Οι δεκαεφτάχρονοι, το πιο ζωντανό και ελπιδοφόρο κύτταρο της κοινωνίας μας, που για πρώτη φορά καλούνται να συμμετέχουν στις λειτουργίες της δημοκρατία μας, είναι η φωτεινή ελπίδα πάνω στην οποία θα πρέπει, κοιτάζοντάς την, με βλέμμα καθαρό να επενδύσουμε για μια κοινωνία της αλλαγής, με αρχές και αξίες.
Κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά βάσει της εποχής της. Έτσι και οι σημερινοί νέοι του τόπου μας: Όντας ανοιχτοί, πληροφορημένοι και γνώστες των δυνατοτήτων της τεχνολογίας, έχουν πολλά να προσφέρουν στον τόπο όπου ζουν και λειτουργούν. Μάλιστα καθώς είναι τα μέλη της κοινωνίας με τον μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα μπροστά τους λόγω της ηλικίας τους, είναι σημαντικό να ακουστεί στο σήμερα ο δικός τους λόγος για το μέλλον.
Και έχουν λόγο. Οι νέοι της εποχής μας έχουν ευρύτερους ορίζοντες από ό,τι οι νέοι προηγούμενων εποχών, και μάλιστα σε μικρότερη ηλικία. Όλη η πληροφορία είναι ανοιχτή πάνω στο γραφείο της μελέτης τους χάρη στους υπολογιστές και το διαδίκτυο, και πλέον και στην τσέπη τους με τα έξυπνα κινητά.
Οι κοινωνικές μεταβολές γίνονται εμφανείς, με ομάδες και κοινωνικά δίκτυα να ανθίζουν καθώς ευνοούνται από την ταχύτητα της επικοινωνίας, της πληροφόρησης και γνώσης.
Ακόμη, οι νέοι έχουν τη δική τους γλώσσα μεταξύ τους, απομακρυσμένη από ιδεολογήματα και προικισμένη με απλότητα και ρεαλισμό. Και σίγουρα έχουν αγωνίες.
Καθώς όσο κι αν οι νέοι άνθρωποι είναι το μέλλον, δεν το έχουν ακόμη ενσαρκώσει. Όσο και αν έχουν δυνατότητες, δεν τις έχουν ακόμα εκδηλώσει, τουλάχιστον πλήρως. Έτσι βιώνουν ανασφάλεια και μερικές φορές φτάνει κλονίζεται η πίστη τους στο τι μπορούν να πετύχουν.
Ταυτόχρονα είναι πρώτα και κύρια αυτοί αντιμέτωποι με τα αρνητικά αποτελέσματα του τρόπου διαχείρισης του κόσμου από τις προηγούμενες γενιές: κλιματική αλλαγή, ρύπανση, επιβαρυντικοί για τον άνθρωπο και το περιβάλλον τρόποι καλλιέργειας της τροφής, αύξηση των ασθενειών, και ταυτόχρονα οικονομική κρίση, ανεργία, χαμηλοί μισθοί. Στο επίπεδο της πόλης, αντιμετωπίζουν την έλλειψη ανοιχτών χώρων, αισθητικής και πρασίνου, ρύπανση, αλλά και προβλήματα σχολικής στέγης και ανεπάρκεια δομών ανοικτής πρόσβασης για έκφραση και κατάρτιση, όπως και έλλειψη οράματος. Αναρωτιόμαστε αν έχουν όνειρα, αν δίνουν στον εαυτό τους το περιθώριο να ονειρευτούν.
Κι όμως αν νιώσουμε τους νέους του σήμερα θα καταλάβουμε ότι είναι το καινούριο μοντέλο που έχει γεννήσει η ανθρωπότητα. Απαλλαγμένοι λόγω της εποχής και της κρίσης από πολλά από τα βάρη που κουβάλησαν πολλές φορές προηγούμενες γενιές (ατομικισμός, γοητεία του κατεστημένου, αναζήτηση σωτήρα, αλόγιστη σπατάλη πόρων), και έχοντας ένα διεθνώς υπολογίσιμο δυναμικό μόρφωσης και ικανοτήτων, αυτό που χρειάζονται είναι να υποστηριχθούν στο άνοιγμα του πεδίου της έκφρασης και της δημιουργικότητάς τους στον τόπο τους, ώστε να περιοριστεί η αιμορραγία προς χώρες του εξωτερικού και να τονωθεί ουσιαστικά η τοπική κοινωνία.
Οι τεχνολογικές τους γνώσεις μπορούν να οδηγήσουν σε εφαρμοσμένη καινοτομία στο επίπεδο της πόλης μας, η όρεξή τους για ζωή μπορεί να μεταμορφώσει τα κοινά, η δημιουργική ορμή τους έχει τη δυνατότητα να ζωογονήσει τον κοινωνικό ιστό του Ηρακλείου.
Πώς όμως θα γίνει αυτό; Τη στιγμή που η νεολαία βάλλεται από την ανεργία και προσπαθεί να ορθοποδήσει, δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτόματα όλη αυτή η χημεία που θα διαμόρφωνε ένα όραμα. Έτσι χρειάζεται να δημιουργήσουμε δομές και διαδικασίες ώστε να ακουστεί η φωνή τους.
Αυτό είναι δυνατό να επιτευχθεί χρησιμοποιώντας καινούρια εργαλεία από την επιστήμη του διαλόγου και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, στο πλαίσιο ενός δομημένου δημοκρατικού διαλόγου που θα δίνει βήμα στη νέα γενιά, στην ατομική έκφραση και συνακόλουθα στη συλλογική δημιουργία. (βλ. Γ. Αγριμανάκη, Λόγος, διάλογος και συλλογικότητα).
Η λέξη-κλειδί είναι η συμμετοχή. Στην εποχή που αναδύεται ξανά η συμμετοχική δημοκρατία, βλέπουμε παραδείγματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το πώς οι νέοι είναι οι πρώτοι που δίνουν το «παρών» σε τέτοιες διαδικασίες, διψώντας για αλήθεια, συνεργασία και πρόοδο.
Σημαντική είναι επίσης η παροχή δομών και προγραμμάτων κατάρτισης με ελεύθερη πρόσβαση, ώστε να λάβουν οι νέοι όσα πρακτικά εργαλεία δεν τους παρέχει η σχολική εκπαίδευση.
Τέλος, απαραίτητο είναι να χρησιμοποιηθεί η γνώση, η εμπειρία και οι δυνατότητες άξιων ανθρώπων στο πλαίσιο της αυτοδιοίκησης προκειμένου οι νέοι να αισθανθούν ασφαλείς και προστατευμένοι στον τόπο τους. Κι αυτό θα γίνει μέσω καθορισμού και υλοποίησης ενός ουσιαστικού οράματος για την πόλη, που θα διακρίνεται για την αμεσότητα, τον ρεαλισμό και αποτελεσματικότητά του, όμως πρώτα από όλα, για μια ευαισθησία και υπευθυνότητα σαν κι αυτή του γονιού απέναντι στο παιδί του, αλλά και παράλληλα για τον σεβασμό και την ισοτιμία που αρμόζει μεταξύ ενηλίκων.
«Για ένα Ηράκλειο που θα αποτελεί πρότυπο όχι μόνο για την Κρήτη και την Ελλάδα, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη».
* Ο Γιώργος Αγριμανάκης είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη “Ηράκλειο 3.7.5.” του Γιάννη Κουράκη. Γεννήθηκε στο Τεφέλι Μονοφατσίου το 1970. Είναι κάτοχος Diploma in Business Administration και MBA, με ιδιαίτερη επαγγελματική κατάρτιση στους τομείς του στρατηγικού σχεδιασμού, της ηγεσίας της αλλαγής και της ανάπτυξης δικτύων και δομών μεταξύ ομάδων. Είναι ιδιοκτήτης και διευθυντής του κέντρου φυσικοθεραπείας, αποκατάστασης και ολιστικής θεραπείας “Κτησίας Αποκατάσταση”. Υπήρξε στέλεχος του φαρμακευτικού κλάδου ως περιφερικός διευθυντής της μεγαλύτερης φαρμακευτικής εταιρείας στον κόσμο Pfizer Hellas. Επίσης είναι εκλεγμένο μέλος του Δ.Σ και διατελεί Πρόεδρος του Τμήματος Υπηρεσιών του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου Ηρακλείου.