«Αυτό το νησί δεν σταματάει να με εκπλήσσει», έγραψε ο γνωστός δημοσιογράφος που θυμήθηκε την επίσκεψή του σε μια μικρή ταβέρνα στο Φραγκοκάστελλο, λίγα μέτρα από τη θάλασσα, μέσα σε ένα κτήμα με ελιές, λεμονιές, συκιές και χαρουπιές.
«Έρχομαι στην Κρήτη 4-5 φορές το χρόνο τα τελευταία 25 χρόνια και με γρήγορους υπολογισμούς, αυτό μας κάνει πάνω από εκατό επισκέψεις.
Την έχω γυρίσει από άκρη σε άκρη και έχω φάει σε εκατοντάδες εστιατόρια, ταβέρνες, καφενεία, καντίνες κλπ. Και εκεί που νομίζεις ότι τα ήξερες όλα, έρχεται μια ταβέρνα σε ένα σχετικά τουριστικό μέρος (οκ δεν είναι και η Χερσόνησος αλλά δεν είναι κανέναν καφενείο κρυμμένο σε ορεινό χωριό) να σε κάνει να αναθεωρήσεις τις λίστες σου.
Ο Ζορμπάς (με όνομα που παραπέμπει σε tourist trap και συνήθως το προσπερνάς χωρίς δεύτερη σκέψη) της οικογένειας Γλυνιαδάκη στη παραλία των Λάκκων στο Φραγκοκάστελλο (Σφακιά) είναι μια μικρή ταβέρνα λίγα μέτρα από τη θάλασσα με αυλή κάτω από τον ευκάλυπτο, μέσα σε ένα κτήμα με ελιές, λεμονιές, συκιές και χαρουπιές.
Είναι μέρος της μικρής αγροτουριστικής μονάδας που έστησε το 1994 ο Γιώργος Γλυνιαδακης και περιλαμβάνει βιολογική φάρμα, πέντε δωμάτια και την ταβέρνα.
Στη φάρμα καλλιεργούν κηπευτικά μόνο με κοπριά και εκτρέφουν κότες και χοιρινά.
Τα ρίφια που χρησιμοποιούν στη κουζίνα τα παίρνουν απο το αδερφό του κυρίου Γιώργου από τη Σκαλωτή, το (τρομερό) μέλι από τον Πολάκη (τον αδερφό του βουλευτή), έχουν άγρια χόρτα και φρούτα από το οροπέδιο του Μανικά (σταμναγκάθι άγριο, κυδώνια, σύκα, φιρίκια, σταφύλια), αλάτι που συλλέγουν από τα γύρω βράχια, τυριά από την περιοχή, φανταστική φέτα του Πλυμάκη από Ασή Γωνιά, τις απίθανες γραβιέρες του Τσιτσιρίδη, αλλά και μυζήθρα δίκη τους παραγωγής.
Τα λίγα ψάρια που μπαίνουν στην κουζίνα τους έρχονται απο τον Γιώργη τον ψαρά από το Φραγκοκάστελλο που ψαρεύει με παραγάδι στην γύρω ακτογραμμή.
Η μαμά Βιργινία ετοιμάζει 5-6 μαγειρευτά την ημέρα όλα συγκλονιστικά- κουνέλι στιφάδο, αρνί τσιγαριαστό, μοσχαράκι κοκκινιστό, αρνί σταμναγκάθι, μελιτζάνες γεμιστές με μυζήθρα- όταν βρει ροφό κάνει κακαβιά.
Γλυκά του κουταλιού συνήθως δεν τρώω, αλλά εδώ το περγαμόντο και το κυδώνι τους, είναι βγαλμένα από άλλο κόσμο.»