Σα να έχουν ενσωματωμένη μία μεζούρα που τους υποδεικνύει πού πρέπει να σταθούν
«Μαμά, χαίρομαι που κάνουμε τηλεκπαίδευση, γιατί επιτέλους είδα το πρόσωπο της κυρίας μου αλλά και των συμμαθητών μου».
Φέτος, το άλμα από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό έγινε με δυσκολία για τα “πρωτάκια” που τους έλαχε η νέα τους αρχή να γίνει σε καιρό πανδημίας.
Άφησαν τα χέρια της μαμάς και του μπαμπά, έβαλαν τη μάσκα τους και μπήκαν σε ένα μεγάλο σχολείο, όπου συνάντησαν πολλά ζευγάρια μάτια. Χείλη δεν είδαν μέχρι προχθές, οπότε και ξεκίνησε, έστω και με το… αριστερό, η εξ αποστάσεως εκπαίδευση για τα δημοτικά και τα νηπιαγωγεία.
Αντίστοιχα βιώματα, όμως, έχουν και μεγαλύτεροι μαθητές, της Α΄τάξης γυμνασίου αλλά και λυκείου, που σβρέθηκαν σε ένα νέο περιβάλλον, με κάποιους καινούργιους συμμαθητές και πολλούς νέους καθηγητές και έπρεπε να μάθουν να «διαβάζουν» τα μάτια τους.
Η πανδημία μάς έφερε μπροστά σε ένα παράδοξο, καταφέραμε να δούμε τους άλλους μέσα από μία οθόνη και όχι διά ζώσης. Τα παιδιά μας το ζούνε πιο έντονα από εμάς, ίσως έχει αρχίσει να τους φαίνεται και φυσιολογικό να κρύβουν το όμορφο χαμόγελό τους πίσω από μία Minnie ή έναν Spiderman.
Ενώ στόχος μου ήταν να μάθω στα παιδιά μου να προσφέρουν τις πιο ζεστές αγκαλιές, τώρα η κίνηση φαντάζει απειλητική. Βλέπεις κάτι ζουζουνάκια τεσσάρων και πέντε χρονών που λαχταράνε για παιχνίδι, πλησιάζουν δειλά- δειλά έναν φίλο τους και έχουν ήδη μάθει να τηρούν τις αποστάσεις. Κομπιάζουν και δεν πλησιάζουν πολύ, σαν να έχουν ενσωματωμένη μία μεζούρα που τους υποδεικνύει πού πρέπει να σταθούν.
«Όταν τελειώσει όλο αυτό, θα βγω και θα αγκαλιάσω όλο τον κόσμο», μου είπε προχθές μία φίλη μου που αποφεύγει ακόμα και τα παιδιά της. Φοβάται μήπως έχει κολλήσει κάτι στο γραφείο και, φυσικά, δεν θέλει οι κόρες της να πάθουν τίποτα κακό.
Ακούω δηλώσεις κυβερνητικών ότι τα σχολεία μπορεί και να ανοίξουν μετά από τις 30 Νοεμβρίου, όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί. Ευχή μου δεν είναι απλώς να ανοίξουν αλλά σύντομα, όσο πιο γρήγορα γίνεται, να πάψουν οι μάσκες και το αντισηπτικό να έχουν σταθερά μια θέση δίπλα στην κασετίνα και το παγουρίνο (όχι της Κεραμέως, τα παιδιά μου δεν το πήραν ποτέ στα χέρια τους).
Ας είναι η τηλεκπαίδευση μία καλή αρχή για να εξοικειωθούν με την τεχνολογία και ό,τι καλό έχει να μας προσφέρει. Αλλά ας αποτελέσει και παρελθόν, όπως λέμε «μάθε τέχνη κι άσ’τηνε…»
Πάντως, όταν ένα παιδί λαχταράει να δει τη δασκάλα του και όταν η σύνδεση κόβεται βιαίως εκείνο βάζει τα κλάματα, τότε μάλλον ένας εκπαιδευτικός έχει κάνει καλά τη δουλειά του.