Το κόκκινο είναι το χρώμα του Πάθους, της Θυσίας, αλλά και της Ζωής. Στην ορθόδοξη παράδοση, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το κόκκινο κυριαρχεί στα αυγά που βάφουμε τη Μεγάλη Πέμπτη, στα κεριά που κρατάμε τη νύχτα της Ανάστασης, ακόμα και σε ιερά άμφια και υφάσματα. Όλα αποτυπώνουν τη βαθιά σύνδεση του χρώματος με το θεολογικό και υπαρξιακό περιεχόμενο των ημερών.
Πρώτα απ’ όλα, το κόκκινο συμβολίζει το αίμα του Χριστού. Το Πάθος Του, η Σταύρωση, η αυτοθυσία Του για τη σωτηρία του κόσμου είναι το θεμέλιο της Ανάστασης. Το κόκκινο έρχεται να θυμίσει πως πριν από τη νίκη, προηγήθηκε ο πόνος. Πως η ελπίδα γεννιέται μέσα από το σκοτάδι. Η Ανάσταση δεν είναι απλώς μια νύχτα χαράς, αλλά το θριαμβευτικό τέλος ενός βαθύτατου μαρτυρίου.
Ταυτόχρονα, το κόκκινο είναι και το χρώμα της ίδιας της ζωής. Είναι το χρώμα της καρδιάς, της αγάπης, της αναγέννησης. Δεν είναι τυχαίο που τα αυγά – σύμβολα γονιμότητας και νέας ζωής – βάφονται κόκκινα: σηματοδοτούν τη μετάβαση από τον θάνατο στη Ζωή, από τη φθορά στην αιωνιότητα.
Η φλόγα που μεταφέρεται από κερί σε κερί το βράδυ της Ανάστασης μοιάζει επίσης με κόκκινη σπίθα που διαπερνά το σκοτάδι. Είναι ένα φως ζωντανό, παλλόμενο, που δεν φωτίζει μόνο εξωτερικά, αλλά εσωτερικά: την πίστη, την ελπίδα, την ψυχή του ανθρώπου.
Έτσι, το κόκκινο δεν είναι απλώς ένα “παραδοσιακό” χρώμα. Είναι ένα ζωντανό σύμβολο. Μας υπενθυμίζει ότι η Ανάσταση είναι κάτι βαθύτερο από μια εθιμική γιορτή. Είναι μια υπαρξιακή δήλωση πίστης: ότι η Αγάπη μπορεί να νικήσει το μίσος. Ότι το Φως μπορεί να νικήσει το σκοτάδι. Ότι η Ζωή μπορεί να υπερνικήσει τον θάνατο.