Το πτυχίο που έλαβε από την Ιατρική του Πανεπιστημίου Κρήτης αποτέλεσε το όχημα για να ακολουθήσει μία πετυχημένη πορεία στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Ο δρ. Γιώργος Σταματιάδης συνέχισε για έρευνα στη Βοστώνη στο Harvard, πήρε την ειδικότητα της Παθολογίας στο Yale και επιλέχθηκε να συνεχίσει την ειδικότητα της Ενδοκρινολογίας στο Harvard.
«Το επίπεδο της εκπαίδευσης που έλαβα, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις ιατρικές των ΗΠΑ, τουλάχιστον όσον αφορά το θεωρητικό κομμάτι. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλοί απόφοιτοι του Πανεπιστημίου Κρήτης διαπρέπουν στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη», αναφέρει ο ίδιος, σε συνέντευξή του στην «Π».
Το κείμενο της συνέντευξης έχει ως εξής:
Τα πρώτα σας βήματα έγιναν στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Τι ρόλο πιστεύετε πως έπαιξαν οι καθηγητές του Ιδρύματος στη μετέπειτα πορεία σας;
´Αναμφίβολα καθοριστικό από πολλές απόψεις. Καταρχάς, το επίπεδο της εκπαίδευσης που έλαβα, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις ιατρικές των ΗΠΑ, τουλάχιστον όσον αφορά το θεωρητικό κομμάτι. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλοί απόφοιτοι του Πανεπιστημίου Κρήτης διαπρέπουν στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.
Επίσης, το γεγονός ότι η Ιατρική Κρήτης είναι μια μικρή σχετικά σχολή (το έτος μου είχε περίπου 60 φοιτητές) έδινε τη δυνατότητα στους καθηγητές μας να μας γνωρίσουν σε προσωπικό επίπεδο. Στην περίπτωση μου, ο κ. Γραβάνης έπαιξε σημαντικό ρόλο. Πίστεψε σε μένα και γνωρίζοντας τις φιλοδοξίες μου και τους στόχους μου ανέλαβε να με καθοδηγήσει σε όλη αυτή τη διαδρομή.
Με έφερε σε επαφή με σπουδαίους ενδοκρινολόγους ερευνητές για τους οποίους εργάσθηκα και οι οποίοι εν τέλει επιτέλεσαν και επιβλέποντες της διδακτορικής μου διατριβής μαζί με τον κ. Γραβάνη. Αυτή η ερευνητική μου προϋπηρεσία με βοήθησε σημαντικά στο να βρω θέση ενδοκρινολογίας σε ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία της χώρας.ª
Από το Yale στο Harvard και από την Παθολογία στην Ενδροκρινολογία. Μιλήστε μας για την πορεία σας και την έρευνά σας.
´Αυτή η διαδρομή είναι μια εμπειρία ζωής με πολλές προκλήσεις και δυσκολίες. Εγκαταστάθηκα στη Βοστώνη το 2015 όταν και άρχισα να δουλεύω σε εργαστήριο νευροενδοκρινολογίας στο Brigham and Women’s Hospital / Harvard Medical School. Κατευθείαν στα βαθιά αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν είχα κάποια ουσιαστική πρότερη ερευνητική εμπειρία. Ταυτόχρονα, όμως, έπρεπε και να προσαρμοστώ σε μια καινούρια χώρα, με τελείως διαφορετική κουλτούρα, μακριά από φίλους και συγγενείς.
Δεν σας κρύβω ότι οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι, αλλά τελικά βρήκα τον δρόμο μου. Το αντικείμενο της έρευνάς μου και θέμα της διδακτορικής μου διατριβής, ήταν η μελέτη των νευροενδοκρινολογικών μηχανισμών ρύθμισης της αναπαραγωγής.
Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι σκοπός της έρευνάς μου ήταν η καλύτερη κατανόηση παθήσεων του αναπαραγωγικού συστήματος, όπως υπογονιμότητα, σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών, αμηνόρροια κλπ μέσα από τη μελέτη της φυσιολογίας των ορμονών που μετέχουν σε αυτές τις διαδικασίες. Καλύτερη κατανόηση ιδανικά μπορεί να οδηγήσει και σε αποτελεσματικότερες θεραπείες.
Το εργαστήριο στο οποίο εργαζόμουν είναι από τα πλέον φημισμένα παγκοσμίως σε αυτό τον κλάδο. Σε αυτά τα ερευνητικά χρόνια εκτός από τις σημαντικές γνώσεις που πήρα, είχα τη δυνατότητα να δημοσιεύσω μέρος της δουλειάς μου και να παρουσιάσω τα ευρήματα στα ενδοκρινολογικά συνέδρια.
Το 2018 έγινα δεκτός για την ειδικότητα της παθολογίας στο Yale New Haven Health – Bridgeport Hospital που είναι ένα από τα τρία νοσοκομεία του Yale. Εκεί ήρθα αντιμέτωπος με μια άλλη πρόκληση, την επιστροφή στην κλινική άσκηση έπειτα από τόσα χρόνια αποχής λόγω της ερευνητικής μου δραστηριότητας.
Ευτυχώς, η προσαρμογή ήταν ευκολότερη από όσο περίμενα. Σε αυτό βοήθησε η καλή εκπαίδευση που είχα λάβει στην Ιατρική Κρήτης και το οργανωμένο σύστημα, το οποίο διέθετε το νοσοκομείο κάνοντας την προσαρμογή μου πολύ ομαλή. Φυσικά, στα χρόνια της ειδικότητας η μεγαλύτερη δοκιμασία την οποία αντιμετώπισα ήταν/είναι αναμφίβολα ο COVID-19.
Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου την προηγούμενη εβδομάδα έγινα δεκτός για την ειδικότητα της ενδοκρινολογίας στο Brigham and Women’s Hospital/Harvard Medical School στο νοσοκομείο δηλαδή που έκανα τα πρώτα μου βήματα στις ΗΠΑ. Κατά ένα τρόπο είναι μια δικαίωση για όλους τους κόπους και τις θυσίες που χρειάστηκε να κάνω. Φυσικά, οι στόχοι δεν σταματούν εδώ μιας και τώρα ανοίγει ένας τελείως καινούριος κύκλος.ª
Μπορούμε να συγκρίνουμε το περιβάλλον, όπου εργάζονται οι Έλληνες επιστήμονες με το τι συμβαίνει στο εξωτερικό;
´Οι Έλληνες επιστήμονες είναι πραγματικά αξιέπαινοι. Προάγουν πολύ υψηλού επιπέδου έρευνα (το ΙΤΕ είναι πραγματικά πρότυπο) χωρίς να έχουν τις χρηματοδοτήσεις και την τεχνολογία που υπάρχουν στις ΗΠΑ. Δυστυχώς, οι συνθήκες στην Ελλάδα και ακόμα περισσότερο στην περίοδο της κρίσης δεν ευνοούν τους νέους επιστήμονες και για αυτό πολύ από αυτούς αναγκάζονται να βρουν την τύχη τους στο εξωτερικό.
Όσον αφορά τους ιατρούς, η κατάσταση είναι επίσης διαφορετική. Στις ΗΠΑ από το πιο μεγάλο ως το πιο μικρό νοσοκομείο η εκπαίδευση είναι οργανωμένη σύμφωνα με κανονισμούς που είναι υποχρεωτικοί για όλα τα νοσοκομεία, προκείμενου να δικαιούνται να δώσουν τίτλο ειδικότητας.
Με αυτό το τρόπο η παρεχόμενη εκπαίδευση υπόκειται σε αυστηρό έλεγχο, κάτι το οποίο από όσο γνωρίζω δεν συμβαίνει στην Ελλάδα. Μια άλλη τεράστια διαφορά είναι το οργανωμένο ηλεκτρονικό σύστημα και φυσικά οι διαθέσιμοι πόροι. Ό,τι εξέταση επιθυμεί να παραγγείλει κανείς είναι άμεσα διαθέσιμη.ª
Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στις ΗΠΑ με τον κοροναϊό; Πώς βιώνετε τις εξελίξεις της πανδημίας;
´Αυτή την περίοδο ήδη βιώνουμε το δεύτερο κύμα. Ο COVID-19 ήταν και συνεχίζει να είναι η καθημερινότητα μας τους τελευταίους 8 μήνες. Όπως πολύ καλά ξέρετε οι ΗΠΑ ήταν από τις χώρες που χτυπήθηκαν πολύ βαριά από την πανδημία.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, οι πολιτείες των ΗΠΑ άργησαν πάρα πολύ να πάρουν δραστικά μέτρα με αποτέλεσμα όταν πια έγινε το lock down η κατάσταση να είναι μη αναστρέψιμη. Το Κονέκτικατ βρίσκεται δίπλα στη Νέα Υόρκη και αναπόφευκτα ήμασταν από τις πρώτες πολιτείες που ήρθαν αντιμέτωπες με τον κοροναϊό. Το νοσοκομείο στο οποίο εργάζομαι, όπως και τα υπόλοιπα της πολιτείας κηρύχθηκαν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όλοι οι ειδικευόμενοι επιστρατευτήκαμε να δουλέψουμε στις μονάδες εντατικής θεραπείας. Για να αντιληφθείτε καλύτερα το μέγεθος της τραγωδίας, ενώ η εντατική του νοσοκομείου μου υπό φυσιολογικές συνθήκες έχει περίπου 15 ασθενείς, κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος είχε συνεχώς 80, όσους δηλαδή όλες οι ΜΕΘ της Ελλάδας μαζί.
Αν συνυπολογίσετε ότι στην αρχή κάποιο θεραπευτικό πρωτόκολλο δεν υπήρχε καταλαβαίνετε πόσο τρομακτικό είναι, να βλέπεις ασθενείς να πεθαίνουν και να μην μπορείς να κάνεις κάτι να το αποτρέψεις. Στην πορεία βελτιστοποιήσαμε το θεραπευτικό πρωτόκολλο (φάρμακα, ρυθμίσεις στον μηχανικό αερισμό κλπ) και η θνητότητα μειώθηκε σημαντικά.
Ευελπιστούμε ότι είμαστε πλέον καλύτερα προετοιμασμένοι ενόψει του δεύτερου κύματος με επικαιροποιημένα θεραπευτικά πρωτόκολλα. Ενθαρρυντικά είναι βέβαια και τα μηνύματα για τα επικείμενα εμβόλια. Το σημαντικότερο όμως είναι να μειωθούν τα νέα κρούσματα, το οποίο θα επιτευχθεί φορώντας τις μάσκες μας και τηρώντας τις αποστάσεις.ª