Ο Βαγγέλης Βαρδάκης γεννήθηκε στο χωριό Καλάμι της επαρχίας Βιάννου, το 1936, το τρίτο παιδί μιας δραστήριας αγροτικής οικογένειας, με ξεχωριστή θέση στην ιστορία της μικρής κοινωνίας της Βιάννου, αρχικά, και του Ηρακλείου, αργότερα.
Ο πατέρας του αγρότης, προοδευτικός για την εποχή του, του έδωσε τις απαραίτητες βάσεις, τις κατευθύνσεις και τα πρότυπα για να πορευτεί στη ζωή του με σοβαρότητα και συνέπεια. Το Καλάμι, ο γενέθλιος τόπος του, ήταν για τον Βαγγέλη πάντα πηγή έμπνευσης και ευθύνης.
Στην παιδική του ηλικία νόσησε από τον ιό της πολιομυελίτιδας, με σοβαρές επιπτώσεις κινητικότητας στα τέσσερα άκρα του. Ο πατέρας του έγκαιρα τον μετέφερε στην Αθήνα, όπου του συνέστησαν ηλεκτροθεραπείες, με ειδικό όργανο που λειτουργούσε με μπαταρία, αφού τότε δεν υπήρχε ηλεκτροδότηση σε αρκετές περιοχές.
Η θεραπεία συνεχίστηκε στο Καλάμι με αρκετές δυσκολίες, αφού στην ευρύτερη περιοχή της Βιάννου δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά υπήρξαν σχετικά καλά αποτελέσματα. Δυστυχώς, όμως, γερμανοί κατακτητές επισκέφθηκαν το σπίτι, κατάσχεσαν το όργανο και, στη συνέχεια, μόνο τις μπαταρίες του και, έτσι, δυστυχώς διακόπηκε η θεραπεία του, με αποτέλεσμα ουδέποτε να αποκατασταθεί η κινητικότητα στο ένα του πόδι.
Εξαιτίας των παραπάνω γεγονότων, καθυστέρησε να αρχίσει τις εγκύκλιες σπουδές του στο Δημοτικό Σχολείο Καλαμίου και στη συνέχεια στο Γυμνάσιο Βιάννου. Το 1956 έδωσε με επιτυχία εισαγωγικές εξετάσεις και εισήχθη στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή (σημερινό Γεωπονικό Πανεπιστήμιο) Αθηνών. Ξεπερνώντας το εμπόδιο των κοινωνικών φρονημάτων με αρκετές δυσκολίες, σπούδασε την Γεωπονική επιστήμη, που παρέχει γνώσεις για την εκμετάλλευση της γης και, όχι των ανθρώπων, όπως έλεγε και ο αείμνηστος καθηγητής Χρυσός Ευελπίδης.
Στη διάρκεια των πανεπιστημιακών του σπουδών διακρίθηκε για την ευρυμάθεια, τη συναδελφικότητα και την αγωνιστικότητά του σε συλλογικά προβλήματα. Το ενδιαφέρον του για τα μαθήματα μοιραζόταν με τη φροντίδα για την οργάνωση της αποδεκατισμένης από την τρομοκρατία νεολαίας της ΕΔΑ και η προσπάθειά του στην πρώτη γραμμή για την πολιτική αφύπνιση των φοιτητών ήταν ουσιαστική, συμμετέχοντας στην έκδοση διαφόρων φοιτητικών εντύπων και σε άλλες ομαδικές δραστηριότητες.
Αμέσως μετά τη λήψη του πτυχίου του, το 1963, διορίστηκε στο Δημόσιο, αρχικά ως Υποδιευθυντής, Γεωπόνος του Πρακτικού Γεωργικού Σχολείου Μεσσαράς. Ανήσυχος όπως ήταν πάντα, δεν κλείστηκε στον ασφυκτικό υπαλληλικό χώρο. Από τα φοιτητικά του χρόνια διακρίθηκε για τα γεωργικά του ενδιαφέροντα, τότε που ο πρωτογενής τομέας πρωτοπορούσε σε όλη την χώρα και ιδιαίτερα στην Κρήτη, όπου πάνω από το 75% του συνολικού ΑΕΠ προερχόταν από τον αγροτικό τομέα.
Συνέχισε την επιστημονική του καριέρα στο Ινστιτούτο Αμπέλου του ΕΘ.Ι.ΑΓ.Ε., όπου και ως Διευθυντής του, τα τελευταία έτη της σταδιοδρομίας του, πρόσφερε σημαντικής ποιότητας υπηρεσίες για την ανάπτυξη και την πρόοδο της Αμπελουργίας. Οι αγρότες θυμούνται το πέρασμά του από τα αμπέλια τους και τις οδηγίες που τους παρείχε, αν και έχουν περάσει από τότε πάνω από 40 χρόνια. Είναι βέβαιο, ότι πολλοί κρητικοί θα τον θυμούνται πάντοτε και θα αναφέρονται σ’ αυτόν με σεβασμό και ευγένεια.
Όμως, η έρευνα δεν ήταν αρκετή να καλύψει τις δημιουργικές του φιλοδοξίες. Ο Βαγγέλης Βαρδάκης χαρακτηριζόταν από συνέπεια και ντομπροσύνη, που στο πρόσωπό του αποκτούσαν το πραγματικό τους περιεχόμενο και νόημα.
Ο λόγος και οι πράξεις του βρίσκονταν πάντα σε συμφωνία με τις αρχές του. Εργαζόταν και συμπεριφερόταν με αίσθημα ευθύνης και σοβαρότητας. Ενέπνεε με τη στάση ζωής του και συμπεριφοράς του, εμπιστοσύνη στους άλλους, που σε δύσκολες στιγμές μπορούσαν να στηριχθούν σε αυτόν. Μερικές ακόμη λέξεις-επίθετα που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα του Βαγγέλη είναι: αξιοπρεπής, φρόνιμος, συνετός, αξιόπιστος, προσεκτικός, ακριβής, λεπτομερής και συστηματικός. Ήταν απόλυτος στην εφαρμογή της έννομης τάξης στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε μαζί του, τον αγαπήσαμε για τη βαθιά καλλιέργειά του, τον αδαμάντινο χαρακτήρα του, την παιδική του ψυχή, αλλά και για το ενδιαφέρον του για τα κοινωνικά δρώμενα. Εάν η κοινωνία μας είχε περισσότερους παρόμοιούς του, θα ήταν πολύ καλύτερη. Επιστημονικά και, κυρίως ανθρώπινα, η μνήμη του θα παραμείνει αιώνια.
Αγαπημένε Φίλε Βαγγέλη, θα λείψεις πολύ από όλους μας και, κυρίως, από τον αγροτικό κόσμο!