Όλοι οι μήνες του χρόνου έχουν 30 ή 31 ημέρες. Βασικά όλοι, εκτός από τον Φεβρουάριο. Είναι σαν τον μήνα που μοιάζει να μπήκε τελευταίος στην ουρά και πήρε ό,τι περίσσεψε. 28 μέρες κανονικά, 29 όταν έχουμε δίσεκτο έτος. Κι όμως, είναι ο δεύτερος μήνας του έτους. Αλλά πώς φτάσαμε ως εδώ;
Τι σχέση έχουν οι Ρωμαίοι με τον «κουτσό» Φλεβάρη
Η απάντηση βρίσκεται αρκετούς αιώνες πίσω, όταν το ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν πραγματικά πιο μπερδεμένο από οποιοδήποτε άλλο. Αρχικά, το έτος είχε 10 μήνες. Ο Μάρτιος ήταν ο πρώτος και ο Δεκέμβριος ο τελευταίος. Μετά, ερχόταν το κενό.
Οι Ρωμαίοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να μετρήσουν τους χειμερινούς μήνες, αφού τους θεωρούσαν άχρηστους για τη γεωργία και τις μάχες. Ο χρόνος περνούσε, αλλά κάτι δεν έβγαινε σωστά. Το ημερολόγιο έχανε τη σύνδεση με τις εποχές.
Για να μπει μια τάξη, δημιουργήθηκαν ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος. Ο Ιανουάριος πήρε 31 ημέρες, ενώ ο Φεβρουάριος, ως ο τελευταίος μήνας του έτους, πήρε τις εναπομείνασες 29.
Όταν ο Ιούλιος Καίσαρας αποφάσισε να φέρει το Ιουλιανό ημερολόγιο, στηριζόμενος στις γνώσεις του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη, καθιέρωσε το δίσεκτο έτος. Κάθε τέσσερα χρόνια, μία επιπλέον ημέρα προστέθηκε στον Φεβρουάριο για να κρατάμε το ημερολόγιο συγχρονισμένο με τον ήλιο.
Όλα καλά ως εδώ, μέχρι που εμφανίστηκε ο Οκταβιανός Αύγουστος. Βλέποντας ότι ο Ιούλιος (που είχε πάρει το όνομά του από τον Ιούλιο Καίσαρα) είχε 31 ημέρες, δεν γινόταν να έχει λιγότερες ο μήνας που είχε το δικό του όνομα, ο Αύγουστος δηλαδή. Για να το διορθώσει, «έκλεψε» μία ημέρα από τον Φεβρουάριο, αφήνοντάς τον με 28 τις κανονικές χρονιές και 29 τις δίσεκτες.
Και κάπως έτσι, ο Φεβρουάριος έμεινε κουτσός. Ένας μήνας που, ενώ μοιάζει αδικημένος, τουλάχιστον μπορεί να περηφανεύεται ότι είναι ο πιο ξεχωριστός απ’ όλους. Και φυσικά εμείς στην Ελλάδα τον γιορτάζουμε δεόντως, καθώς κάθε χρόνο στις 14 του μηνός χαίρονται οι ερωτευμένοι και τις περισσότερες χρονιές οι κρεατοφάγοι, την Τσικνοπέμπτη. Φέτος, αυτή έρχεται στις 20 του Φλεβάρη.