Ο Κολοκοτρώνης πολέμησε με θάρρος απέναντι στον Χίτλερ! Τι, όχι; Θα μπορούμε να ισχύει, αν ήταν πραγματικότητα η φαντασία πολλών μαθητών, ακόμα και φοιτητών και, μάλιστα, της Φιλοσοφικής Σχολής!
Παρελάζουν με περηφάνεια, κυματίζουν την ελληνική σημαία, αλλά δε γνωρίζουν τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου! Δεν είναι απλώς ένα ανέκδοτο, δυστυχώς, είναι ένα κοινό μυστικό μεταξύ των φιλολόγων, ακόμα και των καθηγητών Πανεπιστημίου.
Η καθηγήτρια του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, κ. Αγγέλα Καστρινάκη, έτυχε να καλέσει στο γραφείο της έναν φοιτητή από το Τμήμα Ιστορίας, και από τη συζήτηση μαζί του συνειδητοποίησε ότι δε γνώριζε τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου. «Φέτος, που ήμουν ήδη προειδοποιημένη, ρώτησα τις φοιτήτριες που μου παρέδιδαν τα γραπτά τους και πάλι η απάντηση ήταν «δεν ξέρω, δε γνωρίζω, δε θυμάμαι: Eίναι ένα φαινόμενο που το γνωρίζουν οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης», αναφέρει η κ. Καστρινάκη στην «Π».
Σημειώνεται πως η ίδια διδάσκει και σε άλλα Τμήματα της Φιλοσοφικής, όπως το Ιστορίας και Αρχαιολογίας, κάποια μαθήματα που αφορούν τη λογοτεχνία και τον πόλεμο, στο ένα εξάμηνο είναι η λογοτεχνία που γράφτηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής και το άλλο για τον Δημήτρη Χατζή και τα διηγήματά του «Το Τέλος της Μικρής μας Πόλης», που γράφτηκαν μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου.
Υπάρχουν φοιτητές που κάνουν λάθος τη χρονολογία που γράφτηκαν τα βιβλία και αναφέρουν ότι γράφτηκαν το 1937, δηλαδή πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, «αυτό σημαίνει ότι δεν ξέρουν τίποτα για την Ιστορία», σχολιάζει η κ. Καστρινάκη.
Μίλησε με τους φοιτητές και της είπαν πως «δε διδάσκεται ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στα σχολεία και όταν είναι να παρελάσουν, στις μικρές τάξεις στο Δημοτικό, οι δάσκαλοι τους μιλάνε για αυτό αλλά δεν το επαναλαμβάνουν γιατί το θεωρούν δεδομένο, και αυτοί δεν το ξέρουν, απλούστατα!
Είναι μια πληροφορία που δε γράφεται στο κεφάλι των παιδιών, δεν τα απασχολεί όσο κι αν φαίνεται παράξενο, πολλοί συνάδελφοι που σχολίασαν το φαινόμενο αυτό αναφέρουν ότι οι φοιτητές είναι πολλές γενιές πίσω, οι παππούδες αυτών των παιδιών δεν τον έχουν ζήσει, είναι περίπου σαν… τους Μηδικούς Πολέμους» περιγράφει η κ. Καστρινάκη.
«Πάντοτε υπάρχουν τέτοια φαινόμενα, νομίζω ότι οι μαθητές μας κάνουν πλάκα» αναφέρει χαρακτηριστικά ο φιλόλογος κ. Μανώλης Αλεξάκης. «Το ζήτημα αν μπερδεύουν τις επετείους, εγγράφεται σε μια γενικότερη αδιαφορία απέναντι στο παρελθόν, είναι μια άμυνα των εφήβων και ερμηνεύεται ψυχοπαιδαγωγικά, δε σημαίνει άγνοια αλλά μια εσκεμμένη στάση απέναντι σε ό,τι τους βομβαρδίζει για το παρελθόν, τους ένδοξους προγόνους και ήρωες.
Η πλειονότητα ξέρει πολύ καλά αλλά κρατούν μια τέτοια στάση γιατί γνωρίζουν ότι μας εξοργίζει και μας κάνει να αγανακτούμε» υποστηρίζει. Θεωρεί πως πρόκειται για μια στάση που κρατούν τα παιδιά «απέναντι σε έναν διδακτισμό και μια ωραιοποίηση του παρελθόντος που γνωρίζουν ότι δεν είναι έτσι, ο επεξεργαστής που έχουν είναι πολύ καλύτερος από τον δικό μας και μας προκαλούν με τέτοιες απαντήσεις».
«Μπερδεύουν τους Τούρκους με τους Γερμανούς, λένε την 25η Μαρτίου του 1940 και την 28η Οκτωβρίου του 1821» αναφέρει ο φιλόλογος κ. Κώστας Κωνσταντίνου, ωστόσο τονίζει πως αυτό δεν είναι ο κανόνας.
«Είναι υποβαθμισμένο το μάθημα της Ιστορίας, γενικά οι ανθρωπιστικές επιστήμες, η ιστορική μνήμη διατηρείται στην πράξη και αν την αφήνουμε εξασθενεί» τονίζει. Θεωρεί πως δεν μπερδεύονται μονάχα οι μαθητές αλλά και οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι. Ο κ. Κωνσταντίνου αναφέρει ότι κάποια μαθήματα διδάσκονται «ξώφαλτσα» λόγω πίεσης από τις εξετάσεις και το γενικότερο πρόγραμμα του σχολείου, «ο τρόπος προσέγγισης της Ιστορίας θέλει συνολικά αναμόρφωση» σημειώνει.
Οι μαθητές, πάντως, της Γ΄Λυκείου εκφράζουν απορίες και θέλουν να μάθουν πώς γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη στον πόλεμο, ποιες είναι οι πηγές μας.