Είναι δεδομένο ότι θα τη λατρέψει όλη η Ελλάδα. Η Αρετή Αραβέλα Σπυρίδου αποτελεί το νεότερο μέλος της ελληνικής παραολυμπιακής αποστολής στο Παρίσι και στα 12 της χρόνια θα ντεμπουτάρει σε Παραολυμπιακούς.
Όπως εξομολογείται στην εφημερίδα το «Βήμα», η 12χρονη αθλήτρια δεν βλέπει την ώρα για την πρώτη βουτιά (θα συμμετάσχει στα 50 και 100 μέτρα ύπτιο), με τους γονείς και την προπονήτριά της να είναι υπερήφανοι δίπλα της. «Η συμμετοχή σε μια διοργάνωση όπως οι Παραολυμπιακοί είναι σίγουρα όνειρο για κάθε αθλητή. Για μένα βέβαια ήρθε λίγο πιο γρήγορα από ό,τι το φανταζόμουν. Αισθάνομαι ανυπομονησία, χαρά και λίγο άγχος θα έλεγα, περιμένοντας τη συμμετοχή μου στους αγώνες» λέει στο «Βήμα» η μικρή από τη Θεσσαλονίκη που ξεκίνησε το κολύμπι πριν από μία διετία ουσιαστικά για να βελτιωθεί κινητικά, αλλά από την πρώτη εβδομάδα η προπονήτριά της είχε πάρει στα χέρια της χρονόμετρο, βλέποντας ότι η Αρετή είναι ξεχωριστό ταλέντο.
Πλέον οι ευχές συγγενών και φίλων τη συνοδεύουν στο Παρίσι. «Η καλύτερη ευχή που μου έδωσαν ήταν να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου και πάνω από όλα να το χαρώ» λέει η Αρετή, που φυσικά δεν έχει χορηγούς αλλά τον ρόλο αυτό παίζουν οι γονείς της και με το παραπάνω.
«Οι γονείς μου είναι αυτοί που με έχουν στηρίξει όχι μόνο στον οικονομικό τομέα αλλά και στον ψυχολογικό, δίνοντάς μου το κίνητρο αλλά και τη δύναμη που χρειάζεται για να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού»
Με τη στήριξη των γονιών της
«Οι γονείς μου είναι αυτοί που με έχουν στηρίξει όχι μόνο στον οικονομικό τομέα αλλά και στον ψυχολογικό, δίνοντάς μου το κίνητρο αλλά και τη δύναμη που χρειάζεται για να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού σε τόσο υψηλό επίπεδο» προσθέτει η 12χρονη κολυμβήτρια, που πάει στο Παρίσι όχι μόνο για τη συμμετοχή:
«Ο στόχος μου είναι να περάσω τουλάχιστον σε έναν τελικό και εκεί να διεκδικήσω ό,τι καλύτερο μπορώ» μας εξομολογείται.
Η Αρετή ήρθε σε επαφή με το νερό της πισίνας για πρώτη φορά σε μικρή ηλικία, όταν άρχισε να κάνει φυσικοθεραπείες. Η 12χρονη γεννήθηκε με αρθρογρύπωση, κάτι που την έχει οδηγήσει σε αρκετές επεμβάσεις παρά τη μικρή της ηλικία, καθώς δυσκολεύεται στην κίνησή της. Σε περιπτώσεις αρθρογρύπωσης τα άκρα είναι αυτά που επηρεάζονται, όπου υπάρχουν, για παράδειγμα, ώμοι εσωτερικά γυρισμένοι και αγκώνες τεντωμένοι. Πρόκειται για άγνωστης αιτιολογίας συγγενή νευρομυϊκή πάθηση, και χαρακτηρίζεται από περιορισμένη κίνηση σε δύο ή περισσότερες αρθρώσεις και ακαμψία.
«Από πιτσιρίκι δυόμισι μηνών την είχαμε στο νερό καθώς μας το είχε συστήσει η φυσικοθεραπεύτρια. Σε ηλικία 5 ετών, όταν έβαλε για πρώτη φορά μπρατσάκια και κολύμπησε για λίγο μόνη της, γύρισε και μας είπε: «Επιτέλους ελευθερία»! Ηταν τρομερή ατάκα, εμένα με… ισοπέδωσε, να το ακούς από ένα πεντάχρονο παιδί» μας λέει ο πατέρας της Αρετής, Γιάννης Σπυρίδης, Πόντιος με καταγωγή από την Κοίμηση Σερρών, όπου μαζί με τη σύζυγό του Ρουμπίνα Χατζηνικολάου («ο βράχος μας» τη χαρακτηρίζει) μετατράπηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη σε «χορηγούς» της μονάκριβης κόρης τους.
«Δεν υπήρχε περίπτωση να μη σταθούμε δίπλα της, εγώ νιώθω ειλικρινά ότι κάναμε το απόλυτα φυσιολογικό και όχι κάτι σπουδαίο. Ολα άρχισαν όταν ήρθε στο σχολείο της ο παραολυμπιονίκης Δημήτρης Καρυπίδης και είχε μιλήσει στα παιδιά για την αναπηρία, αλλά και τις δυνατότητες αθλητισμού. Η Αρετή ενθουσιάστηκε και αμέσως τη γράψαμε – με τη συμβουλή και του Δημήτρη – στο σωματείο του Ηρόδικου στην Κομοτηνή γιατί εκεί θα είχε την προπονήτριά της Νατάσσα Μοσχίδου, με την οποία ταίριαξαν αμέσως» μας λέει ο πατέρας της Αρετής, που την είδε από τα 100 και 200 μέτρα αρχικά να προχωράει πολύ γρήγορα σε περισσότερα και την προπονήτρια να πιάνει χρονόμετρο!
«Η στάση σώματος στο νερό ήταν τέλεια και μας είπε ότι έχει καλούς χρόνους. Για πρώτη φορά στην Πτολεμαΐδα είδε αγώνες, της άρεσε και συμμετείχε αργότερα και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα για να πάρει το Classification και να μπορεί να αγωνίζεται και σε μίτινγκ.
Ο στόχος ήταν οι Παραολυμπιακοί του Λος Αντζελες αλλά η Αρετή κατέβαζε πολύ τους χρόνους και έφτασε στην Ελλάδα να κερδίζει την επόμενη αντίπαλό της, με 35 δευτερόλεπτα διαφορά! Εκεί η προπονήτριά της μας είπε ότι αξίζει να παλέψουμε για το Παρίσι. Πέρυσι τον Οκτώβριο κάναμε αίτηση για να πάμε Κάιρο σε διεθνές μίτινγκ αλλά πήραμε αρνητική απάντηση γιατί δεν είχε κλείσει τα 12.
Τα περιθώρια στένευαν, επιλέξαμε την Ινδιανάπολη όπου είχε θέσεις η ομοσπονδία να στείλει για μίτινγκ και εκεί θα έπαιρνε και την πρόκριση και το classification, όπως και έγινε».
Φυσικά όλη η προετοιμασία και τα έξοδα ξεπέρασαν τις 15.000 ευρώ που έβαλαν οι γονείς, με τον πατέρα να αναγκάζεται να αφήσει και τη δουλειά του (έχει φούρνο στη Θεσσαλονίκη) για το διάστημα που ήταν στην Ινδιανάπολη.
«Είμαστε 500 χρόνια πίσω»
«Αλλος κόσμος το πώς αντιμετωπίζουν εκεί τα ΑμεΑ. Κάθε μέρα παντού εισέπραττες χαμόγελα και ούτε ένα απαξιωτικό βλέμμα ή συμπόνιας, όπως γίνεται κατά κόρον στην Ελλάδα. Σταμάτησαν στο δρόμο δύο γυναίκες να μας χαρίσουν την ομπρέλα και το αδιάβροχό τους μια μέρα βροχής.
Η προσβασιμοτητα ήταν στο 100% παντού, όταν στην Ελλάδα η κατάσταση είναι δραματική, ιδιαίτερα με τις αθλητικές εγκαταστάσεις. Είμαστε 500 χρόνια πίσω σε σχέση με τις ΗΠΑ, όπου ένας άνθρωπος με αμαξίδιο είναι πλήρως λειτουργικός μόνος του.
Εγώ θα πω, βλέποντας και τα παιδιά που διακρίθηκαν στους Ολυμπιακούς στην κολύμβηση, ότι είναι θαύμα στην Ελλάδα που με τέτοιες εγκαταστάσεις βγαίνουν πρωταθλητές».
Ολες οι θυσίες, οικονομικές και άλλες, ξεχνιούνται όμως αμέσως με ένα χαμόγελο της Αρετής.
«Δώρο θεού είναι για μας η Αρετή. Αισθάνομαι ότι είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω. Αισθάνομαι τυχερός και νιώθω δίπλα της ότι γίνομαι καλύτερος άνθρωπος» μας λέει συγκινημένος ο μπαμπάς και έχει κάθε λόγο να το κάνει.
Η Αρετή είναι έτοιμη να ζήσει το όνειρό της και το αξίζει πέρα για πέρα.
Πηγή: tovima.gr