Από το Μουσικό Σχολείο… στο Μουσικό Πανεπιστήμιο, μία απόφοιτος πραγματοποιεί ένα ταξίδι δημόσιας δωρεάν μουσικής εκπαίδευσης.
Στην έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, λίγο πριν το πρώτο κουδούνι του αγιασμού, μια παρέα νέων παιδιών ήρθε να αποχαιρετήσει το αγαπημένο “στέκι”της: εκεί που καλλιέργησε όνειρα και προσδοκίες, άνδρωσε φιλίες, έδωσε χώρο στην ανάγκη για έκφραση, γέμισε τις στιγμές με ήχους και συναισθήματα, ταξίδεψε στα φτερά της μουσικής: στο Μουσικό Σχολείο Ηρακλείου.
Εκπρόσωπος των συμμαθητών της και της τάξης της, που φέτος σημείωσε εξαιρετικές επιτυχίες στις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, τόσο σε Μουσικά Πανεπιστήμια (ΕΚΠΑ,ΑΠΘ,ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, ΙΟΝΙΟ,ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ), όσο και σε άλλους επιστημονικούς κλάδους (Φυσικής, Πληροφορικής, Ιστορίας κ Αρχαιολογίας, Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών, Χημικών Μηχανικών, Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών, Διοίκησης Επιχειρήσεων, Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης), η δεκαοχτάχρονη, πλέον, Έλενα Γλυκοκοκάλου, απόφοιτη της Γ’ Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Ηρακλείου και επιτυχούσα στο τμήμα Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης, ατενίζει το μέλλον με χαμόγελο αισιοδοξίας.
Όλη η μουσική της κατάρτιση, καθώς και η προετοιμασία για το Πανεπιστήμιο πραγματοποιήθηκε στο Μουσικό Σχολείο Ηρακλείου.
Η συνέντευξή της έχει ως εξής:
«Για εμένα ήταν. Οι καθηγητές μου –και τους ευχαριστώ πολύ – ήταν πάντοτε πολύ πρόθυμοι να με βοηθήσουν.
Ακόμη και στην περίοδο της καραντίνας, μέσω της τηλε-εκπαίδευσης, η προετοιμασία μου δεν ανακόπηκε καθόλου. Οι καθηγητές μου με τροφοδοτούσαν συνεχώς με υλικό μελέτης, έτσι ώστε να μη χαθεί καθόλου πολύτιμος χρόνος.»
Τι σε έκανε να επιλέξεις ένα Μουσικό Σχολείο για να σπουδάσεις μουσική;
«Ήμουν στην έκτη δημοτικού, σ’ένα επαρχιακό σχολείο του νομού Ηρακλείου. Δε γνώριζα τότε για το Μουσικό Σχολείο.
Λίγο πριν τελειώσει η χρονιά ήρθαν κάποιοι καθηγητές να μας μιλήσουν για ένα σχολείο που ανάμεσα στα Μαθηματικά και τη Λογοτεχνία θα μαθαίναμε και πιάνο, κιθάρα ή ό, τι άλλο όργανο μας άρεσε.
Ένας καθηγητής μας έπαιξε κιθάρα. Ενθουσιάστηκα και το «κλικ» έγινε μέσα μου.
Όταν μάθαμε ότι είναι και δωρεάν, δημόσιο σχολείο, τρέξαμε να κάνουμε αίτηση.»
Τι ευκαιρίες θεωρείς ότι σου έδωσε;
«Την ευκαιρία να διδαχτώ από εξαιρετικούς καθηγητές μουσική, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Να πω ότι στο σχολείο διδασκόμαστε τρία μουσικά όργανα, πιάνο, ένα παραδοσιακό (ταμπουράς) και ένα επιπλέον της επιλογής μας. Κι όλα αυτά δωρεάν. Στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό αυτό, είναι ένα δώρο!»
Λένε ότι στα Μουσικά Σχολεία «κακοί σπόροι», όπως η βία, το bullying και οι παραβατικές συμπεριφορές δεν «φυτρώνουν» τόσο εύκολα. Που νομίζεις ότι οφείλεται αυτό;
«Κρίνοντας από το σχολείο μου, συμφωνώ και επαυξάνω. Η μουσική μας ηρεμεί και μας συμφιλιώνει με τους γύρω μας. Στο σχολείο μου έχουμε παιδιά από όλο το νομό Ηρακλείου, που παρά την απόσταση, επιλέγουν να φοιτήσουν γιατί νιώθουν σαν μια οικογένεια. Παντού ακούς μουσική: στα διαλείμματα μικρές ομάδες παιδιών παίζουν μουσική. Παιδιά από διαφορετικές χώρες, κουλτούρες, κοινωνικά περιβάλλοντα.
Η μουσική μας ενώνει. Λειτουργούμε σαν ομάδα. Εμείς τα μεγαλύτερα παιδιά φροντίζουμε τα μικρότερα. Να ενταχτούν. Να προσαρμοστούν.»
Κρατάς στη μνήμη κάποιες συναυλίες ή μουσικές συνεργασίες μέσα από το σχολείο σου;
«Ναι! Τόσες πολλές! Τη συμμετοχή μας σε μουσικά Φεστιβάλ, όπως το Φεστιβάλ Μουσικών Σχολείων στην Ξάνθη, το Χορωδιακό Φεστιβάλ Καρδίτσας, αλλά και την «Cretaburg Orchestra» –μια συνεργασία/ανταλλαγή του σχολείου μας με παιδιά από το Freiburg της Γερμανίας.»
Μία στιγμή συγκίνησης καλλιτεχνικής που δεν θα ξεχάσεις;
«Πολλές. Θα ξεχωρίσω όμως μία Χριστουγεννιάτικη συναυλία στη Βασιλική του Αγ. Μάρκου, όπου τραγουδήσαμε a capella με ένα μικρό φωνητικό σχήμα που είχαμε φτιάξει τα ίδια τα παιδιά. «Ασύνδετο σχήμα*» λεγόμασταν, αλλά συνδεθήκαμε τελικά πολύ μεταξύ μας!!
*To «ασύνδετο σχήμα» αποτελούσαν οι μαθητές: Ελίνα Μακρυγιωργάκη, Κώστας Γεωργούσης, Κώστας Βελιδάκης, Βίκυ Βαν Μπρουκχόβεν, Μάγδα Αλμπάνη, στο a capella φωνητικό, ενώ οργανικά τους συμπλήρωναν οι Μπάμπης Γιάννικας, Μιχάλης Καστανάκης, Χρήστος Κατσίδης, Νίκος Αποστολάκης, Μάνος Ασσαριωτάκης, Κατερίνα Καλαϊτζάκη και Κατερίνα Κτενιαδάκη.»
Έλενα, κάτι ξεχνάς: στον ίδιο χώρο, σε άλλη συναυλία, μια τεράστια χορωδία και ορχήστρα με σχεδόν όλους τους μαθητές του σχολείου μας, αλλά και με μαθητές που φιλοξενούσαμε από πέντε χώρες της Ευρώπης (Erasmus) τραγουδήσαμε όλοι μαζί το «Ιmagine» του John Lehnon.
Όλοι μαζί, σαν ένα σώμα.
Είχαμε ανατριχιάσει!
Έλενα, ολοκληρώνοντας αυτήν την όμορφη συνέντευξη και πριν σου ευχηθούμε καλές σπουδές, θα θέλαμε να κλείσουμε με τα όνειρα σου για το μέλλον.
«Θέλω πολύ να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στο Μουσικό Πανεπιστήμιο. Το τμήμα αυτό, όπως και το Μουσικό Σχολείο ήταν επιλογή μου.
Αν και είναι πολύ νωρίς, δε σας κρύβω ότι ονειρεύομαι μετά να συνεχίσω με μεταπτυχιακό στη «μουσικοθεραπεία».
Πιστεύω πολύ ότι η μουσική είναι φάρμακο για την ψυχή. Απλά σαν επιστημονικός κλάδος δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί τόσο πολύ στην Ελλάδα. Το βρίσκω πολύ συναρπαστικό!».