Με τον ίδιο τρόπο που σχεδιάστηκε το 10ο ολοήμερο νηπιαγωγείο στον οδό Μελιδονίου, το οποίο δεν έχει αυλή, δρομολογήθηκε και η κατασκευή του βρεφονηπιακού σταθμού της Αγίας Αικατερίνης χωρίς αύλειο χώρο, αποδεικνύοντας με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο με πόση ευκολία επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη και πόσο βαθιά θεμελιωμένη είναι η αντίληψη «έργο να είναι ό,τι να είναι».
Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, διότι ο Δήμος Ηρακλείου, εκτός από την αγανάκτηση και την οργή των πολιτών, βρίσκεται αντιμέτωπος και με τον νέο νόμο που ορίζει τις προϋποθέσεις για την αδειοδότηση των παιδικών σταθμών.
Μάλιστα δίνει συγκεκριμένες προδιαγραφές για την έκταση που θα πρέπει να έχουν οι αυλές, οι οποίες θα πρέπει να είναι σε αντιστοιχία με τον αριθμό των παιδιών. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι ο νέος παιδικός σταθμός δεν θα μπορέσει να αδειοδοτηθεί, εάν δεν υπάρξει λύση σε σχέση με την εξασφάλιση αύλειου χώρου.
Να σημειωθεί ότι ο βρεφονηπιακός σταθμός της Αγίας Αικατερίνης είναι μια υποδομή για την οποία επίσης κονταροχτυπήθηκαν η πλειοψηφούσα παράταξη με τη μείζονα αντιπολίτευση σε σχέση με το ποιος υλοποίησε και ολοκλήρωσε το έργο.
Ένα έργο το οποίο δεν σχεδιάστηκε 20 χρόνια πριν, θεωρείται σύγχρονο βιοκλιματικό και δρομολογήθηκε σε μια περιοχή με σοβαρότατη έλλειψη προσχολικής δομής. Ωστόσο η έλλειψη αύλειου χώρου είναι μια σημαντική απώλεια, που αφορά και την εκπαιδευτική λειτουργία, αφού οι αυλές αποτελούν ζωτικό χώρο για το παιγνίδι των παιδιών, που έχει καθοριστικό ρόλο στην αναπτυξιακή εξέλιξη και στη μαθησιακή διαδικασία.
Ο νέος νόμος ορίζει ως βασική προϋπόθεση την ύπαρξη αυλώνκαι μάλιστα ορίζει και συγκεκριμένο αριθμό τετραγωνικών μέτρων που θα πρέπει να διασφαλιστούν ανά παιδί.
Για παράδειγμα, στα 100 παιδιά θα πρέπει να υπάρχει μια αυλή 450 τ.μ.
Ο ίδιος σημειώνει ότι όταν η σημερινή δημοτική αρχή ανέλαβε τα ηνία του Δήμου Ηρακλείου, η μελέτη του έργου είχε ενταχθεί στο ΕΣΠΑ και αυτό που έκανε ήταν η δημοπράτηση του όσο πιο γρήγορα, προκειμένου να μη χαθούν τα χρήματα. “Ωστόσο η σημερινή πραγματικότητα ασφαλώς μας αναγκάζει να ψάξουμε για λύσεις μέσα από την αξιοποίηση διπλανού ακινήτου, το οποίο διερευνούμε εάν μπορεί να αγοραστεί” δήλωσε ο κ. Βουρεξάκης.
Στη συνέχεια κατέθεσα αίτημα εδώ και 8 περίπου μήνες στο Δ.Σ. του ΔΟΠΑΦΜΑΗ, του οποίου είμαι μέλος και στον πρόεδρό του, προκειμένου να προβεί σε όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για να αγορασθεί το οικόπεδο και να ενσωματωθεί στις υφιστάμενες εγκαταστάσεις του παιδικού σταθμού.
Μέχρι στιγμής η διοίκηση του ΔΟΠΑΦΜΑΗ δεν έχει προβεί δυστυχώς σε καμία ενέργεια ούτε έχει περάσει το θέμα από το Δημοτικό Συμβούλιο. Είναι παράλογο, κατά τη γνώμη μου, ένας παιδικός σταθμός να μην έχει εξωτερικό αύλειο χώρο και τα παιδιά να προαυλίζονται σε εσωτερικούς, την στιγμή που δαπανήθηκαν τόσα χρήματα για την δημιουργία αυτού του σταθμού.
Ίσως στην εποχή μας τα αυτονόητα, μία αυλή που τα παιδιά θα μπορούν να ασκηθούν και να παίξουν στον καθαρό αέρα και στο φως της μέρας, να έχουν γίνει ζητούμενα και αυτό είναι μια θλιβερή εξέλιξη. Αυτή η μελέτη του κτιρίου δεν θα έπρεπε ποτέ να εγκριθεί από τα τότε αρμόδια όργανα κι ας μην ήταν τότε υποχρεωτικό από τον νόμο η ύπαρξη αύλειου χώρου».