Οι ανθρώπινες συμπεριφορές είναι αναρίθμητες, όχι όμως ανεξήγητες, καθώς πλειάδα ερευνητών από διάφορους τομείς έχουν ασχοληθεί με την άβυσσο της ψυχής του ανθρώπου -που τελικά, δεν είναι και τόσο άβυσσος.
Έτσι ανακαλύφθηκαν οι λόγοι που που όποιοι κι αν είμαστε, από όπου και αν προερχόμαστε, όσα χρήματα και αν έχουμε, κάνουμε τα ίδια. Για παράδειγμα, “στύβουμε” το σωληνάριο της οδοντόκρεμας, μέχρι να αδειάσει στο 100%.
Πρόκειται για παρόρμηση που έχουμε όλοι, ίσως όχι στον ίδιο βαθμό, με στοιχεία όπως τις προσωπικές συνήθειες, την ανατροφή μας, αλλά και τον τύπο της συσκευασίας να παίζουν ρόλο.
Το δεδομένο είναι ότι υπάρχουν και προτείνονται σχετικά hacks για το τέλειο άδειασμα, ενώ οι εταιρείες έχουν προσαρμοστεί στην ανάγκη μας, με σωληνάρια που διευκολύνουν αυτήν τη συμπεριφορά (πχ χρησιμοποιούν υλικά που την ενθαρρύνουν, ενώ προς αυτήν την κατεύθυνση δημιουργήθηκαν και τα σωληνάρια που “στέκονται”, όπως και το ακροφύσιο τους).
Τι μας κάνει να θέλουμε να πάρουμε ό,τι (μα ό,τι) έχει να μας δώσει το σωληνάριο
Ακολουθούν όσα έχει βρει η έρευνα για τη συμπεριφορά των καταναλωτών που συχνά διερευνά γιατί οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε προϊόντα με συγκεκριμένους τρόπους -έως εξάντλησης.
Κατ’ αρχάς είναι η η αποστροφή για την όποια απώλεια, ένα concept που σχετίζεται με τη συμπεριφορική οικονομία και τη ψυχολογία.
Περιγράφει την τάση να προτιμάμε να αποφεύγουμε τον πόνο της απώλειας, από την ευχαρίστηση της απόκτησης κάποιου πράγματος ίσης αξίας. Για παράδειγμα, το να χάνουμε 100 ευρώ από το να βρίσκουμε 100 ευρώ. Είναι από τις βασικές αρχές της Θεωρίας Προοπτικής που ανέπτυξαν οι Daniel Kahneman και Amos Tversky.
Μετά, υπάρχει η ανάγκη μας να αξιοποιούμε στο έπακρο κάτι που έχουμε πληρώσει. Όταν ζουλάμε το σωληνάριο, αποφεύγουμε την όποια σπατάλη. Παράλληλα, υπάρχει και μια ψυχολογική ικανοποίηση που προσφέρεται με την ολοκλήρωση μιας εργασίας ή την πλήρη χρήση ενός προϊόντος. Με το να τελειώνουμε ένα σωληνάριο οδοντόκρεμας νιώθουμε πως ελέγχουμε ένα αποτέλεσμα.
Άπαξ τώρα, και συνηθίσουμε αυτήν τη συμπεριφορά, δύσκολα την διαγράφουμε -καθώς νιώθουμε πως κάνουμε κάτι αφύσικο ή σπάταλο. Εν τω μεταξύ, προστατεύουμε και το περιβάλλον, ελαχιστοποιώντας το περιβαλλοντικό αποτύπωμα της συσκευασίας και του αχρησιμοποίητου προϊόντος.