Το Σύμπαν έχει ημερομηνία λήξης, μπορεί να είναι μακρινή, όμως, οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τα επόμενα δισεκατομμύρια χρόνια το Σύμπαν δε θα είναι αυτό που σήμερα γνωρίζουμε.
«Όταν και το τελευταίο άστρο θα εξαντλήσει τη ζωή του και πεθάνει, ακόμη και το κοντινό σύμπαν μας θα γίνει σκοτεινό, ψυχρό και κατά συνέπεια αφιλόξενο για τη ζωή» αναφέρει στην «Π» η δρ. Βασιλική Παυλίδου, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Η κ. Παυλίδου θα μιλήσει στην ερχόμενη Δαρβινική Δευτέρα που θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 29 Οκτωβρίου στις 7 το απόγευμα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
Θέμα της ομιλίας της είναι «Η εξέλιξη του Σύμπαντος: από την υπέρπυκνη κόλαση στους δεινόσαυρους και από τους δεινόσαυρους στο ψύχος και το απέραντο σκοτάδι».
Το τέλος του Σύμπαντος
Η δρ. Βασιλική Παυλίδου εξηγεί πώς η επιστήμη της Κοσμολογίας χρησιμοποιεί παρατηρήσεις μακρινών γαλαξιών, κοσμικών εκρήξεων, ακτινοβολίας από τις απαρχές του σύμπαντος και της αφθονίας των διαφορετικών στοιχείων, για να εξαγάγει τα συστατικά στοιχεία του σύμπαντος και από αυτά να κατανοήσει το παρελθόν του αλλά και να εκτιμήσει πώς θα εξελιχθεί στο μέλλον.
«Ενώ η κατανόησή μας για την εξέλιξη του νεαρού Σύμπαντος δεν έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία 40 χρόνια, οι προβλέψεις μας για το μέλλον του είναι αρκετά πιο δυναμικές» αναφέρει. Μόλις πριν 20 χρόνια ανακαλύφθηκε πως η διαστολή του σύμπαντος, την οποία πρωτοαναγνώρισε ο Edwin Hubble πριν από πάνω από 90 χρόνια, επιταχύνεται διαρκώς.
Η υπόνοια της ανακάλυψης αυτής για το μέλλον του σύμπαντος είναι ότι οι γαλαξίες θα απομακρύνονται μεταξύ τους με ολοένα ταχύτερο ρυθμό. Έχουν κιόλας περάσει σχεδόν 14 δισεκατομμύρια χρόνια από το υπέρπυκνο, υπέρθερμο παρελθόν του Σύμπαντος – τη Μεγάλη Έκρηξη.
Δισεκατομμύρια χρόνια στο μέλλον, οι πιο απομακρυσμένοι γαλαξίες θα σταματήσουν να είναι πια ορατοί σε μας. Όσο μεγαλώνει η ηλικία του σύμπαντος, το ορατό σύμπαν θα αρχίσει να μικραίνει. Στο τέλος, μετά από πάνω από 100 δισεκατομμύρια χρόνια, μόνον η πολύ μικρή κοσμική μας γειτονιά θα παραμείνει “δεμένη” χάρη στη βαρύτητα. Το μακρινό σύμπαν θα χαθεί από τα μάτια μας για πάντα.
Ο ρυθμός γέννησης νέων άστρων ελαττώνεται κι αυτός. Τρισεκατομμύρια χρόνια στο μέλλον, η γέννηση νέων άστρων θα παύσει. Όταν και το τελευταίο άστρο θα εξαντλήσει τη ζωή του και πεθάνει, ακόμη και το κοντινό σύμπαν μας θα γίνει σκοτεινό, ψυχρό, και κατά συνέπεια αφιλόξενο για τη ζωή.
«Οι προβλέψεις μας αυτές είναι προς το παρόν καθαρά εμπειρικές: γνωρίζουμε ότι η διαστολή του σύμπαντος επιταχύνεται και αποδίδουμε αυτή την επιτάχυνση σε μια άγνωστη μορφή ενέργειας, την οποία ονομάζουμε “σκοτεινή ενέργεια” και η οποία δρα αντιβαρυτικά.
Η κατανόησή μας για τη φύση αυτής της σκοτεινής ενέργειας είναι ελλιπής και οι προβλέψεις μας για το μέλλον βασίζονται στην υπόθεση ότι η σκοτεινή ενέργεια θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται στο μέλλον όπως συμπεριφέρεται και σήμερα.
Η φύση της σκοτεινής ενέργειας και η επίδρασή της στη μελλοντική εξέλιξη του σύμπαντος είναι αυτή τη στιγμή ένα από τα πλέον εντατικά μελετώμενα πεδία της Κοσμολογίας και ένα από τα θέματα στο οποίο επικεντρωνόμαστε ερευνητικά στο Πανεπιστήμιο Κρήτης» τονίζει η δρ. Β. Παυλίδου.
Από τις ΗΠΑ στην Κρήτη
Η δρ. Βασιλική Παυλίδου έλαβε το πτυχίο Φυσικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το 1999 και το διδακτορικό της δίπλωμα (Ph.D.) από το University of Illinois at Urbana Champaign στις ΗΠΑ το 2005.
Εργάστηκε ως μεταδιδακτορική υπότροφος στο Ινστιτούτο Κοσμολογικής Φυσικής του University of Chicago από το 2005 ως το 2008 και ως υπότροφος Einstein στο Caltech από το 2008 ως το 2011.
Τη χρονιά 2011-2012 ήταν επισκέπτρια ερευνήτρια στο Max-Plank Institute for Radioastronomy.
Το 2010 εκλέχτηκε επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Φυσικής και ήλθε στην Κρήτη το φθινόπωρο του 2012. Προήχθη σε αναπληρώτρια καθηγήτρια το 2018.
Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα είναι η αστροφυσική υψηλών ενεργειών και η κοσμολογία.