Δεν χρειάζονται πολλά πολλά, δύο πατάτες, μερικά αγκιναρόφυλλα, λίγους σκολιάμπρους, δύο κρεμμύδια δύο άγρια πρασάκια, που να μπουν και να δώσουν άρωμα, όσο γιαχνίζεται το αρνάκι.
Οι παλιοί, έτρωγαν και πολλά απλά φαγητά, που τον κύριο λόγο τον είχαν τα όσπρια, καθώς και τα περιβόητα «γιαχνάκια», που ήταν τσιγαριστά γιαχνολάχανα.
Έκαναν επίσης πολλά φαγητά με ζυμαρικά.
Όμως αν και φτωχά τα περισσότερα φαγητά, είχαν όλες τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες.
Ήταν όμως και μέρες, που έτρωγαν «μποέμικα» όπως λέγανε, και αισθανόταν σαν βασιλιάδες!
Τέτοια φαγητά, γράφει ο Γεώργιος Χουστουλάκης,ήταν το κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες, ή γουλίδια απευθείας στα κάρβουνα.ήταν το κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες, ή γουλίδια απευθείας στα κάρβουνα.
Η αίγα βραστή επίσης, το τσιγαριστό κρέας ή κοιλιά με ποδαράκια, και φυσικά όλες οι σούπες οι σούπες με αρνάκι η κατσικάκι γάλακτος.
Όλα αυτά τα εξαιρετικά φαγητά, τα συνόδευε άριστα το κόκκινο κρασάκι, που οι άνδρες συνήθως, δεν σταματούσαν στο πρώτο ποτήρι!
Δεν ήταν μόνο, ότι τα ίδια τα κρεατικά τότε ήταν ανωτέρας κλάσεως όλα, ήταν και η τακτική ψησίματος, και ότι πάντα ψήνανε στα ξύλα.
Πάντα τσιγάριζαν καλά το κρέας στο πήλινο τσικάλι μέχρι να ροδίσει, και δεν τους πρόσθεταν αρωματικά του εμπορίου, όπως καρότα, μαϊντανό άνηθο κλπ, άλλα ότι έβρισκαν οι ίδιοι στη φύση.
Αν ήθελαν και τέτοια, έπρεπε οι ίδιοι να τα σπείρουν στο περιβόλι τους.
Αυτά μπορεί να ήταν πρασάκια, μάραθα, χατζικάκια, καυκαλίθρες, τσιλιμπουρδίνια, και φυσικά σταφυλίνακες αντί για καρότα.
Όση ώρα τσιγαριζόταν το κρέας, έριχναν τέτοια χορταρικά ψιλοκομμένα, άλλα όταν πλέον είχε ψηθεί και είχε μαλακώσει, έριχναν και τα υπόλοιπα χορταρικά και πατάτες αν ήθελαν.
Όταν πλέον θα είχαν ψηθεί κι αυτά, και θα είχαν φύγει τα περισσότερα υγρά τους, τότε θα γίνει το αυγόκομμα.
Πολλοί παλιοί, περιμένουν με λαχτάρα να γίνουν τα αγκιναρόφυλλα, για να αγοράσουν αρνάκι, ειδικά για την περίσταση!
Και τώρα το Φλεβάρη, με τις βροχές τελευταία, , είναι η εποχή τους, οπότε το αυγολέμονο με τα αγκιναρόφυλλα, θα έχει κι αυτό τη τιμητική του!
Κρίμα μόνο, που χάθηκαν οι σκολιάμπροι, από την αλόγιστη βέβαια χρήση που τους κάναμε.
Ταίριαζαν απόλυτα με τις αγκινάρες, γιατί άνοιξαν και τα δύο στα ελαφρώς ξινά λαχανικά.
“Εμείς εδώ στη περιοχή της Μεσαράς,καταλήγει ο Γ.Χουστουλάκης έχουμε ιδιαίτερη σχέση με τις αγκινάρες γιατί δεν υπήρχε σπίτι που να μην έχει το δικό του αγκιναροκήπι!”