Αν κάποιος υποστηρικτής, φίλος, οπαδός του ΟΦΗ παρακολουθούσε το χθεσινό παιχνίδι μέσα από Live chat και χωρίς να έχει εικόνα από το ματς, ίσως και να μην ήταν τόσο ”ζοχαδιασμένος” από το γεγονός ότι η κρητική ομάδα προηγήθηκε και έχασε στο φινάλε από μια ομάδα που έχει στόχο το πρωτάθλημα, σε μια ιδιαίτερη – γι’αυτήν – χρονική συγκυρία (θάνατος Μ. Δομάζου).
Στην πραγματικότητα όμως, το παιχνίδι ήταν διαφορετικό. Όποιος έχει εικόνα, είδε τον ΟΦΗ να πετυχαίνει δύο υπέροχα γκολ, κόντρα στη ροή του αγώνα, χωρίς όμως οι ”πράσινοι” να δημιουργούν ευκαιρίες προς την κρητική εστία.
Ένας μαζεμένος ΟΦΗ, δεν μπορούσε να κρατήσει μπάλα ούτε στο πρώτο μέρος, πόσο μάλλον στο β’ όπου η εικόνα του δεν θύμιζε ομάδα που θέλει καν να διεκδικήσει ματς. Κατέρρευσε νωρίς, έβγαλε ηττοπάθεια, οι πράσινοι όπως αναμενόταν πίεσαν, ο Ράσταβατς έμοιαζε ανήμπορος να βοηθήσει τους παίκτες του.
O Όμιλος έχασε μια μεγάλη ευκαιρία για μια σπουδαία νίκη, απέναντι σε μια ομάδα που ακόμα ψάχνεται, ποιοτική αλλά όχι κυριαρχική στα παιχνίδια της. Με το 2-0 υπέρ του, ένα γκρουπ που έχει δείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί τέτοιες συνθήκες, να παίξει πίσω από την μπάλα και να λειτουργήσει έξυπνα, χθες δεν το έκανε. Έχασε το μυαλό της, απέναντι σε στους γηπεδούχους που είχαν την μπάλα αλλά δεν απειλούσαν.
Ας μην μας ξεγελάει το σκορ στο πρώτο μέρος, ο ΟΦΗ πέρα από τις δύο φάσεις δεν μπορεί να κρατήσει πολλά, μόνο την προσπάθεια του Χριστογεώργου στην επανάληψη. Μια αμυντική συνοχή, μια υπέροχη συνεργασία και την οξυδέρκεια του Θεοδοσουλάκη στο πρώτο γκολ του νεαρού. Αυτό, ναι, είναι σημείο αναφοράς. Την φρεσκάδα του Φούντα μέχρι να μείνει από δυνάμεις και τίποτα άλλο.
Ένας ΟΦΗ που το ίδιο το παιχνίδι του δημιούργησε τις προϋποθέσεις για κάτι καλό, όμως τις κλώτσησε από πολύ νωρίς μέσα στο ματς. Και αυτό είναι το χειρότερο.