18-22 Ιουλίου 1984- Ιούλιος 2024. Σαράντα χρόνια… φαγούρας από την στιγμή που γράφτηκε η πιο μεγάλη επιτυχία του Κρητικού μπάσκετ σε επίπεδο εφήβων.
Πριν 40 χρόνια στο Πανελλήνιο εφήβων στην Άρτα κάτι… αμούστακα παιδιά κατέκτησαν την 3η θέση, επίδοση που ακόμα δεν έχει καταριφθεί και παραμένει κορυφαία.
Η “χρυσή φουρνιά” των Εφήβων της ΓΕΗ ήρθε 3η στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Άρτα (18-22/7/84), μετά τον Πανιώνιο των Χριστοδούλου, Γασπαρη που βγήκε πρωταθλητής και τον Άρη Θεσσαλονίκης του Ρωμανίδη.
Αν συγκρίνει κανείς τα ονόματα των ομάδων αυτών καταλαβαίνει κανείς πόσο μεγάλη επιτυχία είναι, σε καιρούς που δεν υπήρχαν κλειστά Γυμναστήρια, παρά μόνο ανοιχτά “τσιμεντένια”.
Πολλά από τα παιδιά αυτά πριν 4 μήνες (στις 24 Μαρτίου του 1984), αγωνίστηκαν με σημαντική επιτυχία στον αγώνα μπαράζ αντρικών ομάδων, ανάμεσα στην ΓΕΗ και τον ΟΑΧ στο Ρέθυμνο, κατακτώντας το πρωτάθλημα ανδρών ΕΚΑΣΚ και ανέβηκαν στην Β’ Εθνική. 40 χρόνια μετά τα παιδιά αυτά που είναι πλέον μεσήλικες με μούσια, περιττά κιλά και ορισμένοι χωρίς ίχνος μαλλί (λέγε με Καλαϊτζάκη (sic)) έκαναν το δικό τους ξεχωριστό reunion αν και υπήρχαν απώλειες.
Κάποιοι εργαζόνταν, κάποιοι βρίσκονται στο εξωτερικό (Γεωργακάκης, Τακάκης) και Νίκος Τούλης δεν είναι πια ανάμεσά τους (μας). Ο άνθρωπος που επανίδρυσε τη ΓΕΗ το καλοκαίρι του 1979 και την υπηρέτησε όσο κανείς από διάφορα πόστα Μιχάλης Δασκαλάκης δίνει το στίγμα της επετειακής συνάντησης που έγινε προ ημερών.
“Η συνάντηση αυτή είναι αφιερωμένη σ’ ένα άτομο που έφυγε από τη ζωή πριν 16 μήνες, τον Νικ. Τούλη, που ήταν μετά από εσάς ως προπονητής, ο βασικός συντελεστής της επιτυχίας, την επέτειο της οποίας γιορτάζουμε απόψε.
Το αναφέρω γιατί γνωρίζω όλο το ιστορικό, μια και ήμουν προπονητής του στο εφηβικό και ανδρικό του Ηράκλειο το ‘73 στη Β’ Εθνική, και βλέποντας τα προσόντα του, τον προέτρεψα να γίνει προπονητής, και για να αποδείξω ότι τον πίστευα, του έδωσα τη ΓΕΗ το ‘80 στην ανασύστασή της που ήταν και η 1η του προπονητική θητεία 8 ετών.
Η συνέχεια γνωστή αφού έγινε προπονητής όλων μας”. Τον ακούν οι Στέλιος Διαλεκτάκης, Βαγγέλης Καλαϊτζάκης, Κυριάκος και Μιχάλης Πετράκης, Γιώργος Λατζουράκης, Γιώργος Λιόντας, Γιάννης Χαρωνίτης που ήταν στην συνάντηση, όπως και οι Δημήτρης Πατακός (ένθερμος φίλος της ΓΕΗ), Δημήτρης Ψαράς (φίλος του συλλόγου και αθλητής του) κι ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλό τους…
Ο κ. Δασκαλάκης όμως συνεχίζει… “Η αποψινή μας σεμνή συνάντηση, τονίζω τη λέξη σεμνή, είναι για να γιορτάσουμε μεταξύ μας μια επέτειο 40 χρόνων, από τότε στην Άρτα όταν κατακτήσατε το χάλκινο μετάλλιο στο Πανελλήνιο Εφηβικό Πρωτάθλημα, το 1ο και το μοναδικό της Κρήτης στους εφήβους.
Αυτό θεωρητικά μπορεί να μη λέει τίποτα. Όμως για σας δεν παύει να είναι μια τιμή σ’ ό,τι αφορά τον χρόνο, τον τόπο και τον τρόπο που το ζήσατε, τις συνθήκες, προσπάθειες και κόπους που βιώσατε και όλα αυτά που στερηθήκατε για να το πετύχετε, χωρίς καμία ανταμοιβή, πριμοδότηση ή μόρια, παρά μόνο για τη δική σας και μόνο ικανοποίηση.
Και η ικανοποίηση αυτή που πήρατε ήταν γιατί καταλάβατε ότι είχατε γίνει μια νέα και εντελώς διαφορετική ομάδα για την εποχή εκείνη, μια αγαπημένη παρέα που δύσκολα συναντά κανείς σήμερα. Αλλά δεν έφτανε μόνο η ικανοποίηση.
Έμενε ακόμη και η δικαίωση.
Η δικαίωση, που μόνο ο αδυσώπητος χρόνος μπορεί να φέρει ή να καθυστερήσει ή να αναβάλει. Για σας η δικαίωση το 1984 και μάλιστα ήρθε διπλή, παρά το ότι το δίσεκτο έτος δεν θεωρείται τυχερό”. Άντε τώρα να μην υπάρχει συγκίνηση…
Και συνεχίζει: “Η 1η φορά ξεκινώντας από το Ρέθυμνο με νίκη επί του ΟΑΧ και άνοδο στη Β’ Εθνική της ανδρικής ομάδας που είχε στη 10άδα της 7 εφήβους (εσάς) και ολοκληρώθηκε 4 μήνες μετά στην Άρτα με το χάλκινο μετάλλιο.
Η σεμνή απόφασή σας να μη δοθεί έμφαση και περίσσεια διάσταση στη διπλή αυτή επέτειο των αθλητών της ΓΕΗ, ταιριάζει και εκφράζει απόλυτα τον χαρακτήρα και τη στάση σας όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που ξεκινήσατε το μπάσκετ μέχρι σήμερα και ως εκεί που έχει φτάσει και έχει προσφέρει ο καθένας σας.
Και μη ξεχνάμε, μέχρι πρωταθλητής Ευρώπης έχει βγει από εσάς (σ.σ. ο γιος του Καλαϊτζάκη, Παναγιώτης) απόψε στη δική σας γιορτή, νιώθετε ικανοποίηση, δικαιωμένοι, χαίρεστε γι’ αυτούς που αγαπάτε και σας αγαπούν”.
Στο τέλος κατέθεσε και το παράπονο… “Δεν ζητιανέψατε ποτέ τη δόξα, την κερδίσατε μόνοι σας, ούτε εκλιπαρούσατε καμιά βράβευση και προσφέρατε στην Κρήτη το 1ο της μετάλλιο σε πανελλήνιο επίπεδο, το μοναδικό ηλικίας 40 ετών στους εφήβους. Χωρίς ποτέ να νιώσετε την ανάγκη να το θυμίσετε σε καμία αρχή για να σας τιμήσει. Και καλά κάνατε!
Γιατί η υπερκείμενη αρχή που έχει υποχρέωση να βραβεύσει αυτές τις διακρίσεις, ασχολείται με άλλα συμφέροντα και πιο σοβαρά θέματα, όπως π.χ. αγώνες κι αυτούς μόνο στα “Δύο Αοράκια” και όχι σε άλλα γήπεδα στην Κρήτη.
Παιδιά κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο μπορεί να μη γίνατε οι καλύτεροι παίκτες, αλλά σύμφωνα με τις αρχές της ΓΕΗ που τηρήσατε με ευλάβεια, ήσασταν η ομάδα με τους καλύτερους συμπαίκτες”. Και πως να μην είναι οι καλύτεροι συμπαίκτες όταν… Όταν ήταν μαζί στο σχολείο.
Όταν ήταν μαζί στις κοπάνες… Όταν ήταν μαζί στο ανοιχτό γήπεδο στο Στάδιο Ελευθερίας. Όταν ήταν μαζί όλη μέρα… Όταν ήταν μαζί και μετά το τέλος της προπόνησης. Όταν και μετά το τέλος της προπόνησης. Όταν ήταν μαζί στο άνοιγμα των φώτων για να συνεχίσουν προπονήσεις.
Όταν ήταν μαζί στις βραδινές εξόδους τους. Όταν ήταν μαζί κρατώντας συνεχώς μία μπάλα μπάσκετ. Όταν ήταν μαζί στις χαρές και στις λύπες. Όταν ήταν μαζί και σε διαφορετικές παρέες. Όταν, όταν . Τώρα δεν τα συναντάς αυτά και είναι η απάντηση στο γιατί δεν τα έχει ακόμα καταφέρει μια κρητικιά ομάδα.
Και όπως μας έλεγαν “από το παιδικό είμαστε μαζί, όλη μέρα με μια μπάλα, ήμασταν δεμένοι μεταξύ μας, ήξερε ο ένας τι θα κάνει ο άλλος, είχαμε μια αρμονία σε όλα και ζούσαμε με μια μπάλα δίπλα μας…”.
Κι έλεγαν πολλές ιστορίες. Αχ, βρε παιδιά και εγώ δάκρυσα μαζί σας… Κι εγώ ήμουν τότε (και τώρα) δίπλα σας… Και στο επόμενο reunion με το καλό… Για την ιστορία-γιατί οι παρέες την γράφουν- το 3ο μετάλλιο πήραν οι Γεωργακάκης Γ., Καλαϊτζάκης Β., Πετράκης Μ., Τακάκης Μ., Λατζουράκης Γ., Σαατσάκης Ν., Παπαηλιάκης Θ., Αρχοντουλάκης Μ., Διαλεκτάκης Σ., Περαντωνάκης Κ., Προπονητής Ν. Τούλης, έφορος Δράγαζης και υπεύθυνος τμήματος Δασκαλάκης Μ.
Γυμναστική Ένωση Ηρακλείου (ΓΕΗ)
Η ΓΕΗ ιδρύθηκε το 1968 με την ονομασία Σύλλογος Κλασσικού Αθλητισμού “Το Κάστρο”. Το 1976 μετονομάστηκε σε Γυμναστική Ένωση Ηρακλείου και στο μπάσκετ κατέκτησε τα πρώτα της πρωταθλήματα Κρήτης, στους Παίδες το 1977 και 78.
Την περίοδο όμως ‘78/79 δεν έλαβε μέρος σε κανένα πρωτάθλημα λόγω διοικητικών προβλημάτων.
Το καλοκαίρι του ‘79 μια ομάδα νέων ανθρώπων, με δεδομένη την αγάπη τους για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και με βασικό τους προτέρημα τον ίδιο τρόπο σκέψης, ανέλαβαν την ανασύσταση του συλλόγου σε νέες βάσεις κα ιτον οδήγησαν με επιτυχία αργά αλλά σταθερά στην κορυφή της Κρήτης, σ’ όλα τα αθλήματα που καλλιεργούσε.
Στο μπάσκετ οι άνθρωποί της έδιναν ιδιαίτερη σημασία στις υποδομές, ανεξάρτητα σε ποια εθνική κατηγορία αγωνίζονταν άνδρες και γυναίκες.
Στο εφηβικό οι διακρίσεις ήσαν πολλές από την πρώτη χρονιά, με την κατάκτηση 6 συνεχών πρωταθλημάτων (1980-85) και 4 (1991-94). Επίσης το 1984 που η ανδρική ομάδα ανέβηκε στην Β’ Εθνική, την 10άδα αποτελουσαν 7 έφηβοι και 3 άνδρες 23 ετών.
Η 8χρονη παρουσία στον πάγκο του Νίκου Τούλη (1980-87) στην 1η του προπονητική θητεία υπήρξε καθοριστική.
Σε ό,τι αφορά το εφηβικό πρωτάθλημα 1983-/84 η ΓΕΗ το κατέκτησε αήττητη (το 5ο συνεχόμενο) και αφού νίκησε άνετα στην προκριματική φάση του Πανελληνίου Εφηβικού Πρωταθήματος την Ρόδο (104-55) και τον Παλλεσβιακό (67-46) προκρίθηκε στα τελικά της Άρτας (18-22/7/84). Εκεί κάνοντας θαυμάσιες εμφανίσεις με 3 νίκες ΕΑΠ (79-69), Χαλκίδα (70-66) και Ολυμπια Λάρισας (68-59) και 2 ήττες από τον πρωταθλητή Πανιώνιο των Φ. Χριστοδούλου, Γ. Γάσπαρη, Κ. Κορρε, Π. Μουχτούρη και τον Άρη Θ. των Μ. Ρωμανίδη, Ν. Ζεϊμπέκη, κατέκτησε την 3η θέση και χάρισε στην Κρήτη το 1ο της μετάλλιο που είναι και το μοναδικό στο εφηβικό.
Η φιλοσοφία της ΓΕΗ όταν επαναλειτούργησε το τμήμα μπάσκετ το 1979
«Δεν βιαστήκαμε να κάνουμε πρωταθλητισμό και δεν υποπέσαμε έτσι στο μεγάλο λάθος που ακόμη και σήμερα πέφτουν οι σύλλογοι που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν χωρίς να έχουν την ανάλογη υποδομή.
Κρατήσαμε τον ερασιτεχνισμό μας, όσο γινόταν απέναντι στα προβλήματα που δημιουργεί η άσκοπη χρήση του χρήματος και βοηθήσαμε τους αθλητές μας να γίνουν πρώτα καλοί και χρήσιμοι άνθρωποι και μετά καλοί παίκτες.
Η ΓΕΗ είναι το σωματείο των αθλητών της, όχι των παραγόντων ούτε των προπονητών της. Δεν ανήκει σε κανένα σύμβουλο, σε κανένα παράγοντα σε κανένα πρόεδρο (όπως και να λέγεται), σε κανένα προπονητή, σε κανένα γονέα.
Αποτελείται από τους αθλητές της, όλων των τμημάτων, επιβιώνει από τις προσπάθειές τους, χαίρεται με τις επιτυχίες τους, αναπνέει με την χαρά της νίκης τους και δέχεται την ήττα τους μαθαίνοντας και τους ενισχύει στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ενώ φιλοδοξεί να τους δει πρώτα καλούς συμπαίκτες και μετά πρωταθλητές.
Σε καμία περίπτωση μη θεωρηθεί ότι η ΓΕΗ δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των παραγόντων, προπονητών και γυμναστών της, τα διάφορα κέρδη και τις φιλοδοξίες, όποιες και να ‘ναι αυτές, των μελών της ή τις παράδοξες απαιτήσεις γονέων αθλητών της».
Η ΓΕΗ στη Β’ Εθνική
Η ΓΕΗ το 1984 (24/3/84) στον τελικό αγώνα μπαράζ του πρωταθλήματος ανδρών Κρήτης κέρδισε 64-54 (38-24) τον ΟΑΧ και ανέβηκε στη Β’ Εθνική έχοντας στην 10άδα της 7 εφήβους και 3 άνδρες. Συγκεκριμένα κόντα στον ΟΑΧ είχαμε τους εφήβους Σαατσάκη, Γεωργακάκη, Περαντωνάκη (12π.), Πετράκη Μ. (10), Διαλεκτάκη (12), Καλαϊτζάκη, Αρχοντουλάκη (1) και τους άνδρες Χαρωνίτη Ι. (17), Βενέρη (8), Σπυριδάκη (4). Προπονητής Ν. Τούλης.
