«Το βιβλίο υπήρξε για μένα το σωσίβιο που με έβγαζε σώα και αβλαβή στην ακτή της γαλήνης και της ψυχικής ισορροπίας»
Στις σελίδες των βιβλίων της ξεδιπλώνονται ιστορίες, με τις οποίες ο αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί.
Το ίδιο συμβαίνει και στο 16ο «παιδί» της, το βιβλίο «Η ζωή είναι μπεγλέρι”, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ.
Η συγγραφέας και δημοσιογράφος, κ. Ρίκη Ματαλλιωτάκη, μιλά στην «Π» για την ιστορία του βιβλίου, τους ήρωές της και την εποχή του κοροναϊού.
«Σκεφτείτε τι θα γίνει αν τα παιδιά συνηθίσουν να μεγαλώνουν σε ένα κόσμο δίχως επαφή, δίχως αγκαλιά… θα είναι σαν να έχει βουλιάξει ο καθένας μας σε μια έρμη ακτή κι έχει απομείνει ολομόναχος με τον εαυτό του», αναφέρει.
Η συνέντευξη που παραχώρησε στην «Π» έχει ως εξής:
«Η ζωή είναι μπεγλέρι», το πιστεύετε; Ότι είναι η ζωή σαν τα ζάρια, ένα παιχνίδι, θέμα τύχης;
«Ότι η ζωή είναι όντως μπεγλέρι, ναι, το πιστεύω όντως, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είμαι μοιρολάτρισσα ή ότι κάθομαι και περιμένω να πέσει η πίτα για να την φάω.
Η ζωή του καθενός όμως, είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε θέλουμε να το πιστέψουμε είτε όχι, είναι ένα αποτέλεσμα- κράμα πολλών συγκυριών ανεξάρτητων της θελήσεώς μας όπως για παράδειγμα από το ποια εποχή γεννηθήκαμε, ποιοι είναι οι γεννήτορες μας, ποιοι είναι οι άνθρωποι του οικείου περιβάλλοντός μας, ποιοι μας γαλούχησαν στα παιδικάτα μας και ποιοι μας δίδαξαν στην εφηβεία μας και ένα σωρό άλλα που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας κι ως εκ τούτου και την πορεία μας.
Αν λοιπόν όλα τούτα δεν είναι μια ζαριά στο παιχνίδι της ζωής που την ρίχνεις και ή χάνεις ή κερδίζεις, αναρωτιέμαι τότε τι άλλο θα μπορούσε να είναι».
Συστήστε μας το 16ο “παιδί “σας, όπως το χαρακτηρίζετε.
«Το 16ο “παιδί” μου, ναι, έτσι το χαρακτηρίζω γιατί έτσι ακριβώς είναι… αποτέλεσμα εσωτερικών οδυνών ωσότου βγει από τα σπλάχνα μου με τη μορφή που τελικά το ίδιο θα αποφασίσει και όχι εγώ.
Το «παιδί μου» λοιπόν τούτη τη φορά είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, εποχής θα έλεγα, που έχει άμεση σχέση με την Κρήτη μας, τα ήθη και τα έθιμα μας, και βέβαια τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς των ανθρώπων της Μεγαλονήσου κατά τον περασμένο αιώνα, τον εικοστό αιώνα εννοώ.
Εκείνο που πάνω απ’ όλα όμως χαρακτηρίζει το βιβλίο-τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ- είναι η προσπάθεια που καταβάλλουν οι ήρωές του ώστε να αποδείξουν πως ο μεγάλος νικητής΄, ο νικητής χωρίς αντίπαλο, ήταν είναι και θα είναι πάντα η αγάπη!
Και λίγα λόγια για την υπόθεση:
Δυο αδέλφια, ένας κοινός έρωτας-ή μήπως μια κοινή εγωιστική διεκδίκηση;- ένα στενό κοινωνικό περιβάλλον, και ο κύκλος του αίματος έχει ήδη ανοίξει…
Μια γυναίκα τρέχει αλαφιασμένη για να τον κλείσει και σαν νέα Ιφιγένεια προσφέρεται εκούσια να σταματήσει το κακό, πολύ σύντομα όμως διαπιστώνει πως «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει…
Οι ζωές τριών ανθρώπων, και όλων όσων τους περιβάλλουν, αναποδογυρίζονται από το ένα λεπτό στο άλλο, και μαζί τους αναποδογυρίζονται και όλες εκείνες οι αξίες που πίστευαν μέχρι τότε ως ηθικές και απαράβατες.
Ο διχασμός, το μίσος, η περιφρόνια, η ανέχεια, με δυο λόγια όλα τα κακά στοιχειά συνωμοτούν εναντίον της αγάπης, του πιο ευγενικού παναθρώπινου συναισθήματος, για να την αποδυναμώσουν και ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν έρθει-και με τι τρόπο θα έρθει-κάποτε η δικαίωση…».
Οι ιστορίες σας πάντα συγκινούν, ταρακουνούν τον αναγνώστη. Βασίζεστε σε αληθινά πρόσωπα και γεγονότα;
«Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, με συγκινείτε. Και ναι, σχεδόν πάντα τα βιβλία μου βασίζονται σε αληθινά γεγονότα… Κατ’ αρχήν σε όλα υπάρχουν ψήγματα της Ρίκης που για ένα προσεκτικό μάτι είναι πανεύκολο να τα ανακαλύψει, φτάνει βέβαια να με γνωρίζει.
Και η υπόθεση των περισσοτέρων βιβλίων μου όμως ασχέτως εάν είναι προσεκτικά καλυμμένη, για αληθινή υπόθεση πρόκειται ή έστω για αληθινές υποθέσεις που έχουν συρραφτεί ώστε να αποτελέσουν μια κύρια, κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν επιθυμώ να δημιουργώ ήρωες υπεράνθρωπους, συνεπώς τα θέματα μου οφείλουν να έχουν γήινο πρόσωπο. Να είναι θέματα που να μπορεί να ταυτιστεί ο αναγνώστης μαζί τους, να συναντήσει τον εαυτό του στις σελίδες του ή να σκεφτεί πως αυτό που διαβάζει δεν αποκλείεται την επόμενη να συμβεί και στον ίδιο».
Ένα παράξενο καλοκαίρι μόλις τελείωσε, περάσαμε και μία περίοδο καραντίνας. Σας κράτησαν συντροφιά βιβλία;
«Όντως, ένα παράξενο καλοκαίρι, αποκρουστικό για ολάκερη την ανθρωπότητα θα έλεγα, κι εύχομαι από βάθους καρδιάς να σταματήσει σύντομα αυτή η πληγή που εκτός από τη ζωή απειλεί και την ψυχή μας… Αλίμονο, σκεφτείτε τι θα γίνει αν τα παιδιά συνηθίσουν να μεγαλώνουν σε ένα κόσμο δίχως επαφή, δίχως αγκαλιά… Θα είναι σαν να έχει βουλιάξει ο καθένας μας σε μια έρμη ακτή κι έχει απομείνει ολομόναχος με τον εαυτό του… Θεέ μου, και μόνο που το σκέφτομαι ριγώ σύγκορμη.
Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές λοιπόν, όπως και σε κάθε άλλες, το βιβλίο υπήρξε για μένα το σωσίβιο που με έβγαζε σώα και αβλαβή στην ακτή της γαλήνης και της ψυχικής ισορροπίας… Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ ένα κόσμο χωρίς βιβλία κι εμένα χωρίς να διαβάζω».
Σήμερα, η δημοσιογραφία τι θέση έχει στη ζωή σας;
«Σήμερα, όπως εδώ και πολλά χρόνια, η δημοσιογραφία αποτελεί για μένα ένα σύμμαχο που μαζί με τη συγγραφή συνεχίζουν να μου προσφέρουν απλόχερα τα καλά τους που συνεχίζω να τα ρουφώ αδιαλείπτως ώστε να έχω την δύναμη καθημερινά όχι απλώς να λέω με τα χείλη “Δόξα τω Θεώ “αλλά να το αναφωνώ με την καρδιά μου και να το πιστεύω.
Δόξα τω Θεώ, είμαι από τους τυχερούς της ζωής που κάνω αυτό για το οποίο γεννήθηκα να κάνω: Να γράφω».
Πότε θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου;
«Η παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου, όπως δυστυχώς όλων των βιβλίων που έτυχε να «γεννηθούν» την εποχή του κοροναϊού, είναι επεισοδιακή. Κατ’ αρχάς είχε προγραμματιστεί για τις 6 του Μάη στο Πολύκεντρο του Δήμου μας αλλά καταλαβαίνετε… Τώρα ίσα που γλιτώσαμε από τη δεύτερη καραντίνα και η παρουσίαση, Θεού θέλοντος πρώτα, θα γίνει στις 16 του Σεπτέμβρη, σε ένα χώρο εξωτερικό που δεν περικλείει κανένα κίνδυνο, στο αναψυκτήριο του κηποθέατρου ΟΑΣΙΣ. Το βιβλίο θα παρουσιάσουν ο Δρ. Διονύσιος Ε. Κυρμιζάκης ιατρός (ΩΡΛ), οδοντίατρος, .τ. συντονιστής διευθυντής ΩΡΛ Γ.Ν. Ημαθίας (Βέροια), τ. Γενοκός Γραμματέας της Ελληνικής Ρινολογικής Εταιρείας, μέλος της εταιρείας ιατρών λογοτεχνών, κήρυκας Ιπποκράτειου Πνεύματος (2017) και η Ελένη Μανιωράκη, δασκάλα λογοτέχνις».