Θα μπορούσε να γίνει επιχειρηματίας, αν επέλεγε να βαδίσει στα χνάρια του πατέρα του, όμως τον κέρδισε η έρευνα αλλά και η Αμερική!
Ο κ. Μιχάλης Αλιφιεράκης, γιος του προέδρου του Επιμελητηρίου Ηρακλείου, Μανώλη, ολοκληρώνει το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, όπου πρόσφατα βραβεύτηκε για τη διδασκαλία του από τους ίδιους τους φοιτητές του.
Σπούδασε Χημικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, αμέσως βρέθηκε στο τμήμα Χημικών και Βιολόγων Μηχανικών στο Πρίνστον για διδακτορικές σπουδές. Η έρευνά του ασχολείται με μοντελοποίηση των μηχανικών ιδιοτήτων σύνθετων ελαστομερών υλικών με σωματίδια γραφενίου.
Ο κ. Αλιφιεράκης μιλά στην «Π» για τη βράβευσή του, μοιράζεται τα όνειρά του για το μέλλον και αναφέρεται στην εικόνα που έχουν οι Αμερικάνοι για τους Έλληνες.
Το κείμενο της συνέντευξης έχει ως εξής:
Τι σημαίνει για σας η βράβευσή σας από τους φοιτητές σας;
«Η βράβευση σημαίνει πολλά για μένα γιατί δικαιώνει την σκληρή προσπάθεια που βάλαμε εγώ και ο καθηγητής μου, Professor Ilhan Aksay, στο να κάνουμε την εκμάθηση της Θερμοδυναμικής όσο πιο ευχάριστη μπορούμε χωρίς να θυσιάσουμε μαθηματική ακρίβεια.
Το Πρίνστον είναι ένα ίδρυμα που κατατάσσεται νούμερο 1, πάνω από το Χάρβαρντ και το Γέιλ, εδώ και πολλά χρόνια στην εθνική λίστα κατάταξης πανεπιστημίων της Αμερικής και αυτό λόγω της μεγάλης αφοσίωσης που έχει στην προπτυχιακή εκπαίδευση. Το να ξεχωρίσει η δουλειά μου σε έναν τέτοιο χώρο σημαίνει πολλά για μένα και με κάνει πολύ χαρούμενο».
Ποια είναι τα όνειρά σας για το μέλλον; Θα μείνετε στην Αμερική ή υπάρχει περίπτωση να επιστρέψετε και ίσως να λάβετε τα ηνία της επιχείρησης του πατέρα σας;
«Είμαι στο πλαίσιο ολοκλήρωσης του διδακτορικού μου και το επόμενο βήμα για μένα είναι να ασχοληθώ με εφαρμογές Τεχνητής Νοημοσύνης και Εκμάθησης Μηχανών (Machine Learning). Η Ελλάδα σίγουρα αποτελεί μέρος των μελλοντικών μου σχεδίων».
Ποια είναι η εικόνα που έχουν οι άνθρωποι στην Αμερική για τους Έλληνες; Επικρατούν στερεοτυπικές αντιλήψεις για τη χώρα μας;
«Σίγουρα υπάρχουν πολλά στερεότυπα για τους Έλληνες, αλλά επειδή είναι χριστιανικό έθνος υπάρχει γενική αποδοχή για μας στην Αμερική. Υπάρχουν πολλοί Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίων και κάτοχοι επιχειρήσεων στην Αμερική και αυτό ευνοεί αρκετά την εικόνα όλων μας.
Η νέα γενιά θα έλεγα ότι έχει επηρεαστεί αρκετά από την ταινία “My big fat greek wedding” από άποψη στερεοτύπων αλλά όπως είπα τα περισσότερα στερεότυπα είναι θετικά.
Η Αμερική είναι ακόμα και σήμερα μία χώρα μεταναστών και οι προσωπικές εμπειρίες που φέρνει ο καθένας από τον τόπο του στις επαφές του με Έλληνες είναι θετικές ως επί το πλείστον.
Ο καθηγητής μου, για παράδειγμα, θυμάται συχνά τις επαφές που είχε με Έλληνες της Μικράς Ασίας μεγαλωμένος σε ένα χωριό της Τουρκίας βόρεια της Κωνσταντινούπολης. Ο ίδιος μεγάλωσε σε φτωχή οικογένεια, πριν καταφέρει να έρθει στην Αμερική με υποτροφία από το τουρκικό κράτος, και πολλές φορές δεν είχαν λεφτά να πληρώσουν ούτε το φαγητό τους.
Μια μέρα πήγε στον κρεοπώλη του χωριού, Έλληνας ο κρεοπώλης, και του ζήτησε λίγο κρέας και αν μπορεί να το “γράψει” στο τεφτέρι του ως χρωστούμενο. Και ο κρεοπώλης του απάντησε “δώρο το κρέας, χάρισμά σου, και πες στον πατέρα σου ότι σας χαρίζω και όλα τα χρωστούμενα”. Τέτοιες πράξεις δεν ξεχνιούνται.
Γενικά η Αμερική είναι ένα έθνος στο οποίο ξεχωρίζει ο ατομικισμός και η προσωπική επιτυχία μπαίνει σε μεγάλη προτεραιότητα. Δεν υπάρχει μία γενική έννοια κοινότητας παρά μόνο στο πλαίσιο ορισμένων εκκλησιών και εθνικών μειονοτήτων, όπως Έλληνες και Εβραίοι.
Η προσαρμογή των Ελλήνων σε μία τέτοια κουλτούρα μπορεί να γίνει δύσκολη σε ατομικό επίπεδο, ακόμα και στο ευπρόσδεκτο πανεπιστημιακό περιβάλλον, γιατί εμείς οι Έλληνες στηριζόμαστε πολύ στην έννοια της ομάδας. Για παράδειγμα, όταν είσαι καλός φοιτητής στο ελληνικό πανεπιστήμιο, αναμένεται από σένα ότι θα βοηθήσεις τους φίλους και συμφοιτητές σου να περάσουν τα μαθήματά τους.
Στην Αμερική ο στόχος των καλών φοιτητών είναι να γίνουν ακόμα καλύτεροι και δεν νιώθουν καμία υποχρέωση να βοηθήσουν τους αδύναμους. Ως Έλληνας σε ένα τέτοιο περιβάλλον πρέπει να μάθεις να διεκδικείς, να εστιάζεις στα πράγματα που είναι σημαντικά για σένα και να χτίζεις σχέσεις με ανθρώπους που νοιάζονται για σένα και τον συνάνθρωπο. Αυτό το βρήκα δυσκολότερο απ’ το να ξεπεράσω οποιαδήποτε αμερικανικά στερεότυπα σχετικά με τους Έλληνες».