“Δειπνώντας στο τριάστερο Disfrutar και το καλύτερο εστιατόριο στον κόσμο για το 2024 σύμφωνα με τα 50 best restaurants, έφυγα γεμάτος.
Σίγουρα γεμάτος από άποψη ποσότητας φαγητού- σκασμένος στο φαγητό στην κυριολεξία- αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πόσο ψεύτικη και λαϊκίστικη είναι η άποψη ότι στα fine dinning εστιατόρια φεύγει κανείς πεινασμένος τρώγοντας μόνο μικρές μπουκιές. Αυτή είναι η άποψη που αναπαράγουν όσοι μάλλον ποτέ δεν έφαγαν σε τέτοιου είδους εστιατόρια. Ας μην τους ακούτε, λοιπόν. Λένε βλακείες. Βλακεία, όμως, σίγουρα δεν θεωρώ την κατάσταση στην οποία περιέρχεται το ανθρώπινο στομάχι μετά από ένα τέτοιο τιτάνιο γεύμα και εδώ τα πράγματα μάλλον ζορίζουν όσον αφορά την πέψη… Χαλάλι, όμως.
Ο χώρος
Κοιτώντας κανείς απ’ έξω τη μικρή πρόσοψη του εστιατορίου περιμένει να δει έναν αντίστοιχο εσωτερικό χώρο. Ο χώρος εσωτερικά, όμως, απλώνεται, μεγαλώνει σταδιακά μέχρι την ευρύχωρη κεντρική σάλα και είναι όμορφα διακοσμημένος με στοιχεία της καταλανικής αρχιτεκτονικής και αισθητικής. Η ψιλοτάβανη, φωτεινή, απλά διακοσμημένη σάλα είναι ευχάριστη και εκπέμπει ηρεμία, ενώ η όμορφη ανοικτή κουζίνα πάλλεται στους ρυθμούς του απαιτητικού σέρβις δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα αντίθεση με την υπόλοιπη ατμόσφαιρα. Μικρή παραφωνία για μένα οι ψεύτικοι υφασμάτινοι φεγγίτες στο ταβάνι που απεικονίζουν τον ουρανό, καθώς μετακινούνταν από τον αέρα του κλιματιστικού, “προδίδοντας” την αληθοφανή τους πρόθεση. Ήταν κάπως αστείο. Λεπτομέρειες θα μου πεις, μα σίγουρα τις κοιτάει κανείς και αυτές σε ένα τέτοιο εστιατόριο. Στο βάθος υπήρχε και μια μεγάλη, όμορφη εσωτερική αυλή.
Το σέρβις
Το σέρβις ήταν διακριτικό, επαρκές, καλά ενημερωμένο αλλά και αρκετά τυπικό και απρόσωπο (αν και φαίνεται να προσπαθούσε πολύ για το αντίθετο). Τα αγγλικά τους, όμως, ήταν για μένα μια ταλαιπώρια. Πάσχιζες στην κυριολεξία να κατανοήσεις τις περιγραφές των πιάτων, πράγμα που καταντούσε κουραστικό, καθώς δεν είναι και λίγα αυτά που έπρεπε να πληροφορηθείς μέσα στο τετραμισάωρο της συνολικής εμπειρίας. Υπολογίζω πως τουλάχιστον 50 λεπτά διήρκεσαν οι παρουσιάσεις και οι περιγραφές των πιάτων. Όταν αυτές γίνονται σε στραμπουληγμένα αγγλικά με ακατανόητη προφορά μεταμορφώνονται σε πραγματικό πονοκέφαλο.
Επίσης εντύπωση μου έκανε όταν άκουσα ότι ο αριθμός των επισκεπτών που φιλοξενεί το Disfrutar καθημερινά υπερβαίνει τους 90- καθόλου ευκαταφρόνητο νούμερο για το επίπεδο ενός τέτοιου εστιατορίου- πράγμα που, όμως, φαίνεται να στρεσάρει αρκετά τους ανθρώπους της εξυπηρέτησης με αποτέλεσμα να αισθάνεσαι γενικότερα την ένταση που βιώνουν, καθώς εξελίσσεται η γευστική εμπειρία. Γι’ αυτό και στη δική μου επίσκεψη υπήρξαν βλέμματα εκνευρισμού, σπασμένα ποτήρια και παγωμένα χαμόγελα…
Οι δύο πιο σίγουροι, χαλαροί και γεμάτοι αυτοπεποίθηση άνθρωποι στο σέρβις ήταν ο υπέυθυνος της σάλας και ο οινοχόος, ο οποίος, όμως, δεν φάνηκε να θέλει να προσπαθήσει και πολύ να πουλήσει τα υπέροχα κρασιά της άψογα κοστολογημένης πολύ πλούσιας λίστας που έχει δημιουργήσει.
Οι φιλικές τιμές στα κρασιά
Είναι ίσως το πρώτο 3άστερο που επισκέπτομαι με τόσο φιλικές τιμές στα κρασιά και αυτό από μόνο του είναι πολύ δελεαστικό για κάθε οινόφιλο.
Να αναφέρω εδώ ότι η δική μου εμπειρία στο Disfrutar διήρκησε από τις 19:30 μέχρι τις 00:00, δηλαδή 4,5 ολόκληρες ώρες και ετούτο, όπως αντιλαμβάνεστε, όσο και αν σε γεμίζει απόλαυση είναι ταυτόχρονα και μια άσκηση υπομονής.
Βέβαια, ένας μάγειρας, ένας δημοσιογράφος ή ένας “καλοφαγάς” πάντα έχει άλλο ενδιαφέρον και κουράγιο, αλλά δεν ξέρω αν το ίδιο ισχύει για κάποιον που απλά πάει σε ένα τέτοιο εστιατόριο για να περάσει καλά.
Πάμε στα του φαγητού
Το εστιατόριο τιμά (ή μνημονεύει) ξεκάθαρα τη μοριακή κουζίνα. Σφαιροποιήσεις, σφουγγάρια, τζελς, βελούδινα πέπλα και αφροί είναι στοιχεία που βρήκα αρκετές φορές στα πιάτα. Δεν έλειψαν οι ζυμώσεις, οι αποξηράνσεις, οι οσμώσεις, οι υγροποιήσεις, οι ξηροί πάγοι και γενικά νομίζω πως συνάντησα στο φαγητό όλη την γκάμα των σύγχρονων μαγειρικών τεχνικών. Όλες αυτές οι τεχνικές μεταμορφώσεις τις πρώτης ύλης δημιουργούν ένα υπέροχο παιχνίδι στα μάτια και στο στόμα του επισκέπτη. Ταυτόχρονα, πρόθεση των chefs (Eduard Xatruch, Oriol Castro και Mateu Casañas), είναι να συμπεριλάβουν στην εμπειρία όλες τις αισθήσεις των επισκεπτών, να δημιουργήσουν εκπλήξεις, μυστήριο μα και να σε κάνουν να γελάσεις, να ξαφνιαστείς, ίσως και να τρομάξεις.
Τέσσερις ώρες στο τραπέζι
Έτσι βίωσα ένα ασταμάτητο 4ωρο κρεσέντο από τέτοια ευφάνταστα πιάτα που αποδεικνύουν το υψηλό τεχνικό επίπεδο της κουζίνας μα και που δεν στερούνται τα περισσότερα από αυτά νοστιμιάς και δυνατής ουμαμένιας απόλαυσης.
Οφείλω από την άλλη να πω πως μου έλειψε πολύ η ζωντάνια της άριστης πρώτης ύλης, καθώς η υπερεπεξεργασία της κέρδιζε στο μάτι και στις υφές, αλλά συχνά έχανε στο επίπεδο της ανεπιτήδευτης, ζωντανής γεύσης που τα ίδια τα υλικά σου παρέχουν αν τα αφήσεις να αναπνεύσουν. Ταυτόχρονα, υπήρξαν στιγμές που διαπίστωνες με λύπη ότι κάποια υλικά δεν ήταν τόσο φρέσκα όσο απαιτεί το επίπεδο ενός τέτοιου εστιατορίου και αυτό προκαλούσε απογοήτευση. Δεν επιτρέπεται μια γαρίδα άρτια ψημένη να έρχεται με μαυρισμένο κεφάλι και με οσμή από το εσωτερικό τού που δεν παραπέμπει ακριβώς σε θαλασσινή φρεσκάδα… Ο βασιλιάς ήταν εκεί γυμνός.
Άλλα σημεία που προσωπικά με προβλημάτισαν ήταν η επανάληψη των υλικών στα πιάτα (το σφαιροποιημένο ελαιόλαδο το συνάντησα σε τουλάχιστον 3 πιάτα) ενώ τα μανιτάρια ως βασική πρώτη ύλη για κάποια παρασκευή τα βρήκα σε πάνω από 6 πιάτα και αυτό με έναν τρόπο κούραζε.
Τα επιδόρπια και τα κεράσματα ήταν έξυπνα, νόστιμα και εκφραστικά, όπως και θα περίμενε άλλωστε κανείς από ένα τέτοιο εστιατόριο, χωρίς όμως να μπορώ να πω πως δοκίμασα κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο. Έχει προχωρήσει τόσο η ζαχαροπλαστική τέχνη που σίγουρα έχω δοκιμάσει καλύτερα γλυκά από αυτά σε άλλα αντίστοιχου ή και χαμηλότερου επιπέδου εστιατόρια.
Τι πλήρωσα
Το κόστος του φαγητού ανά άτομο στο εστιατόριο είναι στα 295 ευρώ χωρίς το νερό, τα ποτά και το κρασί, ενώ εύκολα κανείς μπορεί (ακριβώς επειδή όπως ανέφερα η λίστα είναι πολύ φιλικά κοστολογημένη) να πιει αξιόλογα κρασιά με 50 ή 100 ευρώ παραπάνω. Επομένως με 350 ή 400 ευρώ έχετε φάει και έχετε πιει στο 3άστερο και καλύτερο σύμφωνα με τα 50 best εστιατόριο του κόσμου για το 2024! Ασφαλώς και η λίστα κρασιών έχει πολλά μεγάλα κρασιά, επομένως εύκολα το κόστος μπορεί να ξεφύγει.
Θα ξαναπήγαινα;
Ο σεφ Μανώλης Παπουτσάκης συνεχίζει:
Εν τέλει το μεγάλο ερώτημα είναι ένα και το θέτω συνέχεια προς στον εαυτό μου, όταν τρώω κάπου έξω: Θα ξαναγύριζα; Και εν προκειμένω θα ξαναγύριζα στο Disfrutar για ένα ακόμα γεύμα; Η απάντηση έρχεται αβίαστα. Όχι. Ξεκάθαρα όχι, γιατί τέτοια εστιατόρια είναι για μια μοναδική επίσκεψη που σου χαρίζουν μια μοναδική εμπειρία. Κάθε επόμενη θα κουβαλάει και ένα ξέφτισμα. Στο ερώτημα αν μετάνιωσα για αυτήν μου την επίσκεψη η απάντηση είναι επίσης ξεκάθαρη: Όχι.
Αξίζει κάθε ευρώ (εφόσον το διαθέτεις) να χαρείς για μια φορά έστω ένα τέτοιο μενού και να ταξιδέψεις μέσα από τη μαγεία αυτής της γαστρονομίας σε έναν αλλιώτικο κόσμο.
Τελικά είναι το καλύτερο στον κόσμο;
Ο κρητικός σεφ, καταλήγει :
«Και ας έρθουμε στο τελικό ερώτημα που αφορά το αν είναι το Disfrutar το καλύτερο εστιατόριο στον κόσμο. Ήδη, βέβαια, απάντησα στην αρχή. Δεν είναι προφανώς για μένα το καλύτερο εστιατόριο στον κόσμο, αλλά όχι επειδή είναι κάποιο άλλο.
Δεν είναι κανένα και δεν χρειάζεται να είναι κάποιο.
Είναι εκείνο που, καθώς φεύγει κάποιος από τη σάλα του, η καρδιά του λαχταρά πότε θα ξαναγυρίσει πίσω.
Ξανά και ξανά.»