Το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου που φιλοξένησε το Κατάρ, πέρασε στην ιστορία ως ένα από τα πιο επιτυχημένα και σίγουρα αυτό με τις μεγαλύτερες ιδιαιτερότητες.
Οι λόγοι είναι σε όλους γνωστοί. Για πρώτη φορά έγινε σε χειμερινή περίοδο, μεσούσης της ποδοσφαιρικής σεζόν και σε μία χώρα που δε φημίζεται για
την αθλητική της κουλτούρα.
Αυτό που ίσως λίγοι γνωρίζουν είναι ότι παρά την απουσία της Εθνικής μας ομάδας στο αγωνιστικό κομμάτι, η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε στην κορυφαία διοργάνωση με τα πολλά ικανότατα στελέχη της που εργάστηκαν σκληρά (άλλοι για χρόνια και άλλοι για μερικούς μήνες), συμβάλλοντας στο άρτιο αποτέλεσμα που επιτεύχθηκε.
Ανάμεσα στους αρκετούς αυτούς Ελληνες, υπήρξαν και τέσσερις Ηρακλειώτες, τις εμπειρίες των οποίων από τη συμμετοχή τους στο Παγκόσμιο Κύπελλο, παρουσιάζουμε σήμερα.
Πρόκειται για τον Γιάννη Τσαΐνη, μέλος της Διεύθυνσης του Αγωνιστικού Τομέα του Μουντιάλ, τη Μαριάννα Γρηγοράκη, στέλεχος της Οργανωτικής Επιτροπής, τη Μαρία Παπουτσάκη, συντονίστρια των υπηρεσιών Τύπου στα προπονητικά κέντρα, και τον Γιώργο Τσιράκο, διευθυντή του προπονητικού κέντρου της Αυστραλίας.
Η ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ ΕΡΓΑΣΤΗΚΕ ΩΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΡΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΤΥΠΟΥ: «Δώσαμε την ταυτότητα της ελληνικής κουλτούρας»
Στον τομέα των υπηρεσιών Τύπου απασχολήθηκε και η Μαρία Παπουτσάκη στο Μουντιάλ του Κατάρ. Δεκαοχτώ χρόνια μετά την ανάλογη εμπειρία της στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, η ευκαιρία που της δόθηκε στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση, δεν πέρασε ανεκμετάλλευτη.
«Πάντα αποτελούσε πρόκληση για μένα η συμμετοχή σε αθλητικές διοργανώσεις τέτοιου μεγέθους και τελικά αφού βρέθηκε η θέση που με ενδιέφερε, έγινε η διαδικασία της πρόσληψης και από αρχές Οκτωβρίου ξεκίνησα να εργάζομαι ως συντονίστρια υπηρεσιών Τύπου σε 4 από τα 32 προπονητικά κέντρα. Ήταν μια “νον στοπ” εμπειρία με διαφορετικές φάσεις, απαιτήσεις και προκλήσεις.
Βρήκαμε έτοιμες εγκαταστάσεις αλλά μέσα στις αρμοδιότητές μας ήταν το στήσιμο και ο εξοπλισμός των περιοχών που θα χρησιμοποιούσαν τα ΜΜΕ κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης. Μπήκαμε στα βαθιά πολύ γρήγορα. Έπρεπε να προσαρμοστούμε στη χώρα, στην κουλτούρα, στο ρυθμό», τονίζει η καθηγήτρια Φ.Α. από το Ηράκλειο και μέλος του εμπορικού τμήματος του Ερασιτέχνη ΟΦΗ που είχε στη δική της ομάδα, συνεργάτες από διαφορετικές χώρες.
«Οφείλαμε να τρέξουμε το πρότζεκτ σαν μια ομάδα που δούλευε πολύ καιρό μαζί. Τα καταφέραμε αλλά δεν ήταν εύκολο. Μεγάλη η πρόκληση. Ήταν το πρώτο Μουντιάλ που κάθε ομάδα είχε το δικό της αποκλειστικό προπονητικό κέντρο και δεν έκανε προπόνηση στο γήπεδο που θα έδινε τον αγώνα.
Προσωπικά, ήθελα να μετρήσω τις δυνάμεις μου σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση. Το αποτέλεσμα μας δικαίωσε. Ο ρυθμός εργασίας ήταν πολύ απαιτητικός, υπήρχαν μέρες που δουλεύαμε έως και 20 ώρες αλλά η όλη διαδικασία ήταν απίστευτα ενδιαφέρουσα και δημιουργική. Προσωπικά, προσφερόμουν να κάνω και παραπάνω πράγματα από όσα απαιτούσε η θέση μου γιατί ήθελα να μάθω και να εκμεταλλευτώ την εμπειρία».
Αν και η ίδια δεν κατάφερε να απολαύσει τον μεγάλο τελικό δια ζώσης, το κατόρθωσε ο σύζυγός της, ο Γιώργος Σπαγουλάκης.
«Είχα την τύχη να παρακολουθήσω αρκετά παιχνίδια, όχι όμως τον τελικό αφού έπρεπε να ολοκληρώσω μια αναφορά. Τον τελικό τον έζησα ηχητικά καθώς το σπίτι μου ήταν πολύ κοντά στο γήπεδο. Τουλάχιστον τον απόλαυσε ο άντρας μου και αυτό με ευχαρίστησε γιατί πραγματικά ήταν δύσκολη η εύρεση διαθέσιμου εισιτήριου την τελευταία στιγμή».
Όσο για το τι κρατάει από όλη αυτή την εμπειρία στη Ντόχα:
«Απώτερος σκοπός ήταν να αφήσω το στίγμα μου, όχι μόνο προσωπικά αλλά και σαν Έλληνίδα. Και εγώ και οι συντοπίτες μου θελήσαμε να δείξουμε τη δουλειά μας, ότι είμαστε εργατικοί, έχουμε αντίληψη και ιδέες. Μέσα σε ομάδες καταξιωμένων και έμπειρων στελεχών προσφέραμε ιδέες, δώσαμε λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις και στο τέλος αυτό αναγνωρίστηκε.
Δώσαμε την ταυτότητα της ελληνικής κουλτούρας.
Σίγουρα άξιζε τον κόπο και βάζουμε τον πήχη πιο ψηλά.
Οι διοργανώσεις αλλάζουν ύφος, η συμμετοχή και η εμπειρία σου δίνει τη δυνατότητα να εξελιχθείς ακόμα περισσότερο και σαν άνθρωπος και σαν επαγγελματίας. Όλα αυτά όμως δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν χωρίς την πολύτιμη συμβολή της πολύ αξιόλογης και έμπειρης συνεργάτιδας και φίλης Μαριάννας Γρηγοράκη που
με βοήθησε ουσιαστικά σε όλα τα επίπεδα.
Δε θα μπορούσα να έχω καλύτερο καθοδηγητή, την ευχαριστώ δημόσια και της εύχομαι τα μέγιστα στην προσωπική και επαγγελματική της ζωή και εξέλιξη».
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΪΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ: «Ήμουν αόρατος για τους πρωταγωνιστές»
Ως μέλος της Διεύθυνσης του Αγωνιστικού Τομέα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Γιάννης Τσαΐνης βίωσε τη διοργάνωση λεπτό προς λεπτό, σε απόσταση μιας ανάσας από τους…ήρωες των γηπέδων.
«Δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο χρόνος, σε μια τέτοια διοργάνωση. Ειδικά στη φάση των ομίλων, δουλεύαμε μέχρι 18 ώρες τη μέρα. Από το πρωί κάναμε meetings για την οργάνωση και παρακολουθούσαμε όλες τις διαδικασίες. Από τους πιο απλούς μέχρι τους πιο δύσκολους αγώνες, αυτό που πρέπει να γίνει καλά είναι η προετοιμασία. Πρέπει συνεπώς να έχεις κάνει πολύ καλό σχεδιασμό, να έχεις υπολογίσει πράγματα που μπορούν να συμβούν και να μην αφήσεις λεπτομέρειες να σου ξεφύγουν.
Για παράδειγμα, ακόμα και το στήσιμο των πάγκων γίνεται με συγκεκριμένο τρόπο για να είναι άπαντες ικανοποιημένοι. Οι πρωταγωνιστές περνούσαν δίπλα μας αλλά ουσιαστικά ήμουν αόρατος. Επρεπε να τους προσφέρουμε το υψηλότερο επίπεδο υπηρεσιών και ταυτόχρονα να είμαστε εκεί για ό,τι μας ζητήσουν. Ημασταν στη διοργάνωση ως επαγγελματίες, όχι ως φίλαθλοι».
Η εμπειρία του Γιάννη Τσαΐνη, από παλαιότερες διοργανώσεις στον Αραβικό Κόλπο, αποτέλεσε πλεονέκτημα στη συμμετοχή του στα οργανωτικά δρώμενα του Μουντιάλ του Κατάρ.
Μάλιστα φέτος, πήρε μαζί και την οικογένειά του που απόλαυσε την παραμονή της στη Ντόχα.
«Η πρώτη φορά που ήρθα στο Κατάρ ήταν για το Asian Cup το 2010. Η Ντόχα είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο της επαγγελματικής μου ζωής. Ρώτησα τα παιδιά μου εάν ήθελαν να ζήσουν αυτή την εμπειρία. Το δέχθηκαν με μεγάλη ευχαρίστηση και στο τέλος μου είπαν ότι αυτή ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής τους».
Το Κατάρ δε θα μπορούσε να αντεπεξέλθει σε μία τόσο μεγάλη πρόκληση, εάν δεν είχε «εισαγάγει» την τεχνογνωσία στελεχών από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου.
«Οι ντόπιοι, οι τουρίστες, εμείς που δουλέψαμε για τους αγώνες, αυτοί που έπαιρναν τις αποφάσεις, όλοι έμειναν ικανοποιημένοι. Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάστηκα ακόμα και με άτομα που γνώρισα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Όλοι μας δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό και για πρώτη φορά βίωσα στη ζωή μου το μήνυμα ότι το ποδόσφαιρο ενώνει τους λαούς».
ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΡΑΚΟΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ: «Μου άρεσε που έπαιρνα αποφάσεις…»
Ο… βενιαμίν της ηρακλειώτικης παρέας στη Ντόχα, ήταν ο 26χρονος γυμναστής Γιώργος Τσιράκος. Από μικρός μέσα στα στάδια, ήταν επόμενο να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του, Δημήτρη Τσιράκου που έχει συμβάλει αποφασιστικά στη σπουδαία αθλητική ανάπτυξη του Ηρακλείου.
«Ξέραμε ότι θα ανοίξουν θέσεις στο Μουντιάλ επειδή είχαν ανάγκη την τεχνογνωσία των Ευρωπαίων. Μου προτάθηκαν κάποια πόστα και τελικά πήρα τη θέση του διευθυντή σε ένα από τα προπονητικά κέντρα. Αρχικά μου έδωσαν το Καμερούν αλλά λόγω γλώσσας, τελικά πήρα την Αυστραλία. Ήμουν υπεύθυνος για το πώς θα λειτουργήσει η εγκατάσταση. Προσπαθούσαμε να καλύψουμε τις απαιτήσεις της ομάδας και να ικανοποιήσουμε τα όποια αιτήματα.
Σε καθημερινή βάση εργαζόμουν 12-15 ώρες τη μέρα αρχικά. Μετά όταν μπήκαν όλα σε μια σειρά, ήταν πιο χαλαροί οι ρυθμοί και μου άρεσε να εποπτεύω και να θαυμάζω τη λειτουργία του Κέντρου. Είχα και την ατυχία να κολλήσω κόβιντ, ωστόσο αυτό δεν επηρέασε τη δουλειά μου γιατί είχαν πάρει μια καλή ροή τα πράγματα στο προπονητήριο».
Η στενή συνεργασία του Ηρακλειώτη γυμναστή με την Εθνική Αυστραλίας, συνδυάστηκε με την επιτυχημένη εμφάνιση των «καγκουρό» που για 2η φορά στην ιστορία τους, προκρίθηκαν
στη δεύτερη φάση ενός Μουντιάλ.
«Είμαι τυχερός που επιλέχθηκα στην Αυστραλία γιατί έχουν πολύ καλή σχέση με τους Ελληνες και μάλιστα ορισμένοι μου μιλούσαν στα ελληνικά. Με εκτίμησαν αμέσως και ήταν πολύ ευγενικοί. Μπορώ να πω ότι δέθηκα με τους ανθρώπους και χάρηκα για την επιτυχία τους. Παρ’ όλα αυτά όταν έπαιξαν με την Αργεντινή, δεν ήθελα να την κερδίσουν γιατί προτιμούσα να σηκώσει ο Μέσι το τρόπαιο όπως και συνέβη».
Έχοντας ένα σημαντικό πόστο σε μία τόσο σπουδαία διοργάνωση, οι ευθύνες είναι πολλές όμως σε καμία περίπτωση δεν άγχωσαν τον Γιώργο Τσιράκο:
«Αυτό που μου άρεσε περισσότερο, ήταν ότι μπορούσα να πάρω αποφάσεις και αυτές που έλαβα, αποδείχθηκαν σωστές. Είχα καλή συνεργασία με όλους και επέστρεψα με μια τσάντα ενθύμια. Αυτό που δεν περίμενα είναι ότι όσο καλή προετοιμασία κι αν κάναμε, μιλώντας με τις ομάδες, πάντα θα έβρισκαν μικροπράγματα που θα έπρεπε να καλύψουμε μέσα σε λίγο χρόνο. Όταν μας ζητούσαν κάτι, την επόμενη μέρα έπρεπε να το έχουν. Ευτυχώς όλα τα κάναμε, δεν υπήρξε παράπονο».
Η επιστροφή στην Κρήτη έγινε λίγες μέρες πριν τη διεξαγωγή του μεγάλου τελικού Αργεντινή-Γαλλία.
«Το συμβόλαιό μας έληγε 4 μέρες μετά την αναχώρηση κάθε ομάδας από το προπονητικό κέντρο. Πήγα συνολικά σε 6 παιχνίδια. Δεν έμεινα για τον τελικό γιατί έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδα και εξάλλου τα εισιτήρια ήταν πανάκριβα. Στεναχωρήθηκα λίγο αλλά σε κάθε περίπτωση έφυγα γεμάτος από το Κατάρ.
Το πόστο που είχα, μου πρόσφερε όλα όσα ήθελα. Είναι σημαντικό να δίνονται σε νέους ανθρώπους τέτοιες ευκαιρίες. Γνώρισα αρκετούς Έλληνες στη Ντόχα. Μετά το 2004, προσφέρουμε συνεχώς την τεχνογνωσία μας. Ο επόμενος στόχος μου είναι το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Γερμανίας το 2024 και ενδεχομένως το Μουντιάλ του 2026 στην Αμερική. Αν κι εκεί υπάρχει έμπειρο δυναμικό και δε θα έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη προσλήψεων».
ΕΝΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ Η ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΓΡΗΓΟΡΑΚΗ: «Είμαστε περήφανοι για τη δουλειά των Ηρακλειωτών»
Παρά την πλούσια προϋπηρεσία σε 7 Ολυμπιακούς Αγώνες (θερινούς και χειμερινούς), η απασχόλησή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν ακόμα μία πρόκληση. Η Μαριάννα Γρηγοράκη εργάζεται από τον Νοέμβριο του 2013 στην Οργανωτική Επιτροπή του Μουντιάλ, με το Κατάρ να αποτελεί τη δεύτερη πατρίδα της, καθώς έχει εγκατασταθεί μόνιμα με την οικογένειά της.
«Ήρθα για πρώτη φορά το 2006 και δούλεψα σε κάποιες διοργανώσεις, έχοντας εμπειρία από τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ και της Αθήνας, όπου ήμουν υπεύθυνη για τις υπηρεσίες Τύπου.
Σε ότι αφορά το Μουντιάλ, δούλεψα αρχικά σε έναν ημικυβερνητικό οργανισμό που είχε αναλάβει την προετοιμασία της διοργάνωσης, την ευθύνη να χτίσει κάποια στάδια και την αξιοποίησή τους μετά την ολοκλήρωση των αγώνων. Σε αυτόν τον μεγάλο οργανισμό, υπήρχε ένα μικρό τμήμα το δικό μας, με επικεφαλής τον Σάκη Μπατσίλα και ουσιαστικά ήμασταν ο σύνδεσμος των διοργανωτών με τη FIFA.
Το 2020 συγκροτήθηκε η επίσημη Οργανωτική Επιτροπή του Μουντιάλ και μεταφερθήκαμε εκεί, όπου πλέον επικεντρώθηκα στις υπηρεσίες Τύπου. Ήμουν υπεύθυνη για τους εκπροσώπους του γραπτού τύπου και τους φωτογράφους, καλύπτοντας τις ανάγκες που είχαν καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής τους στο Κατάρ».
Τον επόμενο μήνα ολοκληρώνεται και τυπικά το κεφάλαιο-Μουντιάλ 2022 για τη Μαριάννα Γρηγοράκη, με τον απολογισμό να είναι κάτι παραπάνω από θετικός:
Δεν είχαμε κανένα απρόοπτο ενώ και το θέαμα μέσα στα γήπεδα ήταν υψηλότατο».
Σε ό,τι αφορά τη συνεργασία της, με τους άλλους Έλληνες και δη τους Ηρακλειώτες, η κ. Γρηγοράκη είχε να πει τα καλύτερα:
«Ημασταν στην ίδια ομάδα με τη Μαρία Παπουτσάκη και συνεργαστήκαμε άψογα. Με τον Γιάννη Τσαΐνη είχαμε δουλέψει και στο παρελθόν. Ο Γιώργος Τσιράκος, αν και πιο νέος, στάθηκε εξαιρετικά στο πόστο του. Γενικά όλοι τους άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις και είμαστε περήφανοι για τη δουλειά τους».