Μια νίκη στις καθυστερήσεις είναι πάντα πιο γλυκιά. Ακόμα και ο Ράσταβατς είπε ότι αν επέλεγε το σενάριο, αυτό ακριβώς θα ήταν γιατί η νίκη επί του Αστέρα Τρίπολης, έτσι όπως ήρθε και στο χρόνο που ήρθε συνέβαλε σε αυτό που πριν από το παιχνίδι επιζητούσε ο ΟΦΗ: να γυρίσει στο…on ο διακόπτης της ψυχολογίας.
Η νίκη επί των Αρκάδων ήταν η μεγαλύτερη ως τώρα στην σεζόν μέχρι την επόμενη. Ας δούμε ποια ομάδα νίκησε ο ΟΦΗ το Σάββατο: ο Αστέρας διατηρούσε ένα αήττητο σερί από τις 14 Δεκεμβρίου όταν είχε χάσει στον Βόλο με 2-1. Από τότε μετρούσε εννιά συνεχόμενα ματς σε πρωτάθλημα και κύπελο χωρίς ήττα και μάλιστα είχε νικήσει τον Άρηεντός με 2-1, τον Ατρόμητο εκτός με 1-0, τον Παναιτωλικόεντός με 2-0, τον Λεβαδειακό εκτός με 2-1, την Καλλιθέα και την Λαμία εντός με 1-0 και πριν από μια εβδομάδα είχε κρατήσει τον Ολυμπιακό στο 1-1 στο Καραισκάκη. Σύνολο έξι νίκες και μια ισοπαλία για το πρωτάθλημα, σερί που δεν είναι εύκολο ούτε για ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό. Αυτό το σερί έσπασε στο Ηράκλειο κι αυτό έχει την σημασία του.
Ο Αστέρας δεν παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο από τον ΟΦΗ αλλά είναι μια σκληρή ομάδα με πολύ καλούς και αθλητικούς παίκτες, οι οποίοι έχουν μάθει να παίζουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού. Το είδαμε και το Σάββατο στο Γεντί Κουλέ: Περιμένει τον αντίπαλο, τον κοιμίζει, και χτυπάει στην κόντρα και στις στημένες φάσεις. Ένας τρόπος που δεν κερδίζει φιλάθλους, κερδίζει όμως βαθμούς. Έτσι πήρε τις τελευταίες νίκες του, έτσι και έφυγε με βαθμό από το Καραισκάκη και λίγο έλειψε να κάνει το ίδιο και στο «Θεόδωρος Βαρδινογιάννης», αν δεν ερχόταν ο μικρός το δέμας αλλά γίγαντας στην ψυχή και στην καρδιά Νους να στείλει την μπάλα στα δίχτυα στο 92΄.
Το γκολ του Αργεντίνου απέδωσε δικαιοσύνη γιατί στην ζυγαριά του αγώνα ο ΟΦΗ ήταν πολύ καλύτερος. Ο απόλυτα ειλικρινής Σάββας Παντελίδης τα είπε όλα στην συνέντευξη τύπου: «Δεν αξίζαμε τίποτα, για 60 δεν ήρθαμε στο γήπεδο, το αποτέλεσμα είναι δίκαιο». Όταν ο αντίπαλος προπονητής αναγνωρίζει την ανωτερότητα του νικητή δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για το δίκαιο της τελικής επικράτησης του ΟΦΗ.
Η ομάδα του Ράσταβατς τελείωσε το ματς με κατοχή 60,9% έναντι 39,1% με τελικές 18(5) έναντι 4(2) και με x-goals 3,5 έναντι 0,3. Θέλετε κι άλλα; Ο Χριστογεώργος δεν χρειάστηκε καν να πιάσει την μπάλα ενώ ο Τσιντώτας πέραν της μεγάλης διπλής απόκρουσης που είχε στο 59΄ στα σουτ των Φούντα, Σαλσέδο είδε δυο φορές την μπάλα να φεύγει δίπλα από την εστία του στα κοντινά σουτ των Φούντα(12΄), Ζανελάτο(88΄), Νους(94΄) και μια φορά το δοκάρι να «αποκρούει» για λογαριασμό του στο σουτ του Φούντα στο 20΄. Θα ήταν άδικο κάθε άλλο αποτέλεσμα πλην της νίκης του ΟΦΗ από την στιγμή που ήταν κυρίαρχος από το 1΄μέχρι και το 100΄με εξαίρεση ένα 15λεπτο μετά το 60΄.
Μετά το 1-0 και τις αλλαγές του Αστέρα και επειδή ο ΟΦΗ έχει χάσει πολλούς βαθμούς φέτος ενώ έχει προηγηθεί στο σκορ υπήρχε ο φόβος μιας νέας απώλειας που έγινε ακόμα πιο έντονος μετά την ισοφάριση στο 73΄στην μοναδική φάση των φιλοξενούμενων σε όλο το ματς. Όμως ήταν από τις λίγες φορές που αντέδρασε σωστά μετά από ένα σε βάρος του γκολ. Με μπροστάρη τον Νους που σιχαίνεται την ήττα, έκανε την αντεπίθεση του, πίεσε, απείλησε και τελικά κατάφερε να φτάσει στο νικητήριο γκολ στις καθυστερήσεις: ό,τι καλύτερο γιατί όπως είπε και ο Ράσταβατς αν επέλεγε ένα σενάριο αυτό θα ήταν αφού αυτός είναι ο ιδανικός τρόπος για να εκτοξεύσει μια ομάδα την ψυχολογία της στα ύψη.
Από αγωνιστικής πλευράς, η εμφάνιση ήταν η καλύτερη στο πρωτάθλημα. Με την επιστροφή των Λαμπρόπουλου, Γκονθάλεθ και Νους να είναι καθοριστική, με τον Σίλβα να αφήνει απλή αναφορά στο Φύλλο Αγώνα τον Μακέντα, τους τρείς κεντρικούς χαφ(Καραχάλιο, Ανδρούτσο, Μπάκιτς) να οργώνουν το γήπεδο και τον Φούντα να κάνει το καλύτερο του παιχνίδι ως δεξί εξτρέμ η εικόνα που έβγαλε ο ΟΦΗ ήταν μεστή, κυριαρχική είχε φλόγα και πάθος. Κι αν ο Ράσταβατς παράταξε στο ξεκίνημα μια ορθολογική ενδεκάδα με ότι καλύτερο διέθετε, στην διάρκεια του αγώνα πήρε πολλά ρίσκα με τις αλλαγές του αλλά εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε. Κυρίως αυτό με τον Νέιρα που μπήκε στο 70΄αντί του τρεχαλατζή Καραχάλιου και πέραν της ασίστ στο 2-1 κράτησε μπάλα, κέρδισε χρόνο και φάουλ και βοήθησε πολύ στο πάγωμα του παιχνιδιού. Από κει και πέρα θετικό ήταν και το τρίκ με τον Γκονθάλεθ να μετατρέπεται στην διάρκεια του παιχνιδιού σε δεξί εσωτερικό μέσο, δημιουργώντας αρκετές υπεραριθμίες από την πλευρά του. Σε μια από αυτές δημιούργησε το γκολ του Σαλσέδο και σε άλλη μια έδωσε την ευκαιρία στον Γιούνγκ να βγάλει τον Νους τετ-α-τετ για ένα τρίτο γκολ που δεν ήρθε ποτέ αφού ο Αργεντινός πλάσαρε από κοντά άουτ, λίγο μετά το 2-1.
Ο ΟΦΗ πέτυχε μια νίκη-χρυσάφι σαν τη φανέλα(με τον γρύπα στο στήθος) με την οποία αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα και η οποία μάλλον του έφερε γούρι. Το τρίποντο είχε πολλαπλά οφέλη: έδωσε τους τρείς βαθμούς που τον επανάφεραν στην οκτάδα, την οποία κρατάει πλέον στα χέρια του, έσπασε το αήττητο σερί του Αστέρα, ξέπλυνε την βαριά ήττα της προηγούμενης εβδομάδας και ανέβασε την ψυχολογία της ομάδας και του κόσμου στα ύψη στην πιο κρίσιμη στιγμή. Ήταν μια νίκη-δήλωση από την πλευρά του ΟΦΗ, μια πρόβα…ημι-τελικού, ένα αποτέλεσμα που πέτυχε αυτό που ζητούσε ο οργανισμός πριν από το ματς: την συσπείρωση και την ομοψυχία για την δύσκολη συνέχεια σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Έψαχνε μια αντίδραση και την έβγαλε με εμφατικό τρόπο όπως μόνο οι μεγάλες ομάδες ξέρουν να κάνουν.
Το Σάββατο πήραμε, προφανώς, μια γεύση από τα…προσεχώς. Κάπως έτσι αναμένεται να είναι και τα δυο παιχνίδια κυπέλλου κι ας λένε οι προπονητές ότι θα είναι διαφορετικά. Το πιθανότερο είναι ότι η πρόκριση θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Το σενάριο να δούμε ένα παρόμοιο παιχνίδι δεν είναι καθόλου μακρινό και μακάρι να έχει την ίδια κατάληξη, με τον ΟΦΗ να πανηγυρίζει στο τέλος όχι μια απλή νίκη αλλά μια μεγάλη πρόκριση.
Προηγείται όμως το παιχνίδι της Λεωφόρου με την Καλλιθέα. Μια νίκη εκεί και «στην Τρίπολη ερχόμαστε…»