Το πέτρινο παραδοσιακό αρχοντικό στους Ζάρακες Ευβοίας έχει παραδοθεί στη θλίψη. Κουβέντες δεν ακούγονται, μονάχα το γοερό κλάμα της μάνας που πνίγει τον πόνο από τον χαμό του παιδιού της. Η Πολεμική Αεροπορία αλλά και το χωριό Ζάρακες στη νότια Εύβοια έχουν βυθιστεί στο πένθος.
Ο Νίκος Βασιλείου, ο επισμηναγός που έχασε τη ζωή του όταν το εκπαιδευτικό αεροσκάφος Τ-2 Buckeye της Πολεμικής Αεροπορίας στο οποίο επέβαινε συνετρίβη στις 08:50 χθες το πρωί σε δύσβατη δασική περιοχή, επτά μίλια βόρεια της Σπάρτης, δεν θα ξαναέρθει να δει τους αγαπημένους του γονείς και τους συγχωριανούς του.
Πατέρας δυο ανήλικων παιδιών ηλικίας 8 και 10, ο Νίκος Βασιλείου είχε στο ενεργητικό του 2.500 ώρες πτήσης με τον συγκεκριμένο τύπο αεροσκάφους. Ήταν ο άνθρωπος εκείνος από τον οποίο περνούσαν οι εκπαιδευόμενοι Ίκαροι προτού οριστικοποιηθεί σε ποιο συγκεκριμένο πολεμικό αεροσκάφος θα συνέχιζαν την καριέρα τους στην Πολεμική Αεροπορία.
Από μικρό παιδί μαζί με τον δίδυμο αδερφό του, ο οποίος και εκείνος υπηρετεί στην Πολεμική Αεροπορία, άνοιγαν τα χέρια τους σα να πετούσαν και έπαιζαν στη γειτονιά του χωριού τους στην Εύβοια. Εκεί μεγάλωσε ανέμελα στους κόλπους μιας ευτυχισμένης οικογένειας ανακαλύπτοντας από πιτσιρικάς την έλξη του προς τα πολεμικά αεροπλάνα.
Στο χωριό του, στην Ικάρων αλλά και στην Καλαμάτα όπου ζούσε με τη σύζυγό του και τα δυο τους παιδιά, όλοι τον θυμούνται ως ένα χαμογελαστό παιδί, έναν “χρυσό” πατέρα.
«Ήταν ένα παιδί-διαμάντι, ένας “χρυσός” πατέρας για τα παιδιά του. Οι άνθρωποι αυτοί που δουλέυουν στην Πολεμική Αεροπορία και χάνουν τόσο άδικα τις ζωές τους θα πρέπει να λέγονται ήρωες. Πενθεί όλο το χωριό για το Νίκο μας» θα πει η θεία του Νίκου Βασιλείου.
Ένα παιδί που διάβαζε πολύ και όταν μαζί με τον αδερφό του πέρασαν στη σχολή, είχαν τέτοια χαρά που όλο το χωριό είχε γιορτάσει μαζί τους.
Θα ζούσαν και οι δυο το όνειρό τους, να πετάξουν πάνω από τα σύννεφα, να γίνουν ένα με τον ουρανό. Μόνο που αυτή η χαρά για τον Νίκο Βασιλείου έμελλε να διαρκέσει λίγο.
Μετά από 2.500 ώρες πτήσης με τον συγκεκριμένο τύπο αεροσκάφους το νήμα της ζωής κόπηκε απότομα. Μια ζωή που δεν έζησε όσο θα του άξιζε, δεν την χάρηκε στο μέγιστο βαθμό ούτε ως πιλότος, ούτε ως οικογενειάρχης με δυο μικρά παιδιά.
Ο συγκυβερνήτης του σώθηκε, εκείνος όμως δεν τα κατάφερε. Ο θάνατός του ακαριαίος όταν το σώμα του χτυπήθηκε και διαμελίστηκε σε βράχια.
Οι εκδοχές δύο. Η μία θέλει τον έμπειρο πιλότο να προσπαθεί μέχρι την τελευταία στιγμή να σώσει το αεροσκάφος και να μην προλαβαίνει να πεταχτεί από μέσα.
Κι όταν το αεροσκάφος προσέκρουσε σε βράχια το σώμα του να εκσφενδονίστηκε μαζί με την καρέκλα του.
Η άλλη υποστηρίζει πως πετάχτηκε από το αεροπλάνο λίγα δευτερόλεπτα μετά τον συγκυβερνήτη αλλά με τη τροχιά που πήρε η εκτίναξη να «έσκασε» πάνω στα βράχια. Κι αυτό επειδή πιθανολογείται πως υπήρξε βλάβη στο σύστημα εκτίναξης.
Η μοίρα, η κακιά ώρα, μια βλάβη; Ο,τι και να συνέβη στη μοιραία τελευταία πτήση του Νίκου Βασιλείου όλες οι παραπάνω συνισταμένες ή μόνο μία από αυτές είχαν αποφασίσει να μη γυρίσει πίσω ο Νίκος.
Είχαν αποφασίσει να μην ξαναδεί τα δύο μικρά παιδιά του, τη γυναίκα που αγάπησε και παντρεύτηκε, τους γονείς του, αλλά και τον δίδυμο αδερφό του.