Το έλεγα αμέσως μετά το πρώτο ματς της Τρίπολης ότι η ρεβάνς θα εξελιχθεί σε θρίλερ αλλά ο ΟΦΗ θα πάρει την πρόκριση. Ούτε τον ρόλο του Νοστράδαμου διεκδικώ, ούτε είχα την αίσθηση όταν τα έλεγα ότι «κομίζω γλαύκα εις Αθήνας». Αλλά ιστορικά, αν ανατρέξει κανείς στα σημαντικά παιχνίδια του ΟΦΗτην τελευταία 25ετία θα δει ότι όλες οι μεγάλες νίκες κατακτήθηκαν με αίμα δάκρυα και ιδρώτα. Τίποτα και ποτέ δεν κερδήθηκε εύκολα για τον ΟΦΗ και το παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης που έκρινε μια πρόκριση σε τελικό μετά από 35 χρόνια δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Από τα μπαράζ με τα Γιάννινα, τον «τελικό» με τον Λεβαδειακό στο Παγκρήτιο το 2006, την άνοδο του από την Β΄ Εθνική στα μπαράζ του 2011, την άνοδο από την Γ΄ Εθνική στο ματς με τον Φωστήρα, και το μπαράζ με τον Πλατανιά το 2019 ο ΟΦΗ χρειάστηκε να υποφέρει πολύ μέχρι να φτάσει στον στόχο του. Η αλήθεια είναι ότι με εξαίρεση το παιχνίδι στις Σέρρεςτο 2010, βγήκε νικητής από όλες τις μάχες και ειδικά σε όλες όσες έδωσε στο Ηράκλειο με τον κόσμο στο πλευρό του. Όποιος κι αν έγραψε το σενάριο του αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης έκανε…πλάκα στον κόσμο του ΟΦΗ, θέλοντας να τον περάσει ξανά από μια μεγάλη δοκιμασία μέχρι να ζήσει στο τέλος τη χαρά της νίκης. Ποιος έχει ξεχάσει ότι πριν από έξι χρόνια τον Μάιο του 2019 ένα φάουλ στο 96΄ είχε δώσει στον ΟΦΗ την παραμονή του στην Σούπερ Λιγκ. Ένα φάουλ που κατέληξε στα δίχτυα από τον Ναμπί με τον πιο περίεργο τρόπο, σουτάροντας από πολύ πλάγια θέση και περνώντας την μπάλα από την …τρύπα της βελόνας. Έξι χρόνια μετά ένα ακόμα φάουλ, περίπου στο ίδιο λεπτό, που αυτή την φορά δεν έγινε γκολ έστειλε τον ΟΦΗ στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας για 3η φορά στην ιστορία του μετά ακριβώς από 35 χρόνια.
Ποιο…νοσηρό μυαλό μπορούσε, άραγε, να πλάσει ένα τέτοιο σενάριο όπως αυτό που γράφτηκε το βράδι της Τετάρτης στο Γεντί Κουλέ: να κάνει το λάθος ο Χριστογεώργος στο 94:40 του ημιτελικού, να αποβάλλεται, να παίρνει την φανέλα του τερματοφύλακα ο Μπάκιτς και να κάνει την απόκρουση του αγώνα στο φάουλ του Άλβαρεζ σχεδόν σε νεκρό χρόνο. Τα είχαμε δει όλα μέχρι τώρα το είδαμε κι αυτό και ποιος ξέρει ακόμα τι άλλο θα δούμε στο μέλλον. Ο Γκάρι Λίνεκερ είχε πει κάποτε ότι «το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα όπου παίζουν 22 παίκτες και κυνηγούν την μπάλα για 90΄αλλά στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί». Ε, μετά και από το παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης παραφράζοντας αυτή την ατάκα μπορεί κάποιος να πει ότι «στα μεγάλα παιχνίδια ο ΟΦΗ κάνει πάντα τους φιλάθλους του… καρδιακούς αλλά στο τέλος παίρνει τη νίκη».
Ο Παντελίδης μίλησε στο τέλος για «πόρνη μπάλα». Αναφερόταν στις ατυχίες με τους τραυματισμούς των Αλάγκμπε, Ντελί και στο γεγονός ότι η ομάδα του δέχθηκε το γκολ την στιγμή που βρισκόταν στο γήπεδο με 10 παίκτες αφού δεν είχε προλάβει να μπει στο ματς ο Γιαμπλόνσκι. Ο Έλληνας τεχνικός μπορείνα έχει τα δίκια του για αυτό που είπε για την μπάλα αλλά αν δούμε συνολικά τα δυο παιχνίδια ο ΟΦΗ ήταν καλύτερος στην Τρίπολη και ο Αστέρας στο πρώτο 45λεπτο της ρεβάνς του Ηρακλείου και η πρόκριση κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Το σίγουρο είναι, είτε συμφωνεί κάποιος είτε διαφωνεί, ότι ο Θεός είναι ΟΦΗ.
Εγώ τουλάχιστον δεν έχω καμιά αμφιβολία επ΄ αυτού και επιτρέψτε μου γιατί άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω για όλα αυτά τα οποία έχουν συμβεί τα τελευταία 25 χρόνια. Τόσες δυσκολίες, τόσα εμπόδια, τόσα ματς do or die αλλά ο ΟΦΗ άντεξε, στάθηκε όρθιος και έστω και αν πέρασαν 35 χρόνια έγραψε ξανά ιστορία. Και για να σοβαρευτούμε, όλα αυτά τα χρόνια η ομάδα αυτή έμεινε όρθια γιατί είναι φτιαγμένη από σκληρό μέταλλο. Είναι αυτό που λέγεται και διαφορετικά, βαριά φανέλα. Αυτή την φανέλα καλά θα κάνουν κάποιοι να μην την υποτιμούν ενόψει του τελικού. Κανείς, άλλωστε, δεν πάει στον τελικό απλά για να παίξει αλλά για να τον κερδίσει, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για τον ΟΦΗ, την μεγαλύτερη μαζί με την Λάρισα ομάδα της Ελληνικής περιφέρειας.
Έφτασε επιτέλους η ώρα για τις νεότερες γενιές που μέχρι τώρα μόνο άκουγαν από τους μεγαλύτερους ιστορίες από το ένδοξο παρελθόν να ζήσουν την ιστορία και να την διηγούνται και στα δικά τους παιδιά τα επόμενα χρόνια…