Έχουν τα όνειρα, όρια; Αν κρίνουμε τα επιτεύγματα του παραολυμπιονίκη Χαράλαμπου Ταϊγανίδη, όχι. Βέβαια και ο ίδιος μας το τονίζει και στα λόγια του στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Ο “Τάισον” (το παρατσούκλι του) με την περιορισμένη όραση (S12) που έχει γεννηθεί 11 Μαρτίου 1981 στη Θεσσαλονίκη και έχει δύο παιδιά (αγόρι, κορίτσι), κατάφερε να κολυμπήσει από το λιμάνι της Σούδας την 1η Νοεμβρίου 2023 και να φτάσει στη Σητεία 9 Νοεμβρίου κάνοντας και στάσεις, μία και το βράδυ απαγορεύεται να είναι στο νερό, από το λιμενικό.
250 χιλιόμετρα, έχοντας 13 άτομα συνεργάτες και δύο ιστιοπλοϊκά να τον συνοδεύουν, πέρασε στην ιστορία κάνοντας πράξη το “Σύν μυρίοσι τά καλά γίγνεται πόνοις” δηλαδή τα “καλά επιτυγχάνονται με μυριάδες κόπους” που είχε πει ο αρχαίος τραγικός Ευριπίδης. Κολυμβητικός άθλος και το όνομά του θα πρέπει να γραφτεί δίπλα στη λέξη υπερπροσπάθεια και η ιστορία του στο βιβλίο του Θ. Ουσπένσυ “Ο κόσμος του θαυμαστού”. Ο Ταϊγανίδης σε εννιά ημέρες εκπλήρωσε ένα όνειρο, έγραψε ιστορία (παγκοσμίως δεν έχει επιτευχθεί κάτι παρόμοιο σε απόσταση από αθλητή με οπτική αναπηρία) δείχνοντας σε όλο τον κόσμο ότι οποιοσδήποτε στόχος για να επιτευχθεί περνάει από δυσκολίες. Με τον Ταϊγανίδη είχαμε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη και αξίζει να διαβάσετε τα πιστεύω του.
ΕΡ.: Χαράλαμπε, συγχαρητήρια για τον άθλο σου. Για ποιό λόγο όμως, μετά από τόσα μετάλλια και εμπειρίες στην πισινα και σε παραολυμπιακούς αγώνες, για δεύτερη φορά αποφάσισες να κολυμπήσεις μια τόσο μεγάλη απόσταση;
«Ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να αντιμετωπίσω τους φόβους μου, όπως έχω πει και παλιά στο παρελθόν. Ο φόβος κυριολεκτικά ήταν στο πως μπορώ να αντιμετωπίσω – εγώ ως Χαράλαμπος – τη θάλασσα. Φοβόμουν γιατί δεν ήξερα να κολυμπάω αλλά επίσης και τη θάλασσα. Υπήρξα κολυμβητής από το 1985 μέχρι 2021 αθλητής στις πισίνες αλλά κατάφερα να φέρω πάρα πολλά αποτέλεσματα, παραολυμπιακά μετάλλια, παγκόσμια ρεκόρ και νίκες αλλά ουσιαστικά με έτρωγε μέσα μου ότι δεν είχα έρθει αντιμέτωπος με αυτό που φοβόμουν πραγματικά. Δεν ήταν το πως να μάθω να κολυμπάω αλλά να αντιμετωπίσω τη θάλασσα.
Μετά το πέρας του «Τόκιο 2021» καθώς μιλούσα και με τον Γιώργο Αδάμ που είναι ο προπονητής μου του είπα ότι θέλω να αλλάξω σελίδα. Έκλεισε ένα κολυμβητικό βιβλίο με πολλές επιτυχίες με νίκες, ήττες, κάθε ένα κεφάλαιο ήταν ξεχωριστό στη ζωή μου και, θέλησα να ανοίξω ένα καινούργιο κεφάλαιο για αντιμετώπιση του φόβου μου. Ξεκινήσαμε το περασμένο Νοέμβριο στο Ρόδος – Πανορμίτης – Σύμη.
Ήταν μια απόσταση περίπου 25 μίλια – 50 χλμ και ήταν η πρώτη φορά που κολύμπησα σε θάλασσα. Μετά από αυτήν την μεγάλη επιτυχία που είδα ότι και ο κόσμος το ζητάει όχι στο να κάνω εγώ πολλά πράγματα αλλά είδαμε ότι περάσαμε πολλά δυνατά μηνύματα ότι τα όνειρα όρια δεν έχουν και ότι στη ζωή μας πρέπει να παλεύουμε στο κάθε τι που ονειρευόμαστε. Έτσι πήρα μια απόφαση να κάνω μια μεγαλύτερη απόσταση από τα Χανιά στη Σητεία 250 χλμ γιατί ήθελα να δοκιμάσω τα ανθρώπινα όρια. Μερικοί άνθρωποι λένε ότι μέχρι εδώ μπορώ. Κάνουν λάθος. Μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα, ας φαίνονται και δύσκολα γιατί τα δύσκολα πράγματα είναι αυτά που μας φέρνουν στους στόχους.
ΕΡ.: Ποιοί είναι οι φόβοι του ανθρώπου;
Απλά εμείς ό,τι ονειρευόμαστε και ό,τι έχομε σαν στόχο να κάνομε εφόσον το ονειρευτήκαμε και το θέλουμε πρέπει να το πραγματοποιήσουμε. Και το φόβο κάθε μέρα να τον τρώμε εμείς, εμείς να τον μικραίνουμε. Γιατί ο φόβος μεγαλώνει από μέσα μας από το μυαλό μας. Και κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε ένα φόβο να τον κοιτάμε κατάματα να του χαμογελάμε και να του δείχνουμε ότι κάθε μέρα είμαστε εμείς πιο δυνατοί από αυτόν.
ΕΡ.: Όρια υπάρχουν στον άνθρωπο;
´Όρια μπορεί να υπάρχουν αλλά για μένα και είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι ότι και τα όρια πάλι εμείς τα βάζουμε. Μπορούμε να φτάσουμε πάρα πολύ ψηλά και να κάνουμε πολλά πράγματα. Άμα γυρίσουμε τον χρόνο πίσω θα λέγαμε ότι κάποια στιγμή ο άνθρωπος για να φύγει από τη Γη να πάει στο φεγγάρι θα λέγαμε ότι είναι αδύνατον. Ουσιαστικά δηλαδή θα λέγαμε ότι υπάρχει ένα όριο και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Όμως με τη θέληση και την επιμονή και υπομονή καταφέραμε όχι μόνο να φτάσουμε στο φεγγάρι αλλά και στον Άρη και ακόμα παραπάνω. Έτσι είναι τα ανθρώπινα όρια. Πιστεύω ότι μπορούμε να φτάσουμε, πολύ μακριά αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας.
ΕΡ.: Μπαίνει κάποιο όριο στα όνειρά μας;
«Προσωπικά για μένα όχι».
ΕΡ.: Ο άνθρωπος από πού εμπνέεται;
«Ο άνθρωπος εμπνέεται από πολλές διαφορες καταστάσεις. Δηλαδή μπορεί να πάρει μια έμπνευση από κάποιον άλλον που κατάφερε κάτι το αδιανόητο, να διαβάσει αυτόν και να πει «κι εγώ μπορώ». Μπορεί η παρέα του ή η οικογένειά του να είναι έμπνευση. Στη ζωή όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν πολλά παραδείγματα που μπορούν να δώσουν έμπνευση και να πεις ´κι εγώ μπορώ». Και αυτό πρέπει να κάνει ο άνθρωπος να εμπνέεται να ακούει μόνο θετικές φωνές, όλες τις αρνητικές να τις διώχνει γιατί όταν ακούς μια αρνητική πρόταση αυτός ο ίδιος που το λέει φοβάται.
Δεν σημαίνει ότι το ίδιο ισχύει και για σένα. Άρα περνάμε σε θετικές σκέψεις σε θετικούς ανθρώπους και προχωράμε. Σίγουρα, ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος. Σίγουρα θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες. Σίγουρα θα πέσουμε, πρέπει να ξανασηκωθούμε. Πέσαμε μια θα σηκωθούμε δύο φορές, πέσαμε τρεις, θα σηκωθούμε πέντε. Κάθε φορά που σηκωνόμαστε πάμε και ένα βήμα παραπάνω κι έτσι φτάνουμε στον στόχο μας.
ΕΡ.: Τι είναι αυτό που καθορίζει μια απόφασή μας;
«Η βελτίωση, ο στόχος, το όνειρο, η θέληση.
ΕΡ.: Υπάρχει ανταπόκριση σε αυτό που κάνεις στο κοινό;
«Υπάρχει ανταπόκριση. Ο κόσμος χαίρεται και δίνει πολύ κουράγιο. Τα μηνύματα που θέλουμε να δώσουμε είναι ότι τα όνειρα όρια δεν έχουνε και ότι τα μικρά παιδιά θα πρέπει να πιστέψουν ότι τίποτα στον κόσμο δεν έρχεται εύκολα. Δεν είναι ότι θα πάμε σε ένα κανάλι σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι να κάτσουμε μια εβδομάδα δύο, τρεις να μας δώσουν κάποια λεφτά… κι έτσι είναι η ζωή.
Ή από τα like ή αν ανεβάσουμε μια φωτογραφία. Η ζωή είναι όμορφη αλλά είναι και πολύ δύσκολη. Τα μηνύματα τα οποία δίνουμε είναι ότι προσπαθώντας και κάνοντας πράγματα που για κάποιους φαίνονται φαινομενικά αδύνατα εμείς τα κάνουμε πραγματικότητα. Αλλά πως;
Με θυσίες, με επιμονή και προσπάθεια και όλο αυτό το έχει αγαπήσει ο κόσμος και ανταποκρίνεται και τους δίνουμε δύναμη για την επόμενη μέρα. Γιατί πάρα πολλοί άνθρωποι είναι πεσμένοι αυτή τη στιγμή και δυσκολεύονται να συνεχίσουνε λέγοντας «γιατί σε μένα», «δεν μπορώ να το κάνω, έπεσα ξανάπεσα μέχρι εδώ είναι». Όχι, αυτό το μέχρι εδώ είναι το βλέπεις μόνο εκείνη τη στιγμή. Πρέπει να σηκωθείς να αδράξεις την ημέρα να κάνεις το σταυρό σου να πεις δόξα το θεώ είμαι καλά, βλέπω τα λάθη, βλέπω πως έπεσα, είμαι προσεκτικός, προσπαθώ για την επόμενη μέρα και όλα θα πάνε καλά.
ΕΡ.: Τι κάνει το αδύνατο δυνατό; Η τρέλα μας;
´Έχομε μια τρέλα. Αυτή η τρέλα όμως θα πρέπει να είναι ουσιαστική και καθαρή, δηλαδή τολμώ και θέλω να το κάνω. Φυσικά δεν μπορώ να πω ότι πάω να ανέβω το Έβερεστ γυμνός. Αν έχω αυτή την τρέλα να ανέβω το Έβερεστ π.χ. να προετοιμαστώ στις συνθήκες να πάρω τα κατάλληλα όργανα να το κάνω παρότι φαίνεται σε κάποιους τρελό αλλά εγώ να είμαι προετοιμασμένος και να θυσιάσω κάποιες ώρες γι αυτό που πρέπει να κάνω. Να το πιστέψω πάνω απ’ όλα και με τη βοήθεια των δικών μας ανθρώπων που μας πιστεύουν και να στηρίζουν αυτές τις προσπάθειες μας. Έτσι το όνειρό σου ξαφνικά μπορεί να γίνει όνειρο πολλών αυτή είναι η ουσία. Δηλαδή το όνειρό σου να το αγαπήσουν πολλοί άνθρωποι και να γίνει πραγματικότητα.
ΕΡ.: Σε αυτή την προσπάθεια, διότι τα 250 χιλ. είναι παρα πολλά, θέλει δυνατό μυαλό ή σώμα αλλά και προπόνηση;
“Τα θέλει όλα… όπως είχα γράψει και στα προσωπικά κοινωνικα δίκτυα. Η ζωή θέλει και λίγο την τρέλα της, με την καλή έννοια προφανώς. Χωρίς μια δόση τρέλας πως θα αντιμετωπίσεις το χάος που υπάρχει εκεί έξω; Το έχω πάρει απόφαση πλέον και κανένας δεν μπορεί να μου αλλάξει γνώμη!
Όσα χαστούκια και να φάω, δεν θα εγκαταλείψω ποτέ τα όνειρά μου. Θα παλέψω με νύχια και με δόντια. Θα παλέψω με ό,τι μέσο έχω. Θα παλέψω, ακόμα και αν φτάσω σε σημείο που δεν θα αντέχω άλλο σωματικά και ψυχικά. Εγώ θα παλέψω! Όταν λέω πως θα κάνω κάτι, δεν κάνω πίσω μέχρι να το βγάλω εις πέρας, τρώω χαστούκια διαρκώς. Βρίσκω εμπόδια στο δρόμο μου. Εμπόδια που κάποιες φορές καταφέρνουν να με λυγίσουν. Την στιγμή που πέφτω κάτω λέω στον εαυτό μου: “Σήκω και πάλεψε! Πάλεψε για τα όνειρά σου και τα θέλω σου! Δεν έχεις χρόνο για κλάψες! Σήκω! και αυτό κάνω.
ΕΡ.: Το τέλος είναι αυτό που καθορίζει την αξία της διαδρομής;
«Μπορεί και ναι μπορεί και όχι, εγώ θέλω πάρα πολύ όταν βάζω ένα στόχο προσωπικό θέλω να το κάνω μέχρι το τέλος, αλλά από την άλλη μπορούν να συμβούν πάρα πολλά στην πορεία, αρκεί αν γίνει κάτι θα ήθελα από μέσα από την ψυχή μου να ξέρω ότι έκανα τα πάντα, έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα και είμαι ευχαριστημένος μέχρι εκεί που έφτασα. Τώρα αν θέλω μετά να κάνω κάτι άλλο θα είμαι πιο προετοιμασμένος και θα πω εκεί που σταμάτησα είμαι έτοιμος να συνεχίσω και πιο κάτω.
ΕΡ.: Ποιοι σε έχουν επηρεάσει πολύ στην ζωή σου, ο πατέρας ή η μητέρα σου;
«Και οι δύο γονείς μου, γιατί όλο αυτό ξεκίνησα από μια απλή φοβία με το νερό. Ουσιαστικά όταν πηγαίναμε για διακοπές εκείνα τα χρόνια τους χαλούσα τις διακοπές, δεν έμπαινα μέσα στη θάλασσα και προτιμούσα περισσότερο βουνό. Αυτό δεν άρεσε στους γονείς μου και ξεκινήσαμε να εξοικειωθώ να μπω σε μια πισίνα ότι η πισίνα είναι θάλασσα. Ώστε να μη χαλάω τις διακοπές των γονιών μου. Ξεκίνησε από ένα απλό φόβο και κατέληξε εδώ στο να κάνω πράγματα τα οποία φαινομενικά φαίνονται ότι είναι αδύνατα αλλά μπορούν να γίνουν.
ΕΡ.: Οι επιρροές προηγούνται των επιλογών μας;
«Πολλές φορές ναι, πολλές όχι».
ΕΡ.: Σε τί διαφέρει ένα αθλητής ανοικτής θάλασσας με σένα;
«Δεν είμαι τόσο πολύ γνώστης για να πω. Για να πω την αλήθεια δεν γνωρίζω πολλά πράγματα. Εγώ ήμουν αθλητής πισίνας και ήμουν αθλητής σπρίντερ. Ξαφνικά μπήκα μέσα στη θάλασσα, άγνωστη για μένα γιατί η θάλασσα έχει άλλες συνθήκες, θέλει σεβασμό, δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα. Η φύση είναι απρόβλεπτη, τα νερά απρόβλεπτα, εκεί που ξαφνικά μπορεί να είναι ήρεμη η θάλασσα να σηκώσει αέρα, κύματα. Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι ότι ακόμα μαθαίνω. Δεν σημαίνει ότι επειδή έχω πάρει μετάλλια στην πισίνα μπορώ να κυριαρχήσω στην θάλασσα. Πιστεύω ότι κανένας δεν μπορεί να κυριαρχήσει στη θάλασσα. Πρέπει να τη σεβαστεί και μέρα με τη μέρα να κολυμπάει τόσο όσο αυτή σε αφήνει.
ΕΡ.: Η ήττα είναι τελικά να μπορείς να σταθείς ξανά στα πόδια σου;
«Μέσα από τις ήττες θα φτάσει και ο θρίαμβος και η νίκη. Αν δεν χάσεις δεν θα νικήσεις ποτέ. Γιατί όταν πέφτεις μαθαίνεις πράγματα. Εγώ μέσα από τις ήττες μου – και είχα πολλές κολυμβητικές ήττες – αυτό με έκανε πιο σκληρό, πιο ανταγωνιστικό και με περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Αφιέρωνα μετά πολλές ώρες στο να είμαι καλύτερος απ’ ότι ήμουνα και ουσιαστικά μου έδινε περισσότερη δύναμη για να κάνω αυτή την ήττα, νίκη. Άρα πιστεύω ότι οι ήττες είναι το καλύτερο μάθημα στο να χριστεί η επιτυχία.
ΕΡ.: Το τι θα καταφέρουμε στη ζωή πόσο εξαρτάται από αυτό που ονομάζουμε ταλέντο;
«Κοιτάξτε το ταλέντο μπορεί να είναι έμφυτο ή μπορείς να μην έχεις ταλέντο και να κάνεις πολλά πράγματα στη ζωή σου. Το θέμα είναι πόσο πολύ το θέλεις. Ποια είναι τα όνειρά σου, πόσο έτοιμος είσαι να πολεμήσεις γι’ αυτά. Το να πεις ότι θέλω να γίνω κάτι, να καταφέρω κάτι δεν σημαίνει τίποτα. Όλοι έχουμε όνειρα αλλά το θέμα είναι να προσπαθήσεις και να τα κυνηγήσεις.
ΕΡ.: Τελικά είναι θεϊκό χάρισμα το ταλέντο; Γιατί κάποιοι το έχουν κάποιοι δεν το έχουν;
«Εγώ αυτό που πιστεύω είναι ότι ο Θεός μου δίνει δύναμη με κρατάει υγιή από κει και πέρα αν ο θεός σου δώσει και ένα ταλέντο και είσαι έτοιμος να το αξιοποιήσεις θα πας πολύ μπροστά και πάλι με υπομονή και πολλή προπόνηση και πολλή όρεξη γι αυτό να κάνεις πολλά πράγματα. Τώρα ο Θεός δεν νομίζω ότι δίνει ταλέντο σε κάποιον και σε κάποιον δεν δίνει γιατί πιστεύω ότι είναι το ίδιο τίμιος προς όλους. Το θέμα όμως είναι πως το βλέπεις εσύ.
ΕΡ.: Πώς βγήκε το παρατσούκλι “ο Τάισον”;
“Το επίθετό μου ξεκινάει από το “Τάι” όπως του Τάισον. Ήταν ένας πεισματάρχης πυγμάχος και όποιον είχε μπροστά του τον νικούσε. Ετσι και εγώ στην κολύμβηση. Αποφασιστικός, δυνατός και ότι έχω μπροστά μου θέλω να το νικήσω…”.
ΕΡ.: Το θάνατο τον φοβάσαι;
´Όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Τώρα σήμερα ή αύριο αυτό το ξέρει μόνο ο Θεός. Εμείς ζούμε την κάθε στιγμή. Όταν σηκωνόμαστε το πρωί κάνουμε το σταυρό μας λέμε Δόξα τω Θεώ, έχομε την υγεία μας και προχωράμε στα όνειρα μας. Το να κάτσω να σκεφτώ για το τι θα γίνει αυτό ουσιαστικά με κρατά πίσω. Γιατί αν σκεφτώ το κακό δεν πρέπει να βγω έξω από το σπίτι μου ποτέ».
ΕΡ.: Στη ζωή σου τι δεν θα έκανες ποτέ;
«Αυτό δεν το έχω σκεφτεί…» (…γελώντας)
ΕΡ.: Αυτόν τον άθλο που τον αφιερώνεις;
«Στον θεσμό των σκύλων – οδηγών Ελλάδας για τους τυφλούς. Όλοι όσοι αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα να αποκτήσουν σκύλο οδηγό ωστόσο είναι δύσκολο, διότι κοστίζει χιλιάδες ευρώ”.
Σε ευχαριστώ πολύ.