Αντί προλόγου έγραφα την περασμένη Τετάρτη ενόψει του αγώνα της Τούμπας:
“Το ματς της Τούμπας που προηγείται χρονικά είναι θεωρητικά το πιο δύσκολο αλλά το μυαλό του ΟΦΗ δεν πρέπει να ξεφύγει ούτε στιγμή ενόψει του αγώνα κυπέλλου που ακολουθεί στο Ηράκλειο. Το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ μπορεί εκ πρώτης να δείχνει χαμένο αλλά δεν είναι: υπάρχουν αρκετά παραδείγματα στο πρωτάθλημα μέχρι τώρα που τα θεωρητικά φαβορί σκόνταψαν και έχασαν βαθμούς στην έδρα τους. Ο Ολυμπιακός με τον Λεβαδειακό(2-2) και τον Παναιτωλικό(0-0), η ΑΕΚ με την Λαμία(0-0), ο Παναθηναικός με τον Αστέρα Τρίπολης(0-1). Αφού τα κατάφεραν αυτές οι ομάδες γιατί να μην τα καταφέρει και ο ΟΦΗ. Ο ΠΑΟΚ είναι πρωτοπόρος αλλά έχει και τις ευρωπαικές του υποχρεώσεις(αγωνίζεται την προσεχή Πέμπτη 24/10 με την Βικτόρια Πλζέν για το Γιουρόπα Λιγκ). Για τον ΟΦΗ το κύπελλο δείχνει να είναι ο πιο βατός δρόμος για την διάκριση φέτος, αλλά από την άλλη το πρωτάθλημα είναι αυτό που καθορίζει την πορεία του και την ψυχολογία. Στόχος λοιπόν, είναι να πάρει ότι περισσότερο μπορεί από τα παιχνίδια με ΠΑΟΚ και Αστέρα(αυτό το ματς θα είναι μια ιδιαίτερη συνθήκη για τον Ράσταβατς) και ένα αποτέλεσμα στο πρώτο ματς με τον Βόλο που θα θέτει τις βάσεις πρόκρισης στην επόμενη φάση. Σε αυτά τα ματς ο ΟΦΗ θα δείξει αν μπορεί να διεκδικήσει τους στόχους του…”
Μπορεί, λοιπόν, ο ΟΦΗ ή δεν μπορεί; Το απέδειξε με το τεράστιο διπλό στην Τούμπα, μια «καταραμένη» από τις παραδόσεις έδρα, όπου είχε να γευτεί τη χαρά της νίκης από το μακρινό 1992-93. Η μία και μοναδική μέχρι πρότινος νίκη, είχε έρθει τότε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: με ανατροπή 1-2 με τον ΠΑΟΚ να προηγείται στο 25΄με τον Λαγωνίδη και τον ΟΦΗ να γυρνάει το ματς στο β΄ μέρος με γκολ των Μαχλά(64΄), Γεωργαμλή(84΄). 31 χρόνια χωρίς νίκη στην Τούμπα ήταν πολλά και θα μπορούσε να έρθει και νωρίτερα: ας μην ξεχνάμε τα όργια Φωτιά τον Ιανουάριο του 2022 που με το έτσι θέλω μετέτρεψε το 0-1 του Τσιλιανίδη σε 1-0 για τον ΠΑΟΚ , η το δοκάρι του Περέα τον περσινό Γενάρη στο ισόπαλο 0-0.
Το σημάδι της νίκης ήρθε πριν από το παιχνίδι με την αλλαγή στο VAR αφού ο Φωτιάς που είχε οριστεί αντικατέστησε τον Πουλικίδη στο ματς του Αστέρα Τρίπολης με τον Ολυμπιακό και στην θέση του μπήκε ο Κουμπαράκης. Το VAR έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα καθώς μισό βήμα πίσω να ήταν ο Τισουντάλι και το γκολ μετρούσε, πιθανότατα σήμερα δεν θα κάναμε αυτή την κουβέντα. Θα γινόταν το 2-0 και το…έργο θα είχε τελειώσει. Ή μήπως όχι; Διότι ο ΟΦΗ έπαιξε από την αρχή στην Τούμπα ως μεγάλη ομάδα, δεν κλείστηκε απέναντι στον ΠΑΟΚ, ούτε έβαλε λεωφορείο μπροστά από την εστία του Χριστογεώργου σε κανένα σημείο του παιχνιδιού. Αμύνθηκε ψηλά, είχε κοντά τις γραμμές του και να οι παίκτες του σε κάποιες φάσεις είχαν καλύτερες επιλογές και συνεργασίες στην τελική προσπάθεια θα μπορούσαν να είχαν απειλήσει από το πρώτο ημίχρονο.
Το γκολ του Ντεσπόντοφ δεν έκαμψε το ηθικό του ΟΦΗ ούτε του Μίλαν Ράσταβατς. Ο Σέρβος διέψευσε όλους εκείνους που προέβλεπαν ευρύ ροτέισον ενόψει κυπέλλου. Προχώρησε σε μόλις δυο αλλαγές στην αρχική ενδεκάδα με την μια να είναι αναγκαστική (Αποστολάκης αντί Νους) και την δεύτερη στην άμυνα με τον πιο αμυντικογενή Μαρινάκη στην θέση του Μπόρχα. Αλλά και οι αλλαγές του στην διάρκεια του αγώνα ήταν στοχευμένες και αυτή τη φορά ευτύχησε να πάρει πράγματα από όλους τους παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο. Η έμπνευση που άλλαξε το ματς ήρθε στο 74΄με τον Σαλσέδο να μπαίνει στην θέση του Γιούνγκ και να κάνει αμέσως την διαφορά. Προφανώς ο Λουτσέσκου από τα δημοσιογραφικά θεωρεία, ούτε που κατάλαβε πως του γύρισε το ματς ο Ράσταβατς με τις αλλαγές του.
Ο τεχνικός του ΟΦΗ έδειξε τις σκέψεις του για τον αγώνα ακόμα και μετά το 1-2 όταν όλοι περίμεναν να βάλει και τρίτο στόπερ για να κρατήσει το σκορ αλλά η τελευταία αλλαγή του ήταν ο Νέιρα στην θέση του Φούντα για να κρατήσει μπάλα και να παγώσει τον ρυθμό όπως ξέρει ο Αργεντίνος να κάνει. Ακόμα και μετά την ανατροπή ο ΟΦΗ έβγαινε στην επίθεση κυνηγώντας το τρίτο γκολ απέναντι στον ΠΑΟΚ που όσο σπρώξιμο κι αν είχε από την διαιτησία, το άριστο στήσιμο από τον Ράσταβατς τον είχε βγάλει από τα νερά του.
Είναι απορίας άξιο πως τελείωσε τον αγώνα ο Ότο που πρώτα έκανε σκληρό φάουλ στον Γιούνγκ στο 57΄ χωρίς να δει την κόκκινη σύμφωνα με τον κανονισμό και στο 69΄ ενώ είχε κάρτα τράβηξε και έριξε τον Χατζηθεοδωρίδη χωρίς και πάλι να δει δεύτερη κίτρινη. Για να μην πούμε για το ανύπαρκτο φάουλ από το οποίο προήλθε το γκολ του ΠΑΟΚ ή τα οκτώ λεπτά των καθυστερήσεων που δεν το πίστευαν ούτε οι γηπεδούχοι. Ο ΟΦΗ νίκησε και την διαιτησία και δεν ήταν μόνο η τύχη, η οποία ασφαλώς και χρειάζεται σε τέτοια παιχνίδια. Όμως το κλισέ ότι η τύχη κάνει…παρέα στους τολμηρούς ταιριάζει γάντι εδώ με τον ΟΦΗ που τόλμησε αυτό που ελάχιστες ομάδες έχουν κάνει στην Τούμπα: να παίξουν τον ΠΑΟΚ στα ίσα χωρίς φόβο και ότι…ήθελε προκύψει. Αυτή την φορά προέκυψε διπλό και άργησε κιόλας 31 χρόνια.
Το κύπελλο έχει αργήσει 37. Μια-μια οι εκκρεμότητες πρέπει να τακτοποιούνται. Αυτός ο ΟΦΗ μπορεί να κάνει το όνειρο πραγματικότητα αρκεί να είναι σοβαρός. Έχει και τον Μπέο μπροστά του και δεν είναι για να παίρνει αψήφιστα τον Βόλο, έχοντας μάλιστα και το μειονέκτημα ότι θα τον αντιμετωπίσει χωρίς κόσμο. Ένα βήμα την φορά, λοιπόν, και τα ωραία είναι μπροστά…