Αγαπητή “Πατρίς”,
Συμπληρώθηκαν χθες 50 χρόνια από το θρίαμβο της ΑΕΚ επί της Σλάβια Πράγας και την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης στο μπάσκετ. Με την ευκαιρία σάς στέλνω και το εισιτήριό μου που ήταν από τα πρώτα και κόστιζε 30 δραχμές. Ήταν κάποτε ακριβό, αλλά χαλάλι της!
Είχα τη χαρά να βρίσκομαι στο Παναθηναϊκό Στάδιο την Πέμπτη 4 Απριλίου 1968 για να παρακολουθήσω τον αγώνα αυτό. Ήμουν με τη γυναίκα μου Μάρω Γλύκα και την αδελφή της Ειρήνη Ψαλτίδου – Γλύκα που ήταν κόρες του Στάμου Γλύκα, πρώην Διευθυντή της Παιδαγωγικής Ακαδημίας του Ηρακλείου. Εγώ ήμουν τότε ειδικευόμενος στην Αναισθησιολογία στον Ευαγγελισμό, η γυναίκα μου φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Αθηνών και η κουνιάδα μου καθηγήτρια στο αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων Αθηνών. Μαζί με τη γυναίκα μου είχαμε δει τους δύο προηγούμενους αγώνες της ΑΕΚ που την έφεραν στον τελικό.
Ο πρώτος ήταν στις 16 – 2 – 1968 όταν νίκησε τη βελγική Ρουαγιάλ με 76 – 54 και ο δεύτερος στις 15 – 3 – 1968 όταν νίκησε την ιταλική Ίνις Βαρέζε με 72 – 52 με τη ραβέρσα του Γιώργου Τρόντζου στο τέλος του αγώνα κι έτσι καλύφτηκε η διαφορά των 19 πόντων που είχαμε χάσει στο Βαρέζε.
Στον αγώνα με τη Σλάβια το Καλλιμάρμαρο ήταν γεμάτο από 80.000 Έλληνες φιλάθλους όλων των ομάδων. Εγώ ήμουν και είμαι πάντοτε οπαδός της ΑΕΚ και την παρακολουθούσα και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Καθόμαστε στις αριστερές κερκίδες μπαίνοντας στο στάδιο πάνω από το μεσαίο διάζωμα στη μέση του σταδίου και μπροστά μας ήταν το γήπεδο του μπάσκετ που είχε στηθεί μεταξύ των διαδρομών των δρόμων.
Ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος και τα συνθήματα ήταν ΑΕΚ – ΕΛΛΑΣ, στην προσπάθεια να ενισχύσουμε το ηθικό των παικτών μας και να επηρεάσουμε όσο ήταν δυνατό τους Τσεχοσλοβάκους. Μάλιστα μερικές φορές μας προέτρεπαν να φωνάζουμε πιο δυνατά ο ρεπόρτερ Γεωργίου που ήταν Ενωσίτης και ο παλιός παίκτης της ΑΕΚ Νίκος Μπαμπανικολός.
Επίσης, τότε είχε λειτουργήσει και η τηλεόραση που σε αρκετές περιπτώσεις έριχνε τα φώτα της στον κόσμο και αυτό έκανε τους φιλάθλους να σηκώνονται, να φωνάζουν και να χειρονομούν για να τους δείξει η τηλεόραση. Όμως σε όλο τον αγώνα οι φίλαθλοι ήταν συνέχεια εκδηλωτικοί και στο τέλος όλοι φύγαμε βραχνιασμένοι!
Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι νικήσαμε και πήραμε το Κύπελλο! Στο τέλος του αγώνα οι φίλαθλοι σήκωναν τους παίκτες στους ώμους τους και έβαλαν τον Αμερικάνο να κόψει το διχτάκι από το καλάθι και να το μοιραστούν οι τυχεροί που το σήκωναν και αυτοί που ήταν γύρω του.
Τελειώνοντας, έχω να πω ότι η μέρα εκείνη ήταν από τις πιο ωραίες της ζωής μου και παρά τα 50 χρόνια που έχουν περάσει λες κι ήταν χτες!
Με εκτίμηση
Νίκος Γ. Μπαλαμούτσος,
Καθηγητής Αναισθησιολογίας και Εντατικής Ιατρικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης