Eκείνα που η γιαγιά της διηγούνταν σαν παραμύθι τα καλοκαιρινά βράδια στο χωριό έγιναν χρόνια αργότερα το υλικό για το 12ο της βιβλίο που έχει τίτλο «Οι λεύκες της αιώνιας αγάπης – Η κόρη του παπά».
‘’Τόλμησα ωστόσο” λέει μιλώντας στην “Π” η συγγραφέας Ρίκη Ματαλλιωτάκη να το προχωρήσω λίγο παραπέρα κάνοντας ένα άνοιγμα στην ιστορία και στην λαογραφία του τόπου μας και μέσα σ’ αυτό το ιστορικό πλαίσιο να βάλω τους ήρωες μου να κινηθούν και να ζήσουν. Αν τα κατάφερα θα το κρίνουν οι αναγνώστες και όχι εγώ”.
Το απόσταγμα του βιβλίου δεν είναι άλλο από την αγάπη, από την ερωτική μέχρι την αγάπη για τη φύση, για το όμορφο, για το καλό, για τις θάλασσες, για τα καλοκαίρια, για τους χειμώνες, η αγάπη για την πατρίδα.
Σημαντικό ρόλο όμως στο τελευταίο της βιβλίο παίζει η Κρήτη, αφού, όπως λέει η ίδια, γράφοντας για έναν ξένο τόπο είναι σαν να κλείνει τα μάτια και να περιγράφει ένα σπίτι που δεν έχει δει ποτέ της : ‘’Θα βάλω τη βάλω τη φαντασία να δουλέψει, καμιά αντίρρηση, γράφοντας όμως για τον δικό μου τόπο είναι σαν να κλείνω τα μάτια και να περιγράφω το σπίτι μου… Εχει καμιά σύγκριση”; αναφέρει χαρακτηριστικά.
Αν και σύμφωνα με έρευνες ο σημερινός αναγνώστης είναι γυναίκα που διαβάζει ελληνική λογοτεχνία, η Ρίκη αναφέρει ότι θέλει τα γραπτά της να απευθύνονται και στα δύο φύλα:
… ’’Ίσως αυτό το γράψιμό μου να έχει χαρακτηριστεί από ρεαλιστικό έως και σκληρό. Δεν το κάνω επίτηδες όμως, προσωπικά λειτουργώ όπως μου βγαίνει”.
“Ο τόπος μου παίζει τον μέγιστο ρόλο, αλλιώς είναι σαν να περιγράφω ένα σπίτι που δεν έχω δει”
Φτάσατε αισίως στο 12ο βιβλίο σας με τίτλο «Οι λεύκες της αιώνιας αγάπης – Η κόρη του παπά». Συστήστε μας με λίγα λόγια το νέο σας βιβλίο.
Καταρχάς να σας ευχαριστήσω που για μια ακόμα φορά αγκαλιάζετε το έργο μου στη φιλόξενη στήλη σας. Πάνω απ’ όλα όμως οφείλω να ευχαριστήσω Εκείνον, που όπως προείπατε με βοήθησε να φτάσω αισίως στο 12ο βιβλίο μου μια και δίχως τη δική Του βοήθεια τίποτα δεν μπορεί κανείς μας να κάνει.
«Η κόρη του παπά» λοιπόν ήταν μια ιδέα που κυριαρχούσε χρόνια στο μυαλό μου, ενώ στο υποσυνείδητό μου υπήρχε από τότε που ήμουν παιδί, από τις διηγήσεις της γιαγιάς μου, και δεν ξέρω γιατί και για ποιο λόγο βρίσκονταν μέσα εκεί καρφωμένη και ενώ άλλες μνήμες φεύγουν και ξεθωριάζουν, με τον καιρό η κόρη του παπά, στη μορφή βέβαια που μου την είχε διηγηθεί η γιαγιά, δεν έλεγε να ξεκουνήσει. Δεν θέλω να φανώ υπερβολική, αλλά έμοιαζε σαν να μου έλεγε, σαν να με διάταζε μάλλον, να την λευτερώσω, να την ανασύρω από την αφάνεια και να τη βγάλω ξανά στον ήλιο και στο φως… Και αυτό έκανα… Υπάκουσα απλώς στη διαταγή της που ήταν και πηγή έμπνευσης για μένα, ώστε να καταπιαστώ με το βιβλίο που κρατώ αυτή τη στιγμή στα χέρια μου.
Ποιο θέμα πραγματεύεται;
Σε γενικές γραμμές το βιβλίο πραγματεύεται αρκετά θέματα, μια και, όπως ήδη σας είπα, το έναυσμα για τη συγγραφή μου το έδωσαν κάποια γεγονότα που μου διηγούνταν η γιαγιά μου σαν παραμύθι, ή έτσι για να περνά η ώρα, τα καλοκαίρια στο χωριό. Τόλμησα ωστόσο να το προχωρήσω λίγο παραπέρα κάνοντας ένα άνοιγμα στην ιστορία και στην λαογραφία του τόπου μας και μέσα σ’ αυτό το ιστορικό πλαίσιο να βάλω τους ήρωές μου να κινηθούν και να ζήσουν. Αν τα κατάφερα θα το κρίνουν οι αναγνώστες και όχι εγώ.
Ποιο είναι το απόσταγμα του βιβλίου;
Η αγάπη φυσικά! Η κάθε λογής αγάπη! Η ερωτική αγάπη – βλέπετε από αυτήν κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει- η αγάπη για τη φύση, για το όμορφο, για το καλό, για τις θάλασσες, για τα καλοκαίρια, για τους χειμώνες, η αγάπη για την πατρίδα, η αγάπη γενικά, γιατί η Αγάπη είναι μία και αδιαίρετη και στους κόλπους της μέσα μπορεί να κλείσει ως ακόμα και τον πιο μικρό κόκκο του σύμπαντος που ζούμε.
Η Κρήτη κυριαρχεί στο νέο σας βιβλίο. Ο τόπος παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη ενός βιβλίου;
Για μένα ναι, παίζει τον πρώτιστο ρόλο και δεν το συζητώ καθόλου. Γράφοντας για ένα ξένο τόπο είναι σαν να κλείνω τα μάτια και να περιγράφω ένα σπίτι που δεν έχω δει ποτέ μου… εντάξει.
Ο σημερινός αναγνώστης είναι γυναίκα και διαβάζει ελληνική λογοτεχνία. Εσείς σε ποιον απευθύνεστε;
Αν ο σημερινός αναγνώστης είναι μόνο γυναίκα, κακώς… Ίσως βέβαια να υποβοηθά σ’ αυτό και η λεγόμενη ροζ λογοτεχνία, η πιο εμπορική.
Εγώ πάντως θα ήθελα τα γραπτά μου να απευθύνονται και στα δύο φύλα και ίσως γι’ αυτό το γράψιμό μου να έχει χαρακτηριστεί από ρεαλιστικό έως και σκληρό. Δεν το κάνω επίτηδες όμως, προσωπικά λειτουργώ όπως μου βγαίνει.
“Η διαδικασία της συγγραφής δεν είναι στάνταρ εκτός αν θες να πλουτίσεις”
Έχετε κάποια διαδικασία που ακολουθείτε όταν γράφετε;
Καμία απολύτως, νομίζω δεν υπάρχουν στάνταρ διαδικασίες στο γράψιμο κι ακριβώς για τον λόγο τούτο δεν μπορεί να υπάρξει και επάγγελμα συγγραφέας. Η συγγραφή είναι μια άνωθεν δωρεάν που δεν μπορείς να γνωρίζεις ποτέ εκ των προτέρων αν θα την έχεις την επομένη που θα ξυπνήσεις για να προγραμματίσεις «θα σηκωθώ το πρωί στις εφτά και θα γράφω ως τις τρεις το μεσημέρι». Μπορεί να σου έρθει να ξυπνήσεις στις τρεις το χάραμα και στις εφτά να πας για ύπνο… Θέλω να καταλήξω πως δεν υπάρχουν όρια και διαδικασίες σε τούτο τον δρόμο, είναι ό,τι σου έρθει, την ώρα που θα σου έρθει και τέλος. Αλλά αυτά βέβαια ισχύουν μόνο για όσους αντιμετωπίζουν τη συγγραφή με σεβασμό και όχι ως μέσο προβολής ή πλουτισμού-αλλά ειδικά για το τελευταίο γελάμε.
-Ξεκινήσατε το 1997 με το βιβλίο «Ο πρωτογόνατος της καρδιάς μου». Πώς ήταν τα πράγματα τότε;
Το 1997, ε; Πέρασαν αλήθεια τόσα χρόνια; Η αλήθεια πάντως είναι πως έχουν αλλάξει πολλά από τότε… Οι εκδόσεις πληθώρα με αποτέλεσμα στο μήνα πάνω τα βιβλία να έχουν παλιώσει, εκδοτικοί οίκοι ξεφυτρώνουν καθημερινά σαν μανιτάρια, τα e-book πάνε κι έρχονται, ένας χαμός κι εδώ δηλαδή, σαν και παντού… Αλλά ας μην στεναχωριόμαστε, είμαι σίγουρη ότι το καλό, αιώνες έτσι συμβαίνει, πάντα ξεχωρίζει.
Και πάλι σας ευχαριστώ!