Ένα ξεχωριστό reunion πρώην συμμαθητών γίνεται στο φιλοσοφικό μυθιστόρημα του μηχανολόγου μηχανικού κ. Γιώργου Χατζάκη με τίτλο «Εννιά σοφών συμπόσιο».
«Οι εννιά σοφοί του βιβλίου είναι υπαρκτά πρόσωπα. Είναι οι προσωπικοί μου ήρωες! Είναι πεφωτισμένοι άνθρωποι της κοινωνίας μας που με έχουν σημαδέψει», αναφέρει ο συγγραφέας, σε συνέντευξή του στην «Π».
Το κείμενο της συνέντευξης έχει ως εξής:
Τι προμηνύει ο τίτλος;
«Ο τίτλος μαρτυρά αυτό ακριβώς που περιγράφει το βιβλίο. Μια παρέα συμμαθητών διοργανώνουν το λεγόμενο reunion, την καθιερωμένη συνάντηση “επανασύνδεση, αντάμωμα αλλά ελληνιστί” η οποία αποτελείται από εννέα άτομα και λαμβάνει χώρα σε ένα ορειβατικό καταφύγιο, σε ένα ιερό βουνό, μακριά από τα εγκόσμια, ανάμεσα στην ανεπαίσχυντη αστερόσκονη της ατμόσφαιρας και στην μαγεία του έναστρου ουρανού. Οι προσωπικότητες που συμμετέχουν στο συμπόσιο, το επιλεχθέν μέρος και οι επικρατούσες κλιματολογικές συνθήκες, αποτελούν ικανές και αναγκαίες συνθήκες για μια φιλοσοφική συζήτηση και έναν άκρατο διαλογισμό. Αυτή ακριβώς η συζήτηση καταγράφεται στο βιβλίο».
Τι συζητούν οι εννιά σοφοί;
«Και οι εννιά πρώην συμμαθητές είναι ένθερμοι υποστηρικτές της θεωρίας της σφαιρικότητας “Global”, παρατηρούν τα γήινα τεκταινόμενα, από το σημείο εκείνο όπου διακρίνεται μονάχα η σφαιρικότητα του πλανήτη μας “σημείο Global”, καθώς τα ανθρώπινα σύνορα της Γης, διαρρηγνύονται και οι όποιες προκαταλήψεις και διαχωρισμοί σε φυλές, χρώματα και θρησκείες, εξανεμίζονται. Το Global ουσιαστικά, αποτελεί μια ωδή στην διαφορετικότητα και στην ποικιλομορφία της ανθρωπότητας, που δεν στοχοποιεί, αλλά ενώνει τους ανθρώπους, έχοντας ως αποκλειστικό στόχο την ενδυνάμωση της διάνοιας και την διαύγεια του πνεύματος.
Κατά την διάρκεια του συμποσίου, παρατίθενται συνειρμικά σωρεία απόψεων, περί γήινων Θεών, ζωής, ψυχής, χρόνου και θανάτου, με εύθυμη πάντα διάθεση. Ιχνηλατούν σφαιρικά την ιστορία της ανθρωπότητας, επισημαίνοντας παράλληλα τα μεγάλα γήινα προβλήματα, που ο ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε, προκειμένου να προσεγγίσουν ασφαλέστερα το μέλλον.
Οι εννιά σοφοί του βιβλίου είναι υπαρκτά πρόσωπα. Είναι οι προσωπικοί μου ήρωες! Είναι πεφωτισμένοι άνθρωποι της κοινωνίας μας που με έχουν σημαδέψει. Αποτελούν τους καθοδηγητές μου, είναι οι αστρολάβοι της ζωής μου! Το συμπόσιο λοιπόν των εννιά σοφών, είναι μια υπαρκτή ιστορία που δεν έχει υλοποιηθεί ακόμα!».
Μιλήσατε περί γήινων Θεών; Υπάρχουν πολλοί Θεοί; Είναι όλοι ανθρώπινα δημιουργήματα;
«Ναι ακριβώς, γήινων Θεών. Όλες οι θρησκείες είναι οφθαλμοφανές ότι αποτελούν δημιουργήματα των ανθρώπων. Αυστηρά ανθρώπινη ευρεσιτεχνία! Οι άνθρωποι έφτιαξαν τους Θεούς «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση», οι ανάγκες του Λαού γίνονται νόμοι του Θεού! Το θρησκευτικό φαινόμενο γεννήθηκε από την έκπληξη και το δέος μπροστά στη φύση και στην ζωή, από τον φόβο του θανάτου και τον πόθο της αθανασίας, κυοφορούν την ελπίδα και την προσδοκία ανυπόστατων υποσχέσεων. Το γεγονός και μόνο ότι σε αυτήν εδώ τη μικρούλα Γη υπάρχει τόσο μεγάλη πολυθεΐα, και η κάθε πλευρά διατυμπανίζει με απόλυτη σιγουριά, ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια, αποδεικνύει ότι είμαστε αρκετά μακριά από τον αληθινό Θεό».
Ο Χριστιανισμός, για παράδειγμα, είναι δημιούργημα των Εβραίων;
«Φυσικά! Μια καθοριστική κίνηση των δαιμόνιων Εβραίων, ήταν να αναθέσουν σε μια ομάδα εβδομήντα σοφών Εβραίων, τους “εβδομήκοντα”, που είχαν αποκτήσει ελληνική παιδεία, να μεταφράσουν την Παλαιά διαθήκη στην ελληνική γλώσσα. Αυτή η φαεινή ιδέα αποτέλεσε την βασική αιτία εξάπλωσης του Χριστιανισμού, αφού η μεταφρασμένη βίβλος σε μια παγκόσμια γλώσσα της εποχής, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαν να σκεφτούν οι πονηροί Εβραίοι. Επιπλέον η εξάπλωση του Χριστιανισμού έγινε αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του Χριστού και οφείλεται στου Κήρυκες του Χριστιανισμού και ιδιαίτερα στον Παύλο ή Σαούλ, όπως ήταν το κανονικό του όνομα. Ο Παύλος από φανατικός πολέμιος του Χριστιανισμού “αυτός έδινε τις πέτρες στον λιθοβολισμό του πρωτομάρτυρα Στέφανου” ξαφνικά άκουσε την φωνή του Θεού να του λέει: “Σαούλ-Σαούλ γιατί με καταδιώκεις;” Ε, αυτό ήταν, από πολέμιος έγινε ο πιο φλογερός και παθιασμένος ιεροκήρυκας της Χριστιανοσύνης! Σε αυτόν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η εξάπλωση του Χριστιανισμού και ίσως μια άλλη εύστοχη ονομασία του Χριστιανισμού θα ήταν Παυλακισμός!».
Η γλώσσα
Δηλαδή ο Χριστιανισμός χρησιμοποίησε την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πνεύμα γενικότερα για την εξάπλωση και εδραίωση του;
«Όχι μόνο αυτό. Ο Χριστιανισμός αρχικά χρησιμοποίησε και κατόπιν πολέμησε αρειμανίως το ανυπέρβλητο αρχαιοελληνικό πνεύμα. Οι Εβραίοι στην αρχή χρησιμοποιώντας τον ελληνισμό ως όχημα κατάφεραν να εξαπλώσουν και να εδραιώσουν την θρησκεία τους και κατόπιν μη μπορώντας να φτάσουν το πνευματικό επίπεδο των Ελλήνων άρχισαν να καταστρέφουν οτιδήποτε θύμιζε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.
Ο Χριστιανισμός, λοιπόν, είναι οφειλέτης του Ελληνισμού στην σύζευξη μεταξύ δυο εντελώς διαφορετικών σχολών σκέψης. Όπως επισημαίνει η Λιλή Ζωγράφου στο βιβλίο της “αντι-γνώση”, η αλληλεπίδραση των δύο κοσμοθεωριών, είχε σαν αποτέλεσμα τον εξελληνισμό του Χριστιανισμού και παράλληλα τον εκχριστιανισμό του Ελληνισμού.
Ο πρώτος συνδυασμός αποδείχτηκε προοδευτικός για το Χριστιανικό δόγμα, ενώ ο δεύτερος καταστροφικός για το Αρχαιοελληνικό πνεύμα! Στους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι “σοφίαν ζητούσιν”, προείχε η διακονία της γνώσης η οποία προάγει την αρετή έναντι του “Κύριε ελέησον” “Πίστευε και μη ερεύνα” “μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι” του Χριστιανισμού.
Αλήθεια, τι δουλειά έχουμε εμείς με τους Εβραίους; Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τελικά με ποιους είμαστε! Ποιους θεωρούμε πραγματικούς προγόνους μας. Τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Μέγα Αλέξανδρο και τόσες άλλες ανυπερβλήτες προσωπικοτήτεςτου αρχαίου ελληνικού πνεύματος; Ή μήπως τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Σαούλ και τους άλλους γενάρχες του Ισραήλ;»
Υπάρχει τελικά Θεός;
«Ο Μπρεχτ, μάς δίνει τη σοφότερη απάντηση: “Υπάρχει, αν εσύ χρειάζεσαι έναν Θεό!”.
Η ψηλάφηση του Θεού αποτελεί αυστηρά προσωπική υπόθεση. Η ατομική πίστη είναι προσωπικό και αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός. Η επιστήμη δεν πρόκειται ποτέ να αποδείξει την ύπαρξη του Θεού, ούτε φυσικά την απουσία του.
Ο Θεός είναι αρκετά μεγάλος για να χωρέσει στο δοκιμαστικό σωλήνα ενός επιστημονικού εργαστηρίου, ή στον φακό του μεγαλύτερου τηλεσκοπίου! Εξάλλου, για όσους πιστεύουν, καμιά εξήγηση δεν είναι αναγκαία, ενώ για όσους δεν πιστεύουν, ουδεμία εξήγηση είναι πειστική!
Όμως, είναι σίγουρο ότι ο Θεός που μας παρουσιάζουν οι διάφορες θρησκείες, δεν υπάρχει, δεν έχει τα προσόντα εκείνα που απαιτούνται για να είναι Θεός, είναι πολύ κατώτερος των περιστάσεων, περισσότερο για τύραννος μοιάζει! Ο Θεός λοιπόν από τον οποίο πλαστήκαμε και ο Θεός που εμείς πλάσαμε δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους!
Όμως η ατομική πίστη είναι κάτι ταπεινό και αποτελεί μεγάλη δύναμη, καθώς είναι το αίτιο που κινητοποιεί όλες εκείνες τις δυνάμεις που κρύβει μέσα του κάθε οργανισμός, με αποτέλεσμα να έχει θετική επίδραση σε κάθε δυσκολία και εμπόδιο.
Η πίστη είναι το καλύτερο πλασέμπο! Το πρόβλημα έγκειται στην οργανωμένη πίστη, όπου το κάθε ιερατείο επωφελείται από τους φανατικούς πιστούς, ο άνους φανατισμένος όχλος εμπαίζεται και καταλήγει άθυρμα της εκάστοτε θρησκείας. Η θρησκευτική πίστη γενικά είναι κληρονομική υπόθεση!
Δεν ξέρω λοιπόν αν υπάρχει Θεός, αυτό που ξέρω είναι, ότι είναι απών! Η απουσία του είναι εμφανής και αδιάλειπτη από όλα τα μεγάλα και αποτρόπαια εγκλήματα της ανθρωπότητας. Ο Θεός ήταν απών από το Άουσβιτς, από το Νταχάου, από την Αρμενία, από την Συρία, από το Δίστομο από παντού!».
Ποιες θρησκείες βρίσκονται πιο κοντά στην αλήθεια;
«Καταρχάς πρέπει να χωρίσουμε τα δόγματα σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι μονοθεϊστικές θρησκείες, ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός ή Μωαμεθανισμός.
Ονομάζονται και εξ΄ αποκαλύψεως θρησκείες ή Αβρααμικές λόγω του Αβραάμ που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο και των τριών θρησκειών! Οι Ιουδαίοι θεωρούν τις άλλες δυο θρησκείες αιρέσεις τους αφού σφετερίστηκαν τα δικά τους ιερά γραπτά!
Ουσιαστικά πρόκειται για το ίδιο δόγμα, με κοινή εστία τη Μεσοποταμία, με ίδια κουλτούρα και ίδιο κοινό, μοιράζονται ακόμα και την ίδια ιερή πόλη την Ιερουσαλήμ, αφού εκεί βρίσκονται: ο πανάγιος τάφος, το τέμενος του Ομάρ και το τείχος των δακρύων! Οι διαφορές που παρουσιάζουν είναι ασήμαντες σε σχέση με τις ομοιότητες!
Θα μπορούσαν εύκολα οι τρεις αυτές θρησκείες, να δημιουργήσουν ένα κοινό δόγμα την λεγόμενη: Ιουδαιο-Χριστιανο-Ισλαμική θρησκεία!
Το ίδιο ισχύει και στην άλλη μεγάλη κατηγορία, με τις φιλοσοφικές θρησκείες της ανατολής, τον Ινδοϋισμό, τον Βουδισμό, τον Ταοϊσμό και τον Κομφουκιανισμό. Ο Ινδουισμός ή Βραχμανισμός, σαν αρχαιότερη από όλες τις φιλοσοφικές θρησκείες, αποτελεί την βάση όλων των θρησκειών της ανατολής.
Όλες οι θρησκείες της ανατολής είναι ενιστικές, απορρίπτουν τον δυισμό “πνεύμα και ύλη” των μονοθεϊστικών θρησκειών και μας διδάσκουν πώς να διακρίνουμε τη βαθύτερη έννοια των πραγμάτων και όχι απλώς την εξωτερική τους όψη.
Οι ανατολικές θρησκείες, ή θρησκείες του αιώνιου κόσμου, θεωρώ ότι είναι πιο κοντά στην επιστημονική αλήθεια από ότι οι μονοθεϊστικές θρησκείες. Χαρακτηριστική είναι η προτροπή του Δαλάι Λάμα, που αναφέρει ότι αν μια διδασκαλία του βουδισμού συγκρούεται με μια τεκμηριωμένη επιστημονική θεωρεία, τότε η βουδιστική θεωρία πρέπει να αλλάξει».
«Ο θάνατος είναι μια αναγκαιότητα της ζωής, αφού αποτελεί την ξεκούρασή της» αναφέρει στην «Π» ο κ. Χατζάκης
Δύσκολες έννοιες: ψυχή, ζωή, θάνατος…
«Οι θρησκείες στηρίζονται στο φόβο και στην ελπίδα της μεταθανάτιας, της αιώνιας ζωής που αφειδώς υπόσχονται, στηριζόμενες αποκλειστικά και μόνο στην έννοια της ψυχής, κάτι το οποίο αποτελεί παραφροσύνη, αφού δεν έχουμε την παραμικρή ένδειξη περί ύπαρξής της.
Η ψυχή για την οποία υποστηρίζουμε σθεναρά, ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα μοναδικά όντα που την διαθέτουν κατά αποκλειστικότητα, αποτελεί εγωιστική και παράλογη εικασία. Το ότι καθίσταται και αθάνατη την κάνει ακόμα πιο τραγελαφική.
Ωστόσο είναι παράλογο από την τόσο σύντομη σε διάρκεια ζωή μας, οι θρησκείες να υπόσχονται αιώνια ζωή ή αιώνια τιμωρία. Η δογματική αντίληψη πως η ψυχή δεν υπάγεται στον χωροχρόνο, είναι απελευθερωμένη από τους χρονικούς περιορισμούς και ταυτίζεται με την αιωνιότητα αποτελούν υποθετικές και ανυπόστατες θέσεις».
Μια αναγκαιότητα της ζωής
«Ο θάνατος είναι μια αναγκαιότητα της ζωής, αφού αποτελεί την ξεκούραση της. Ο θάνατος είναι αυτός που δίνει νόημα στη ζωή, το πρόβλημα του θανάτου αποτελεί τη χαρά της ζωής.
Είναι το μοναδικό πράγμα μπροστά στο οποίο είμαστε όλοι ίδιοι, καθώς η νέμεση, η θεία δίκη δεν κάνει εξαιρέσεις. Όλοι γινόμαστε ένα, πλούσιοι και φτωχοί, λευκοί και μαύροι, θρήσκοι και άθεοι, συμβάλλοντας στην αμερόληπτη αποκατάσταση της γήινης αδικίας.
Αν δεν υπήρχε ο θάνατος η ανθρωπότητα θα καταστρεφόταν ταχύτατα, θα ζούσαμε μια επίγεια κόλαση. Δεν υπάρχει ωστόσο κανένας λόγος να φοβόμαστε τον θάνατο, αφού όσο ζούμε, ο θάνατος δεν υπάρχει, ενώ όταν αυτός θα υπάρξει, δεν θα υπάρχουμε εμείς.
Ο σαρκικός θάνατος αποτελεί φραστικό λάθος, το σώμα δεν πεθαίνει παρά μεταβάλλεται σε άλλες μορφές ύλης. Νεκρή ύλη, ύλη που να μην μεταβάλλεται δεν υπάρχει στο σύμπαν. Υπάρχει μια συνεχής μεταβολή των πάντων, όχι απώλεια.
Ο θάνατος μπορεί να μην είναι δώρο για το ον που πεθαίνει, αλλά είναι μια δωρεά για το είδος, αφού επιτρέπει να διατηρηθεί άριστο το επίπεδο των λειτουργιών του. Η ζωή και ο θάνατος, είναι μια διαρκής εναλλαγή η οποία αποτελεί την μοναδική σταθερά στο απέραντο σύμπαν. Μπορεί να χάνεται η ατομική ζωή, αλλά μένει ο σπόρος που αναπαράγει την επόμενη μορφή ζωής, η γέννηση είναι το αντίβαρο του θανάτου.
Ζωή και θάνατος αποτελούν συζυγή φαινόμενα. “Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, ζωή το λέει η πεταλούδα” μας αναφέρει ο μεγάλος φιλόσοφος του Ταοϊσμού, Λάο Τσε».
Φιλοσοφικό μυθιστόρημα με περιληπτική καταγραφή της ιστορίας από τα πρώτα στάδια ύπαρξης ζωής. Πρωτότυπο εγχείρημα.
«Η αρκετά συνοπτική καταγραφή της ανθρώπινης ιστορίας, από έναν μη ιστορικό, γίνεται για να επισημανθεί η άρρηκτη σχέση της ιστορίας με την θρησκεία και τον πολιτισμό.
Η ευθυκρισία της ιστορίας αποτελεί πράγματι δύσκολο εγχείρημα, αφρού όπως ο αρχαίος Θεός Ιανός, φέρει συχνά διπλό προσωπείο. Επιπλέον το γεγονός και μόνο ότι η ιστορία γράφεται από ανθρώπους για ανθρώπους, αποτελεί εγγενές στοιχείο, που ελλοχεύει μέσα του μεροληψία.
Ωστόσο η θουκυδίδεια διεισδυτική ματιά, συνήθως απουσιάζει με αποτέλεσμα το διαυγές φως της ιστορίας να αδυνατεί να εκμεταλλευτεί ο άνθρωπος, υποπίπτοντας συνεχώς σε εσφαλμένες αποφάσεις με συνέπεια την διαιώνιση των πολέμων και την ύπαρξη ακραίων ανισοτήτων μεταξύ των ανθρώπων.
Αυτό αποδεικνύει την πλήρη αποτυχία του πολιτισμού μας».