”Δεν ήξερα τι να κάνω, να κλάψω ή να γελάσω”, είπε μεταξύ άλλων στην κάμερα της Nova ο εμφανώς τρακαρισμένος Παναγιώτης Καλαϊτζάκης. Δίπλα του ο Σλούκας να του δίνει τα εύσημα, να τονίζει πόσο πολύ τον πίστευε και το πόσο του επαναλάμβανε να δουλεύει και θα δικαιωθεί. Έτσι και έγινε.
Ένα παιδί που το καλοκαίρι ήταν με το ένα πόδι στην έξοδο από τον Παναθηναϊκό, το πιθανότερο είναι ότι έμεινε… από σπόντα και δεν έφυγε από τους ”πράσινους” όπως ο αδερφός του, Γιώργος.
Η περσινή πολύ άσχημη χρονιά του συλλόγου δεν τον άφησε εκτός ρόστερ και παρά τα σκαμπανεβάσματα με τον χρόνο απόδοσης του, ο Ηρακλειώτης γκαρντ όχι μόνο βρήκε ρόλο, αλλά αποδείχθηκε σημαντικός για τον πρωταθλητή Ευρώπης.
Παρά τα 25 του χρόνια, δεν έχει περάσει λίγα, προσπαθώντας να βρει ρόλο στις ομάδες του. Οι σεζόν στην Λιθουανία (Νεβέζις – Λιετκαμπέλις) του έδωσαν αυτοπεποίθηση, το άδικο ”κόψιμο” του από την Εθνική και το Παγκόσμιο τον στεναχώρησε αλλά δεν τον επηρέασε, τουναντίον στο φινάλε δικαιώθηκε και έδωσε απαντήσεις.
Προτίμησε να πάει σε μια ομάδα για να παίξει και να επιστρέψει έτοιμος στα πάτρια εδάφη.
Ξεκινώντας από το ”Ηράκλειο”, έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης με ενεργό ρόλο στον Παναθηναϊκό.
Περήφανη η οικογένεια του για αυτή του την επιτυχία. Μια μπασκετική οικογένεια, ο πατέρας του Βαγγέλης, ο Γιώργος, ο Αλέξανδρος, η Βίκυ και η μητέρα Ελένη.
Παίκτης ομάδας, προσγειωμένος, πειθαρχημένος, δούλεψε όσο λίγοι γνωρίζοντας τι πρέπει να κάνει στο παρκέ.
Παράδειγμα πίστης, θέλησης και επιμονής, από τα χαρακτηριστικά που θέλουμε να βλέπουμε.
Εύγε, Παναγιώτη!