στις αντικερί… Η Πόλη έχει μια μαγεία, μια λαγνεία, είναι πλανεύτρα και το ξέρουν όλοι».
Ωραίοι άνθρωποι
«Όταν πρωτοέφτασα στην Πόλη, έσπασαν όλα τα στερεότυπα που είχα στο μυαλό μου για τον τουρκικό λαό.
Συνάντησα ανθρώπους εξωστρεφείς, ευγενικούς, καθαρούς, φιλικούς, με μια άδολη διάθεση να σου προσφέρουν βοήθεια.
Η προσφώνηση “abla”, που σημαίνει “αδελφή”, ακολουθείται από μια συμπεριφορά γλυκιά και τρυφερή. Συμπαθούν πολύ τους Έλληνες, μας αποκαλούν “komsu”, που θα πει “γείτονας”, και η πλειονότητα εκφράζει την επιθυμία να επισκεφθεί τη χώρα μας. Επίσης συχνά συναντούμε ανθρώπους που περηφανεύονται για την καταγωγή της οικογένειάς τους από την Ελλάδα, τη Θεσσαλονίκη ή την Κρήτη…
Ωστόσο η επικοινωνία στην Τουρκία είναι δύσκολη αν δεν γνωρίζεις την τουρκική γλώσσα. Λίγοι ξέρουν αγγλικά. Ακόμα όμως και έτσι, οι κάτοικοι της Πόλης θα προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν, να μιλήσουν, να τους καταλάβεις και να σε καταλάβουν».
Τα μαγικά χωριά του Βοσπόρου
«Ήταν έκπληξη» συνεχίζει η Χριστίνα «η γνωριμία με τον Βόσπορο. Στις προηγούμενες επισκέψεις μου είχα περιοριστεί στο κέντρο και στα γνωστά αξιοθέατα για τους τουρίστες.
Τα χωριά του Βοσπόρου, τα λεγομενα -koy, είναι μαγικά. Το Μέγα Ρεύμα, που σήμερα φέρει την ονομασία Arnavutkoy στην ευρωπαϊκη πλευρά, αλλά και στην ασιατική το Αγκυροχώρι, το Gengelkoy, το Κουζγκουντζουκί, είναι μέρη τα οποία πραγματικά αξίζουν χρόνο και όμορφες βόλτες.
Πολύχρωμα ξύλινα σπίτια, καλντερίμια, τραπεζάκια έξω κάτω από αιωνόβια δέντρα και στο βάθος ο Βόσπορος με τις γέφυρές του να ενώνουν νερά και… ανθρώπους.
Οι εκκλησίες μας που “κρύβονται” αναμέσα στα εστιατόρια και τις καφετέριες, με τις αυλές τους φροντισμένες από τις ελληνικές κοινότητες και ένα παλιό σχολείο στον περίβολό τους. Το πέρασμα των εμπορικών πλοίων μέσα στην ομίχλη του Βοσπόρου είναι απόκοσμη εικόνα.
Οι γλάροι της Πόλης που συχνά φεύγουν από τη θάλασσα και φτάνουν στα μπαλκόνια μας,οι φωνές τους το πρωί ενώνονται με τη φωνή του ιμάμη και το άκουσμα κάποιας καμπάνας από κάποια εκκλησιά που γιορτάζει. Είναι τόσο πολλά η Πόλη…».
Οι μυρωδιές κι οι γεύσεις
Είναι όντως τόσο νόστιμα τα φαγητά της, τα γλυκά, που είναι σχεδόν αδύνατον να μην πάρει κιλά κάποιος που ζει εκεί;
«Οι γεύσεις της Πόλης είναι πολύ κοντά στις δικές μας γεύσεις. Ωστόσο αντεδείκνυνται για τους στομαχικά ευαίσθητους, καθώς βρίθει μπαχαρικών, σαλτσών κ.λπ.
Η αλήθεια είναι ότι κάποιος που έρχεται για λίγες μέρες στην Πόλη ενθουσιάζεται με τα κεμπάπ και τα σιροπιαστά.
Αν όμως ζεις για καιρό εδώ και έρχεσαι από την Ελλάδα, παρατηρείς σιγά σιγά ότι τα φαγητά επαναλαμβάνονται τα ίδια σε κάθε εστιατόριο. Επίσης οι πρώτες ύλες, με εξαίρεση τα λαχανικά που είναι πεντανόστιμα, στερούνται ποιότητας. Μάλλον το υψηλό κόστος των πρώτων υλών έχει συμπαρασύρει την ποιότητα του φαγητού προς τα κάτω».
Από τα μικρά μαγειρεία μέχρι τα μοναδικά ζαχαροπλαστεία
Για τα πιο ωραία στέκια που έχει εντοπίσει η Χριστίνα αναφέρει:
«Από φαγητό θα σας πρότεινα να δοκιμάσετε την κουζίνα της Αντιόχειας. Είναι από τις πιο νόστιμες κουζίνες της Τουρκίας. Εμείς συχνά τρώμε στο Abtakya mutfagi, θα σας υποδεχτεί ευγενικά ο Σοφοκλής από την Αντιόχεια, που φοίτησε στο Ζωγράφειο Λύκειο και μιλάει πολύ καλά ελληνικά.
Επίσης μπορείτε να δοκιμάσετε “pide”, το τουρκικό πεϊνιρλί στη γειτονιά του Γαλατά, σε ένα από τα πιο παλιά εργαστήρια, στο Yoremis.
Το ψαροσάντουιτς, το “balik ekmek”, είναι “must” στην Τουρκία. Μπορείτε να το βρείτε στα γνωστά σημεία στο Eminonu, αλλά το καλύτερο το φάγαμε στην αγορά του Kadikoy, στη Χαλκηδόνα της ασιατικής πλευράς.
Από γλυκά θα κάνουμε την ανατροπή, δεν θα προτείνουμε μόνο σιροπιαστά και δεν θα χάσετε δοκιμάζοντας τα γλυκά του ζαχαροπλαστείου “baylan” στο Bebek και στο Galataport στο Karakoy. Παραγγείλτε το cup grille, παγωτό με καραμέλα, βανίλια και καραμελωμένους ξηρούς καρπούς, το pain perdu και το καλύτερο μιλφέιγ που έχετε φάει (κατά προτίμηση με φρέσκιες φράουλες).
Τα ωραιότερα τσουρέκια της Πόλης είναι στο Arma και το Palmier στο Kurtulus, στα γνωστά Τάταυλα.
Το Gulluoglu στο Karakoy ειναι γνωστό για τα σιροπιαστά του και όχι άδικα. Προτιμούμε τον κλασικό μπακλαβά αλλά με καϊμάκι μέσα. Οι μπακλαβάδες στην Τουρκία γίνονται με το φυστίκι Αιγίνης, το οποίο όμως εδώ έρχεται από τη γενέτειρα του μπακλαβά, το Gasiantep.
Οι λοκάντες, τα μικρά μαγειρεία, παραμένουν προσιτά και για μια μερίδα φαγητού (μικρή) πληρώνει κανείς 3-5 ευρώ. Ένα γεύμα ή δείπνο σε μιας μεσαίας τάξης εστιατόριο κοστίζει γύρω στα 15-25 ευρώ».
Όλοι οι φίλοι μου θέλουν να επιστρέψουν
Οι φίλοι και οι συγγενείς σας που σας επισκέπτονται τι σας λένε συνήθως φεύγοντας;
«Οι φίλοι μας λατρεύουν να επισκέπτονται την Πόλη και ως πλανεύτρα τούς μαγεύει. Μπορώ να πω ότι η σχοινοβασία της μεταξύ Ανατολής-Δύσης έχει πείσει και τους πιο απαιτητικούς. Και όλοι επιστρέφουν ή τουλάχιστον αυτό θέλουν» καταλήγει η Χριστίνα και συμπληρώνει:
«Το ωραίο είναι πολύ λίγο, για να περιγράψεις πώς είναι να ζεις στην Πόλη.
Οι τοίχοι των σπιτιών, τα τείχη της “μιλούν” και οι άνθρωποί της, απλώς ακολουθούμε τους ψιθύρους της».