Πέρασε πολλές νύχτες να προσπαθεί να «σβήσει» τα αστέρια για να τα μελετήσει, να προκαλέσει μία έκλειψη για να μπορέσει να ανακαλύψει νέους πλανήτες ή τα… κουλούρια που τους τυλίγουν.
Ο καθηγητής στο Τμήμα Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλευ της Καλιφόρνια και από το 2019 συνεργαζόμενος ερευνητής στο νεοσύστατο Ινστιτούτο Αστροφυσικής του ΙΤΕ, κ. Paul Kalas, προχώρησε σε μία σημαντική ανακάλυψη που μας βοηθά να κατανοήσουμε το ηλιακό μας σύστημα.
Πρόκειται για μια πολυετή έρευνα της ομάδας του, η οποία αφορά στη μελέτη 104 περίπου αστεριών τα οποία είχαν ενδείξεις ότι πιθανόν να περιβάλλονται από δίσκους σκόνης, μιας που εξέπεμπαν έντονα φως στα υπέρυθρα μήκη κύματος.
Χρησιμοποιώντας ένα από τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια στον κόσμο, το με διάμετρο καθρέπτη 8μ “Gemini” στη Χιλή, καθώς και ένα τελευταίας τεχνολογίας και μεγάλης διακριτικής ικανότητας όργανο, ο Ηρακλειώτης καθηγητής παρατήρησε τα αστέρια αυτά για μια περίοδο τεσσάρων περίπου ετών.
Ανακάλυψε ότι σε 26 από αυτά υπάρχουν δίσκοι σκόνης γύρω από το αστέρι και μάλιστα οι δίσκοι αυτοί είναι κενοί στο κέντρο, μοιάζουν δηλαδή με κουλούρια ή σαρικόπιτες.
Το παραπάνω φαινόμενο αποτελεί σαφή ένδειξη ότι στο εσωτερικό των δίσκων αυτών υπάρχουν νέοι πλανήτες, οι οποίοι καθώς γυρίζουν γύρω από το κεντρικό αστέρι, “καθαρίζουν” τη σκόνη και δημιουργούν την οπή. Κάπως έτσι ήταν και το δικό μας ηλιακό σύστημα πριν από 4 δισεκατομμύρια χρόνια.
Αποτελέσματα αυτής της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό “The Astronomical Journal” και μπορεί να το δει κανείς στον εξής σύνδεσμο https://iopscience.iop.org/article/10.3847/1538-3881/ab9199.
“Πραγματικά, δεν έχουμε κατανοήσει τη γέννηση και εξέλιξη των πλανητικών συστημάτων, ακόμα και του δικού μας. Σχεδόν όσα έχουμε ανακαλύψει τα τελευταία 30 χρόνια αποτέλεσαν μία έκπληξη ακόμα και για τους ίδιους τους επιστήμονες. Η ειδικότητά μου είναι να εξετάζω πλανητικά συστήματα αμέσως μετά από τη γέννησή τους, περίπου στη “νεαρή” ηλικία των 10 με 100 εκατομμυρίων χρόνων”, αναφέρει στην “Π” ο καθηγητής.
Όπως εξηγεί, η δομή ενός πλανητικού συστήματος μπορεί να αλλάξει δραματικά σε αυτή τη χρονική περίοδο και, πράγματι, δεν είμαστε σίγουροι πώς ήταν το δικό μας πλανητικό σύστημα πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια.
“Χρησιμοποιώντας την πιο εξελιγμένη τεχνολογία που έχουμε στη διάθεσή μας οι αστρονόμοι, χαρτογραφήσαμε 26 πλανητικά συστήματα. Κάποια έχουν όμορφα, λεπτά δακτυλίδια σκόνης, αλλά άλλα έχουν πλατιά και στρεβλά δακτυλίδια. Αυτό σημαίνει ότι κάποια πλανητικά συστήματα “μεγαλώνουν” αρκετά διαφορετικά.
Όμως, τι προκαλεί αυτή τη διαφοροποίηση; Ελπίζουμε ότι μία καλύτερη απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα δώσει η επόμενη γενιά τηλεσκοπίων. Εν κατακλείδι, η δική μας δουλειά δείχνει ξεκάθαρα ότι υπάρχουν συστήματα που έχουν δημιουργηθεί τελείως διαφορετικά από το δικό μας”, αναφέρει.
Μεταξύ ΗΠΑ και Ηρακλείου
Ο ερευνητής γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Οι γονείς του Γιώργος και Μαρία Καβαλίνη μετανάστευσαν στις ΗΠΑ από το Ηράκλειο.
Φοίτησε στο Detroit Country Day School στο Michigan και σπούδασε Αστρονομία και Φυσική στο πανεπιστήμιο του Michigan, Ann Arbor.
Απέκτησε Ph.D στην αστρονομία το 1996 από το πανεπιστήμιο της Hawaii, με υπεύθυνο καθηγητή τον αστρονόμο David Jewitt.
Εργάστηκε ως μεταδιδακτορικός επιστήμονας στο Max Planck Institute for Astronomy στη Heidelberg, στο Space Telescope Science Institute, και στο University of California, Berkeley.
Έγινε Adjunct Professor Αστρονομίας στο University of California Berkeley το 2006.
Ζει με την επίσης Ελληνίδα σύζυγό του Ασπασία Γκίκα και τις κόρες τους Μαρία-Νικολέτα και Ναταλία στο Berkeley.