“Η αναγνωρισιμότητα δεν αποτελούσε άγχος μου, απλώς ήρθε”
Ο ΗΡΑΚΛΕΙΩΤΗΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΟΝΤΟΠΟΔΗΣ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΗΣ ΦΕΤΙΝΗΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΣΕΖΟΝ, ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ “Π”
Ο ρόλος του γκέι με την κρητική ντοπιολαλιά στη σειρά “Κάτι χωρισμένα παλικάρια’’ ήταν κατά κοινή ομολογία μια από τις αποκαλύψεις της φετινής τηλεοπτικής σεζόν. Ο ηθοποιός Γιώργης Κοντοπόδης που πλάθει έναν αληθινό άνθρωπο κι όχι μια καρικατούρα, ανέσυρε τα κρητικά από το μπαουλάκι των αναμνήσεών του αφού γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο.
“Κάπου εκεί στα παιδικά μου χρόνια” τονίζει ο ίδιος μιλώντας στην ‘’Π’’ “που άκουγα τη γιαγιά μου να μιλάει και να προφέρει παράξενες λέξεις. Δεν μπόρεσα ποτέ μου να μιλήσω με ντοπιολαλιά, δεν έτυχε, δεν μιλούσαμε έτσι στο σπίτι μου και έχοντας στα βάθη του μυαλού μου, από μικρός, πως θέλω να γίνω ηθοποιός, είναι και κάτι που απέφευγα. Αλλά… Θα ξαναπώ πως ό,τι είναι να γίνει γίνεται και θα προσθέσω πως ό,τι πας να αποφύγεις το λούζεσαι”…
Ο ηθοποιός μετράει χρόνια στο θεατρικό σανίδι και σε πολλές θέσεις, σκηνοθέτης,σκηνογράφος, ενδυματολόγος. Μια όμως συμμετοχή του σ’ ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα τον έκανε γνωστό.
Όταν τον ρωτάς αν θεωρεί ότι είναι άδικο, είναι κατηγορηματικός: “Άδικο το να γίνει κάποιος γνωστός σε περισσότερο κοινό; Τουναντίον… Πολύ, πολύ όμορφο και απαραίτητο για τη δουλειά μας. Θεωρώ πως η δουλειά του ηθοποιού εμπεριέχει σε μεγάλο βαθμό την έννοια της ματαιοδοξίας. Οταν καταφέρεις να ξεπεράσεις αυτό, κατανοείς πως θέατρο δεν είναι τα εξώφυλλα οι μαρκίζες και οι παρουσιάσεις, μα η σκηνή, η υποκριτική και οι χαρακτήρες. Σε μένα αυτό συνέβη ευτυχώς πολύ νωρίς. Οπότε η αναγνωρισιμότητα δεν αποτελούσε άγχος μου. Και απλά… ήρθε. Για να μείνει… για να περάσει… θα δείξει”.
Ο Γιώργης -ξεκάθαρα Γιώργης- όπως λέει, και όχι Γιώργος, για να του θυμίζει εκείνα τα καλοκαίρια που πέρναγε με την γιαγιά του στο χωριό-μιλά ακόμα στην “Π’’ για τον ρόλο του και τις αντιδράσεις, τις θεατρικές του δουλειές, το Ηράκλειο των παιδικών του χρόνων αλλά και τη σχέση της οικογένειας Κοντοπόδη με τη Φιλαρμονική του Δήμου Ηρακλείου.
“Έτσι δημιουργήθηκε η περσόνα του γκέι στο σίριαλ”
-Ο ρόλος του γκέι με την κρητική ντοπιολαλιά κατά κοινή ομολογία είναι από τις αποκαλύψεις της φετινής τηλεοπτικής σεζόν. Πώς οι δημιουργοί της σειράς “Κάτι χωρισμένα παλικάρια” έφθασαν ως εσάς;
-Σ’ αυτήν την περίπτωση, νομίζω, επιβεβαιώνεται το ρητό “όλα για κάποιο λόγο γίνονται”. Το 2013 ξεκίνησα τις παραστάσεις με το έργο των Ν. Φο – Φ. Ράμε “Το ελεύθερο ζευγάρι”, στο οποίο ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Λιακόπουλος, προκειμένου να φέρει το έργο στα ελληνικά δεδομένα, μου ζήτησε να κάνω τον χαρακτήρα του συζύγου με κρητική ντοπιολαλιά. Στην αρχή οι ενστάσεις μου ήταν ιδιαίτερα έντονες, αλλά η τετραετής πορεία της παράστασης μού απέδειξε πως ο σκηνοθέτης μου είχε, για ακόμη μία φορα, δίκιο. Το έργο έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα απ το κοινό απ’ την πρώτη πρώτη παράσταση και ο χαρακτήρας μου ακόμη περισσότερο. Σε μία λοιπόν απ τις παραστάσεις, έτυχε να κάθεται στο κοινό η Νατάσσα Χατζηανδρέου, μόνιμη βοηθός – συνεργάτιδα του Βασίλη Θομώπουλου. Ε, από κει και πέρα ο δρόμος οδήγησε προς τα στούντιο της Φίνος Φίλμς…
-Πώς δημιουργήσατε έναν ρόλο που είναι αληθινός άνθρωπος και όχι καρικατούρα;
-Γενικά η έννοια της καρικατούρας στο θέατρο με ενοχλεί ιδιαίτερα, εκτός αν είναι απαραίτητη από τον συγγραφέα. Πάντα προσπαθώ να προσεγγίζω τον όποιο ρόλο αναλαμβάνω εκ των έσω.
Στην περίπτωση του Άγγελου, το πράγμα ήταν αρκετά εύκολο καθώς το ταμπεραμέντο και την ζωντάνια του χαρακτήρα την είχα ήδη δουλέψει αρκετά στο θέατρο με το “Ελεύθερο ζευγάρι “. Έμενε απλώς να μετατρέψω τον ρόλο σε γκέι. Και πάλι χωρίς να πέσω στην ευκολία της καρικατούρας, δεδομένου πως ο συγκεκριμένος χαρακτήρας είναι αρκετά γροτέσκ στις αντιδράσεις του. Εκεί μπήκε ο Βασίλης Θομώπουλος, με τον οποίο βρήκαμε το κατάλληλο μέτρο, ώστε να δημιουργηθεί η περσόνα που παρουσιάζεται στη σειρά.
-Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κόσμου που είτε σας άρεσαν είτε σας σόκαραν;
-Το να με πλησιάζουν άνθρωποι στον δρομο και να μου λένε πως τους κάνω να χαμογελάνε όταν το βράδυ επιστρέφουν στο σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα, το να μου λένε πως τους δίνω χαρά και αισιοδοξία είναι σχόλια που όχι μόνο με κάνουν χαρούμενο, μα και που δεν περίμενα να ακούσω όταν ξεκίναγα γυρίσματα. Σημαντικότερα δε απ τα σχόλια περι της υποκριτικής μου. Μου είναι πολύ σημαντικό να κάνω τους γύρω μου να περνάνε όμορφα. Οπότε όλο αυτό με κάνει να είμαι σχεδόν ευτυχισμένος.
Όχι, δεν έχω κατέβει καθόλου στην Κρήτη από την έναρξη των γυρισμάτων. Τι με συμβουλεύετε; Να κατέβω ή θα πέσω θύμα λιθοβολισμού;
-Έχετε έλθει στο Ηράκλειο κατά τη διάρκεια της σειράς; Τι αντιδράσεις υπάρχουν;
-Στο Ηράκλειο, κατεβαίνω, δυστυχώς, μόνο κάποιες μέρες το καλοκαίρι για να δω τους γονείς μου πλέον. Οπότε, βάσει αυτού, όχι δεν έχω κατέβει καθόλου από την έναρξη των γυρισμάτων… Τι με συμβουλεύετε; Να κατέβω ή θα πέσω θύμα λιθοβολισμού;
-Αλήθεια τα κρητικά σας είναι τόσο καλά. Τα μιλάτε και στην προσωπική σας ζωή έτσι;
Τα κρητικά μου τα ανέσυρα από το μπαουλάκι των αναμνήσεων, κάπου εκεί στα παιδικά μου χρόνια που άκουγα τη γιαγιά μου να μιλάει και να προφέρει παράξενες λέξεις. Δεν μπόρεσα ποτέ μου να μιλήσω με ντοπιολαλιά, δεν έτυχε, δεν μιλούσαμε έτσι στο σπίτι μου και έχοντας στα βάθη του μυαλού μου από μικρός πως θέλω να γίνω ηθοποιός, είναι και κάτι που απέφευγα. Αλλά… Θα ξαναπώ πως ό,τι είναι να γίνει γίνεται και θα προσθέσω πως ό,τι πας να αποφύγεις το λούζεσαι” αν σκεφτώ πως εδώ και μια τετραετία η κρητική ντοπιολαλιά έχει μπει στην καθημερινότητά μου και δη απ’ τον Σεπτέμβριο, στις περισσότερες ώρες της ημέρας, πρωί στο γύρισμα, βράδυ στο θέατρο.
“Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για το Ηράκλειο όπου μεγάλωσα”
-Η καταγωγή σας είναι από το Ηράκλειο. Γνωρίστε μας την πόλη των παιδικών σας χρόνων…
– Πω πω, με πάτε αρκετά χρόνια πίσω. Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για το Ηράκλειο ή έστω το Ηράκλειο στο οποίο εγώ μεγάλωσα. Έντονες αναμνήσεις από ατελείωτες βόλτες στα διάσημα τείχη του Κούλε παρέα με συμμαθητές, στα χρόνια του λυκείου. Ξενύχτια σε μπαρ της εποχής που πλέον δεν υπάρχουν, όταν εγώ πήγαινα γυμνάσιο.
Το παραλιακό “Ξενία” στον Καρτερό, με το άγαλμα του “άγριου” Μινώταυρου, στο οποίο πέρασα όλα μου τα παιδικά καλοκαίρια πλάι στη μαμά μου, που εργαζόταν ως receptionist. Η διάσημη πλατεία Ελευθερίας, με τους πλανόδιους να πουλάνε μαλλί της γριάς, που κάποτε ήταν κυκλική και πλέον έχει αλλάξει μορφή. Το πανέμορφο λουνα παρκ παραδίπλα, στο οποίο πέρναγα ώρες ατελείωτες με τον πατέρα μου πάνω στα καθίσματα της μπαλαρίνας…
Οι πρώτες μου βόλτες με το μωβ ποδήλατο στην οδό Μονής Πρεβέλης, όπου είναι το σπίτι που γεννήθηκα και πέρασα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια. Και μια από τις ομορφότερες μου αναμνήσεις, εκεί στον Άγιο Μηνά, μια μαυροφορεμένη κυρία καθισμένη στα σκαλιά της εκκλησίας να ψελίζει “μοσχολίβανο – καρβουνάκια” σέρνοντας χαρακτηριστικά όλα τα φωνήεντα κάθε φορά που πέρναγε κάποιος από μπροστά της (υποθέτω δεν ζει πια) και άλλα και άλλα και άλλα…
“Η Φιλαρμονική του Δήμου Ηρακλείου αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο για την οικογένεια Κοντοπόδη”
-Στο βιογραφικό σας εκτός των άλλων γράφετε για τη Φιλαρμονική Δήμου Ηρακλείου Κρήτης. Ποια ήταν η συμμετοχή σας σ‘ αυτήν;
-Η Φιλαρμονική Δήμου Ηρακλείου, αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο της οικογένειας Κοντοπόδη. Σε λευκώματα με φωτογραφικό υλικό θα δει κανείς τον μπαμπά Κοντοπόδη αγκαλιά με ένα τενόρο και κάμποσα χρόνια μετά προστίθεμαι και γω στη σειρά με τις τρομπέτες.
Με τη Φιλαρμονική έχω περάσει τις πρώτες μου στιγμές επαφής με τον κόσμο, στο πλαίσιο του συνόλου των μουσικών, συναυλίες σε Κρήτη, Αθήνα, Μόσχα…
Πρόκειται για μια από τις καλύτερες δημοτικές φιλαρμονικές της χώρας μας, με υπέροχους μουσικούς που αγαπούν πολύ την δουλειά τους και την οικογένεια Τζωρτζάκη, πατέρα και υιό, να πρωτοστατεί και να την κάνει κάθε μέρα και καλύτερη.
Το τι μου είναι γραμμένο να γίνει ούτε θέλω να το προκαθορίσω, ούτε όμως και να το απορρίψω… Άλλωστε… ζούμε το τώρα, σκεφτόμαστε το χθες και προσπαθούμε για ένα καλύτερο αύριο…
“Ξεκάθαρα Γιώργης κι όχι Γιώργος ”
-Κάποιοι συνάδελφοί σας άφησαν την Αθήνα και επέστρεψαν στο Ηράκλειο για να δουλέψουν. Εσείς θα το σκεφτόσασταν;
-Στη ζωή δεν πρέπει ποτέ να λες ποτέ. Το Ηράκλειο ήταν, είναι και παραμένει η βάση μου. Το πατρικό μου. Για κάποιο λόγο επέλεξα να αναζητήσω τη θεατρική μου τύχη σε μια άλλη πόλη. Το τι μου είναι γραμμένο να γίνει ούτε θέλω να το προκαθορίσω, ούτε όμως και να το απορρίψω. Άλλωστε, ζούμε το τώρα, σκεφτόμαστε το χθες και προσπαθούμε για ένα καλύτερο αύριο, σε όποιο μήκος και πλάτος της γης μάς είναι αυτό γραμμένο.
-Γιώργης ή Γιώργος;
Γιώργης. Ξεκάθαρα Γιώργης για να μου θυμίζει εκείνα τα καλοκαίρια που πέρναγα με τη γιαγιά μου στο χωριό, και χτύπαγα τα γόνατά μου στους στρωμένους με χαλίκι δρόμους. Για να συνεχίζω κάθε φορά που το ακούω να τη σκέφτομαι και να παίρνω την ευλογία της από κει που βρίσκεται.
Σας ευχαριστώ.
“Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν τονώνεται η αυτοπεποίθησή μου, αλλά φροντίζω να μην θρέφεται ο εγωκεντρισμός μου”
-Μετράτε χρόνια στο θεατρικό σανίδι και σε πολλές θέσεις, σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ενδυματολόγος.
Μια όμως συμμετοχή σ’ ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα σάς έκανε γνωστό. Θεωρείτε ότι είναι άδικο κατά κάποιο τρόπο;
-Άδικο το να γίνει κάποιος γνωστός σε περισσότερο κοινό; Τουναντίον… Πολύ, πολύ όμορφο και απαραίτητο για τη δουλειά μας. Θεωρώ πως η δουλειά του ηθοποιού εμπεριέχει σε μεγάλο βαθμό την έννοια της ματαιοδοξίας. Οταν καταφέρεις να ξεπεράσεις αυτό, κατανοείς πως θέατρο δεν είναι τα εξώφυλλα, οι μαρκίζες και οι παρουσιάσεις, μα η σκηνή, η υποκριτική και οι χαρακτήρες. Σε μένα αυτό συνέβη ευτυχώς πολύ νωρίς. Οπότε η αναγνωρισιμότητα δεν αποτελούσε άγχος μου. Και απλά… ήρθε. Για να μείνει… για να περάσει… θα δείξει. Το βέβαιο είναι πως στα όσα χρόνια παίζω έχω απολαύσει όλους τους ρόλους που έχω κάνει εξίσου με τους τωρινούς.
-Απολαμβάνετε την αναγνωρισιμότητα; Πιστεύετε ότι θα φέρει καλύτερες προτάσεις, καλύτερες οικονομικές απολαβές;
-Θα ήμουν ψεύτης να πω πως δεν τονώνεται η αυτοπεποίθησή μου. Έχω απλά φροντίσει να μη θρέφεται και ο εγωκεντρισμός μου, καθώς είναι πολύ μεγάλη αυτή η παγίδα. Οσο για το τι θα φέρει… απλώς αφήνω να το δείξει ο χρόνος. Είμαι άλλωστε της άποψης πως όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει. Είμαι ούτως ή άλλως πολύ ευτυχής με τις θεατρικές μου ώς τώρα επιλογές, οπότε απλώς αφήνω τα πράγματα να τσουλάνε και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει.
-Το μικρόβιο της υποκριτικής πότε μπαίνει στη ζωή σας;
Όταν γεννιόμαστε;
-Στο θέατρο και στην παράσταση “Και τ’ αγόρια κλαίνε” ερμηνεύετε έναν ρόλο που βασιζεται σ’ έναν γνωστό Αμερικανό κατά συρροή δολοφόνο. Και μονόλογος και σκληρό έργο. Πώς το διάλεξες και πώς το κοινωνείς στους θεατές;
-Το έργο, “Και τ’ αγόρια κλαίνε” είναι μια απ τις πολύ ευτυχισμένες μου στιγμές. Ένας πολύ ιδιαίτερος ρόλος, τον οποίο κλήθηκα να αγαπήσω, διαφορετικά δεν θα μπορούσα να τον προσεγγίσω και να περνάω μαζί του 80 ολόκληρα λεπτά επί σκηνής. Γράφτηκε πέρυσι από έναν φίλο μου, τον Μιχάλη Παπαδόπουλο, θεατρικό συγγραφέα, που μένει και διαπρέπει στην Κύπρο.
Θεώρησε λοιπόν πως το θέμα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και του είπα πως θέλω να το παίξω πριν καν διαβάσω το κείμενο. Ως προς τους θεατές, η εξαίρετη σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου, έχει εξιλεώσει τον ήρωα σε τέτοιο βαθμό, που το τέλος της παράστασης αποχωρούν απλώς έχοντας πάρει τα όποια μηνύματα επιλέγει ο καθένας και είναι πολλά τα μηνύματα του συγκεκριμένου έργου… Πολλά και ουσιαστικά. Ένα έργο που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο ΜΠΕΛΛΟΣ, εκ διαμέτρου αντίθετο με το “Ελεύθερο ζευγάρι”, έτσι για να ισοσταθμίσω και λίγο το θέμα “Κρητικός”.
Έχετε τελειώσει τη Φιλοσοφική και έχετε κάνει μεταπτυχιακό στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Αθηνών για το ελληνικό θέατρο. Η θεωρητική γνώση βοηθάει στη δουλειά σας;
-H οποιασδήποτε μορφής γνώση βοηθάει. Σε κάνει πιο σίγουρο, πιο ασφαλή, νιώθεις πως μπορείς να εκφραστείς με μεγαλύτερη άνεση. Σαφώς το θέμα γνώση και πτυχία δεν είναι απαραίτητα αλληλένδετο… Πολλοί έχουμε πτυχία και δεν μπορούμε να αρθρώσουμε σωστά μια πρόταση και άλλοι άνθρωποι έχουν μελετήσει και διαβάσει τόσο πολύ, έχουν μιλήσει με τον εαυτό τους και έχουν τέτοιο βαθμό ωρίμασης που χαίρεσαι απλώς να μιλάς μαζί τους. Προσωπικά θεωρώ πως η παιδεία και η διάθεση για μάθηση ξεκινά απ το σπίτι και σ’ αυτό έχω υπάρξει ουσιαστικά τυχερός, έχοντας δύο γονείς που πάντα με ωθούν στο να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.