Η Ηρακλειώτισσα ηθοποιός και τηλεοπτική “Ουρανία” στη σειρά “Άγριες Μέλισσες”
Ανακάλυψε ότι έχει κλίση στην υποκριτική, από τις συχνές επισκέψεις της στους κινηματογράφους του Ηρακλείου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. «Το Ρομάντικα, ο Γαλαξίας και το σινεμά του Creta Maris είχαν γίνει δεύτερο σπίτι μου», αναφέρει στην «Π» η ηθοποιός κ. Αμαλία Καβάλη, η τηλεοπτική «Ουρανία» από τη σειρά «Άγριες Μέλισσες», που αποτελεί το φαινόμενο της φετινής χρονιάς.
Η κ. Καβάλη μιλά στην «Π» για το ρόλο της στη σειρά, είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται στη μικρή οθόνη, την υποψηφιότητά της για το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη», και μοιράζεται αναμνήσεις από τη ζωή της στο Ηράκλειο.
Η συνέντευξη που παραχώρησε στην «Π» έχει ως εξής:
Μέχρι χθες η τηλεόραση αποτελούσε «άγνωστη λέξη» για εσάς. Τελικά, η γνωριμία μαζί της πώς είναι;
«Αναζωογονητική. Το τηλεοπτικό περιβάλλον είναι εντελώς διαφορετικό από το θεατρικό και ως προς τη διαδικασία της δουλειάς και ως προς την ανταπόκριση του κόσμου, που ενώ δεν είναι ταυτόχρονη/σύγχρονη –κοινό και ηθοποιός δε μοιράζονται τον ίδιο χωροχρόνο- είναι πιο ευρεία.
Ανακάλυψα τελικά πως η γνωριμία με το μέσο είχε να μου προσφέρει κάτι που δεν ήταν τεχνικό. Όταν έφυγα από το πατρικό μου δεν πήρα ποτέ τηλεόραση, βίωνα την ύπαρξή της διά της τεθλασμένης, μέσω της ομήγυρής μου. Μεγαλύτερη αίσθηση μού έκαναν οι γονείς της μητέρας μου. Όσο ζούσαν και οι δύο, “το έργο” (όποιο σήριαλ παρακολουθούσαν τότε) ήταν κάτι που τους συνέδεε σαν ζευγάρι, σταματούσαν τις χωριστές δουλειές για να το παρακολουθήσουν μαζί και να το συζητήσουν μετά. Όταν πέθανε ο παππούς, η γιαγιά έμεινε αντιμέτωπη με τη μοναξιά της. Με τα εγγόνια στις σπουδές και τους συνομήλικους αποδεκατισμένους, συντροφιά μες στη μέρα της κρατούσαν οι άνθρωποι της τηλεόρασης -με κορωνίδα τον Σπύρο Παπαδόπουλο που τον είχε σχεδόν υιοθετήσει εν αγνοία του.
Με ευχαριστούν λοιπόν πολλές παράμετροι των «Άγριων Μελισσών», οι σκηνοθέτες, οι συνάδελφοι ηθοποιοί, η επαφή με τους σεναριογράφους, οι υπεύθυνοι φωτογραφίας και ήχου, οι βοηθοί σκηνοθέτη, το συνεργείο στο σύνολό του, το μακιγιάζ, οι κομμώσεις, οι ενδυματολόγοι, η μαθησιακή εμπειρία που μου χαρίζεται ξανά… Όμως, τίποτα δεν με ευχαριστεί τόσο όσο το θερμό πλησίασμα ηλικιωμένων στον δρόμο, όσο η σκέψη ότι μπορεί να αποτελώ μέρος μιας παρέας που προσφέρει συντροφιά σε ανθρώπους που την έχουν ανάγκη, σε ανθρώπους διαφορετικής οικονομικής και κοινωνικής συνθήκης και διαφορετικής ηλικίας. Αυτό ήταν εντελώς απροσδόκητο και βαθιά συγκινητικό».
Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας για τις «Άγριες Μέλισσες»;
«Οι “Άγριες Μέλισσες” είναι η πρώτη πρωτότυπη παραγωγή μεγάλης κλίμακας των τελευταίων χρόνων. Μάλλον η επιτυχία είναι ένα κράμα σεναρίου, σκηνοθεσίας, ηθοποιών και λοιπών συντελεστών. Οι τηλεοπτικοί παραγωγοί πήραν ρίσκο. Εμπιστεύτηκαν τους Έλληνες σεναριογράφους, έναν κινηματογραφιστή σκηνοθέτη, αρκετούς θεατρικούς ηθοποιούς και όλα αυτά για μια σειρά εποχής που παραδίδει τέσσερα επεισόδια την εβδομάδα. Μπορεί να είναι πιο ασφαλές για ένα κανάλι να φιλοξενήσει ή να διασκευάσει λόγου χάρη μια ξένη σειρά με εχέγγυα, όμως είναι εξίσου κρίσιμο το να επενδύσουμε στη δική μας μυθοπλασία, να καλλιεργήσουμε το δικό μας υλικό, τις δικές μας ιστορίες, να επεξεργαστούμε τα δικά μας κοινωνικά θέματα για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Η ανταπόκριση του κοινού στις “Άγριες Μέλισσες” δείχνει πως υπάρχει χώρος για αυτό».
Σημαντική παρουσία στο σανίδι…
Η Αμαλία Καβάλη είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (2011). Το 2018 ήταν υποψήφια για το βραβείο “Μελίνα Μερκούρη” για την ερμηνεία της στην παράσταση “Ορλάντο” σε σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη. Έχει εργαστεί ως δραματουργός, σκηνοθέτης και παραγωγός στην παράσταση “Το Πεπρωμένο Ονομάζεται Κλοτίλδη” του Giovanni Guareschi που δημιούργησε μαζί με τον Γιάννη Σοφολόγη. Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες: Ιώ Βουλγαράκη, Κώστα Γάκη, Βασίλη Νικολαΐδη, Κώστα Καπελώνη, Δημήτρη Δεγαΐτη, Δημοσθένη Φίλιππα κ.ά. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια θεάτρου σε Ελλάδα και εξωτερικό με τους: Βασίλη Παπαβασιλείου, Τσέζαρις Γκραουζίνις, Ανδρέα Μανωλικάκη, Τόμας Ρίτσαρντς, Ρομπέρτα Καρρέρι, Ελένη Σκότη, Κατερίνα Ευαγελλάτου, Χριστίνα Σουγιουλτζή, Ανδρέα Κουλουμπή και Σπύρο Σακκά, καθώς και τις θερινές Ακαδημίες των RADA και MXAT. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού από το τμήμα Οικονομικών του University College London (John Ford Scholarship) και έχει εργαστεί στο πανεπιστήμιο του Cambridge.
Έχετε κοινά στοιχεία με την «Ουρανία», η οποία, να ομολογήσω, είναι ο αγαπημένος μου ρόλος: αυθόρμητη, τσαμπουκάς, με αίσθημα του δικαίου, χωρίς διάθεση να κρίνει…
«Όταν άρχισα να διαβάζω το ρόλο, απορούσα λίγο που με είχαν επιλέξει, γιατί “εξ όψεως” πίστευα δε μοιάζαμε καθόλου. Σιγά-σιγά όμως κατάλαβα πως μοιραζόμαστε αρκετά κοινά στοιχεία. Στην πλοκή της σειράς υπάρχει μια δυναμική, κάθε κάτοικος του χωριού -χωρίς να αντιλαμβάνεται τον τρόπο- επηρεάζεται από το αρχικό γεγονός, που είναι –μάλλον- η δολοφονία του Σέργιου. Όσο λοιπόν η Ουρανία “διαβρώνεται”, τόσο περισσότερο γεφυρώνονται οι διαφορές Αμαλίας και Ουρανίας».
Τι σήμαινε για εσάς η υποψηφιότητα για το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη»;
«Ανήκω στη γενιά των ηθοποιών που βγήκαν στο επάγγελμα εν μέσω οικονομικής κρίσης, όταν δεν υπήρχε καθόλου ζήτηση για νέους ηθοποιούς. Ενδεικτικά, το βραβείο “Μερκούρη” από το 2011 μέχρι το 2016 -εν μέρει λόγω έλλειψης νέων ηθοποιών σε βασικούς ρόλους- άλλαξε σχεδιασμό, και, ενώ αρχικά επιβράβευε νέους επαγγελματίες πενταετούς εμπειρίας, τώρα επιβραβεύει και ηθοποιούς δεκαετίας και άνω. Ήμουν τυχερή που στον τέταρτο χρόνο στη δουλειά, η σκηνοθέτις, Ιω Βουλγαράκη με εμπιστεύτηκε σε μονόλογο.
Το Ορλάντο ήταν ένα φοβερό δώρο και ως προς την τεχνική που αναγκαστικά ανέπτυξα και ως προς την ικανοποίηση που μου προσέφερε κάθε στάδιο της διαδικασίας. Μπορεί πριν από κάθε παράσταση να τρίζαν τα κόκκαλά μου από την αγωνία -ο μονόλογος είναι αδυσώπητο είδος, δεν έχει σανίδες σωτηρίας- όμως το απολάμβανα στο μεδούλι μου και ήμουν ευτυχισμένη. Η μετέπειτα υποψηφιότητα είχε διττή σημασία. Πρώτον, μου έδωσε κουράγιο στις κρίσεις που ακολούθησαν, δεν πιάνω πια με την ίδια ζέση το χερούλι της πόρτας εξόδου όταν μένω επαγγελματικά μετέωρη ή αμφιβάλλω για τον εαυτό μου, και δεύτερον, επιβραβεύοντας την επιλογή της Ιούς έδωσε σήμα στους σκηνοθέτες πως μπορούν να εμπιστευτούν ξανά λιγότερο έμπειρους ηθοποιούς για απαιτητικούς ρόλους».
Ταξιδεύετε, διαβάζετε πολύ… Τι είναι αυτό που σας «γεμίζει», πέρα από το θέατρο;
«Η κουβέντα με τους φίλους μου. Η οικογένεια. Ένας περίπατος στη θάλασσα. Μια ταινία στο σινεμά. Ένα πιάτο ντολμαδάκια ή μακαρόνια με ντομάτα. Μια άσκοπη βόλτα σε μια γειτονιά που γνωρίζω ή όχι. Ο γάτος μου όταν γουργουρίζει κουρνιάζοντας δίπλα μου στον υπολογιστή (και διορθώνοντας το κείμενο μου όπως τωγσξ& ρα)».
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Τι μπορείτε να μας προδώσετε για τη σειρά; Θα υπάρχει δεύτερος κύκλος;
«Μπορώ να σας προδώσω πως όλοι στο τέλος της σειράς δε θα έχουμε καμία σχέση με το πώς αρχικά μας συναντήσατε. Οι “Άγριες Μέλισσες” είναι μια σειρά 150 επεισοδίων. Δεν έχουμε προς το παρόν πληροφορίες για δεύτερο κύκλο.
Τον Απρίλιο θα είμαι στο θέατρο του Νέου Κόσμου στο έργο “Mάκιναλ” της Σόφι Τρέντγουελ, που σκηνοθετεί η Ιώ Βουλγαράκη. Πρωταγωνιστεί η Δέσποινα Κούρτη και μαζί της είμαστε ο Αργύρης Ξάφης, ο Κώστας Κορωναίος, ο Δημήτρης Γεωργιάδης, ο Μάνος Κοντός και εγώ».