-Ο Νίκος Αποστολάκης περιγράφει τη ζωή στη Νέα Υόρκη, την πόλη-φάντασμα
Οι εικόνες των ομαδικών τάφων πριν από μέρες στην Big Apple, όπως αποκαλούν οι κάτοικοι της τη Νέα Υόρκη, συντάραξαν ολόκληρο τον πλανήτη. Πεθαίνοντας στη Νέα Υόρκη. Ποιος θα περίμενε ότι η Μητρόπολη του κόσμου θα μετατρέπονταν σε …νεκρόπολη.
Οι νεκροί από τον κοροναϊό έχουν ξεπεράσει τις 14.000 και στους άλλοτε πολύβουους δρόμους σήμερα δεν κυκλοφορεί ψυχή. Η πρωτεύουσα του κόσμου βιώνει μία σπαρακτική μοναξιά που τρομάζει ακόμα και το άγαλμα της Ελευθερίας, στη νησίδα Liberty Island, ακριβώς στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης.
Είναι μία πόλη-φάντασμα όπως την χαρακτηρίζει ο Ηρακλειώτης Νίκος Αποστολάκης, ο οποίος από το 2005 διδάσκει μαθηματικά στο CUNY (Δημοτικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης).Κάποια χρόνια πριν είχε βρεθεί εκεί για το διδακτορικό του και τελικά έμεινε.
«Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί…»
Ερ: Πώς το βιώνετε όλο αυτό; Πώς είναι η ζωή εν μέσω πανδημίας;
Απ: «Είναι δύσκολο να προσαρμοστεί κανείς στις νέες συνθήκες. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η Νέα Υόρκη είναι μία ζωντανή και δυναμική πόλη. Τώρα, είναι σαν μια πόλη φάντασμα.
Οι μόνοι ήχοι που ακούς είναι οι σειρήνες των ασθενοφόρων εκτός από τις 7 κάθε βράδυ που ο κόσμος βγαίνει στα παράθυρα και χειροκροτεί τους ανθρώπους που δουλεύουν στα νοσοκομεία και στις ουσιώδεις υπηρεσίες που παραμένουν ανοιχτές. Είναι σαν να γιορτάζουμε που πέρασε ακόμα μια μέρα και είμαστε ζωντανοί…».
Ερ: Τι πιστεύετε ότι πήγε στραβά στη Νέα Υόρκη και ξέφυγε η κατάσταση; Είναι ένα σοκ όταν μιλάμε για τις ΗΠΑ και όχι για μία μικρή και αδύναμη χώρα…
Απ: «Πολλά πράγματα πήγαν στραβά κατά τη γνώμη μου, το βασικότερο είναι ότι δυστυχώς αυτή τη στιγμή, σε ομοσπονδιακό επίπεδο είναι σαν να μην έχουμε κυβέρνηση. Όχι μόνο δεν υπάρχει μια κεντρική προσπάθεια να καταπολεμηθεί η κρίση, ο ίδιος ο πρόεδρος ανταγωνίζεται τις προσπάθειες των κυβερνητικών φορέων. Έτσι, η κάθε πολιτεία πρέπει να αντιμετωπίσει ουσιαστικά μόνη της την επιδημία, χωρίς όμως να έχει τους απαραίτητους πόρους και τις αναγκαίες αρμοδιότητες.
Ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης για παράδειγμα δεν μπορεί να διαπραγματευτεί με διεθνείς εταιρείες και φορείς από μόνος του για να προμηθευτεί τεστ ή να υποχρεώσει μια εταιρεία να κατασκευάσει τις αναγκαίες ιατρικές προμήθειες. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει εθνικό σύστημα υγείας έχει επίσης διαδραματίσει αρνητικό ρόλο.
Για πολλά χρόνια τώρα, στις ΗΠΑ αλλά και παγκοσμίως, ο κοινωνικός ρόλος του κράτους υποβαθμίζεται συνεχώς και οτιδήποτε μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί, ιδιωτικοποιείται, ενώ ταυτόχρονα περικόπτονται χρηματοδοτήσεις σε απαραίτητες κρατικές υπηρεσίες. Λογικό είναι λοιπόν να μην είναι έτοιμη η χώρα γι’ αυτήν την επιδημία.
Μία κρίση σε τέτοιο επίπεδο χρειάζεται συντονισμένη κεντρική αντιμετώπιση και δυστυχώς αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ η αναγκαία πολιτική υποδομή δεν λειτουργεί.
Ερ: Πώς διαχειρίζεστε την κατάσταση; Τι σας φοβίζει περισσότερο και τι σας λείπει περισσότερο;
Απ: Περιμένω να περάσει το χειρότερο και ελπίζω για το καλύτερο. Μου λείπει η ελευθερία της κίνησης και οι καθημερινές κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Το χαμόγελο που ανταλλάσεις με έναν άγνωστο άνθρωπο, η ψιλοκουβέντα με τον περιπτερά… Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι ότι αυτή η κρίση θα διαρκέσει πολύ περισσότερο και δεν θα επιστρέψουμε στην κανονική ζωή για τουλάχιστον ένα χρόνο ακόμα.
Ερ: Πώς θα χαρακτηρίζατε την κατάσταση στη Νέα Υόρκη;
Απ: συγκλονιστική!
Ερ: Η Ελλάδα μέχρι στιγμής τα έχει πάει αρκετά καλά. Πως νιώθετε γι’ αυτό και ποιο είναι το μήνυμα που στέλνετε στους συμπατριώτες σας;
Απ: Αισθάνομαι περήφανος για τον τρόπο που η Ελλάδα αντιμετωπίζει την κρίση. Αποδεικνύει ότι παρ’ όλα τα ελαττώματα μας όταν ζορίζουν τα πράγματα, ανταποκρινόμαστε. Στους συντοπίτες μας θέλω να πω καλό κουράγιο. Θα περάσει κι αυτό.