Δίδακτρα στα δημόσια πανεπιστήμια εισηγείται ο μέχρι προ δύο μηνών γενικός γραμματέας Ανώτατης Εκπαίδευσης Οδυσσέας Ζώρας.
Συγκεκριμένα ο κ. Ζώρας μέσα από το βιβλίο του «Κραταιό Πανεπιστήμιο:
Διαχρονία και μεταρρυθμιστικές προτάσεις’», το οποίο παρουσιάστηκε σε ειδική εκδήλωση προχθές το βράδυ, παρουσία των υπουργών Παιδείας Κ. Πιερρακάκη, Οικονομικών Κ. Χατζηδάκη και Εργασίας Ν. Κεραμέως, προτείνει:
•Να επιτραπεί σε κάθε ΑΕΙ να αποφασίζει, με αμιγώς ακαδημαϊκά κριτήρια ποια από τα τμήματά του δύνανται να δεχθούν την εισαγωγή υπεράριθμων φοιτητών, οι οποίοι ενδεχομένως να είναι οι επόμενοι στη λίστα των εισακτέων.
•Οι παραπάνω υπεράριθμοι φοιτητές θα μπορούν, προαιρετικά, να εισαχθούν στα τμήματα που οι ίδιοι είχαν επιλέξει αρχικά, χρηματοδοτώντας τις σπουδές τους με μορφή διδάκτρων.
•Αυτό για παράδειγμα, υπάρχει η δυνατότητα να υλοποιηθεί με μια ανεξάρτητη εκτίμηση του κόστους σπουδών ανά αντικείμενο/Πανεπιστήμιο, έτσι ώστε, με διαφάνεια, να χρηματοδοτούνται από δημόσιους πόρους οι επιτυχόντες εισακτέοι, ενώ να επιβαρύνονται με το ίδιο κόστος οι υπεράριθμοι.
•Υπολογίζουμε ότι, για μια Σχολή υψηλής ζήτησης, όπως για παράδειγμα είναι η Ιατρική, το τυπικό κόστος δεν θα υπερβαίνει τις 5.000 ευρώ ανά έτος, κάτι που καθιστά την πρόταση αυτή πολύ ανταγωνιστική σε σχέση με το κόστος σπουδών σε Ιδρύματα του εξωτερικού.
•Οι φοιτητές που εισήχθησαν μέσω της προαναφερθείσας διαδικασίας, μετά το δεύτερο έτος φοίτησης θα μπορούν να απαλλάσσονται από την περαιτέρω καταβολή διδάκτρων ή να τους επιστρέφονται εάν ήδη τα έχουν καταβάλει, υπό την προϋπόθεση ότι τα δυο προηγούμενα έτη οι επιδόσεις τους ήταν άριστες.
Το βιβλίο
Με το βιβλίο αυτό επιχειρείται αφενός να φωτιστούν κάποιες επιλεγμένες πλευρές της διαχρονίας και της συγχρονίας του πανεπιστημίου, κυρίως στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς, και αφετέρου να αποτιμηθεί ο εν λόγω θεσμός και να διατυπωθούν προτάσεις για τον εκσυγχρονισμό του με γνώμονα την παγκοσμιοποιημένη πλέον οπτική της εργασιακής πραγματικότητας και προϋπόθεση τη μη άμεση συσχέτιση της πανεπιστημιακής προσφοράς με την αγορά εργασίας.
Η σύγχρονη εργασιακή και επιστημονική πραγματικότητα προτάσσει την εξωστρέφεια των ιδρυμάτων, την ευελιξία στην πραγμάτωση των επαγγελματικών επιδιώξεων, την επικαιροποίηση και τον εκσυγχρονισμό των γνωστικών αντικειμένων, την ανταγωνιστικότητα στην προσφορά των πανεπιστημιακών προγραμμάτων.
Γι’ αυτό και η αδιάλειπτη παράδοση της σκυτάλης της επιστημονικής γνώσης από γενιά σε γενιά, κύρια αποστολή του πανεπιστημίου, θα πρέπει να εμπλουτιστεί με έναν χαρακτήρα πραγματιστικής υφής, ώστε να προωθηθεί, κατά τρόπο ουσιαστικό και δημιουργικό, η συνεργασία των πανεπιστημίων μας με διεθνή ιδρύματα, ικανά να προβάλουν και να αναδείξουν την επιστημονικότητά μας.
Η γνώση είναι επίγνωση, η επίγνωση είναι εξέλιξη και το πανεπιστήμιο αποτελεί τη ραχοκοκαλιά κάθε συνειδητοποιημένης ανθρώπινης κοινότητας που επιθυμεί να λειτουργεί θετικά τόσο για τα μέλη της, όσο και για τα μέλη των κοινοτήτων που διασταυρώνονται μαζί της.