Ο Ολυμπιακός με το 6-0 επί της ΑΕΚ είναι ήδη στο…ΟΑΚΑ και περιμένει τον αντίπαλο του με τον ΟΦΗ να έχει το προβάδισμα μετά τη νίκη του στην Τρίπολη. Κι αν η εξάρα των «ερυθρόλευκων» προκάλεσε αίσθηση, το ματς της Τρίπολης σίγουρα είναι ένα από τα καλύτερα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Όχι από αγωνιστικής πλευράς, έχουν υπάρξει και καλύτερα αλλά από την άποψη των γεμάτων εξεδρών με οπαδούς και των δυο ομάδων.
Ήταν, πράγματι, εντυπωσιακή η εικόνα του «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» και θα ήθελα να ήμουν από μια μεριά να έβλεπα τον Αναπληρωτή Υπουργό Αθλητισμού Γιάννη Βρούτση που παρά τις περί του αντιθέτου κορώνες του, έκανε, παραμονές του αγώνα, ότι περνούσε από το χέρι του για να βάλει προσκόμματα στην εκδρομή των φιλάθλων του ΟΦΗ. Τι να σκεφτόταν άραγε, βλέποντας αυτή την εικόνα, όταν λίγο πριν φύγουν τα καράβια έβαζε stop στην οργανωμένη μετακίνηση; Ευτυχώς για το ποδόσφαιρο και δυστυχώς για τον ίδιο, ο κόσμος του ΟΦΗ ήταν τόσο αποφασισμένος που ακόμα και κολυμπώντας θα μπορούσε να ταξιδέψει.
Οι πάνω από 1600 οπαδοί του ΟΦΗ αλλά και οι περίπου 5000 φίλοι του Αστέρα (μέγα μυστήριο το που βρέθηκε όλος αυτός ο κόσμος αλλά μπράβο τους…) έδωσαν με την παρουσία τους οξυγόνο στο ελληνικό ποδόσφαιρο και έστειλαν το μήνυμα ότι μια χαρά μπορούν να γίνονται και στην χώρα μας παιχνίδια με οπαδούς και των δυο ομάδων αρκεί να υπάρχει θέληση. Ότι ακόμα και ο κόσμος μπορεί να διδάξει ποδοσφαιρικό πολιτισμό και να δείξει ότι οι οπαδοί έχουν διαφορές μόνο στην διάρκεια των 90΄και από και πέρα δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν.
Ήταν πραγματικά συγκλονιστική η παρουσία των φίλων του ΟΦΗ. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα στην Ελλάδα οι ομάδες που μπορούν να συγκεντρώσουν τόσο κόσμο εκτός έδρας και πολύ λιγότερες εκείνες που κόσμος τους μπορεί να βρεθεί από μη μια πλευρά της Ελλάδας στην άλλη, χωρίς να δημιουργηθεί το παραμικρό επεισόδιο, ούτε εντός ούτε εκτός γηπέδου. Οι εκδρομείς σεβάστηκαν και την πόλη και το γήπεδο που τους φιλοξένησε και τώρα είναι έτοιμοι από την πλευρά τους να υποδεχθούν τους φίλους του Αστέρα στη ρεβάνς της 2ας Απριλίου.
Δεν είναι τυχαίο που ο ΟΦΗ έσπασε την κατάρα της Τρίπολης έχοντας τον κόσμο στο πλευρό του. Εντάξει, έχουμε πει και έχουμε γράψει πολλές φορές ότι ο κόσμος δεν παίζει μπάλα αλλά είναι και στιγμές όπως αυτή στο «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» που αποτελεί την κινητήρια δύναμη μιας ομάδας. Όταν ο παίκτης βλέπει έξω από το ξενοδοχείο 800 άτομα να κάνουν…κερκίδα κι όταν μπαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο αντικρίζει ένα γεμάτο ασπρόμαυρο πέταλο, βάζει…φτερά στα πόδια. Να μην αμφιβάλει κανείς πως αν δεν υπήρχε ο 12ος παίκτης στην εξέδρα, η παράδοση ακόμα θα ήταν πολύ δύσκολο να σπάσει.
Ο ΟΦΗ νίκησε, επιτέλους σε αυτό το γήπεδο-την πρώτη και τελευταία φορά που το είχε κάνει ήμουν κι εγώ αγέννητος. Δυο σερί νίκες επί του Αστέρα είναι ένας σημαντικός απολογισμός αλλά όποιος πιστεύει ότι η πρόκριση είναι στο τσεπάκι πλανάται πλάνη οικτρά. Όπως ο ΟΦΗ πήγε στην Τρίπολη και έκανε διπλό, το ίδιο μπορεί να κάνει και ο Αστέρας. Άλλωστε δεν έχει πια τίποτα να χάσει και θα έρθει για να κερδίσει. Δεν χρειάζονται, λοιπόν, πανηγύρια από τώρα αν και είμαι σίγουρος ότι και ο Ράσταβατς και οι παίκτες του γνωρίζουν πολύ καλά τι τους περιμένει. Θα πρέπει πλέον ο ΟΦΗ να διαχειριστεί την ταμπέλα του φαβορί, που δεν είναι πάντα εύκολο.
Από το ματς της Τρίπολης πέραν της εικόνας της γεμάτης από Ομιλίτες Θύρας 4 αυτό που κρατάμε από την πλευρά του ΟΦΗ είναι ο τρόπος που πανηγύρισε ο Μιχάλης Μπούσης μαζί με τον πατέρα του μπροστά από τους φιλάθλους της ομάδας. Λέει πολλά ότι ήρθαν οικογενειακώς από την Αμερική για αυτό το ματς. Ήταν και για τον ίδιο σημαντικό, σε μια περιοχή που είναι πολύ γνώριμη σε αυτόν αφού δίπλα είναι ο τόπος καταγωγής του, να παίρνει μια τέτοια χαρά και να βλέπει ότι ο στόχος για ένα τελικό στην γενέθλια χρονιά της ομάδας είναι πιο κοντά από ποτέ.
Όλα θα ήταν ιδανικά και η χαρά θα ήταν τεράστια αλλά υπήρχε και κάτι που σου έσφιγγε την καρδιά. Η ειρωνεία της μοίρας είναι ότι σε μια τέτοια σημαδιακή για τον ΟΦΗ ημέρα, έφυγε από τη ζωή ο Μανόλης Λιδάκης. Δεν είναι εγώ που θα μιλήσω για τον μεγάλο τραγουδοποιό, μουσικό, καλλιτέχνη Λιδάκη. Μπορώ, όμως να έχω άποψη για τον Μανόλη. Τον άνθρωπο, τον φίλο, τον οπαδό. Είναι σίγουρο πως αν ήταν καλά στην υγεία του θα ήταν ένας από τους 1600 της Τρίπολης. Αγαπούσε, την ομάδα, ήταν το πάθος του, το μεράκι του. «Έγραψε» αρκετά χιλιόμετρα για να είναι κοντά του. Έγραψε και το ύμνο, μετά από τον Ρασούλη χωρίς ωστόσο ποτέ να θέλει να του πάρει τα πρωτεία. Τώρα, μαζί θα είναι κάπου εκεί ψηλά και θα φτιάχνουν στιχάκια για τον ΟΦΗ. Και θα περιμένουν να τον δουν στον τελικό.
Αντί επιλόγου:
«Έκανα τη μοναξιά μου παραθύρι στα όνειρα μου
Κι ήρθε κι έκατσε ένας γλάρος και μου μίλησε με θάρρος
Μου ‘πε κοίτα πως πετάω κι από τα ψηλά κοιτάω
Έτσι είδα τα όνειρά σου κι είμαι τώρα εδώ μπροστά σου
Μου ‘πε κι άλλα μου ‘πε κι άλλα ώσπου άρχισε ψιχάλα
Έλα μου ‘πε πάμε τώρα δε φοβόμαστε τη μπόρα»