Ένα κλειστό παράθυρο κρατάει την άνοιξη έξω από το σπίτι μας, αν γυρίσει όμως κάποιος το πόμολο, μπορεί να επιτρέψει σε μουσικές του κόσμου να κατακλύσουν την ψυχή μας.
Η σκηνή μοιάζει συνηθισμένη και θυμίζει, δυστυχώς, πολλά ελληνικά σπίτια. Ένα ζευγάρι που αποφεύγει τους πρόσφυγες γείτονές του, τη στιγμή που ο γιος του ζει στη Γερμανία, όπου πήγε για να αναζητήσει μία καλύτερη τύχη.
Η κινηματογραφική ομάδα του 12ου Γυμνασίου Ηρακλείου CINEpeace δημιούργησε την ταινία μικρού μήκους “The Window» (Το Παράθυρο) που είναι αφιερωμένη σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα, που διεκδικεί το δικαίωμα να ζήσει μια ζωή μακριά από τη φρίκη του πολέμου, έχοντας τα απολύτως απαραίτητα.
Η ταινία προβλήθηκε την περασμένη Τρίτη στο σχολείο, όπου βρέθηκαν 42 μαθητές και τρεις καθηγητές του Ευρωπαϊκού Σχολείου Μονάχου.
Η παραμονή των Γερμανών στην Κρήτη ως αύριο, Παρασκευή 25 Οκτωβρίου, είναι στο πλαίσιο του “Immigration Project. The profiles in South” (Πρόγραμμα Μετανάστευση: το πορτραίτο των μεταναστών στον ευρωπαϊκό Νότο).
Από το σχολείο συμμετέχουν 66 μαθητές και δέκα καθηγητές.
Την περασμένη Τρίτη σε μικτές ομάδες έγιναν δράσεις στις τάξεις, ακολούθησε παρουσίαση του προγράμματος εκπαίδευσης μαθητών-προσφύγων από τη συντονίστρια Εκπαίδευσης Προσφύγων, κα Κωνσταντίνα Αρετάκη, της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Κρήτης.
Έγινε παρουσίαση του προγράμματος “Estia” από τον υπεύθυνο εκπαιδευτικών θεμάτων προσφύγων, κ. Χάλετ Ταχίρ.
Μετά από την προβολή της ταινίας υπήρξε μουσικοχορευτικό πρόγραμμα με παραδοσιακούς χορούς, ελληνικούς αλλά και των χωρών των μαθητών-προσφύγων.
Ανοιχτή αγκαλιά
Ο διευθυντής του σχολείου, κ. Γιώργος Παυλίδης, αναφέρει στην «Π» πως αυτή τη στιγμή στο 12ο Γυμνάσιο φοιτούν 16 προσφυγόπουλα από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, κάποια μόλις ήρθαν στη χώρα μας και άλλα συνεχίζουν τα μαθήματα από προηγούμενες χρονιές. Φοιτούν και πολλά παιδιά μεταναστών από γειτονικές μας χώρες.
Όπως λέει, υπάρχουν προβλήματα προσαρμογής στη σχολική πραγματικότητα αφού, κατ’ αρχάς, δε γνωρίζουν τη γλώσσα, ενώ από την πλευρά τους οι εκπαιδευτικοί καταβάλλουν υπεράνθρωπη προσπάθεια για να καλύψουν τα κενά που υπάρχουν και να τα βοηθήσουν να γίνουν ένα με την υπόλοιπη κοινότητα.
Τα προηγούμενα έτη λειτούργησε τάξη υποδοχής, στο πλαίσιο της Ζώνης Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας, όπου οι πρόσφυγες έκαναν επιπλέον 15 ώρες ελληνικά. Αναμένεται έγκριση και για την τρέχουσα χρονιά, αφού το πρόγραμμα θεωρείται καθοριστικής σημασίας για τα προσφυγόπουλα.
«Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά βρίσκουν μεθόδους και τρόπους να επικοινωνούν μεταξύ τους και να ξεπερνούν στερεότυπα και προκαταλήψεις που έχουν οι μεγαλύτεροι» αναφέρει ο κ. Παυλίδης.
Κοινά σημεία μπορούν να βρεθούν πολλά, όπως η αγάπη για την μπάλα, που σε μία περίπτωση μαθητή βοήθησε σημαντικά ώστε να γίνει μέρος μιας ομάδας.
«Τα παιδιά βρίσκουν κομμάτια του χαρακτήρα τους, ταλέντα που έχει το καθένα και με το δικό τους τρόπο ενσωματώνονται», εξηγεί.
Περήφανα αναφέρει πως στο 12ο Γυμνάσιο δεν υπήρχαν αντιδράσεις για τη φοίτηση των προσφυγόπουλων.
«Στην αρχή, μπορεί να είχαμε ένα μούδιασμα, επειδή πρόκειται για κάτι διαφορετικό, όμως οι μαθητές αποδέχτηκαν τα προσφυγόπουλα που στην πορεία αντάλλαξαν μαζί τους εμπειρίες από τη χώρα τους», εξηγεί.
Στην ταινία, όπου βλέπουμε μία γυναίκα να αντιδρά για το γεγονός ότι δίπλα της μένουν πρόσφυγες, παίζουν εκπαιδευτικοί και μαθητές του σχολείου. Παρακολουθούμε την ιστορία του ζευγαριού που ο γιος του ζει στη Γερμανία, όπου αισθάνεται ξένος και μόνος. Και κάπως έτσι αλλάζει ο τρόπος που η Ελληνίδα μαμά βλέπει τους γείτονές της…
Οι ρόλοι διανέμονται ως εξής:
Αλκυόνη (μαμά) Αλκυόνη Παπαδάκη
Γιώργος (μπαμπάς) Γιώργος Παυλίδης
Αλέξανδρος (γιος) Αντώνης Κατσαπρακάκης
Επισκέπτης Βασίλης Αγγελιδάκης
Μαμά προσφύγων Στέλλα Αραβιάκη
Παιδιά πρόσφυγες Αρίφα Αλ Χαλίλ, Σαφίν Αλ Χαλίλ, Σουλίν Αλ Χαλίλ,
Μαριάμ Αλ Χαμίντ, Χασίν Χαλφ
Κάμερα μοντάζ Έρη Αποστολάκη
Υπότιτλοι Ιωάννα Γκλαμπαντανίδου, Γεωργία Καθαράκη.