Ανακάλυψε τυχαία εκεί στο 2002 ότι όχι μόνο μπορεί να γράφει, αλλά να γράφει καλά, όταν μία τοπική εφημερίδα του ζήτησε να γράψει μια ιστορία, που όπως φάνηκε άρεσε σε πολλούς. Από τότε θα περάσουν επτά χρόνια μέχρι να κυκλοφορήσει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο ‘’Στη ρωγμή του χρόνου’’ που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις για τη συγγραφική του πένα.
Μετά ήρθαν για τον Στέλιο Βισκαδουράκη τα βραβεία, με αποκορύφωμα την παγκόσμια διάκριση στην Αργεντινή το 2011, ανάμεσα σε 350 συγγραφείς από 18 χώρες.
Το δεύτερο του μάλιστα βιβλίο “Το ταγκό της βροχής” βγήκε στη Γαλλία από τον εκδοτικό οίκο L’ Harmattan, ενώ αισίως πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων «Το δίλημμα του Πλάτωνα» που δούλευε τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
“Περιλαμβάνει” -επισημαίνει ο ίδιος μιλώντας στην “Π” – δώδεκα διηγήματα και κείμενα που εκφράζουν πολύ προσωπικά ζητήματα και σκέψεις που ήθελα να αποτυπώσω στο χαρτί”.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αληθινή ιστορία που έδωσε και τον τίτλο στην συλλογή, η οποία εγκυμόνησε δυσκολίες για τον συγγραφέα μαζί με μια ακόμα αληθινή ιστορία έως ότου αποτυπωθουν στο χαρτί.
“Αναφέρομαι” -λέει- “σε πρόσωπα υπαρκτά και σίγουρα σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να μετράς πολύ τα λόγια σου, καθώς περπατάς στο τεντωμένο σχοινί που απλώνει μπροστά σου η αναφορά στην προσωπικότητά τους”.
Οι ήρωες σε αυτά τα δώδεκα διηγήματα πολύ συχνά περνούν τη γραμμή του ρεαλιστικού κόσμου προς έναν κόσμο φαντασιακό με “πρωταγωνίστρια” πολλές φορές την αγαπημένη του πόλη το Ηράκλειο.
“Έχω” -υπογραμμίζει- “κατά κάποιον τρόπο εμμονή με την πόλη μου, το Ηράκλειο. Έτσι, τις περισσότερες φορές προσπαθώ να αναγάγω τις καταστάσεις και τους ήρωές μου που ζουν εδώ, όχι μόνο σε ένα πραγματικό και ρεαλιστικό περιβάλλον αλλά και σε ένα φαντασιακό και ονειρικό”.
Ο Στέλιος Βισκαδουράκης, που εξασκούσε αρχικά και για πολύ καιρό το επάγγελμα του φυσικοθεραπευτή, διαγνώσθηκε πριν χρόνια με σκλήρυνση κατά πλάκας κι έκτοτε μετά το αρχικό σοκ, δίνει τη δική του μάχη με παρρησία.
“Σίγουρα” -τονίζει- “για κάθε άνθρωπο, μια σοβαρή πάθηση είναι ένα σοκ. Για μένα που τη γνώριζα λόγω του επαγγέλματός μου ήταν κάτι περισσότερο και κάτι λιγότερο. Το λιγότερο οφειλόταν στο ότι λίγο έως πολύ, έμεινα όσο μπόρεσα ψύχραιμος, προσπαθώντας να την απομυθοποιήσω. Βασικό ήταν και είναι ότι γνωρίζω τις αρχές της αντιμετώπισής της”.
Ο ίδιος μιλά ακόμα για το Ηράκλειο και τους συνανθρώπους μας με κινητικά προβλήματα, τα αγαπημένα του μέρη και πολλά άλλα.
«Ανακάλυψα από ένα τυχαίο γεγονός ότι μπορώ να γράψω»
Πώς ένας φυσικοθεραπευτής ανακαλύπτει ότι μπορεί να γράψει;
Εγώ το ανακάλυψα από ένα τυχαίο γεγονός το 2002, όταν τότε, από μία τοπική εφημερίδα μού ζητήθηκε να γράψω μια ιστορία. Εκεί βρήκα ότι έχω την άνεση της περιγραφής προσώπων και καταστάσεων. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα να δημιουργώ κάτι που μου αρέσει, αλλά και ότι αυτό να αρέσει σε πολλούς άλλους, όπως αποδείχθηκε. Μετά ήρθαν τα βραβεία, με αποκορύφωμα την παγκόσμια διάκριση στην Αργεντινή το 2011, ανάμεσα σε 350 συγγραφείς από 18 χώρες.
Πιάνετε τον εαυτό σας να έχει κάποιες συγγραφικές εμμονές;
Ναι, θα μπορούσα να το πω αυτό. Έχω κατά κάποιον τρόπο εμμονή με την πόλη μου, το Ηράκλειο. Έτσι, τις περισσότερες φορές προσπαθώ να αναγάγω τις καταστάσεις και τους ήρωές μου που ζουν εδώ, όχι μόνο σε ένα πραγματικό και ρεαλιστικό περιβάλλον αλλά και σε ένα φαντασιακό και ονειρικό.
Τι σημαίνουν για σας οι διακρίσεις που έχετε λάβει;
Οι διακρίσεις είναι σίγουρα κάτι σημαντικό. Όμως, πρέπει να υπάρχει μέτρο στο συναίσθημα που αισθάνεσαι μετά από μία διάκριση. Να μην παρασυρθείς γιατί είναι πιθανό, ένα δυσανάλογο συναίσθημα υπεραξίας να επηρεάσει το αποτέλεσμα της δουλειάς και φυσικά της προσωπικότητάς σου.
Η μάχη μεταξύ ανταρτών και Γερμανών στην Κνωσό που έδωσε τον τίτλο του βιβλίου
Πώς προέκυψε το βιβλίο και ο τίτλος του;
Το νέο μου βιβλίο «Το δίλημμα του Πλάτωνα» το δούλευα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Περιλαμβάνει δώδεκα διηγήματα και κείμενα που εκφράζουν πολύ προσωπικά ζητήματα και σκέψεις που ήθελα να αποτυπώσω στο χαρτί.
Ένα από τα διηγήματα έδωσε και τον τίτλο του βιβλίου, και αφορμή για τη συγγραφή του στάθηκε μια επίσκεψη στη Βίλα Αριάδνη, το σπίτι του Άρθουρ Έβανς που ανέσκαψε την Κνωσό, και από μια μοναδική, άγνωστη πληροφορία που μου έδωσε ο αρχαιολόγος και επιμελητής της Βρετανικής Σχολής Αθηνών στην Κνωσό Δρ. Κωστής Χρηστάκης ότι στην Κατοχή ο αείμνηστος αρχαιολόγος Νικόλαος Πλάτωνας, ο τότε δ/ντής του Μουσείου Ηρακλείου, σταμάτησε μία μάχη μεταξύ ανταρτών και Γερμανών μέσα στο ανάκτορο της Κνωσού και φυσικά την καταστροφή του.
Θα έλεγα ότι αυτό που τα συνδέει είναι το δίδαγμα που δίνει στο κάθε διήγημα η ανθρώπινη προσπάθεια. Οι ήρωες σε αυτά τα δώδεκα διηγήματα πολύ συχνά περνούν τη γραμμή του ρεαλιστικού κόσμου προς έναν κόσμο φαντασιακό.
Ποια είναι τα πλεονεκτήματα της μικρής φόρμας και ποιοι οι περιορισμοί;
Το πλεονέκτημα της μικρής φόρμας είναι ότι ο συγγραφέας μπορεί να σκεφτεί και να αποτυπώσει ολόκληρη την ιστορία του σε λίγες σελίδες. Ο περιορισμός της είναι ότι πρέπει να υπάρχει περιγραφική δύναμη καθώς πρέπει να εξιστορηθούν πολλά πράγματα σε ένα κείμενο μικρής έκτασης.
Υπάρχει κάποιο διήγημα που εγκυμόνησε δυσκολίες μέχρι να βγει;
Βεβαίως. Δυσκολία υπήρξε σε δύο διηγήματα, στο «Δίλημμα του Πλάτωνα» και στα «Περιστέρια του Άβελ» διότι αναφέρομαι σε πρόσωπα υπαρκτά και σίγουρα σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να μετράς πολύ τα λόγια σου, καθώς περπατάς στο τεντωμένο σχοινί που απλώνει μπροστά σου η αναφορά στην προσωπικότητά τους.
Πώς νιώθετε όταν βλέπετε τυπωμένα τα βιβλία σας;
Σίγουρα είναι μεγάλη ικανοποίηση για έναν δημιουργό. Είτε η έκδοση γίνεται εδώ στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Εδώ πρέπει να αναφέρω την έκδοση του βιβλίου μου «Το ταγκό της βροχής» στη Γαλλία από τον εκδοτικό οίκο L’ Harmattan, γεγονός που δεν περίμενα και σίγουρα μου έδωσε μεγάλη χαρά. Προσθέτω ότι πάντα υπάρχει η σκέψη και η ιδέα για το επόμενο βιβλίο, ωστόσο στην περίπτωσή μου, παίρνει τουλάχιστον τρία χρόνια για να γράψω ένα βιβλίο λόγω προσωπικών απαιτήσεων.
Υπάρχει κάποιο βιβλίο σας που γράφτηκε με παράξενο τρόπο;
Ναι. Έγραψα πριν τρία χρόνια τη νουβέλα «Το πιάτο της απιστίας». Σκέφτηκα την ιστορία ενώ καθόμουν μόνος στο τραπέζι μίας γνωστής ταβέρνας της πόλης. Ο τίτλος της ιστορίας, με επιθυμία της ιδιοκτήτριας, ενέπνευσε τη δημιουργία ενός πιάτου που με αυτόν τον τίτλο μπήκε στο μενού.
«Η αναπηρία μου έμαθε πολλά πράγματα για τον εαυτό μου και για τους ανθρώπους γύρω μου»
Δίνετε τη δική σας μάχη με τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Πώς άλλαξε τη ζωή σας με δεδομένο ότι ως φυσικοθεραπευτής τη γνωρίζατε καλά;
Σίγουρα για κάθε άνθρωπο, μια σοβαρή πάθηση είναι ένα σοκ. Για μένα που τη γνώριζα λόγω του επαγγέλματός μου ήταν κάτι περισσότερο και κάτι λιγότερο. Το λιγότερο οφειλόταν στο ότι λίγο έως πολύ έμεινα όσο μπόρεσα ψύχραιμος, προσπαθώντας να την απομυθοποιήσω. Βασικό ήταν και είναι ότι γνωρίζω τις αρχές της αντιμετώπισής της.
«Στην αναπηρία μου οφείλω πολλά», μου είχε πει σε μια συζήτησή μας η μεγάλη μας αείμνηστη ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Έχετε την ίδια άποψη;
Προσωπικά πιστεύω ότι μια τέτοια πάθηση, κάποιες στιγμές μπορεί να σε φτάσει στα ανθρώπινα όριά σου. Μου έμαθε πολλά πράγματα για τον εαυτό μου και για τους ανθρώπους γύρω μου. Για μένα ήταν και είναι ένα αρνητικό, ατυχές γεγονός αλλά με πολλά θετικά διδάγματα, που βοήθησαν κατά πολύ τη δουλειά μου στη συγγραφή. Σίγουρα δεν είναι μια ευχάριστη και καλή κατάσταση. Όμως εμπεριέχει τέτοια διδάγματα που σίγουρα συμβάλλουν στο να γίνεις καλύτερος και σοφότερος άνθρωπος.
«Η σκλήρυνση κατά πλάκας ήταν
και είναι ένα αρνητικό, ατυχές γεγονός, αλλά με πολλά Θετικά διδάγματα»
Το θέμα «αναπηρία» στη λογοτεχνία για ενήλικες αντιμετωπίζεται με στερεότυπα ως και ταμπού;
Το θέμα της αναπηρίας και της αναφοράς σε αυτήν, οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει, ποτέ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ειδικά όταν ο συγγραφέας είναι και ο ίδιος πάσχων. Σήμερα πολλά ταμπού έχουν ξεπεραστεί και η αναπηρία, όπως οποιαδήποτε άλλη ασθένεια, μπορεί να είναι λογοτεχνικό υποκείμενο, δοσμένο χωρίς περιστροφές και στερεότυπα, γιατί η φύση του δεν επιτρέπει τέτοια. Όποιος θελήσει να την αποδώσει μέσα από παραμορφωτικούς φακούς, θα έχει αποτύχει παταγωδώς.
Το Ηράκλειο «πρωταγωνιστεί» στο έργο σας και τα άρθρα σας. Αν κάποιος σάς ζητούσε να τον πάτε στα αγαπημένα σας μέρη, πού θα τον πηγαίνατε;
Είμαι γέννημα-θρέμμα του Ηρακλείου. Τα κεντρικά σημεία όπως τα Λιοντάρια, η Πλατεία Ελευθερίας, η Αγορά και οτιδήποτε νοηματοδοτεί τη θάλασσα της πόλης, όπως η οδός 25ης Αυγούστου, ο Κούλες και το Μπεντενάκι, είναι μέρη που θα πήγαινα κάποιον. Όπως θα τον πήγαινα και στη γειτονιά που μεγάλωσα, κάτω απ’ το Μαρτινέγκο, υπό το βλέμμα του μεγάλου μας Νίκου Καζαντζάκη.
«Να γίνει κατανοητή από τον συνάνθρωπο η θέση ενός ανθρώπου με κινητικά προβλήματα στους δρόμους της καθημερινότητας”
Είναι το Ηράκλειο μια πόλη φιλική στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα;
Μπορώ να πω ότι η κατάσταση τα τελευταία χρόνια είναι καλύτερη, αλλά σίγουρα υπάρχουν αρκετά πράγματα που πρέπει να γίνουν. Και πάνω από όλα, να γίνει κατανοητή από τον συνάνθρωπο η θέση ενός ανθρώπου με κινητικά προβλήματα στους δρόμους της καθημερινότητας.