Από το Ηράκλειο και τον Εργοτέλη στα 16 της στον ΠΑΟΚ Θεσσαλονίκης και από εκεί πριν ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο η Ηρακλειώτισσα μπασκετμπολίστρια Ιωάννα Κριμίλη που ζει το… American dream κάτι που δεν έχει καταφέρει άλλη αθλήτρια από την πόλη μας.

Οι εμφανίσεις της έχουν “τρελάνει” κόσμο. Αναδείχθηκε για τρίτη φορά καλύτερη πρωτοετής στη wcc με το Σαν Φρανσίσκο και παράλληλα πήρε τον τίτλο της καλύτερης παίκτριας της περιφέρειας συνολικά.

Η Ιωάννα Κριμίλη πέρασε μια πολύ δύσκολη χρονιά. Μέσα σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει όλος ο πλανήτης αυτή είχε να ξεπεράσει και έναν σοβαρό τραυματισμό που την κράτησε εκτός γηπέδων ουσιαστικά για ένα χρόνο. Η Ηρακλειώτισσα  γκαρντ όμως δείχνει να έχει επιστρέψει δυνατή και γεμάτη όρεξη για το αγαπημένο της μπάσκετ.

Τα πρώτα παιχνίδια με το Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο τουλάχιστον αυτό ακριβώς δείχνουν. Το 7/10 τρίποντα στον αγώνα με το Καλιφόρνια είναι απλά ένα μικρό δείγμα των όσων κάνει στο παρκέ. Και είναι έτοιμη για τη συνέχεια, εκεί στην Καλιφόρνια σε πρώτη φάση.

«Το να ζεις στην Καλιφόρνια και μάλιστα στο Σαν Φρανσίσκο είναι πραγματικά όνειρο! Ο καιρός είναι περίπου ίδιος με αυτόν στην Κρήτη, οπότε νιώθω πιο οικεία. Η πόλη είναι πολύ όμορφη και έχει πολλά μέρη να δεις και πολύ ωραία εστιατόρια. Πιστεύω το πιο εντυπωσιακό ειναι το ότι από σχεδόν όλες τις πλευρές της πόλης φαίνεται η Golden Gate Bridge» δήλωσε στην ιστοσελίδα της ΕΟΚ.

Το Σαν Φρανσκίσκο είναι μια πόλη στην οποία, αν μη τι άλλο, θα ήθελαν οι περισσότεροι να την επισκεφθούν. Δεν έχει προλάβει να την ευχαριστηθεί ίσως όσο θα ήθελε. Όπως και το μπάσκετ, αφού η πανδημία έχει βάλει το χέρι της παντού. Τουλάχιστον εκεί διεξάγονται κάποιοι αγώνες: «Είμαι πολύ χαρούμενη τουλάχιστον γι’ αυτό. Που έστω και υπό αυτές τις συνθήκες υπάρχουν αγώνες, αν και έχουν ακυρωθεί ήδη δύο λόγω κρουσμάτων στις αντίπαλες ομάδες.

Το NCAA έχει πάρει αρκετά μέτρα. Ένα από αυτά είναι να γίνονται τεστ σε όλες τις ομάδες, τρεις φορές την εβδομάδα. Παρά τα προβλήματα είναι σημαντικό που συνεχίζουμε να παίζουμε σε αυτή τη δύσκολη εποχή της πανδημίας».

Φαίνεται πως η Κριμίλη είναι φτιαγμένη για τα… δύσκολα. Η επιστροφή της ήταν εντυπωσιακή, όπως ήταν πριν από ένα χρόνο και το ντεμπούτο της στο NCAA, όταν σημείωνε με το… goodmorning 32 πόντους απέναντι στο Northern Colorado.

Στους εννέα αγώνες που είχε προλάβει να παίξει πέρυσι είχε μέσο όρο 15.9 πόντους. «Μου αρέσει να σκοράρω και να βοηθάω την ομάδα μου επιθετικά, αλλά συνεχίζω να δουλεύω σε πολλά πράγματα. Θα ήθελα να διαβάζω το παιχνίδι καλύτερα, να «βρίσκω» τις συμπαίκτριές μου καλύτερα στη ροή του αγώνα, να γίνω καλύτερη αμυντικά…».

Τις τρεις εβδομάδες που έχει αρχίσει η αγωνιστική δράση η Κριμίλη έχει αναδειχθεί και τις τρεις πρωτοετής της εβδομάδας. Την τελευταία αναδείχθηκε καλύτερη παίκτρια της WCC, της περιφέρειας στην οποία ανήκει το USF συνολικά.

Έχει μέσο όρο 24.3 πόντους ανά αγώνα, είναι 16η στη λίστα των σκόρερ στο NCAA γενικότερα, 2η ανάμεσα στις πρωτοετείς και σουτάρει με 51.9% στα σουτ δύο πόντων και 57.6% στα σουτ τριών πόντων.

Η δουλειά, όμως, δεν σταματά, αλλά θα πρέπει να συνδυάζεται και με τα μαθήματα. Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για Πανεπιστήμιο, όπου σπουδάζει Διοίκηση Επιχειρήσεων. Το μπάσκετ πρέπει να συνδυάζεται με καλούς βαθμούς. Ακόμη κι εκεί όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά: «Τα μαθήματα φέτος γίνονται όλα online και το πρόγραμμα μας, ενώ είναι αρκετό απαιτητικό, μας αφήνει χρόνο και για διάβασμα, αλλά και για ξεκούραση.

Ξεκινάμε το πρωί συνήθως στις οχτώ με βάρη και μετά συνεχίζουμε με προπόνηση 9-12. Το μεσημέρι είναι όλα τα μαθήματα μας και το απόγευμα συνήθως μας μένει χρόνος για διάβασμα και ξεκούραση. Εκτός φυσικά αν υπάρχει αγώνας, οπότε το πρόγραμμα διαφοροποιείται».

Όλα αυτά δεν την φοβίζουν. Ξέρει από δουλειά και συνεχίζει. Για την Κριμίλη το πιο δύσκολο είναι το ότι βρίσκεται μακριά από τους δικούς της. Άλλωστε από τον αδελφό της Χριστόφορο είναι που κόλλησε το… μικρόβιο του μπάσκετ όταν και εκείνος έπαιζε στον Εργοτέλη: «Το δύσκολο κομμάτι του να σπουδάζεις στην Αμερική είναι το ότι είσαι τόσο μακριά από την οικογένειά σου. Μου λείπουν πολύ όλοι οι δικοί μου άνθρωποι, αλλά ειδικά οι γονείς μου κι ο αδερφός μου. Ξέρω όμως ότι είναι δίπλα μου σε όλα και με στηρίζουν».

Η Κριμίλη εξαιτίας και της κατάστασης δεν έχει προλάβει να χαρεί το περιβόητο «ελληνικό στοιχείο» που υπάρχει και στο Σαν Φρανσίσκο στους αγώνες. «Δεν έχω κάποιον από την Ελλάδα στο Πανεπιστήμιο, αλλά έχω γνωρίσει αρκετούς Έλληνες φαν της ομάδας και είναι κάτι πολύ… οικείο».

Η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς είναι στη ζωή της με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Όπως και η Εθνική Ελλάδας, παρά το ότι δεν μπόρεσε να δώσει το… “παρών” στο παράθυρο του Νοεμβρίου που έγινε και στην ιδιαίτερη πατρίδα της, την Κρήτη στο Ηράκλειο: «Δυστυχώς λόγω των συνθηκών και της πανδημίας δεν μπόρεσα να είμαι δίπλα στην Εθνική Ομάδα και να βοηθήσω στην προσπάθειά της.

Αλλά θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί! Να βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ… Παρακολούθησα τα παιχνίδια, στενοχωρήθηκα πολύ με την ήττα από τη Σλοβενία και πραγματικά τρόμαξα πολύ όταν είδα τον τραυματισμό της Μαριέλλας (Φασούλα).

Ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό και είναι καλά! Χαίρομαι γι’ αυτήν, όπως και για το γεγονός ότι παρά το αρνητικό αποτέλεσμα αυτό η πρόκριση στο Ευρωμπάσκετ παραμένει ανοιχτή για εμάς. Θα είναι πολύ σημαντικό για την Εθνική Γυναικών να είναι παρούσα σε αυτό το ραντεβού».

 

“Δεν βάζω ταβάνι  στα όνειρά μου”

Αφού συστήθηκε στους Έλληνες φιλάθλους η Κριμίλη άνοιξε τα φτερά της στην Αμειρκή.

«Είναι ένα εντελώς καινούριο κεφάλαιο για μένα. Το μπάσκετ εκεί είναι διαφορετικό και θα έχω την ευκαιρία να εξελιχθώ αρκετά, αλλά, παράλληλα, και να μορφωθώ, αφού τα Πανεπιστήμια είναι πολύ καλά. Θέλω να τα συνδυάσω και τα δύο. Και το μπάσκετ και τις σπουδές μου. Δε βάζω ταβάνι στα όνειρα μου, όμως θέλω να οριοθετώ μικρούς στόχους για να τους πετυχαίνω», δήλωσε.

“Όταν πάρω το πτυχίο μου, θα ήθελα να συνεχίσω στην Ευρώπη. Σε πρώτη φάση, όπως το σκέφτομαι, δε θα ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα μετά την Αμερική. Το WNBA θα έλεγα ότι όλες οι παίκτριες το έχουν στο μυαλό τους, έτσι κι εγώ, αλλά είναι ένας μακρινός στόχος για μένα. Προηγούνται άλλα πράγματα».

Η Ιωάννα συγκινείται και όταν μιλάει για τον Εργοτέλη. “Χρωστάω τόσα πολλά στην ομάδα που ξεκίνησα. Όπως βέβαια και στην οικογένειά μου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Στη συνέχεια ήρθε ο ΠΑΟΚ. Με πίστεψαν και σε μικρή ηλικία μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω στην Α1 Γυναικών. Ήταν κάτι σπουδαίο για μένα! Και φτάσαμε μέχρι τις ΗΠΑ”.

 

 

Φαινόταν από μικρή…

Η Ιωάννα Κριμίλη οφείλει το “ζην” στους γονείς της αλλά στον αδελφό της το “ευ ζην” για να φτάσει εδώ που έχει φτάσει. Στα 7της “ανακάλυψε” ότι ο αδελφός της Χριστόφορος (23 ετών σήμερα) ήδη έπαιζε μπάσκετ στις ακαδημίες του Εργοτέλη. Ε, αυτό το άθλημα διάλεξε και γράφτηκε στους “κιτρινόμαυρους”.  «Παίζω μπάσκετ εδώ και δώδεκα χρόνια.

Ξεκίνησα βλέποντας τον αδερφό μου, που παίζει και εκείνος. Μου άρεσε πολύ. Στην αρχή το είχα δει μόνο σαν χόμπι, όμως όταν άρχισα να συμμετέχω σε κανονικούς αγώνες, μετά από τρία χρόνια, κατάλαβα ότι αυτό θέλω ν’ ακολουθήσω. Δεν μπορούσα ν’ αντιληφθώ αν έχω ταλέντο, αλλά ήταν κάτι που μου άρεσε», είπε χαρακτηριστικά.

Οι επιδόσεις της και οι εμφανίσεις της την οδήγησαν στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της ΕΟΚ/ΕΚΑΣΚ τα διθυραμβικά σχόλια ήταν πολλά και στις εθνικές ομάδες έκανε ντεμπούτο στις 8/7/2016 στην Ισπανία σε τουρνουά φιλίας παγκορασίδων και κόντρα στην οικοδέσποινα Ισπανία σημείωσε 20 πόντους και φυσικά ήταν η πρώτη σκόρερ της Εθνικής μας.  Ε, μετά πολύ γρήγορα καθιερώθηκε στις εθνικές ομάδες κορασίδων, νεανίδων και γυναικών. Στο πανευρωπαϊκό κορασίδων Β’ κατηγορίας το 2017 πήρε την 3η θέση και στο αντίστοιχο νεανίδων το 2019 την 2η. Ήδη (2017) είχε μεταγραφή στον ΠΑΟΚ.

«Δεν το περίμενα να έχω κάνει τόσα πράγματα, γιατί δεν ήταν κάτι που το έψαχνα στην αρχή. Στις μικρές ηλικίες το μόνο που θες είναι να περνάς καλά, αλλά όσο εξελισσόμουν, ήθελα να βελτιωθώ και στην πορεία ήρθαν κάποια καλά πράγματα. Είμαι ικανοποιημένη σίγουρα απ’ όλα όσα έχω καταφέρει μέχρι σήμερα δεν πρέπει όμως να σταματάμε να προσπαθούμε”. Και δίνει συμβουλές στα νέα παιδιά: “Πρέπει ν’ απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, γιατί αν δεν περνάνε καλά δε θα μπορούν σίγουρα ν’ αποδώσουν.

Πρέπει να βλέπουν την προπόνηση σαν κάτι διασκεδαστικό και όχι σαν ρουτίνα και δουλειά. Για να προχωρήσεις και να ξεχωρίσεις πρέπει να κάνεις κάποιες θυσίες. Έχω και εγώ θυσιάσει αρκετά πράγματα. Και μόνο που μετακόμισα από την Κρήτη στην Θεσσαλονίκη από Β’ Λυκείου νομίζω ότι δεν ήταν απλό. Είναι δύσκολο να το διαχειριστείς όλο αυτό, όμως αν θέλεις πραγματικά κάτι, μπορείς να τα καταφέρεις, χωρίς να βρίσκεις δικαιολογίες”.