Κι ανάμεσά τους η ‘’Σουλτάνα Ιακωβίδου’’ της “Πολίτικης Κουζίνας” και δεκάδες ρόλοι στο θέατρο, στην συντριπτική τους πλειονότητα υψηλών αξιώσεων.
Η αγαπημένη ηθοποιός Ρένια Λουιζίδου… “πληρώνει” στην τελευταία της θεατρική δουλειά το “Τίμημα”, το οποίο μετά από δύο χρόνια πραγματικής επιτυχίας στην Αθήνα, ταξιδεύει για λίγες παραστάσεις στο Ηράκλειο.
Η ίδια μιλά στην “Π” για μια παράσταση που έχει υπέροχους ηθοποιούς, όπως ο μεγάλος μας Γιώργος Μιχαλακόπουλος, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και ο Χρήστος Σαπουντζής.
“Είναι – τονίζει -ένα έργο που, αν δεν υπάρχει ο απολύτως κατάλληλος ηθοποιός και προσωπικότητα μαζί για να παίξει αυτόν τον ρόλο, σχεδόν δεν μπορείς να το ανεβάσεις. Ήταν μεγάλη μας τύχη που ενδιαφέρθηκε να το κάνει κάνει ο κ. Μιχαλακόπουλος… Το αγαπήσαμε πολύ, το δουλέψαμε με μεγάλη προσπάθεια και πολλή αγάπη αυτό το κείμενο.
Όταν αυτό καταφέρει να γεμίσει και το θέατρο για δύο ολόκληρα χρόνια με απανωτά sold out, είναι μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή. Δεν είναι κάτι που γίνεται συχνά στη δουλειά μας. Γίνεται μια φορά στα δέκα χρόνια”.
Η αγαπημένη ηθοποιός ενσαρκώνει στην παράσταση τον ρόλο της Έστερ, μιας γυναίκας που διεκδικεί τη ζωή της που για χρόνια βρίσκεται σε αναμονή.
“Δεν αισθάνομαι – επισημαίνει – ότι έχω κοινά στοιχεία με την Έστερ, αν εξαιρέσει κανείς την οριακή ηλικία γύρω από τα 50, που τυχαίνει να είναι η δική μου ηλικία αλλά και του ρόλου”.
Αν και ο Μίλλερ έγραψε το έργο το 1950, έχει μεγάλες ομοιότητες με την Ελλάδα του σήμερα, αλλά και παγκοσμίως. “Το βασικό θέμα – τονίζει η κ. Λουιζίδου-που θέτει το έργο είναι ακριβώς αυτό που λέει και ο τίτλος του, το τίμημα που πληρώνουμε για τις επιλογές που κάνουμε στη ζωή, ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι δεν κάνουμε επιλογές. Στην πραγματικότητα ένα είδος επιλογής έχουμε πάντα”.
Στη συνέντευξή της στην “Π” η γνωστή ηθοποιός μιλά ακόμα για το αν θα επέστρεφε στο επετειακό “Καφέ της Χαράς”, αν την ενοχλούν οι επαναλήψεις, σχολιάζει τη φήμη της “γουρλούς” που την ακολουθεί και τις διακοπές της στην Κρήτη.
“Είναι μία παράσταση που γίνεται μία φορά στα δέκα χρόνια”
– Είπατε σε πρόσφατη συνέντευξή σας ότι η παράσταση “Το τίμημα” είναι για σας το “δέκα το καλό” που σας έτυχε. Γιατί;
Είναι κατ’ αρχάς ένα σπουδαίο έργο του Άρθουρ Μίλλερ. Ένα υπέροχο κείμενο που ευτύχησε, θεωρώ, και στη διανομή του, ξεκινώντας από τον κ. Μιχαλακόπουλο, που παίζει τον εμβληματικό ρόλο του Σόλομον, έναν ρόλο καταλύτη στο έργο, χωρίς τον οποίο θα ήταν όλο πολύ διαφορετικό.
Είναι ένα έργο που αν δεν υπάρχει ο απολύτως κατάλληλος ηθοποιός και προσωπικότητα μαζί για να παίξει αυτόν τον ρόλο, σχεδόν δεν μπορείς να το ανεβάσεις. Ήταν μεγάλη μας τύχη που ενδιαφέρθηκε να το κάνει ο κ. Μιχαλακόπουλος. Μετά βεβαίως είναι ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, που είμαστε παλιοί συνεργάτες, και ο Χρήστος ο Σαπουντζής, που είμαστε πιο πρόσφατοι συνεργάτες.
Το αγαπήσαμε πολύ, το δουλέψαμε με μεγάλη προσπάθεια και πολλή αγάπη αυτό το κείμενο. Όταν αυτό καταφέρει να γεμίσει και το θέατρο για δύο ολόκληρα χρόνια με απανωτά sold out, είναι μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή. Δεν είναι κάτι που γίνεται συχνά στη δουλειά μας. Γίνεται μια φορά στα δέκα χρόνια. Να λειτουργήσουν δηλαδή όλες οι παράμετροι τόσο υπέρ.
– Ευτυχείς συγκυρίες…
– Ναι αυτό θέλω να πω. Να είναι σπουδαίο το κείμενο, να είναι σε πλήρη σύμπνοια ο θίασος και να βρεις στο κοινό μεγάλη ανταπόκριση.
– Στο ερώτημα που θέτει το έργο δηλαδή, τι κάνεις όταν όλα γύρω σου καταρρέουν; Διαγράφεις τα όνειρά σου στην προσπάθειά σου να επιβιώσεις ή τα κυνηγάς προσπερνώντας τις ανάγκες των άλλων ακόμα και της οικογένειάς σου; Τι απαντάτε;
Το θέμα είναι να δοθεί θέμα για συζήτηση. Ούτε το έργο παίρνει θέση, ούτε κι εγώ θα πάρω. Ανάλογα με τον χαρακτήρα και με την προσωπικότητα του καθενός, με τις αντοχές του. Ανάλογα με τις κάθε φορά διαφορετικές συνθήκες.
Το βασικό θέμα που θέτει το έργο είναι ακριβώς αυτό που λέει και ο τίτλος του, το τίμημα που πληρώνουμε για τις επιλογές που κάνουμε στη ζωή, ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι δεν κάνουμε επιλογές. Στην πραγματικότητα ένα είδος επιλογής έχουμε πάντα. Εξού και τα δύο αδέλφια στο έργο κάνουν δύο διαφορετικές επιλογές, ανάλογα με τον χαρακτήρα του ο καθένας, με αφορμή το ίδιο θέμα που είναι η οικονομική κατάρρευση του πατέρα. Ο ένας κλείνει πίσω την πόρτα του και φεύγει κι ο άλλος αναστέλλει στην ουσία τη ζωή του και μένει. Κι οι δύο πληρώνουν ένα βαρύτατο τίμημα, την ευθύνη του οποίου καλούνται να αναλάβουν. Και το τίμημα είναι διαφορετικό, αλλά δεν μπορείς να τα βάλεις σε μια ζυγαριά για να δεις ποιανού το τίμημα είναι πιο βαρύ.
Αν και ο Μίλλερ έγραψε το έργο το 1967, πόσο κοντά είναι στην Ελλάδα της κρίσης;
Διαδραματίζεται σε μια εποχή μετά από μια θυελλώδη οικονομική κρίση που είναι το μεγάλο κραχ του ‘29. Αυτά τα χρόνια ζούμε, θέλω να πω μετά από ένα μεγάλο οικονομικό σοκ. Όλων μας οι ζωές άλλαξαν, άλλων λιγότερο άλλων θεαματικά. Αυτά τα χρόνια της προσαρμογής στη νέα κατάσταση κλονίζουν τον άνθρωπο και τις σχέσεις του. Είναι σχεδόν αδύνατον να μην κάνεις τον παραλληλισμό. Είναι ένα έργο που θα μπορούσε να έχει γραφτεί τώρα και να περιγράψει αυτό που ζούμε παγκοσμίως και όχι μόνο στην Ελλάδα.
“Δεν έχω κοινά στοιχεία με την ηρωίδα, αν εξαιρέσει κανείς την οριακή ηλικία γύρω από τα 50”
-Στο έργο ενσαρκώνετε την Έστερ, μια γυναίκα που διεκδικεί τη ζωή της που για χρόνια βρίσκεται σε αναμονή. Υπάρχουν δικά σας στοιχεία που αναγνωρίζετε σ’ αυτήν;
Δεν έχει να κάνει με προσωπικά στοιχεία. Πολύ συχνά μας ρωτούν εμάς τους ηθοποιούς γι’ αυτό. Είναι μια ερώτηση που σχεδόν δεν την καταλαβαίνω, γιατί το να επιλέξεις να κάνεις αυτή τη δουλειά είναι γιατί θέλεις να ξεφύγεις από συγκεριμένα χαρακτηριστικά του εαυτού σου και της προσωπικότητάς σου.
Αυτή η βουτιά σε διαφορετικές εκδοχές ανθρώπων και ζωών είναι που κάνει τη δουλειά αυτή τόσο γοητευτική. Δεν αισθάνομαι ότι έχω κοινά στοιχεία με την Έστερ, αν εξαιρέσει κανείς την οριακή ηλικία γύρω από τα 50, που τυχαίνει να είναι η δική μου ηλικία αλλά και του ρόλου.
-Ποια είναι λοιπόν η Έστερ;
-Η Έστερ είναι ένας άνθρωπος που έζησε μια πολύ δύσκολη και στερημένη ζωή,ένας άνθρωπος που χρειάστηκε να αναβάλει έως και να ματαιώσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της, εξαιτίας εξωτερικών, ας πούμε, συνθηκών, όπως είναι η χρεοκοπία της οικογένειας του άνδρα της, της οικονομικής κρίσης του κραχ.
Έζησε πολύ στερημένη και αισθάνεται ότι είναι σ’ αυτή την ηλικία, στα πρόθυρα των 50, η τελευταία ευκαιρία να ξεκινήσουν μαζί με τον άνδρα της κάτι από την αρχή. Δεν τον βρίσκει όμως απολύτως διαθέσιμο και σύμφωνο. Εκείνος έχει αποδεχτεί ότι η ζωή τους έχει πάρει, ας πούμε, έναν άλλο δρόμο και θεωρεί ότι είναι αργά για τετοια ξεκινήματα.
Εκείνη το παλεύει και προσπαθεί να ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της, κάνοντας αυτά που στερήθηκε. Είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε πολύ οριακό σημείο, με τον εαυτό του, με τον γάμο του, με τη ζωή.
Αν υπάρχει λοιπόν διάρκεια σ’ αυτή τη δουλειά, κρατώντας αυτά που έχεις θέσει ως προσωπικά σου όρια, αισθητικά και καλλιτεχνικά, της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειάς σου, τότε αισθάνεσαι ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι
«Βρίσκω χαριτωμένο να με θεωρούν γουρλού αλλά εντελώς υπερβολικό»
– Από το “Αστροπελέκι” που λατρέψαμε, πρωτευουσιάνα Χαρούλα κι ανάμεσα δεκάδες ρόλοι στην τηλεόραση, το θέατρο και στον κινηματογράφο, στην συντριπτική τους πλειονότητα επιτυχημένοι. Τι λέτε για τη φήμη της γουρλούς που σας συνοδεύει; Eίναι τύχη, είναι ένστικτο;
– Δεν ξέρω πως ξεκίνησε να γίνεται όλο αυτό με το γούρι γύρω από μένα. Νομίζω ξεκίνησε το 2003 όταν συνέβη να βγούν ταυτόχρονα “Το καφέ της Χαράς” στην τηλεόραση και στους κινηματογράφους η “Πολίτικη κουζίνα” που και τα δύο έκαναν πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία. Αυτό ξεκίνησε το “παραμύθι”, λίγο σαν πλάκα από διάφορα περιοδικά και μου έμεινε. Καλή φήμη είναι να σ’ ακολουθεί μακάρι να είναι αλήθεια. Το βρίσκω χαριτωμένο, αλλά εντελώς υπερβολικό. Αν ψάξετε κι άλλους συναδέλφους, θα βρείτε κι άλλους που έχουν αντίστοιχες επιτυχίες.
– Πώς κάνετε εσείς λοιπόν τις επιλογές σας;
Με ό,τι έχω και δεν έχω. Με την καρδιά, με το μυαλό, με τη σκέψη. Συνήθως κοιτάω αν εγώ θα έβλεπα τη συγκεκριμενη δουλειά. Επίσης αν κινείται στα όρια αυτού που εγώ θεωρώ αξιοπρέπεια κι από κει και πέρα με καθοδηγεί ένα ένστικτο που ξεκινά από το κείμενο. Αυτό που κανει τη μεγάλη διαφορά είναι οι άνθρωποι, οι συντελεστές με τους οποίους θα υλοποιηθεί αυτή η δουλειά. Γιατί όλα μπορεί να άψογα, αλλά αν δεν δέσει το ανθρώπινο δυναμκό, αν δηλαδή δεν αισθάνεσαι ότι είναι άνθρωποι που μπορείς να συννενοηθείς μαζί τους σε καλλιτεχνικό και ανθρώπινο επίπεδο, τότε είναι δύσκολα τα πραγματα. Το αναλύω δηλαδή και λογικά αλλά κι ενστικτωδώς αν κάτι με τραβάει σε μια δουλειά.
– Τι καθορίζει την αξία της διαδρομής;
– O καθένας κάνει κάποια όνειρα και βάζει κάποιους στόχους. Φαντάζεται μια πορεία μπροστά του, όμως δεν είναι πολύ εύκολο να μην ξεφύγεις καθόλου… Πρέπει να προσαρμόζεσαι στην πραγματικότητα που υπάρχει γύρω σου. Αλλά νομίζω οτι σε μια πορεία που κρατάει καιρό, ο χρόνος είναι που σε δικαιώνει, αν είναι να σε δικαιώσει. Αν υπάρχει λοιπόν διάρκεια σ’ αυτή τη δουλειά, κρατώντας αυτά που έχεις θέσει ως προσωπικά σου όρια, αισθητικά και καλλιτεχνικά, της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειάς σου, τότε αισθάνεσαι ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι. Τα βήματά σου να είναι δηλαδή στο μονοπάτι που είχες φανταστεί.
“Δεν έχω καμία αντίρρηση να επιστρέψω στο επετειακό Καφέ της Χαράς”
– Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για επετειακές συνέχειες σε σειρές, όπως το “Καφέ της Χαράς”. Θα επιστρέφατε;
– Ο Χάρης Ρώμας και η Άννα Χατζησοφιά είχαν την ιδέα πριν κάμποσο καιρό κι από τότε έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι. Από τότε… βγήκε πολύ επετειακό πράγμα. Δεν θα είχα καμία αντίρρηση να επιστρέψω, εφόσον μου το επιτρέψουν οι τρέχουσες δουλειές μου και τα συμβόλαια στα οποία πρέπει να είμαι συνεπής. Το “Καφέ της Χαράς” ήταν τρία πάρα πολύ ωραία χρόνια από την ζωή μου. Εξαρτάται δηλαδή από το πότε θα υλοποιηθεί πρακτικά. Αν είμαι σε κάποια περίοδο που δεν έχω άλλη δεσμευση, ευχαρίστως θα συμμετάσχω στο “Καφέ της Χαράς”. Δεν είναι ακριβώς θέμα επιλογής, γιατί τα πραγματα δεν έρχονται την ώρα που τα θέλουμε. Ο μόνος λόγος που δεν θα έπαιρνα μέρος είναι εξαιτίας ενός συμβολαίου που τρέχει.
– Είναι θετικό ή αρνητικό για σας να βλέπετε τον εαυτό σας διαρκώς στις επαναλήψεις του “Καφέ της Χαράς”;
-Δεν είναι η μόνη σειρά, που έχω παίξει και επαναλαμβάνεται, γι’ αυτό έχω εξοικειωθεί με τα χρόνια. Επαναλαμβάνεται και το ”Οι παντρεμένοι έχουν ψυχή” και πολλές άλλες δουλειές που έχω κάνει. Είναι μια πραγματικότητα οι επαναλήψεις στην τηλεόραση. Ίσως τα πρώτα χρόνια μού φαινόταν παράξενο, ο κόσμος όμως συνεχίζει να τις αγαπάει και να τις βλέπει. Κάνουν δηλαδή νούμερα τηλεθέασης, δεν ξέρω πώς να το πω πιο κυνικά. Επειδή κρατούν το ενδιαφέρον και την αγάπη του κόσμου, δεν έχω να πω κάτι αρνητικό. Με παραξενεύει γιατί για μένα είναι κάτι που έχει ολοκληρωθεί πριν δέκα πέντε χρόνια, αλλά το βλέπω με πολλή συμπάθεια. Βλέπω τον εαυτό μου νεότερο, βλέπω σχεδόν όλες μου τις ηλικίες σ’ αυτή τη δουλειά, από μωρό σχεδόν κι όλο μεγαλύτερη και μεγαλύτερη.
Από σήμερα έως την Κυριακή “Το Τίμημα” στο Ηράκλειο
Το αριστουργηματικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ «Το Τίμημα», ταξιδεύει στην Κρήτη και ανεβαίνει στο Κινηματοθέατρο Αστόρια για 5 παραστάσεις, από σήμερα Τετάρτη 17 έως την Κυριακή 21 Απριλίου.
Ηµέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 8 το βράδυ, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 9 το βράδυ, και Κυριακή στις 6:30 το απόγευμα.
Παίζουν: Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Ρένια Λουιζίδου, Γεράσιµος Σκιαδαρέσης, Χρήστος Σαπουντζής.
Μετάφραση: Μάκη Μαρσέιγ, απόδοση-σκηνοθεσία: Ιωάννα Μιχαλακοπούλου, σκηνικά: Γιάννης Μουρίκης, κοστούµια: Παναγιώτα Κοκκορού, φωτισµοί: Νίκος Βλασσόπουλος, φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασοπούλου, τρέιλερ: Αλέξανδρος Παπαθανασόπουλος, παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισµού.
Εισιτήρια: 20, 18 και 15 ευρώ (μειωμένο για φοιτητές, ανέργους και ΑμεΑ).
Κρατήσεις: 2810 226191.
“Κάνουμε διακοπές κάθε χρόνο στα Καπετανιανά”
– Έχετε ξανάρθει στην Κρήτη, τη γνωρίζετε;
– Πάρα πολλές φορές. Κάνω κάθε καλοκαίρι διακοπές στην Κρήτη.
– Πού πάτε;
– Πάω στο νότιο κομμάτι του νομού Ηρακλείου, στα Αστερούσια. Στα Καπετανιανά για την ακρίβεια.
Είναι ένα αγαπημένο μου μέρος και αγαπημένοι μου άνθρωποι έχουν εκεί ένα σπίτι.
Ετσι κάθε καλοκαίρι περνάω ένα διάστημα στην περιοχή.