Με μια δυνατή ανθρώπινη ιστορία,,όπου ήρωες να αναζητούν την δική τους Ιθάκη, σ΄ ένα συναρπαστικό ταξίδι έντονων συναισθημάτων, επιστρέφει η γνωστή Κρητικιά,με καταγωγή από τα Πεζά, συγγραφέας Άννα Γαλανού, η οποία υπογράφει την διλογία με γενικό τίτλο «Το τίμημα της αλήθειας».
Το πρώτο της μέρος, που κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις “Διόπτρα” με τίτλο “Άλλη θάλασσα εκεί”, ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του ’50, λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο, όταν ακόμα η Ελλάδα προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της και μέσα σε μια πορεία τριάντα χρόνων, η συγγραφέας ζωντανεύει τόσο την εποχή όσο και τους χαρακτήρες των ηρώων της.
Ο Διονύσης, η Βασιλική και η Κατερίνα είναι οι κεντρικοί ήρωες, ενώ ο ποιητής Νίκος Καββαδίας, αγαπημένος ποιητής της συγγραφέως διαδραματίζει κεντρικό και ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. ”Οι αφετηρίες, οι στόχοι, οι κοινωνικές διαφορές και ο έρωτας -λέει η ίδια μιλώντας στην “Π” είναι τα στοιχεία που χρησιμοποιώ για να ηθογραφήσω τόσο την εποχή όσο και τους χαρακτήρες των ηρώων. Παράλληλα επιχειρώ ένα πέρασμα στον χρόνο, παρακολουθώντας τις αλλαγές που συμβαίνουν στην Ελλάδα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Μια πορεία σχεδόν τριάντα ετών, μέσα από την οποία μπορούν να βγουν πολλά συμπεράσματα για το πώς φθάσαμε στο σήμερα”.
Το βιβλίο έχει το δικό του μικρό… ταξίδι μέχρι να πάρει την τελευταία του μορφή, άλλωστε όπως ομολογεί η ίδια η συγγραφέας υπάρχουν περιπτώσεις που έχει ήδη ξεκινήσει να γράφει αλλά κάτι απροσδιόριστο την παρακινεί να στραφεί σε κάτι τελείως διαφορετικό. “Συνήθως” -προσθέτει- “ακολουθώ το ένστικτό μου, σπάνια λαθεύει, και είμαι σίγουρη πως αυτό που θα γράψω θα είναι πολύ δυνατό. Μια ιστορία έμπνευσης και καρδιάς”.
Εξάλλου όλα τα βιβλία της Άννας Γαλανού είναι ανθρωποκεντρικά. Η ανθρώπινη ψυχή, οι αδυναμίες και τα κελεύσματά της, έχουν πάντα κεντρικό ρόλο. Όμως απεχθάνεται τις συνταγές και τις μανιέρες.
Θεωρεί πολύ σημαντικό τον σεβασμό στους αναγνώστες αφού χωρίς αυτούς δεν υπάρχουν συγγραφείς ενώ όπως αναφέρει χαρακτηριστικά “η αναμονή για το επόμενο βιβλίο είναι το μεγαλύτερο βραβείο’’ .
Η Άννα Γαλανού μιλά ακόμα στην “Π’” για τις δυσκολίες της διλογίας,στις 8 Ιουνίου, θα ακολουθήσει και το δεύτερο βιβλίο με τίτλο “Λιμάνια ονείρων”, για τις συγγραφικές της συνήθειες, τα σοσιαλ μίντια,το μέλλον μετά την κρίση,την πανδημία και τον πόλεμο, αλλά και για την αγαπημένη της Κρήτη.
Ο ποιητής Νίκος Καββαδίας, διαδραματίζει κεντρικό και ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας
-Επιστρέφετε με μια διλογία με γενικό τίτλο «Το τίμημα της αλήθειας». Το πρώτο της μέρος κυκλοφορεί ήδη. Μιλήστε μας για την Άλλη θάλασσα εκεί.
-Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό, στάλα τη στάλα συναγμένο απ’ το κορμί σου…
Οι στίχοι του Νίκου Καββαδία έτρεχαν στο νου μου σ’ όλη τη διάρκεια της συγγραφής του συγκεκριμένου βιβλίου. Είναι μια δυνατή ανθρώπινη ιστορία κι ένα ταξίδι έντονων συναισθημάτων σε μια άγνωστη θάλασσα, άλλοτε ήρεμη κι άλλοτε φουρτουνιασμένη, με τους ήρωες να αναζητούν την δική τους Ιθάκη.
Όλα ξεκινούν στις αρχές της δεκαετίας του ’50, λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο, όταν ακόμα η Ελλάδα προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της. Ο Διονύσης, η Βασιλική και η Κατερίνα είναι οι κεντρικοί ήρωες, ενώ ο ποιητής Νίκος Καββαδίας, αδελφικός φίλος του Διονύση, διαδραματίζει κεντρικό και ουσιαστικό ρόλο καθ’ όλη την εξέλιξη της ιστορίας.
Οι αφετηρίες, οι στόχοι, οι κοινωνικές διαφορές και ο έρωτας είναι τα στοιχεία που χρησιμοποιώ για να ηθογραφήσω τόσο την εποχή όσο και τους χαρακτήρες των ηρώων. Παράλληλα επιχειρώ ένα πέρασμα στον χρόνο, παρακολουθώντας τις αλλαγές που συμβαίνουν στην Ελλάδα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Μια πορεία σχεδόν τριάντα ετών, μέσα από την οποία μπορούν να βγουν πολλά συμπεράσματα για το πώς φθάσαμε στο σήμερα.
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τη διλογία;
-Καλοκαίρι του 2015 διάβαζα τη «Βάρδια» του Νίκου Καββαδία. Ταξίδευα με τις περιγραφές του σε άλλους τόπους και εποχές, συνομιλούσα με παλιούς ναυτικούς, με ανθρώπους ψημένους στο αλάτι και περιφερόμουν σε άγνωστα σοκάκια λιμανιών. Τότε σκέφτηκα να γράψω ένα βιβλίο που να αναφέρεται κατ’ εξοχήν στον Νίκο Καββαδία. Στον ποιητή που αγαπούσα και μελετούσα από τα νεανικά μου χρόνια. Πράγματι λοιπόν ξεκίνησα να γράφω και ο αρχικός τίτλος που έδωσα ήταν Μεταλαβιά. Για διάφορους λόγους το βιβλίο αυτό δεν ολοκληρώθηκε τότε. Παρέμεινε ένα μικρό αρχείο στην κάτω μεριά της επιφάνειας του υπολογιστή, περιμένοντας να φθάσει η κατάλληλη στιγμή. Πέρυσι, αρχές Μαρτίου του 2021, ξεκίνησα να το γράφω από την αρχή.
-Δύο γυναίκες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους κι ένας άντρας που αναζητά την αλήθεια της ψυχής του και τις διαφορετικές πλευρές της αγάπης είναι οι ήρωές σας. Πώς θα μας συστήνατε τους ήρωες του βιβλίου;
-Είναι τρεις άνθρωποι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο στόχος της Βασιλικής να ξεφύγει από μια ζωή που άλλοι έχουν επιλέξει γι’ αυτή δεν μοιάζει σε τίποτα μ’ εκείνον την Κατερίνας, που γεννήθηκε στα πούπουλα και τα βρήκε εξαρχής όλα έτοιμα. Ο Διονύσης, από την άλλη, μπερδεμένος ανάμεσα στο πρέπει και στο θέλω, παρασέρνεται συχνά από τα αισθήματά του, βασανίζεται από φοβίες και ανασφάλειες και παίρνει μοιραίες αποφάσεις.
Οι χαρακτήρες όλων τους ξεδιπλώνονται σταδιακά και ο αναγνώστης σύντομα αντιλαμβάνεται πως σ’ αυτή την ιστορία τίποτα δεν είναι δεδομένο κι αυτό που στην αρχή μπορεί να φαίνεται σωστό στη συνέχεια ίσως αποδειχτεί το μεγαλύτερο λάθος.
-Είναι τόσο σημαντική η αλήθεια εντέλει ή έχουμε δικαίωμα στα ζωτικά μας ψεύδη;
-Δικαίωμα έχουμε παντού, αρκεί να μπορούμε να διαχειριστούμε την ελευθερία που μας παρέχει, γιατί νομίζω ότι πολλές φορές στα όρια που βάζουμε ή δεν βάζουμε χάνουμε το δρόμο μας. Πέρα όμως από μια γενικόλογη τοποθέτηση, πιστεύω πως, αν δεν είμαστε αληθινοί, αν κρύβουμε κάτω από το χαλί τις αλήθειες μας, μοιραία θα έχουμε μια δυστυχισμένη ζωή. Οφείλουμε στον εαυτό μας να μη φοβόμαστε να παραδεχτούμε, να υποστηρίξουμε και να ακολουθήσουμε την αλήθεια, με όποιο κόστος. Το ψέμα είναι κακός σύμβουλος.
Έχει κοντά ποδάρια και μπορεί να προκαλέσει μεγάλες καταστροφές.
Συνήθως ακολουθώ το ένστικτό μου, σπάνια λαθεύει
-Έχετε γράψει την τριλογία «Οι δρόμοι της καταιγίδας» και τώρα τη διλογία «Το τίμημα της αλήθειας». Ποιες δυσκολίες περιέχει για σας όταν ένα βιβλίο έχει συνέχεια;
-Ομολογουμένως, έχει πολλές δυσκολίες. Αναφέρω τις πιο σημαντικές:
– Συνοχή ανάμεσα στις ιστορίες των βιβλίων
– Ομαλή μετάβαση από το ένα στο άλλο
– Γλωσσική ομοιομορφία και γραμματική ακολουθία
– Σωστή χρονολογική εξέλιξη
– Επεξηγηματικές ιστορικές τροποποιήσεις και άλλα πολλά επιμέρους θέματα.
-Μέσα στην ίδια σεζόν, στις 8 Ιουνίου, θα ακολουθήσει και το δεύτερο βιβλίο με τίτλο «Λιμάνια ονείρων». Τι έπεται στη συνέχεια;
-Ίσως κάποιο ιστορικό μυθιστόρημα. Το σκέφτομαι ακόμα, δεν έχω αποφασίσει. Έχω κρατήσει πολλές σημειώσεις κι έχω κάνει άλλες τόσες περιλήψεις για διάφορα θέματα στα οποία θέλω να αναφερθώ. Ακόμα είναι αρκετά νωρίς να σας πω με σιγουριά τι θέμα θα έχει το επόμενο βιβλίο μου.
-Πώς επιλέγετε την ιστορία που θα γράψετε κάθε φορά;
-Αρκετές φορές με επιλέγει αυτή. Υπάρχουν περιπτώσεις που έχω ήδη ξεκινήσει να γράφω, όταν κάτι απροσδιόριστο με παρακινεί να γράψω κάτι τελείως διαφορετικό. Συνήθως ακολουθώ το ένστικτό μου, σπάνια λαθεύει, και είμαι σίγουρη πως αυτό που θα γράψω θα είναι πολύ δυνατό. Μια ιστορία έμπνευσης και καρδιάς.
Όλα μου τα βιβλία είναι ανθρωποκεντρικά. Η ανθρώπινη ψυχή, οι αδυναμίες και τα κελεύσματά της, έχουν πάντα κεντρικό ρόλο.
Η ψυχή είναι πηγή συναισθημάτων και πολλές φορές βουτάω βαθιά, τόσο πολύ, που ματώνω. Είναι όμως πολύ σημαντικό για μένα να βγάζω στην επιφάνεια σκέψεις, πράξεις και συναισθήματα που αρκετά συχνά από φόβο κρατάμε καταχωνιασμένα μέσα μας.
«Τη δική μου Κρήτη, ο αναγνώστης θα τη βρει σε όλα μου τα βιβλία, σε πολλές μορφές»
-Έχετε γεννηθεί στα Πεζά κι η Κρήτη παίζει μεγάλο ρόλο και στα βιβλία σας. Αν κάποιος σας ζητούσε να περιγράψετε τη «δική σας Κρήτη», τι θα περιλαμβάνατε;
-Τη δική μου Κρήτη, όπως σωστά λέτε, ο αναγνώστης θα τη βρει σε όλα μου τα βιβλία σε πολλές μορφές. Την κουβαλάω πάντα μέσα μου.
Η δική μου Κρήτη ακουμπά την ιστορία, τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα. Είναι η Κρήτη του Βιτσέντζου Κορνάρου, του Ελ Γκρέκο, του Μιχαήλ Δαμασκηνού, του Νίκου Καζαντζάκη, του Ανδρέα Ροδινού, του Νίκου Ξυλούρη και όλων των υπολοίπων –και είναι πολλοί– που έχουν δώσει σώμα και ψυχή για να μπορούμε εμείς σήμερα να μιλάμε περήφανα για το νησί μας.
Η δική μου Κρήτη μυρίζει γιασεμί, γιορτάζει με λύρες και μαντολίνα τις φεγγαροβραδιές του καλοκαιριού, ξημερώνεται στις παραλίες του νότου και βλέπει τις ανατολές ανάμεσα από τις πολεμίστρες των κάστρων της. Πόσοι και πόσοι πολιτισμοί δεν πέρασαν από το νησί μας… Όλοι τους άφησαν το στίγμα τους, κι εμείς αυτό το στίγμα το κουβαλάμε μέσα μας.
Η αναμονή για το επόμενο βιβλίο είναι το μεγαλύτερο βραβείο για μένα
-Δεν ακολουθώ μανιέρες και συνταγές, τις θεωρώ ό,τι πιο επικίνδυνο και καταστροφικό για τη λογοτεχνία. Ο συγγραφέας-λογοτέχνης, επ’ ουδενί πρέπει να σεναριογραφεί πάνω στους ήρωές του, μόνο και μόνο για να γίνει η ιστορία του πιο εύπεπτη και πιο κατανοητή. Δυστυχώς αυτό πια συμβαίνει παγκοσμίως, όμως θέλω να πιστεύω πως είναι ένα σημείο των καιρών με μικρή διάρκεια. Ειδάλλως, αλίμονο στη λογοτεχνία!
-Όταν γράφετε, έχετε στο μυαλό σας τους αναγνώστες;
Σέβομαι πολύ τους αναγνώστες. Είναι γνωστή η θέση μου ότι χωρίς αναγνώστες δεν υπάρχουν συγγραφείς, κι αυτό ακριβώς υποστηρίζω εδώ και πολλά χρόνια. Συνεπώς, όταν γράφω, σκέφτομαι τους αναγνώστες που θα πάρουν στα χέρια τους το βιβλίο μου. Δεν θέλω να τους προσβάλω, να τους τρομάξω, να τους βάλω αδιέξοδα ή να τους κατευθύνω σε περίεργους τρόπους σκέψης, δημιουργώντας εμπορικού τύπου ίντριγκες ανάμεσα στους ήρωες. Όλα αυτά τα θεωρώ ανεπίτρεπτα, σκηνοθετικά τερτίπια, που δεν συνάδουν με λογοτεχνία.
-Τι θα θέλατε να αισθανθεί ο αναγνώστης κλείνοντας το βιβλίο σας;
-Αναμονή για το επόμενο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βραβείο για μένα.
-Πώς είναι η σχέση σας με τα κοινωνικά δίκτυα;
-Μετρίως καλή. Δεν μπορώ να καταταχθώ στους φανατικούς. Θεωρώ πως η δική μου «δουλειά» δεν είναι αυτή. Το βιβλίο δεν είναι καταναλωτικό προϊόν ούτε ο συγγραφέας είναι τηλεπερσόνα. Υπάρχει πάντα η χρυσή τομή. Σαφώς η τεχνολογία μάς παρέχει σήμερα τη δυνατότητα να γνωστοποιήσουμε τη δουλειά μας, αλλά υπάρχουν και όρια. Προσπαθώ να μην τα ξεπεράσω και νομίζω πως τα έχω καταφέρει.
-Έχετε κάποιες συγγραφικές συνήθειες;
-Εκείνο που πρωτίστως με ενδιαφέρει είναι η καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας. Είμαι εμμονική σ’ αυτό. Μέσα από τα βιβλία μου προσπαθώ να αναδείξω την ομορφιά και τον πλούτο της γλώσσας μας, χρησιμοποιώντας λέξεις που ίσως δεν είναι της μόδας, ίσως ακούγονται παλιακές και ξεπερασμένες, όμως η αρμονία τους και η ετυμολογική σημασία τους με συνεπαίρνει. Αρνούμαι μια κατανοητή, κοινότοπη περιγραφή. Δεν τη θεωρώ λογοτεχνία.
-Έχοντας και γνώσεις οικονομικές, μετά την κρίση, πανδημία και πόλεμος. Είστε αισιόδοξη γενικότερα;
-Παλιότερα ήμουν περισσότερο. Νομίζω ότι πλέον τίποτα δεν κρίνεται από τη θέληση των λαών, αλλά από τις πιέσεις παγκόσμιων οικονομικών συμφερόντων. Χώρες ολόκληρες εξαφανίστηκαν από τον χάρτη, ολόκληροι λαοί ξεσπιτώθηκαν, η μετανάστευση από κοινωνικό και ανθρωπιστικό θέμα μεταμορφώθηκε σε παγκόσμιο πρόβλημα. Θρησκευτικοί πόλεμοι ξέσπασαν με την έωλη δικαιολογία πως κάποιων ο Θεός είναι καλύτερος από των άλλων, εμπορία παιδιών, ανθρώπινων οργάνων… κι αυτή η αλυσίδα δεν έχει τέλος. Όχι, δεν είμαι τόσο αισιόδοξη πια.