Είναι δύο κορίτσια στην εφηβεία αλλά έχουν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και ξεχωριστές ευαισθησίες. Μοιράζονται μία κοινή αγάπη, την ποίηση, και κάνουν μαζί όνειρα για το μέλλον που απλώνεται μπροστά τους.
Η Κλειώ Κοκολάκη και η Ειρήνη Νιπυράκη φοιτούν στη θεωρητική κατεύθυνση στη Β’ τάξη του Λυκείου Αγίας Βαρβάρας και καταφέρνουν να βρουν χρόνο, ανάμεσα στην προετοιμασία για τις πανελλήνιες εξετάσεις, τη μουσική και το θέατρο, για να γράφουν εξαιρετικά ποιήματα που διακρίνονται σε διαγωνισμούς.
Μεταξύ τους, ως κολλητές φίλες, συζητούν για το σχολείο, τις εξόδους και τα άλλα ενδιαφέροντά τους, ενώ φροντίζουν να συμβουλεύουν η μία την άλλη για τα κείμενά τους.
Η φιλόλογός τους, κ. Μαρία Χουρδάκη αναφέρει με περηφάνεια, στην «Π»: «Το σχολείο μας βρίσκεται στην καρδιά της Κρήτης σε περιοχή ορεινή και σίγουρα τα παιδιά μας δεν έχουν όλες εκείνες τις δυνατότητες που μία πόλη προσφέρει. Το περιβάλλον αυτό, όμως, γίνεται αφορμή πολλά από αυτά να αναδείξουν ευαισθησίες και χαρίσματα ξεχωριστά».
Όπως λέει, παραδείγματα αποτελούν οι δύο μαθήτριες Κλειώ και Ειρήνη, «παιδιά που κοσμούν το σχολείο μας με όπλο την ακούραστή τους διάθεση για δημιουργία, την ευαισθησία τους για θέματα κοινωνικά αλλά και την αφοπλιστική αύρα που εκπέμπουν. Πάντα το σχολείο μας θα είναι αρωγός στην προσπάθεια των μαθητών μας να αναδείξουν τις ευαισθησίες και τα ταλέντα τους» τονίζει η κ. Χουρδάκη.
Έφηβες που μελετούν Σεφέρη και Ελύτη
Η Κλειώ Κοκολάκη αποφάσισε να λάβει μέρος σε ένα διαγωνισμό διηγήματος όταν πήγαινε στο Γυμνάσιο Αγίας Βαρβάρας, μετά από παρότρυνση της καθηγήτριάς της κ. Μεταξάκη.
Μελετά ποιήματα των Κική Δημουλά, Σεφέρη και Ελύτη, ενώ της αρέσουν τα βιβλία φαντασίας και τα κλασικά κείμενα. «Προσπαθώ να αποτυπώσω τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω μου» αναφέρει για τα δικά της ποιήματα.
Παράλληλα, παίζει πιάνο και κιθάρα, ενώ της αρέσει να ταξιδεύει.
Πρόσφατα βρέθηκε στο Στρασβούργο, στο πλαίσιο ενός προγράμματος, και μίλησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το πόσο η μετανάστευση έχει επηρεάσει την Ευρώπη. Όπως λέει, πιστεύει ότι έστειλε το μήνυμα που ήθελε. Βάζει πλώρη για τις σχολές Νομικής ή Ψυχολογίας ενώ θα ήθελε να συνεχίσει για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό.
Η Κλειώ έχει λάβει μέρος στο διαγωνισμό “EUROSCOLA” και συμμετείχε σε ημερίδα του Ευρωκοινοβουλίου στις 15 Μαρτίου στο Στρασβούργο. Επίσης, συμμετείχε στην Προσομοίωση Περιφερειακού Συμβουλίου που διοργανώθηκε από τον Ελληνικό Οργανισμό Πολιτικών Επιστημόνων (ΕΟΠΕ) στο Ηράκλειο από 28 Φεβρουαρίου ως 3 Μαρτίου και έλαβε το βραβείο καινοτόμου πρότασης.
Ακόμα, έχει αποσπάσει το 1ο βραβείο στην κατηγορία διηγήματος για μαθητές Λυκείου στον 35ο Παγκρήτιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2018-2019 που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Νομού Χανίων, το 2ο Βραβείο Ποίησης στον Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό του έτους 2017 ( 17-12-2017) με το ποίημα: «Εθελοντισμός: Στάση Ζωής – Σωτηρία Ψυχής».
Έχει λάβει διάκριση στον Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Διηγήματος (Μάιος 2017) με το έργο: «Όσα φέρνει ο ταχυδρόμος». Τέλος, έχει λάβει το 2ο Βραβείο Ποίησης στον ποιητικό διαγωνισμό του 2018 από τον Σύλλογο Συγγραφέων – Λογοτεχνών Ηρακλείου για το ποίημα: «Η απάντηση ήσουν εσύ».
Για την Ειρήνη Νιπυράκη η ποίηση αποτελεί το λιμάνι της, «όταν βρίσκομαι σε ένταση και αναζητώ την ηρεμία, τη βρίσκω γράφοντας» αναφέρει η ίδια.
Αγάπησε την ποίηση από το Γυμνάσιο, της αρέσει να αναλύει τα κείμενα, να ψάχνει τι σκεπτόταν ο κάθε δημιουργός και να παίρνει ιδέες. Αγαπημένοι της ποιητές είναι ο Γιώργος Σεφέρης και ο Οδυσσέας Ελύτης, ενώ ξεχωρίζει το «Μονόγραμμα». Γενικότερα έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες αφού της αρέσουν επίσης το τραγούδι και το θέατρο.
Παίρνει μέρος στις σχολικές γιορτές, ενώ έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις του σχολείου, μία εκ των οποίων είχε δοθεί στη Θεσσαλονίκη. Θέλει να σπουδάσει στρατιωτική ψυχολογία, της αρέσει να ψυχολογεί τους ανθρώπους και να βρίσκει λύσεις στα προβλήματα που απασχολούν τους άλλους. Έχει λάβει Β Έπαινο στον Ποιητικό Διαγωνισμό 2018 του Συλλόγου Συγγραφέων – Λογοτεχνών Ηρακλείου με το ποίημα: «Τι ονομάζεται Φιλία».
Ουράνιο τόξο (Κλειώ Κοκολάκη)
Δεν κοίταξα ψηλά σήμερα
Δεν άντεξα
Όμως τα βλέφαρά μου πήραν χρώματα
Και φωτιά και ελπίδα
Πού βρήκαν τη δύναμη;
Πού βρήκαν το φως;
Και σε ζωγράφισαν
Τόξο ουράνιο
Και ίσως συμπαντικό
Ένας καταρράκτης φωτός και χρώματος
Ζωής και ουσίας
Απλώνω τα χέρια μου
Θέλω να σε πιάσω, να σε αγγίξω, να σε γευτώ
Μα ποτέ, κανείς, δεν άγγιξε το σύμπαν
Γιατί; Γιατί να νοιάζομαι;
Κανείς δεν έχει την έγνοια του ουράνιου τόξου πλέον
Τα μάτια στο πάτωμα, το μυαλό στη στεριά
Μα εμένα ταξιδεύουν σε θάλασσες
Κι άστρα και τόξα ουράνια
Και διψούν, ποθούν το χρώμα
Θέλω να το αγγίξω, να το γευτώ
Τόξο του σύμπαντος και τ’ ουρανού
Ποτέ μου δεν είχα καλό στόχο
Όμως ζω και αναπνέω και υπάρχω
Πάντα εσένα
Για να σημαδεύω.
Κλεψύδρα (Eιρήνη Νιπυράκη)
Κι ο χρόνος αρχίζει να κυλά αντίστροφα..
Μόλις απ’ το κλάμα του παιδιού
Που πρωτοαντικρίζει τον κόσμο.
Τρέχει μαζί του
Σα θέλει να προλάβει το λεωφορείο
Τρέχει μαζί του
όταν αγωνιά να βρει δουλειά
να βρει σύντροφο
να κάνει παιδιά.
Τελευταία δευτερόλεπτα
Κι η άμμος πέφτει αφήνοντας
Ένα τρομερό ήχο στα αυτιά του.
Το μυαλό του έχει θολώσει
Ξαφνικά συνειδητοποιεί πως τελικά
Όσο κι αν κόπιασε
Είχε χάσει το λεωφορείο
Που προορισμό είχε τη ζωή.
Όσο κι αν έτρεξε για εκείνη
Ο χρόνος τον είχε προλάβει..
Το αντιλαμβάνεται βλέποντας
Τα γκρίζα πλέον μαλλιά του στον καθρέπτη
και τα σημάδια
που ο χρόνος έχει χαράξει στο πρόσωπό του.
Ο ήχος αρχίζει να γίνεται ανυπόφορος
Ενώ συνάμα εικόνες άγχους και πίεσης
Περνούν απ το μυαλό του.
“Θέλω να ζήσω” φωνάζει
Μα πλέον είναι αργά
Ο χρόνος έχει τελειώσει.