Η ζωγραφική μπήκε στη ζωή της από τα άγουρα μαθητικά χρόνια, αφού πάντα στο μυαλό της ξεπηδούσαν αυθόρμητες παραστάσεις ζωής, κόντρα στα μαθήματα του σχολείου. Από τότε μέχρι και σήμερα η ζωγραφική είναι το μέσο της για να πει τον κόσμο όπως η ίδια τον αισθάνεται.
‘’Χανόμουν εύκολα στη ζωγραφική που σταδιακά έγινε ένα καταφύγιο όπου αισθανόμουν ασφαλής απέναντι σε αμιγώς λογικά μαθήματα” λέει η ζωγράφος Παρασκευή Πλεύρη μιλώντας στην “Π” με αφορμή την έκθεση έργων της που φιλοξενείται στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου.
Στην έκθεση έργων της με τίτλο “Μια ζωή και μια μέρα” περιγράφονται καθημερινοί άνθρωποι σε στιγμές ανάπαυλας της ζωής, και μιας μέρας τους. “Με συγκινεί”-τονίζει-” το πώς ανυποψίαστος ο καθημερινός άνθρωπος εκτίθεται στο απρόβλεπτο χτύπημα της μοίρας, πως μια φαινομενικά ασήμαντη στιγμή ανοίγει γι’ αυτόν και βλέπει στιγμιαία τη θέση του στον κόσμο, και την ουσία της ετερότητάς του πριν χαθεί πάλι στην καθημερινότητα.
Με απασχολεί βεβαίως η φθορά και το αναπόδραστο τέλος του που σαν αίσθηση τον ακολουθεί παντού αλλά όχι απαραίτητα ως μια συντριβή αλλά ως πικρό χαμόγελο. Δε μπορώ να κρύψω πως βρίσκω μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τις μεγάλες ηλικίες και πώς ο χρόνος και τα βιώματα γραφούν στην όψη τους”.
Υπάρχει θεοποίηση μιας λογοκεντρικής εκδοχής της ζωής
που αφήνει την καλλιτεχνική εκπαίδευση σε
υποδεέστερη μοίρα
Το ένστικτό της πολύτιμος σύμμαχος, καθώς βοηθά στο ν’ αποτυπώνονται εικόνες που ασυνείδητα αισθάνεται ότι έχουν ενδιαφέρον.
“Μπορεί να είναι στη λαϊκή αγορά, σε μια παραλία, σε ένα μουσείο, σε μια πλατεία, οπουδήποτε. Όμως σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου, η απόδοση της έμπνευσης μπορεί να είναι αρκετά διαφορετική” αναφέρει.
Άλλωστε σταθερός άξονας στο έργο της είναι η ανθρώπινη περιπέτεια, ο χρόνος, η φθορά, το παράλογο, το αστείο, ο θάνατος.
Η Παρασκευή Πλεύρη διδάσκει στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου και μιλώντας για τα αγκάθια της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης επισημαίνει ότι υπάρχει θεοποίηση μιας λογοκεντρικής εκδοχής της ζωής που αφήνει την καλλιτεχνική εκπαίδευση σε υποδεέστερη μοίρα.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 24 Φεβρουαρίου. “Είναι συνάντηση δύο βλεμμάτων, του καλλιτέχνη και του θεατή. Έλατε να τη δείτε να δούμε τι προκύπτει” καταλήγει.
Ζωγραφική και χαρακτική
Η Παρασκευή Πλεύρη είναι πτυχιούχος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών στον τομέα της ζωγραφικής με καθηγητές τον Ιωάννη Ψυχοπαίδη και Δημοσθένη Κοκκινίδη, στον τομέα της χαρακτικής με καθηγητές τον Μιχάλη Αρφαρα και Ιωάννη Γουρζη. Παρακολούθησε τα εργαστήρια αγιογραφίας με καθηγητή τον κ. Σώζο Γιανούδη.
Υπήρξε υπότροφος του Ι.Κ.Υ. για την εκτέλεση καλλιτεχνικού έργου (χαρακτική). Πέτυχε την 1η θέση στον Διαγωνισμό Α.Σ.Ε.Π 2002. Έχει πραγματοποιήσει 4 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
![Η ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΛΕΥΡΗ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ “Π” ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΕΡΓΩΝ ΤΗΣ ΠΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΤΑΙ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ]()
«Στη ζωγραφική, όπως και στη ζωή, δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο νόημα»
-Τι θα δούμε στην έκθεση “ΜΙΑ ζωή και ΜΙΑ μέρα”;
Στη ζωγραφική, όπως και στη ζωή, δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο νόημα, αλλά ο καθένας αποδίδει το νόημα που διαμορφώνεται μέσα του. Είναι συνάντηση δύο βλεμμάτων, του καλλιτέχνη και του θεατή. Το σημαντικό είναι να υπάρχει η ψυχική διαθεσιμότητα του να αφήνεσαι σε αυτή τη συνάντηση χωρίς το φόβο ότι θα μετρηθείς ή θα κριθείς. Έλατε να τη δείτε να δούμε τι προκύπτει.
– Στο έργο σας σας απασχολεί ο χρόνος. Ποια είναι η οπτική σας;
Ο χρόνος είναι άχρονος. Όλοι θέλουμε να χαράξουμε λίγο την πέτρα πριν φύγουμε κ χαρασσόμαστε οι ίδιοι στην προσπάθεια αυτή.
-Σας συγκινούν περισσότερο οι άνθρωποι;
Στη ζωγραφική, ο τρόπος που αποδίδεται ο χώρος, οι υφες του χρώματος και η φόρμα παίζουν ιδιαίτερη σημασία για τον καλλιτέχνη, γιατί φανερώνουν τον τρόπο που βλέπει και αισθάνεται τον κόσμο. Ωστόσο, στην έκθεση όντως υπάρχει ένας κεντρικός θεματικός άξονας που αφορά τον ανώνυμο, καθημερινό ανθρωπο που συχνά τον αποκαλούν ασήμαντο και την περιπέτειά του στη ζωή.
Χανόμουν εύκολα στη ζωγραφική, που σταδιακά έγινε
ένα καταφύγιο
Με συγκινεί το πώς ανυποψίαστος εκτίθεται στο απρόβλεπτο χτύπημα της μοίρας, πως μια φαινομενικά ασήμαντη στιγμή ανοίγει γι’ αυτόν και βλέπει στιγμιαία τη θέση του στον κόσμο και την ουσία της ετερότητάς του πριν χαθεί πάλι στην καθημερινότητα. Με απασχολεί βεβαίως η φθορά, και το αναπόδραστο τέλος του που σαν αίσθηση τον ακολουθεί παντού αλλά όχι απαραίτητα ως μια συντριβή αλλά ως πικρό χαμόγελο. Δεμ μπορώ να κρύψω πως βρίσκω μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τις μεγάλες ηλικίες και πώς ο χρόνος και τα βιώματα γραφούν στην όψη τους.
-Τι μπορεί ν’ αποτελέσει πηγή έμπνευσης για σας;
Από το βηματισμό μου στον κόσμο, από ένστικτο, μου αποτυπώνονται εικόνες που ασυνείδητα αισθάνομαι ότι έχουν ενδιαφέρον. Μπορεί να είναι στη λαϊκή αγορά, σε μια παραλία, σε ένα μουσείο, σε μια πλατεία, οπουδήποτε. Όμως σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου, η απόδοση της έμπνευσης μπορεί να είναι αρκετά διαφορετική
-Πότε αποφασίσατε ότι θα γίνετε ζωγράφος;
Ως παιδί είχα μια δυσκολία συγκέντρωσης στα μαθήματα του σχολείου γιατί στο μυαλό μου ξεπηδούσαν αυθόρμητες παραστάσεις ζωής που μου άρεσε να τις παρακολουθώ. Χανόμουν εύκολα στη ζωγραφική που σταδιακά έγινε ενα καταφύγιο όπου αισθανόμουν ασφαλής απέναντι σε αμιγώς λογικά μαθήματα.
![Η ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΛΕΥΡΗ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ “Π” ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΕΡΓΩΝ ΤΗΣ ΠΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΤΑΙ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ]()
«Η ζωγραφική είναι το μέσο μου για να πω τον κόσμο όπως τον αισθάνομαι»
-Υπάρχει κάποιος σταθερός άξονας στο έργο σας;
Η ανθρώπινη περιπέτεια, ο χρόνος, η φθορά, το παράλογο, το αστείο, ο θάνατος
-Αναζητάτε διαφορετικά πραγματα στην τέχνη σας ωριμάζοντας;
Δεν είναι συνειδητή επιλογή, αλλα όσο μεγαλώνω παρατηρώ πως τείνω προς την αφαίρεση. Θα το δείτε στα μη ρεαλιστικά φόντα των έργων μου, σε μια σταδιακή εξαΰλωση των μορφών και σε καθαρά αφαιρετικά έργα. Όσο μεγαλώνω αφαιρώ κοιτώντας όμως τα ίδια θέματα.
-Τι είναι η ζωγραφική για εσάς;
Είναι το μέσο μου για να πω τον κόσμο όπως τον αισθάνομαι.
-Διδάσκετε στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου. Τι συμβουλεύετε τους μελλοντικούς ομότεχνούς σας;
Υπάρχει θέση για όλους στον κόσμο, αλλά αν αγαπάς δε σημαίνει και ότι δε θα ταλαιπωρηθείς. Πάρε τη ζωή σου στα σοβαρά αλλά και τίποτα πιο σοβαρό απο το χιούμορ.
-Ποια αγκάθια και κενά εντοπίζετε στην καλλιτεχνική εκπαίδευση;
Υπάρχει μια θεοποίηση μιας λογοκεντρικής εκδοχής της ζωής που αφήνει την καλλιτεχνική εκπαίδευση σε υποδεέστερη μοίρα. Όμως ο άνθρωπος δεν έχει μόνο λογικά στοιχεία και δεν είμαι σίγουρη οτι η μονόπλευρη ανάπτυξη φέρνει τελικα την ευτυχία ή έστω την ικανοποίηση στη ζωή των ανθρώπων.
-Η επαφή σας με τα παιδιά προσφέρει στο έργο σας;
Τα παιδιά έχουν μια αθωότητα στην προσέγγιση της ζωγραφικής που μεγαλώνοντας συχνά “λερώνεται”. Τα βλέμματά τους με βοηθούν να μη χάνω εντελώς την επαφή με τον τρόπο να βλέπεις τον κόσμο ως έκπληξη.