Έχετε ποτέ σκεφτεί σε ένα δημόσιο κτήριο και ειδικά όταν πρόκειται για νηπιαγωγείο πόσα σχεδιαστικές αστοχίες χωράνε; Αν επισκεφθείτε το 10ο Nηπιαγωγείο, θα χάσετε το μέτρημα. Πρόκειται για το πρώτο σχολείο που χτίστηκε στο κέντρο της πόλης μετά από πολλές δεκαετίες, διαφημίστηκε ως ένα από τα πιο σύγχρονα βιοκλιματικά κτήρια και η κατασκευαστική «πατρότητά» του αποτέλεσε πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στη σημερινή και την προηγούμενη δημοτική αρχή, όταν κόπηκε η κορδέλα των εγκαινίων του και άρχισε η λειτουργία του στις αρχές του Οκτώβρη.
Όμως όταν οι μικροί μαθητές μετακόμισαν από τα κοντέινερ στο νέο υπερσύχρονο σχολείο, γεμάτοι χαμόγελα και προσδοκίες, σιγά σιγά άρχισαν να ανακαλύπτουν ότι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πλειάδα σχεδιαστικών και κατασκευαστικών προβλημάτων που ακροβατούν μεταξύ κωμωδίας και δράματος…
Το έργο, που ακριβοπληρώθηκε από το ΕΣΠΑ, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζονται και υλοποιούνται τα έργα στον τόπο μας, καθώς αντανακλά τη βαθύτερη παθογένεια που αναδεικνύει σε κυρίαρχο ζήτημα τη μάχη του αυτονόητου…
Το σχολείο απέχει μια ανάσα από το Αρχαιολογικό Μουσείο και εξωτερικά είναι μια σύγχρονη και αισθητικά όμορφη κατασκευή. Όμως από το πρώτο βήμα που θα δρασκελίσει κάποιος ανακαλύπτει ότι η μια αστοχία διαδέχεται την άλλη. Η στενή είσοδος του σχολείου έχει μετατραπεί σε αυλή, ακριβώς επειδή αυλή δεν υπάρχει.
Ή καλύτερα ο ασφυκτικά μικρός χώρος που προοριζόταν για αυλή και βρίσκεται στην πίσω πλευρά του σχολείου είναι φυτεμένος με χορτάρι και γεμάτος λάσπη, με αποτέλεσμα να μην είναι προσβάσιμος στα παιδιά. Και στο αυτονόητο ερώτημα γιατί δεν βάζουν πλάκες και να αποκαταστήσουν το πρόβλημα η απάντηση που δίδεται από το Δήμο είναι ότι, επειδή το έργο χρηματοδοτήθηκε από το ΕΣΠΑ, δεν μπορούν να επιφέρουν ουδεμία αλλαγή!.
Σε επίσκεψη που είχε κάνει ο δήμαρχος κ. Λαμπρινός το προηγούμενο διάστημα στο σχολείο αντιλαμβανόμενος την κατάσταση, είχε δεσμευτεί ότι για να λυθεί το πρόβλημα της αυλής θα ενοικιαστεί χώρος από το διπλανό οικόπεδο, που σήμερα χρησιμοποιείται ως χώρος στάθμευσης. Ωστόσο μέχρι σήμερα οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν έχουν κάνει το παραμικρό βήμα στην κατεύθυνση αυτή.
Το σχολείο από τις 10 Οκτωβρίου που άρχισε να λειτουργεί μέχρι σήμερα δεν έχει ούτε τηλέφωνο ούτε internet ούτε fax. Το πώς ο Δήμος επέτρεψε να αρχίσει να λειτουργεί ένα σχολείο χωρίς να έχει λύσει αυτά τα βασικά προβλήματα αποτελεί τεράστια πρόκληση, όπως επίσης και το γεγονός ότι εδώ και τόσους μήνες, δίνει υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, ότι θα δώσει άμεσα λύση.
Όμως τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ, καθώς σε ένα ολοήμερο νηπιαγωγείο όπως είναι το 10ο δεν υπάρχει μέριμνα ούτε για το βασικό εξοπλισμό του, είτε στο χώρο της κουζίνας είτε στον χώρο οργάνωσης του εκπαιδευτικού υλικού, που παραμένουν στον αέρα. Έτσι, οι μαθητές αναγκάζονται στον ίδιο χώρο που κάνουν τις εργασίες τους να τρώνε και το φαγητό τους, να τον καθαρίζουν και μετά να συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο εξοπλισμός της κουζίνας για ένα νηπιαγωγείο είναι χώρος ζωτικής σημασίας, διότι μετατρέπεται σε μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, της ψυχαγωγίας και της ανάπτυξης δεξιοτήτων μέσα από την παρασκευή φαγητών και γλυκών…
Αν περπατήσει κάποιος μέσα στους χώρους του νηπιαγωγείου, πραγματικά μένει άναυδος από τον τρόπο που οργανώθηκε ο χώρος του σχολείου.
Όχι μόνο γιατί δεν αξιοποιούνται λειτουργικά σημαντικοί χώροι, αλλά και γιατί ο τρόπος που διαμορφώθηκαν συγκεκριμένα τμήματά του, μετά το αρχικό σοκ, προκαλούν αβίαστα το γέλιο.
Για παράδειγμα στον κεντρικό χώρο της εισόδου, αν χαλάσει μια λάμπα δεν μπορεί να αλλάξει ή καλύτερα για να συμβεί αυτό πρέπει να έρθει γερανός… Στην κορυφή του ταβανιού, που υπολογίζεται στα επτά μέτρα από το έδαφος, φτάνουν μόνο οι φωνές των παιδιών που προκαλούν οξεία αντήχηση την ώρα του διαλείμματος.
Επίσης στα ανορθόδοξα κατασκευαστικά του σχολείου είναι μια μεσοτοιχία, στην οποία, άγνωστο γιατί, θεωρήθηκε αναγκαίο να εγκατασταθεί μια πόρτα.
Μεγαλύτερη… υπέρβαση που προκαλεί αβίαστα γέλιο συναντά κανείς στην κουζίνα, όπου για να προσεγγίσει κανείς μια αποθήκη, ανοίγει μια πόρτα για να βρει μπροστά του μια δεύτερη πόρτα…
Στον χώρο χαλάρωσης των μαθητών τα κρεβάτια των παιδιών είναι ασφυκτικά τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο και χωράνε οριακά οι μικροί μαθητές που παρακολουθούν το ολοήμερο. Κατάγματα στη λογική προκαλεί το σκεπτικό διαμόρφωσης ενός παταριού, στο οποίο για να ανέβει κάποιος πρέπει να κατεβάσει ένα μηχανισμό μιας σκάλας όπου ένας άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί όρθιος πατώντας με τα δύο πόδια του στο ίδιο σκαλοπάτι.
Έτσι ένας λειτουργικός χώρος ουσιαστικά ακυρώνεται, επειδή πολύ απλά με τον τρόπο που κατασκευάστηκε κανείς δεν μπορεί να τον χρησιμοποιήσει.
Στους εξωτερικούς χώρους του σχολείου οι εξωτερικοί σοβάδες έχουν φουσκώσει και έχουν ξεφτίσει από την υγρασία, ενώ το υπόγειο έχει πλημμυρίσει κατ’ επανάληψη διότι άγνωστο γιατί, επιλέχθηκε να μην τοποθετηθούν σχάρες που να μαζεύουν τα όμβρια της βροχής.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα πιο συλλεκτικά στοιχεία της πολυδάπανης και κατά τα άλλα υπερσύγχρονης κατασκευής, που προκαλούν ευθέως το κοινό αίσθημα σε σχέση με το πώς ένα τέτοιο έργο, που θεωρητικά πέρασε τόσους ελέγχους, δεν διορθώθηκε.
Αποτελεί τεράστια πρόκληση το γεγονός ότι τα προβλήματα αυτά παραμένουν μέχρι και σήμερα άλυτα, ταλαιπωρώντας καθημερινά μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς, που έχουν κουραστεί να εισπράττουν συνεχώς καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις χωρίς αντίκρισμα, για τις οποίες βέβαια έχει βαρύτατη πολιτική ευθύνη η σημερινή δημοτική αρχή.