Καμιά φορά συμβαίνουν στη ζωή μας γεγονότα που την αλλάζουν ολοκληρωτικά. Και τότε, δεν περιμένουμε με το αίσθημα του ανικανοποίητου να ζήσουμε τις “μεγάλες στιγμές”, αλλά απολαμβάνουμε με ευγνωμοσύνη τα μικρά καθημερινά.
Εκείνα που παραλίγο να στερηθούμε για πάντα μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάμε πιο πολύ.
Δύο γνωστοί Ηρακλειώτες, ο σκηνοθέτης Γιώργος Αντωνάκης και ο πρώην προπονητής μπάσκετ και νυν στέλεχος του τμήματος Αθλητισμού του Δήμου Νίκος Τούλης, μοιράζονται μαζί μας τα όσα πέρασαν στην εντατική των νοσοκομείων και στο χειρουργείο αντιμετωπίζοντας σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα.
Κυρίως όμως εκφράζουν τι τους δίδαξε αυτή η περιπέτεια της υγείας τους που παραλίγο να τους οδηγήσει στον θάνατο.
Στις πρεμιέρες των φεστιβάλ…
Το θέμα της υγείας του Γιώργου Αντωνάκη προέκυψε 6 χρόνια πριν.
Ο ίδιος σημειώνει:
“Το πρόβλημά μου ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2012 (πρεμιέρα του Φεστιβάλ Ηράκλειο – Καλοκαίρι 2012) μ’ ένα ισχαιμικό επεισόδιο και χρειάστηκε να κάνω αγγειοπλαστική σε δύο αγγεία.
Τέλος Ιουνίου του 2016 (πρεμιέρα του Φεστιβάλ «Καθ΄οδόν») παθαίνω οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και στην επέμβαση αγγειοπλαστικής στον πρόσθιο κατιώντα κλάδο «φεύγω» με καρδιακή ανακοπή. Η φοβερή ομάδα της Καρδιολογικής του ΠΑΓΝΗ, με επικεφαλής τον καθηγητή κ. Φραγκίσκο Παρθενάκη, με επαναφέρει με απινίδωση και τοποθετεί στεντ σε δύο αγγεία.
Τον Αύγουστο του 2017 (πρεμιέρα του Φεστιβάλ «Κρήτη – Μια ιστορία 5+1 Πολιτισμοί) μπαίνω ξανά στη Μονάδα Εντατικής με στηθάγχη και υποβάλλομαι σε αγγειοπλαστική με τοποθέτηση στεντ σε δύο νέα αγγεία.
Η αγαπημένη μου πλέον σύντροφος είναι η καρδιακή ανεπάρκεια”.
“Η Καρδιολογική είναι σαν σπίτι μου”
Ο Γιώργος νοσηλεύθηκε περίπου 50 ημέρες στην Καρδιολογική Κλινική και στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας έχοντας δίπλα του τη σύζυγο και τα παιδιά του, φίλους και συνεργάτες και βέβαια τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου.
“Την Καρδιολογική Κλινική του ΠΑΓΝΗ τη θεωρώ πλέον σπίτι μου” λέει.
Ευγνωμοσύνη για τη δεύτερη ευκαιρία
Τι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του εκείνες τις δύσκολες ώρες;
Ο Γ. Αντωνάκης αναφέρει:
“Μετά το έμφραγμα και την ανακοπή και μέχρι την εμφύτευση απινιδωτή στο στήθος μου σκεφτόμουν συνεχώς ότι ίσως στο κάθε επόμενο λεπτό να συνέβαινε το μοιραίο. Τα συναισθήματα απ’ αυτή τη σκέψη ήταν πολλά και σύνθετα. Από τη μία σκεφτόμουν τα παιδιά μου και τη βοήθεια που έπρεπε ακόμα να τους προσφέρω, από την άλλη έλεγα ότι αφού ζω τώρα, αυτό είναι ένα θαύμα, μια δεύτερη ευκαιρία που μου δίνεται και θα πρέπει να είμαι ευγνώμων γι’ αυτό και αισιόδοξος και τέλος σκεφτόμουν: αν «φύγω», τι θα γίνει με τα πολιτιστικά του Δήμου, αφού δεν έχω εκπαιδεύσει κάποιον για να με αντικαταστήσει;”.
Το πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή τον άλλαξε ως άνθρωπο και του έδειξε τα σημαντικά της ζωής.
Οπως λέει, η ζωή του άλλαξε με τη σκέψη ότι δεν είμαστε αθάνατοι και δεν μπορούμε να τα προλάβουμε όλα και μάλιστα σε εξοντωτικούς ρυθμούς.
“Έχοντας πάρει λοιπόν” αναφέρει “τη δεύτερη ευκαιρία για ζωή άλλαξα τις συνήθειές μου.
Έκοψα μαχαίρι το κάπνισμα, παίρνω ανελλιπώς τα φάρμακά μου, κάνω σωστή, μετρημένη δίαιτα, αθλούμαι καθημερινά τουλάχιστον μισή ώρα, αποφεύγω τις εντάσεις στη δουλειά μου και προσπαθώ να μην αγχώνομαι, ονειρεύομαι και προγραμματίζω τις δραστηριότητές μου στον Δήμο και στο θέατρο και τέλος προσπαθώ – και η αλήθεια είναι ότι δεν τα καταφέρνω πάντα – να μην στενοχωριέμαι για την ανθρώπινη βλακεία, την κακία, τη μοχθηρία και τα κόμπλεξ ορισμένων ανθρώπων που δυστυχώς υπάρχουν δίπλα μας”.
Εκατό μέρες νοσηλείας
Η περιπέτεια της υγείας του Νίκου Τούλη είναι μια ολόκληρη ιστορία που αρχίζει πριν 26 χρόνια, το 1993, μ’ ένα οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Την επόμενη δεκαετία υποβάλλεται σε τέσσερις αγγειοπλαστικές και το 2003 σε τετραπλό μπάι πας.
Από το 2003 έως το 2015 παρακολουθείται συχνά από τους γιατρούς αλλά δεν νοσηλεύεται σε νοσοκομεία.
Ομως οι περιπέτειες και ο αγώνας για ζωή δεν σταματάει εδώ. Το 2015 ακολουθεί επεισόδιο καρδιακής ανακοπής, άμεση μεταφορά στο νοσοκομείο με το ΕΚΑΒ και εμφύτευση βηματοδότη και απινιδωτή. Τα προβλήματα δεν έχουν τέλος. Τον Ιανουάριο του 2017 μια σοβαρή λοίμωξη του αναπνευστικού τον οδηγεί και πάλι στο νοσοκομείο με κίνδυνο να χάσει τη ζωή του. Για μια ακόμη φορά βγαίνει νικητής.
Πώς λοιπόν αντιμετωπίζει αυτός ο άνθρωπος του αθλητισμού τα 26 αυτά χρόνια, τα προβλήματα της υγείας του;
“Κουράγιο, πίστη και δύναμη”
Ο Νίκος Τούλης τονίζει:
“Η αντιμετώπισή τους γίνεται με πολλή δύναμη, μεγάλο κουράγιο και ιδιαίτερη αισιοδοξία, αλλά και με πιστή –κατά σχεδόν απόλυτο τρόπο – εφαρμογή, επιμέλεια και τήρηση των εντολών των θεράποντων κατά καιρούς ιατρών.
Ο χρόνος της νοσηλείας μου, σε όλη αυτή τη διάρκεια των προβλημάτων και της περιπέτειας της υγείας μου, είναι αρκετός και στις δώδεκα φορές που έχω νοσηλευθεί σε ΠΑΓΝΗ, Βενιζέλειο, Γ. Ν. Ρεθύμνου και σε νοσοκομεία των Αθηνών μπορεί να υπερβαίνει τις εκατό στο σύνολό τους ημέρες.
Όμως η χαρά, η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση να βγαίνεις νικητής απ’ αυτές τις μάχες, απ’ αυτούς τους αγώνες, είναι συναισθήματα που σε πλημμυρίζουν και σου χαρίζουν τη δύναμη που χρειάζεσαι”.
Και συμπληρώνει:
“Το σίγουρο είναι ότι δεν θα είχα καταφέρει και πολλά πράγματα στη μακρόχρονη αντιμετώπιση των προβλημάτων της υγείας μου, αν δεν ήταν κοντά μου η αγαπημένη μου οικογένεια, η σύζυγος, η κόρη, τα αδέλφια μου, που πάντα με στήριξαν και σε κάθε δύσκολο βήμα ήταν πάντα δίπλα μου, καθώς οι αγαπημένοι συγγενείς, φίλοι, γνωστοί”.
Ο ίδιος αναφέρει: Τι να πω για το ιατρικό, νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό των νοσοκομείων που έχουν καταβάλει κάθε δυνατή ιατρική και ανθρώπινη προσπάθεια για να βρίσκομαι και σήμερα στη ζωή. Ιδιαίτερα θέλω να απευθύνω ξανά ένα μεγάλο ευχαριστώ στον επί 26 χρόνια ιατρό μου καρδιολόγο Δημήτρη Φανουράκη, στη διευθύντρια του ΕΚΑΒ Μάγδα Ζεάκη που με έσωσε από την ανακοπή και στους ιατρούς ΠΑΓΝΗ και Βενιζέλειου”.
Ο Νίκος Τούλης όχι μόνο δεν έχασε ποτέ το κουράγιο του αλλά καμιά αρνητική σκέψη δεν τον έκανε να χάσει την πίστη του ότι θα τα καταφέρει.
“Ποτέ μα ποτέ, παρά τις δυσκολίες των περιπτώσεων και των προβλημάτων, δεν πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι δεν θα τα καταφέρω, πάντα υπήρξε και υπάρχει αισιοδοξία και ποτέ δεν ήταν κοντά μου καμιά αρνητική σκέψη, πιθανόν να έρχεται από την αθλητική και προπονητική σταδιοδρομία” σχολιάζει.
Τα τελευταία 20 χρόνια αποχωρίστηκε την αγαπημένη του ενασχόληση, την προπονητική μπάσκετ, όμως συνεχίζει να είναι ενεργό μέλος του τμήματος Αθλητισμού του Δήμου εδώ και 32 χρόνια και επιμελείται την οργάνωση εκατοντάδων αθλητικών εκδηλώσεων.
Τι θέλει να μας πει στο τέλος αυτής της συνομιλίας; “Απολαύστε την καθημερινότητα, απολαύστε τη ζωή όσο μπορείτε”.