Φροντίζει να μη χάνει την παιδικότητά του κι έτσι καταφέρνει να δημιουργεί και να «κερδίζει» τους μικρούς του μαθητές. Ο κ. Κωστής Γριβάκης, ο οποίος έχει ταξιδέψει παντού, αλλά ξεχωρίζει τη Μέση Ανατολή, όπου δέχτηκε πολλή αγάπη από τον κόσμο, διατηρεί σήμερα εργαστήριο στις Αρχάνες.
Μιλά στην «Π» για τις περιπλανήσεις του και την επαφή του με τα παιδιά. Τονίζει πως «εκτός από τους ανθρώπους ακόμα και τα άψυχα αντικείμενα χρειάζονται πάντα μια δεύτερη ευκαιρία».
Η συνέντευξη που παραχώρησε στην «Π» έχει ως εξής:
Ερωτ.: Πότε ανακαλύψατε την κλίση σας στην τέχνη;
Απ.: «Δεν ξέρω αν υπάρχει κλίση στην τέχνη ή αν χρειάζεται σκληρή δουλειά και ούτε θα μπορέσω ποτέ να απαντήσω σωστά στο ερώτημα. Από μικρός σχεδίαζα διάφορα και αν γυρίσω πίσω στην παιδική μου ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα με ένα ψαλίδι στο χέρι να κολλάω ασπρόμαυρες φωτογραφίες από εφημερίδες της εποχής σε τετράδια και χαρτόνια.
Στην ουσία τα ίδια ακριβώς κάνω και τώρα στα 46 μου, ούτε καλύτερα, νομίζω, ούτε πιο εξελιγμένα. Το μυστικό στην τέχνη είναι ο καλλιτέχνης να μη χάνει την παιδικότητά του, να είναι ενήλικας όλες τις ώρες εκτός από αυτές που δημιουργεί. Σε αυτές θα πρέπει να γυρνάει πίσω στον τρόπο που σκεφτόταν σαν παιδί για να μπορέσει να μεταφέρει τον αυθορμητισμό και ίσως την ελαφρότητα του παιδιού στα έργα του».
Ερωτ.: Από τα ταξίδια σας, ποια εμπειρία σας έχει μείνει περισσότερο χαραγμένη στη μνήμη σας;
Απ.: «Ταξίδια έχω κάνει πολλά. Από την Αμερική και τον Καναδά μέχρι τη Σκανδιναβία και την Τυνησία. Θα ήταν περίεργο να έχω κρατήσει μόνο μια εμπειρία από όλα. Όμως, αν ήταν να διαλέξω πού θα μπορούσα να μείνω από όλες τις χώρες που έχω επισκεφτεί, υπάρχει μόνο ένα μέρος και αυτό είναι η Μέση Ανατολή. Ένας διαφορετικός πολιτισμός από τον δικό μας αλλά και τόσο ίδιος.
Μόνο όσοι έχουν μείνει σε μια χώρα της Μέσης Ανατολής περισσότερο από ένα ταξίδι αναψυχής ξέρουν σε πόσα πράγματα μοιάζουμε οι Έλληνες με τον αραβικό κόσμο. Ίσως η αγάπη μου κυρίως για τις χώρες του Περσικού Κόλπου να ξεκινά από το ότι η δουλειά μου ανταμείφθηκε με διάφορους τρόπους από τον κόσμο αλλά και τον Τύπο.
Είναι υπέροχο το συναίσθημα μετά από τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς και αναζήτησης, άνθρωποι από μια χώρα που δεν είναι η δική μου να επικοινωνούν καθημερινά για να μάθουν για τη δουλειά μου, να αγοράσουν κάτι από όσα φτιάχνω και να ζητάνε να με γνωρίσουν με κάθε τρόπο.
Ευτυχώς για εμένα, ζω στην εποχή των social media, όπου η επικοινωνία και η επαφή με ανθρώπους που βρίσκονται μακριά είναι τόσο εύκολη, ώστε μου δίνει τη δυνατότητα να εργάζομαι από το σπίτι μου χωρίς να χρειάζεται να ταξιδέψω παρά τέσσερις με πέντε φορές τον χρόνο μόνο, για να μεταφέρω εκεί τις παραγγελίες».
Ερωτ.: Σήμερα εργάζεστε με παιδιά. Εκτός από όσα τους μαθαίνετε εσείς, εκείνα τι σας διδάσκουν;
Απ.: «Στον τόπο μου εργάζομαι σαν δάσκαλος εικαστικών πάντα με παιδιά. Οι ηλικίες τους είναι μέχρι 16 ετών και εκτός από όσα μπορώ να τους μάθω, φυσικά και μαθαίνω πολλά περισσότερα από αυτά. Ακόμα και η πιο μικρή πινελιά που θα κάνει ένα παιδί 6 χρονών στο λευκό χαρτί, ακόμα και αυτή είναι το μεγαλύτερο μάθημα για εμένα. Τα παιδιά ξέρουν καλύτερα, ξέρουν πώς να συνδυάσουν τα χρώματα, πώς να ζωγραφίσουν κάτι που έιναι μια μουτζούρα για τους μεγάλους, αλλά όταν εξηγήσουν τι ζωγράφισαν, με έναν μαγικό τρόπο είναι μπροστά μας καθαρά ένα πορτραίτο, ένα τοπίο και χίλια συναισθήματα».
Ερωτ.: Ποια είναι η αίσθηση όταν «ζωντανεύετε» υλικά που ήταν μέχρι πρότινος «νεκρά»;
Απ.: «Συνήθως δουλεύω με ανακυκλώσιμα υλικά. Ένα μπουκάλι από σαμπουάν, μια χάρτινη σακούλα, ένα κομμάτι ξύλου που θα βρω στα σκουπίδια είναι η πρώτη ύλη για ό, τι θα ακολουθήσει. Δεν υπάρχει καμιά σκέψη στην αρχή για το πώς θα τα χρησιμοποιήσω, αλλά δουλεύοντας έρχεται η έμπνευση και χίλιες ιδέες για το τι μπορώ να κάνω με αυτά. Πιστεύω, και το έχω πει πολλές φορές, ότι εκτός από τους ανθρώπους ακόμα και τα άψυχα αντικείμενα χρειάζονται πάντα μια δεύτερη ευκαιρία».
Ερωτ.: Τελικά, η τέχνη δε γνωρίζει σύνορα; Ενώνει τους λαούς;
Απ.: «Η τέχνη δεν γνωρίζει σύνορα ποτέ δεν γνώριζε. Η συγκίνηση μπροστά σε ένα έργο τέχνης, όσο μικρό ή όσο μεγάλο, είναι πάντα η ίδια, ό,τι χρώμα, όποια θρησκεία, όποια καταγωγή και αν έχει ο αποδέκτης.
Μια μικρή συγκινητική ιστορία που έζησα πρόσφατα ήταν όταν έλαβα ένα μήνυμα με δυο φωτογραφίες από ένα παιδάκι όχι περισσότερο από 11 χρόνων που, εμπνευσμένο από δική μου δουλειά, έφτιαξε κάτι πολύ κοντά σε αυτά που φτιάχνω εγώ και ήθελε τόσο να το στείλει να το δω αλλά και να μου εκφράσει τον θαυμασμό του.
Το όμορφο και σημαντικό είναι ότι αυτό το παιδάκι κατάγεται από την Ινδία και ζει μόνιμα στο Ομάν. Έτσι, η τέχνη ένωσε δυο ανθρώπους με τελείως διαφορετικό μπαγκράουντ και ζωή, δυο ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας που χωρίς να μιλάνε την ίδια γλώσσα κατάφεραν να επικοινωνήσουν με τρόπο τόσο μαγικό, που μόνο η τέχνη θα μπορούσε να καταφέρει».
Ερωτ.: Ποια είναι τα όνειρά σας για τα επόμενα χρόνια;
Απ.: «Τα όνειρά μου για τα επόμενα χρόνια είναι να είμαι υγιής, να έχω τουλάχιστον τα μάτια και τα χέρια μου γερά, να μπορώ να φτιάχνω πράγματα μέχρι τα βαθιά γεράματα. Να μπορέσω κάποια στιγμή να αξιοποιήσω τις σημαντικές γνωριμίες που έχω κάνει στις χώρες τις Μέσης Ανατολής, φτιάχνοντας γέφυρες πολιτισμού και τέχνης μεταξύ της Ελλάδας και του αραβικού κόσμου».